balans's Blog

My Links

Blog Stats

Archives

Image Galleries

Friday, August 06, 2010 #

Vervangen dak

Al lange tijd stond het vervangen van ons dak op de agenda. Maar steeds vonden we niet de juiste aannemer, had de aannemer zich in de tijd vergist en had pas veel later tijd, of zei hij gewoon twee dagen voor aanvang van de klus af………………

 

Bert is al langere tijd geleden op zoek gegaan naar de voor ons beste manier van isoleren. Milieubewust materiaal en een hoge isolatiewaarde.

We hebben uiteindelijk gekozen voor een zogenaamd omgekeerd dak. De horizontaal liggende balken zullen aan de buitenzijde Douglas houten dikke planken opgetimmerd krijgen. Daarop komt een laag van chevrons (kleine balkjes) met daar tussenin plakkaten kurk als isolatie. Hier overheen komt, een waterkerende ventilatiefolie, latjes en vervolgens panlatten en dakpannen.

 

Maar waar halen we al het materiaal vandaan? Na lang struinen heeft Bert een partij kurk en een partij vloerdelen (Douglas) gekocht. In Holland. Met grote, twee keer, vervoerskosten want bij verschillende firma’s gekocht.

We hebben besloten een vrachtwagen te huren en een oude bekende van Bert te vragen om te chauffeuren. Het was een zenuwachtig geheel. Met name voor Bert. Gaat alles erin, is iedereen op tijd, hoe verloopt de rit met de sneeuw in de Ardennen etc. En waar laten we alle materiaal.

De partij kurk mocht gestald bij een Engelse buurvrouw in de schuur. Twee huizen heuvelopwaarts.

 

                            

                                           schuur Angela

 

                                                                                   Begin van de kurkpartij

 

Het hout zouden we langs de weg laten liggen tot het moment van opperen. Dan zouden we de bubs in tweeën delen en een deel voor het huis en een deel achter het huis neerleggen.

 

 

 

Joep reed de vrachtwagen en Bert en Ben reden hem na in de bus. Het duurde en duurde, maar daar was de stoet uiteindelijk. De mannen mochten bij Laurens en Tiny bivakkeren en de volgende dag was het tijd de wagen te lossen. Hoe krijgen we alles eruit. Mn de enorme pakketten gesealed hout. Lengtes van 5.00m……………

De meeste pakketten kurk waren mooi op pallets gestapeld en met enig wikken en wegen zijn die er met de steekwagen uitgegaan. Het deel wat niet was gestapeld op pallets is handmatig gelost. Maar zo’n pakket is aardig aan het gewicht.

 

Voor de pakketten hout hebben we de lokale aannemer gevraagd te helpen lossen. Hij had ’s morgens iets te doen, maar na midi zou ie langskomen.

 

                                                           

                                         lossen

 

                                                                                          lossen

 

 

De pakketten gelost en Joep weer op weg en nu maar hopen dat hij een voorspoedige reis zou hebben terug ivm reis- en rusttijden en terugbrengen van wagen.

 

Deel 1 van het plan was gelukt. Inmiddels hadden we ook contact met een aannemer die ons plan wel zag zitten. We hebben een ochtendje met hem samengewerkt en hem een vloertje boven badkamer en warmwater hok laten maken en dat beviel ons goed. Op basis van die ervaring hebben we gevraagd of hij met ons dakavontuur in zee wilde gaan.

 

Helaas twee dagen voordat we zouden beginnen zei hij af.

Mijn neef Aswin was al opgetrommeld om te komen helpen en daar zaten we dan. Gedesillusioneerd en met een berg materiaal. Mijn neef en ik hadden net anderhalve dag heen en weer gelopen om de houtstapel aan voor en achterzijde van het huis te opperen. Zodat alles op zijn plekkie lag wanneer we zouden aanvangen.

 

Nu zou er nog een derde partij betrokken zijn bij de renovatie van ons dak, een vriend van ons uit de Vogezen, en die was de oorspronkelijke begindag wel van de partij. Door stroomstoringen hadden we hem niet kunnen afbellen.

Deze bleef enthousiast en zei dat we het ook zelf zouden kunnen. Na wikken en wegen hebben we besloten dat plan ten uitvoer te brengen. Jörg als de “voorman” en mijn neef Aswin als tweede man. Ik daar als sleep- sjouw- en kookkracht tussen door. Na anderhalve week is daar Pepijn een vriend van Bert uit Amsterdam bijgekomen. Een paar dagen tussendoor hulp van Erik, en de derde week, los van de regendagen, heeft ook Karel, een vriend van Jörg, hard meegewerkt.

De mannen sliepen in het huis van Erik en Margreet, vrienden van ons uit Amsterdam. Lieve mensen, nogmaals vele malen dank, jullie zijn toppertjes!!

 

De hoofdrolspelers:

 

                      Jörg Aswin

 

                                                           Jörg                                                                             Aswin

 

 

 

                         Pepijn                Karel

 

                                                             Pepijn                                                                              Karel

 

                        Erik       Bert

 

                                                             Erik                                                                       Bert

 

 

 

 

                         Eluana  Azira

 

                                                              Eluana                                                                 Azira

 

 

                                         Céleste

 

                                                                          Céleste

 

 

Het was een stressvol gebeuren. Hoewel ik gaandeweg steeds beter mijn weg ging vinden en me beter bij kleine tegenslagen neer kon leggen. Tja, we moesten verder, lang balen en kniezen had geen zin……

 

 

 

oude dak van binnenuit

 

                     (een deel van) het oude dakkie                                                        nieuw aangezicht

                                                                                 

 

                                                   het begin

 

                                                                                                                    het begin

 

 

De mannen zetten zich goed in, maar wij hoopten dat één en ander iets sneller zou verlopen allemaal. Er zijn onderweg daarbij allerlei tegenvallertjes op het gebied van het materiaal. Zo was de verkeerde partij hout meegekomen met de vrachtwagen en die moest Bert met onze autoambulance weer terugbrengen naar Nederland om vervolgens in twee extra ritten met dezelfde aanhanger de goede partij naar Laneuvelle te brengen.

 

 

                                                     aansleperij

 

                                                                                               aanslepen

 

 

De plakken kurk leken identiek, maar bij het leggen bleek dat er naast verschil in dikte, niet het grootste probleem, ook een behoorlijk verschil zat in breedte. Dat laatste was wel een probleem want daardoor zouden de lagen niet goed aansluiten tussen de chevrons waardoor er alsnog warmtelekken zouden ontstaan. Dusssssssssssssssss alle plakken één voor één door de zaagtafel. Echt we konden geen kurk meer zien of ruiken……….

Daarnaast heeft het werk al met al ook behoorlijk wat stagnatie opgelopen door de regenval. Om de regen buiten te houden heeft Bert enorm grote zeilen gekocht van zwaar materiaal (10 bij 6 meter) Het steeds weer goed afdekken van mn de achterzijde van het dak was iedere avond weer een bereklus die soms twee uur in beslag nam. Aan de achterzijde zitten de schoorstenen en daaromheen was het moeilijk waterdicht te krijgen. Ha, ha de mannen waren dan ook enorm blij dat het betere weer naderde en de zeilen af en toe een nachtje achterwege konden blijven.

                                 

 

                                         zeil

 

                                                                             één van de vier zeilen

 

 

Ook raakte de bodem van het zakje centjes in zicht. Maargoed, eenmaal begonnen is doorgaan. En de sfeer in “ons groeppie” was goed en leuk.

Ik vermoedde  in een gat te vallen wanneer ons dakkie klaar zou zijn,  want ik ben van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan de slag geweest. Voelde me bij tijd en wijle zelf een bouwvakker, maar vond het ook lekker om fysiek hard aan de slag te zijn. Daartussendoor verzorgde ik de warme maaltijd en heb ik eigen huishouden en kinders draaiende moeten houden. Soms net iets teveel van het goede allemaal, maar ik kan ook altijd moeilijk een balans vinden tussen doorgaan en rust pakken. En dit was een kans die eenmaal voorbij komt, hoop ik, werken aan je eigen dak!

 

 

 

 

                                               snurkende mannen

 

                                                                en wat deden de mannen als moeders aan de afwas was???????

 

                  

 

De achterzijde in (plaatjes) vogelvlucht……………….

 

 

       1  2

 

 3 4

 

 

  5 6

 

7 8

 

9  10

 

11 dakpannen

 

 

 

Met de mannen was het gezellig en maakten we behoorlijk wat lol. Natuurlijk kwamen al snel de kurkgrappen om de hoek kijken. Bij een bui hoopten we dat het weer snel “kurkdroog” zou worden, moesten we uit onze kurken kijken, was het kurkig weer en is het dak inmiddels kurkglad.

 

Na ruim vier weken na aanvang van de klus is het achterdak dicht en is bijna afgewerkt tot en met de folielaag. Jörg heeft een zaagklus tussendoor en Pepijn moest voor een aantal zaken naar Nederland. Het geheel lag dus een paar dagen stil, maar dat gaf mij de gelegenheid om de achtertuin weer een tuin te maken. De oude panlatten en chevrons die daar beland waren heb ik ontspijkerd

 en door de zaagtafel gehaald. Lekker voor de kachel, kurkdroog hout………..

 

De van het dak afgekomen pannen heb ik gesorteerd op bruikbaar en niet bruikbaar. De eerste categorie heb ik gestapeld in het weiland. Kruiwagentje heen, kruiwagentje terug, de tweede categorie ligt klaar verpulverd te worden op ons toekomstige tractorpad. Ofwel mooie oplossing om van de dakrand afkomend puin te storten.

Schoonmaken van het werkplaatsje boven het afdakje achter. Daar bevond zich een enorme hoeveelheid zaagsel van hout en kurk en lag er nog puin van de dakrand. Klussen die toch zouden moeten gebeuren en waar ik nu “in de rust” even de tijd voor had.

En zoals gezegd ook begonnen met het omspitten en plantklaar maken van de moestuin. Nou ja, van een deel ervan.

 

 

                                                aanslepen

 

                                                                                           aanslepen kurk

  

 

Ondertussen werd Bert en mij ook duidelijk dat we behoorlijk boven ons budget zouden uitstijgen wanneer de klus op deze wijze gestaag verder zou gaan. De mannen werkten hard en secuur, maar voor onze spaarcentjes ging de tijd dringen. We hebben beraad geslagen en er is na overleg, ook met de mannen, besloten door te gaan. De voorzijde van het huis zou waarschijnlijk veel sneller gaan. De mannen kenden immers ondertussen de routine en het afdichten van het dak met de zeilen zou ook veel sneller gaan omdat er aan de voorzijde geen schoorsteen zit die het moeilijk waterdicht te krijgen maakt.

 

En ondanks enkele regenstops was de voorzijde verbazingwekkend sneller dicht.

 

 

                                                         bijkomen

 

                                                                 Bijkomen na een flinke regenbui met een glaasje “schnaps”

 

 

Voorzijde in vogelvlucht

 

 

voorkan1 voorkant2

 

voorkant3  voorkant4

 

voorkant5  voorkant6

 

                                                 voorkant7

 

 

 

Naast het geheel van de dakklus hoorden we half maart dat mijn moeder tijdens een bezoek aan Holland onwel was geworden en op de eerste hulp was beland. Er brak een onzekere tijd aan. En na een heel nare tijd van wachten kregen we te horen dat bij Akke kanker was geconstateerd. Het sloeg natuurlijk in als een bom. Zeker omdat mijn moeder er blijkbaar al veel langer mee rondliep. Kleine puzzelstukjes vielen op hun plaats. Mijn moeder was heel erg spiritueel ingesteld en wilde van reguliere behandeling niets weten. In de loop van3 maanden is ze enorm snel achteruit gegaan. Is in die tijd 1 keer terug geweest in Frankrijk, waar ze een uurtje bij ons vandaan woonde. Hier bleek al gauw dat ze niet de door haar gewenste behandeling kon krijgen en daarop is ze weer naar Holland gegaan. Ik ben de ochtend dat ik dat hoorde en ze zich klaar maakten weer te vertrekken in de ochtend in de auto gesprongen en ben haar gaan zien. Ik had haar een week of 6 niet gezien en schrok van hoe ik haar aantrof. Van een enorm sterke en energieke vrouw was ze veranderd tot in een mager vogeltje, met een enorm opgezette buik en dikke benen. Zittend in een stoel en in ademnood na een kleine inspanning. En ze was flink ontredderd ook dat moment. Hoe pijnlijk zoiets is. Je wilt haar de hoop niet ontnemen en zegt opbeurende dingen, maar na hun wegrijden, richting Holland, overvalt het je: ze zal hier nooit meer terugkomen. Ondanks haar geloof in de kracht van positief denken en hoe zeer ik dat ook wil geloven op dat moment, ik wil mijn moeder niet verliezen, weet je dat hier geen redding meer voor mogelijk is als het reguliere circuit afgewezen zal blijven worden. En zelfs dan…………..

 

Mijn moeder en haar man zijn in Holland heel goed opgevangen door mijn oom en tante. Daar zijn ze langere tijd in huis gebleven.

Toen er in de verbouwing wederom een korte pauze was ivm de planning van de mannen zijn wij naar Holland gereden. Ik wilde met de meiden en Bert nog een keer mijn moeder bezoeken. Wat een nare en rare trip was dat. Mijn meiden zouden oma voor het laatst zien, en vice versa. Azira schrok van oma want ze was zo enorm afgevallen en gaf aan dat ze oma niet nog een keer durfde te gaan opzoeken. Het was een zwaar Holland bezoekje. Voor mezelf wist ik dat ik mijn moeder nog zou gaan zien, ik had de vaste overtuiging bij haar te zijn haar laatste momenten samen met mijn zus en broers.

 

Mijn moeder moest twee keer in de week naar het ziekenhuis om vocht uit de buikholte te laten verwijderen. Toen ze de trap niet meer afkon in het huis van mijn oom en tante is ze verhuisd naar Heerhugowaard waar ze samen met haar man in het huis mochten van een vriend van mijn broer. Mijn broers en zus hebben samen met thuiszorg en partners in wisseldienst twee weken voor mijn moeder mogen zorgen.

Bert is half juni naar Laneuvelle gereden en ik ben de dag erop naar Nederland gereden. Ik had haast, voelde dat de tijd ging dringen en wilde niet te laat zijn. Ik had samen met de meiden nog een veldboeket geplukt de avond voor mijn vertrek. Boven verwachting heeft die de reis overleefd en het deed mijn moeder heel zichtbaar goed dat ik er was en ze was erg blij met de bos bloemen. Ik heb wat over de meiden verteld en ook daar klaarde ze van op. Ze was zo blij me te zien en zo verdrietig de kinderen niet te kunnen zien opgroeien.

Mijn zus had inmiddels ook mijn broers gebeld en iedereen is gekomen. Ook Roos, de oudste zus van Akke, was op bezoek gekomen en is gebleven. Net als wij, de kinderen, en zo mogelijk de partners.

Akke ging snel achteruit, maar ik ben nog steeds zo dankbaar dat we met zijn allen op deze manier naar haar afscheid zijn toegegroeid. Ik heb kunnen zeggen wat ik wilde en zij was bij en helder om dat binnen te laten komen.

We zijn in toerbeurten met de nachtzuster gaan waken en zaterdag ging Akke erg snel achteruit. Tegen de avond zag ze het zelf ook niet meer zitten.

De dokter is gekomen om haar een slaapmiddel te geven zodat ze de ongemakken niet meer hoefde mee te maken. We waren allemaal daar aan haar bed, haar hand vasthoudend en onze misschien laatste woorden tegen haar zeggend. Het was heel emotioneel allemaal. Maar het had lang genoeg geduurd, ze was zo enorm op en ondanks de pijn die ze gehad moest hebben geen kik. Je kon het haar alleen maar gunnen nu over te gaan naar, zoals ze het zelf noemde, Het licht. Het was genoeg geweest.

Zondag 13 juni rond het middaguur is ze in aanwezigheid van haar kinderen, man, zus en partners  van kinderen, overleden. Niet te geloven hoe deze sterke vrouw in een zo’n korte periode is geveld door deze slopende ziekte.

Daarna het geregel van de begrafenis. Deze vond 18 juni plaats in Huisduinen. In de tussentijd hadden we een plaats op de begraafplaats uitgekozen die we het beste bij Akke vonden passen. Wat is dat ook een confronterend geheel. Ik wil helemaal geen graf voor mijn moeder uitzoeken, ik wil hier weg en wel heeeeeeeel snel.

We waren unaniem over welke plek het moest gaan worden. Niet aan het grindpad en niet naast de haast symmetrisch gesnoeide haag. Nee, de meest natuurlijke plek.  Aan het graspad en met bossage en een boom achter het graf.

De begrafenis zelf was mooi, Akke heeft zelf nog de muziek uitgekozen en we hebben de genodigden laten weten geen gecultiveerde bloemen maar veldboeketten mee te nemen en daar was enorm gehoor aan gegeven. Wij, de vier kinderen hebben allemaal op geheel eigen wijze een woordje gesproken, alsook Adriaan, haar man, en een buurvrouw uit de tijd dat we in Hensbroek woonden had een mooi verhaal. Het weer liet het wat afweten, maar op het moment dat we Akke naar buiten droegen brak de zon door. En het had ook niet anders gekund….

 

Tussen het bezoek aan Den Helder en de rit naar Holland ivm overlijden en begrafenis hebben we in een weekend de nieuwe dakpannen op het dak gelegd.

 

De mannen, Aswin en Jörg waren de overgebleven vakkrachten, maakte folie en daklatten in orde. Daarna hebben Iris, de vrouw van Jörg die heel lief een weekend kwam meewerken, de pannen naar de daklift gebracht en omhoog gestuurd. Daar hebben we ze in pakketjes van 6 over het dak verdeeld. Wat een klus, wat hebben wij gesjouwd.

 

 

 

panklaar

 

                                                    panklaar

                                             

 

                                                             pannen omhoog

 

                                                                                                              pannen omhoog en stapelen

 

En de mannen puzzelden door met folie en daklatten aan de voorzijde van het huis. Iris en ik begonnen de pannen uit te leggen. Maar na een halve rij moest Iris ervan tussen. Haar kinderen waren ook alleen thuis en het was tijd om de maaltijd te verzorgen. Ik ben gestaag door gegaan en terwijl de mannen halverwege waren met aanbrengen van de panlatten aan de voorzijde had ik het dakkie dicht. Zij konden niet meer, ha, ha en wij, de vrouwen, hadden de hele dag gesleept en gezeuld…………………..

                 

 

                          klaar om uit te leggen

 

                                                                          klaar om uit te leggen

 

Aan de slag:

 

pannen1 pannen3

 

  pannen4 pannen5

 

                  pannen2

 

 

 

De volgende dag hetzelfde ritueel met de voorkant. Iris en ik zijn begonnen de pannen klaar te zetten bij de daklift en zodra de mannen ver genoeg gevorderd waren met de panlatten hebben we ze plukje voor plukje naar boven gestuurd. Daar met behulp van de mannen, en één van de kinderen van Jörg en Iris, de pannen weer in de bekende stapeltjes van 6 verspreid. Toen dat klaar was ben ik begonnen de pannen uit te leggen en zijn de mannen en Iris begonnen de top van het dak dakplanklaar te maken.

 

 

Toen de schemering intrad hielden de mannen het voor gezien, Het was ook meteen de laatste avond dat Jörg mee kon werken. De mannen en Iris deden nog een biertje en ik ging verder. Ha, ha, beetje koppig, maar wilde het af hebben.

Ondertussen was het halve dorp uitgelopen voor een concert van de harmonie in het kerkje, welke praktisch voor onze deur ligt, en sloegen het geheel gade.

Toen ik daar ook de laatst passende hele pan had gelegd ben ik ook afgedaald en zijn we even gaan gluren bij de kerk. Samen met Jörg en Iris, hun hond en hun zoontje stonden we mee te genieten van de muziek. Maar met vieze kleren en stinkende lijven, dus we durfden zo de kerk niet in. Op een gegeven moment kreeg de dirigent ons in de smiezen, de deur stond open, en gebaarde ons binnen te komen. Iedereen in de kerk keek om en de mij bekenden gebaarden ook dat we moesten binnenkomen. Wij zijn op de achterste rij gaan zitten en met de pauze zijn Jörg en gezin vertrokken, Ik heb snel een boterham gegeten, want de maag was nog leeg, en ben na de pauze nog even teruggeweest. Na afloop van het concertje ben ik nog een rondje gaan lopen want na een dag op het dak, je staat de hele dag scheef, lijkt het alsof je benen ongelijk geworden zijn. En alles moest even worden gerecht..

 

 

      slepen maar uitleggen voor

 

     kleine pauze tweede ronde

 

op weg nog even

 

                                         strak dakkie

 

 

 

Na het weekend is Aswin gebleven om te helpen de nok op orde te brengen alsook de zijranden van het dak.

We hadden voor die zijranden speciale pannen gekocht, maar aan één zijde van het huis liep die dakrand te scheef om die speciale pannen te kunnen plaatsen. Bleef één zijkant over. Ofwel anderhalve omdat het dak wegloopt tegen het huis van de buren en daar de pannen “de hoek omgaan” was het geen optie die daar te plaatsen. Jörg was aan de achterzijde al bezig geweest die pannen te plaatsten. De eerste twee gingen goed, de derde liep stroef en vanaf de vierde pan paste het gewoon niet. Hij dacht dat het een fabrieksfout moest zijn want wat hij ook probeerde het lukte hem niet. Wij baalden daar behoorlijk van want die dakpannen kosten bijna 7 euro per stuk. En alles voor niets aan geschaft hebben was geen fijn idee. Misschien zouden we het kunnen terugsturen, als het een fabrieksfout is moet de partij worden teruggenomen. Maar eigenwijs als ik ook bij tijd en wijle kan zijn, besloot ik mijn lekenblik er eens over te laten schijnen. Ik had immers een uurtje of 7 dakdekkerservaring….

Ik ben begonnen aan de voorzijde van het dak. Daar zouden de minste geplaatst kunnen worden en eigenlijk ging dat vrijwel meteen goed. Ik moest alleen hier en daar een panlat wat bijzagen. Misschien ging het aan de achterzijde niet lekker omdat dat andere pannen waren, nl net met het overlapje aan de andere kant.

Ik liet mijn spiedend ook er over glijden en wat mij meteen opviel was dat de laatste pannen van de onderste twee rijen enigszins verschoven waren. De golfjes liepen niet kaarsrecht in elkaars verlengde. En bij het leggen van de pannen was dat juist enorm belangrijk om een “recht” dak te creeëren. Het was echt millimeterwerk. Maar nadat ik de onderste pannen dus die millimeter had opgeschoven pastte plotseling de hele rijd randpannen tot aan de nok aan toe. Ik heb ze geplaatst en meteen de schroevendraaier ter hand genomen om de pannen vast te pinnen.

                 

 

                                             zijpannen

 

                                                                                    zijpannen

 

 

 

Ondertussen was Aswin lekker bezig aan de ander zijrand met bijslijpen van pannen. Langs de gevel moet het daar nog afgewerkt worden, maar pantechnisch is het daar klaar. En ook met de nokpannen is Aswin heel ver gekomen. Rond de schoorsteen heeft hij een tijdelijke slab aangebracht zodat de regen niet alsnog via de blootliggende randen van de schoorsteen naar binnen zou sijpelen.

 

                  

                                           slijpen

 

                                                                                        slijpen

 

 

Bert zal te zijner tijd een definitieve loodslab aanleggen. Dus voorlopig is het dak klaar.

Hoewel, het grote bovenopwerk. Aan de binnen- en buitenkant moeten de randen van de muur waarop het dak deels rust worden afgewerkt. Hier en daar een stukje worden opgemetseld en daarna afgewerkt met een mooie houtstrook.

 

Maar nu deze bereklus is geklaard is de weg vrij om binnen aan de “knutsel” te gaan en aan kamertjes voor de meiden te beginnen. En brandhout hoeven we eigenlijk niet meer te kopen want volgens Bert kunnen we het hele huis nu verwarmen met één luciferstokje

                                                                             

                                                            

 

                                                                            smiley

  

 

posted @ 10:54 PM | Feedback (0)

Saturday, April 03, 2010 #

Dakverbouwing

Onder www.xs4all.nl/~balans/dak verbouwing

 is een foto sessie te zien.

posted @ 1:33 PM | Feedback (1)

Dakwerkers met ritme

hier is een filmpje te vinden. Het stukje wat we zien is éénzesde van het gehele dak en één balk van de twaalf.

www.xs4all.nl/~balans/balk

groet

posted @ 10:20 AM | Feedback (0)

Wednesday, January 20, 2010 #

Driekoningen

Zondag 10 Januari was het zo ver. Het vieren van het “Drie koningen feest” in het gemeentehuis stond op de agenda. De burgemeester zou een nieuwjaarstoespraak houden en daarna zou de Kerstman komen voor de kinderen uit het dorp. De middag zou worden beëindigd met het daadwerkelijk “vieren” van het Driekoningen feest, ofwel het gezamenlijk nuttigen van de “Driekoningentaart” (les galettes de roi).

 

Dit feest hebben we hier één keer eerder meegemaakt toen Azira drie jaar oud was. Er werd toen “groots” uitgepakt. Er was een heuse diskjockey die tezamen met zijn vrouw een show gaf. Zij deed destijds dansjes, in heus majorettepakje, en korte sketches tussen de bedrijven door. En schuwde het niet de dorpelingen die zij ook kende even spreekwoordelijk bij de oren te vatten en rake grappen te plaatsten. Niet bij iedereen gingen destijds de mondhoeken omhoog en ook ik vroeg me af waar ik beland was……… Maar gelachen heb ik toen wel.

Toen werd het feest “traditioneel” gevierd. Degene die het boontje (in feite een plastic poppetje) in zijn of haar stukje taart vond werd geacht een koning of koningin te kiezen en kreeg een kartonnen kroontje op het hoofd. De eerste dans was aan dat koningspaar.

 

Ik zag mijn geest al dwalen natuurlijk. Stel je voor dat ik het boontje, welke helaas te groot is om door te slikken, al helemaal voor een “niet kunnen pillenslikker” als ik, vind. Is dan Laneuvelle progressief genoeg voor twee koninginnen, en kan ik de buurvrouw vragen?

 

Het zijn een beetje verplichtingen die achteraf altijd weer leuk zijn geweest, maar waar ik wel wat moeite voor moet doen om heen te gaan. Zeker alleen met de twee meiden. Het is ook vaak een beetje de vraag hoe hun petje staat en of ze zich dus als de “standaard Hollandse kindertjes” (onopgevoed, onbeschoft en druk) zullen gedragen of moeders een keer niet voor joker zullen zetten.

Nou goed, klokslag 14.00 uur liepen wij het gemeentehuis binnen waar de tafels alweer netjes gedekt stonden. De kerstboom die buiten voor het gemeentehuis had gestaan was binnen neergezet en een beetje extra aangekleed. De voorbereiding had weer goed zijn best gedaan. Ook de kachel loeide als vanouds en iedere keer heb ik een te dikke trui aan. Je weet maar nooit. Deze keer zijn we wel zo slim geweest niet pal naast de kachel te gaan zitten.

Bij binnenkomst waren er al aardig wat mensen. Dus zoentje hier, zoentje daar, wie was dat ook alweer, heb ik haar al eerder ontmoet, nou ja zoenen maar gewoon…………… Een groot deel van de mannen een hand gegeven, ik liet het maar een beetje van hen afhangen.

Met een aantal mensen een klein praatje gemaakt, dat is toch altijd weer leuk eigenlijk.

 

De moeder van de tweeling vertelde dat de meiden komend jaar ook naar Bourbonne naar school gaan en dat zij dan voor het eerst niet bij elkaar in de klas zullen komen. Het samenzijn is fijn, maar stimuleert niet tot het maken van vrienden en vriendinnen. En het stroomt toch al niet over van de kinderen in de omliggende dorpen. Ze leek er niet helemaal gerust op. Ik kon haar vertellen dat het vast wel goed zou komen. Ik ben ook deel van een tweeling en ben ook op de middelbare school een andere richting opgegaan. In het begin is het wennen, maar dat gaat best snel. De moeder leek een beetje gerustgesteld.

 

Afin zo langzamerhand zocht een ieder een plekje om te zitten en deden ik en de meiden hetzelfde. Aan mijn zijde zaten aan de ene kant mijn kinders en aan de andere zijde buren van een paar huizen verderop waar ik vaker een praatje mee maak en die ik erg aardig vind.

 

Er werd om stilte gemaand en de burgemeester begon zijn praatje. Ik begreep dat hij als eerste een ieder het beste voor het nieuwe jaar wenste en vervolgde met wat praktische zaken betreffende het dorp. Verkoop van hout, reparatie van de oude weg naar Bourbonne les bains en nog wat zaken die mij helemaal ontgingen. Hij is één van de personen in het dorp die voor mij vrij onbegrijpelijk Frans spreekt. Een mengeling van heel snel, zacht volume en binnensmonds. En waar ik van te voren ook al een beetje “angst” voor had, dat hij het  woord zou richten tot mij en de meiden als de nieuw ingeschreven inwoners, werd waarheid. Hij had het eerst over de schoolgaande kinderen in het dorp, dat waren er dus welgeteld vijf, en ging daarna in op Azira en Eluana. En mij. Maarja, zijn manier van spreken belemmerde me te begrijpen wat hij precies zei en ook kon ik niet opmaken of hij me iets vroeg en dus een antwoord verwachtte, of slechts een algemene mededeling deed. Ik dacht het eerste en reageerde door me te verontschuldigen en te zeggen dat ik hem helemaal niet begrepen had omdat ie net te snel had gesproken voor mijn niveau van Frans spreken. Naast me werd een beetje gelachen onder herhaling van mijn woorden, want ook dat had niet iedereen verstaan, maar de burgemeester gaf geen krimp en ging verder met zijn praatje. Hij had dus helemaal geen antwoord verwacht. Nou ja, we zullen maar zeggen dat ik wel een “entrance” heb gemaakt in het dorp. En ’s avonds nadat mijn rode hoofd eindelijk weer haar normale kleur had heb ik er ook smakelijk om gelachen.

Enige dagen later begreep ik van een andere buurvrouw, een Française, dat ook zij moeite heeft hem te verstaan en hem steeds moet vragen zijn zinnen te herhalen. Ha, ha, dat deed me wel weer goed!

 

Na de toespraak maakte Père-Noël zijn opwachting. De kinderen werden naar voren gevraagd en Azira en Eluana, de eerste een beetje schuifelend, de tweede hupsend van enthousiasme, liepen naar de open plek tussen de tafels.

Na enige minuten ging de deur open en kwam daar en krakelend gebogen “mannetje” in rood gewaad met aan de kin iets wat op een witte baard moest lijken binnen. Azira ging er niet vrolijker op kijken terwijl Eluana danste van opwinding. Het mannetje maakte eerst een paar grapjes voor het volwassen publiek en riep vervolgens de kinderen om de beurt naar voren. Er werd begonnen met Azira. Zij schuifelde op haar Spaanse hakken, hoe een grote meid dan weer klein kan lijken, naar voren. Beantwoordde Père-Noël gedwee en gaf nog gedweeër een kus op zijn wang, en liep vervolgens opgelucht weer terug met het inmiddels gekregen cadeau.

 

 

 

                                                                 spannend

 

 

 

 Daarna was Eluaan aan de beurt. Zij huppelde naar voren en stond braaf ja te knikken op alles wat de goede man haar vroeg en zei. Haar bruine ogen spraken boekdelen en straalden. “Ze had de Kerstman ontmoet!” Haar cadeau was bijna te groot om zelf vast te houden en al struikelend en slepend met het enorme pakket liep ze terug naar haar grote zus.

 

 

 

                   klein meisje met groot cadeau wauw

 

 

 

Nu werd Quentin naar voren geroepen. Ik had de indruk dat de Kerstman familie van hem was, maar hij herkende haar, oeps sorry, hem niet. Op het praatje dat de Kerstman met hem had werd heftig gereageerd door de overige familie van het jochie. Zijn koppie betrok en hij liet duidelijk weten dat zij hun mond moesten houden omdat hij wel lief was geweest. Tot zijn grote opluchting kreeg ook hij een groot cadeau.

Als laatste kregen de tweeling meiden hun cadeau. Daarna was het uitpakken geblazen en toverde Azira een barbiepop met zeehondensetje tevoorschijn en peuterde Eluana een babypop met verzorgingsaccessoires uit het glimmende papier.

De kinderen verzamelden zich nog één keer rond de Kerstman, een soort “cadeaushowronde”, en gingen nadat de nodige foto’s waren genomen weer ieder zijns weegs.

 

 

 

                                                             showronde

 

 

 

De rest van de middag zijn de meiden zoet geweest met hun nieuwe spulletjes en heb ik kunnen praten en meedoen met de andere aanwezigen.

Azira kwam een beetje gedesillusioneerd naar me toe. “Mama”, zei ze,”ik denk dat het niet de echte Kerstman is, maar een hulp Kerstman. Zijn baard ruikt naar plastic en toen ik hem een kusje moest geven zag ik ook van die gaatjes in zijn baard, net als bij mijn barbie ( een soort plastic gaas). En ik zag net een mevrouw binnen komen die er eerder niet was en die dezelfde trui aanhad als de Kerstman onder zijn rode jasje.” Ik kon haar alleen maar vertellen dat ze dat slim gedacht had, dat het inderdaad de hulp Kerstman moest zijn omdat het een drukke tijd is voor de echte. Gerustgesteld door mijn antwoord wendde ze zich weer tot haar barbie.

 

Ondertussen dat de meiden bij de Kerstman zaten werden de taarten verwarmd. Zodra Père-Noël zijn hielen had gelicht werd er sect ingeschonken en werden er taartpunten rond gedeeld.  Ik rekte en strekte mijn keeldoorgang voor het geval dat……….. Maar mijn angsten bleken ongegrond. Er waren meerdere poppetjes verstopt dit jaar en er zat er geen in mijn stukje of in het stukje taart van de meiden. Behalve het kartonnen kroontje welke de “gelukkige vinders” ten deel vielen werd de rest van de traditie achterwege gelaten. Er werden geen koningen en koninginnen gekozen en er werd niet gedanst. De enigen die dansten op de welbekende hoempa muziek waren mijn meiden. Dit tot groot vermaak van de overige gasten. Ik heb meerdere aanbiedingen gekregen van mensen die Eluana wel mee naar huis wilden nemen.

Na de taart volgde een koffieronde en nadat er langzaamaan wat mensen begonnen weg te druppelen heb ik de mensen van het organiserend comité en de burgemeester bedankt en heb ik de meiden ook in de jassen gehesen. Klaar om de straat over te steken en in eigen huis verder te spelen.

Tijdens deze korte wandeling de meiden laten weten hoe trots ik op hen was en hen bedankt voor hun super lieve gedrag! Ja, ik was een blije moeder.

 

posted @ 9:10 AM | Feedback (0)

Friday, January 08, 2010 #

Isoleren

Een groot deel van de uitgevoerde klussen de afgelopen zomer en herfst stonden in het teken van het aanbrengen van een goede isolatie.

Daar de bovenverdieping geen plafond heeft en we geen geïsoleerd dak hebben, je kijkt tegen de pannen aan en langs de randen van het dak valt het buitenlicht naar binnen, is het zaak dat de plafonds van de benedenverdieping, ofwel de vloeren van de bovenverdieping, goed geïsoleerd zijn. Zeker met winderig weer stroomt de koude lucht door de kleinste kiertjes tussen beneden- en bovenverdieping naar binnen. Hetgeen ook betekent dat de warm gestookte lucht van beneden wegglipt door die kieren.

 

We zijn begonnen met de boven achterkamer vloer. Daar ligt een werkvloer en die hebben we losgeschroefd. Tussen de balken hebben we banen steenwol uitgerold en daar bovenop isolerende noppenfolie aangebracht. Daarna hebben we natuurlijk de houtplaten weer teruggeschroefd.

 

Boven de badkamer, de gang en het “warmwaterhok” zouden we een nieuw plafond leggen. Daarvoor zouden we hulp krijgen van een aannemer. De klus was de eerste zaterdag van de herfstvakantie gepland zodat Bert ook van de partij kon zijn en hij duidelijk kon maken hoe we het geheel wilden vormgeven. Ik had de dankbare taak de voorbereidingen te treffen en de zaak “vloerklaar” te maken. Ik heb afgezworen te denken dat ik de laatste “stofhapklus” gehad heb. Een stofmasker kon er wederom niet tegen op en dagen lang heb ik de geur van oud, fijn, schimmelig stof in mijn neus gehad. En niet alleen de geur. Een dag of 5 na de klus nieste ik nog zwart.  

Maar de klus was geklaard toen Bert aankwam, de oude vloerdelen weggebroken met mijn breekijzertje en een vrijwel stofvrije ondergrond voor de nieuwe vloer.

Samen met Bert heb ik de door Bert meegebrachte rollen isolatiemateriaal tussen de balklaag gepropt. We hebben de te gebruiken balken gesorteerd en ik heb deze klaargelegd.

Ik had daar heel veel plezier in. Deze balken liggen al een jaar of zes en een half te wachten to ze gebruikt kunnen worden. En zijn afkomstig van ons “boomstamavontuur” in de Vogezen. Ik heb het vast al eerder verteld, maar voor de mensen met een korter geheugen onder ons………. Destijds hebben wij een partij boomstammen gekocht via een bevriende boswachter. Hij zelf had wat mooie palen (dunne boomstammen) bij zijn huis en Bert vroeg of hij daar nog meer van had en of we er een paar konden kopen. Daarop nam hij Bert mee naar het bos, wees hem een enorme hoeveelheid boomstammen aan die het veld moesten ruimen ivm een archeologische vondst in het bos en zei dat hij er 20 euro voor wilde hebben. Bert vroeg hem hoeveel boomstammen het betrof. Het bleek de hele “hoop” die nog wel her en der verspreid lag, te betreffen. Voorwaarde was dat we ze zelf uit het bos moesten halen en wel binnen 3 maanden. We besloten het avontuur aan te gaan.

De vakantie daarop is Bert met een vriend en een inmiddels aangeschafte autoambulance, voor het vervoer van de boomstammen, terug gegaan en samen hebben ze de buit binnen gehaald. Weer een vakantie later is er een vriend van Bert langsgekomen die een mobiele zagerij heeft en die heeft mooie planken en balken gezaagd van de stammen.

De gezaagde planken en balken zijn ondertussen van hot naar her gesleept. Eerst van de Vogezen naar Laneuvelle en daar weer van binnen naar buiten en van voor het huis naar achter het huis. De meeste tijd hebben we ondertussen gestopt in het verleggen en herschikken van alle materialen en spullen die we hebben verzameld in de loop der jaren sinds de aanschaf van het huis. Maar nu dan deze balken voor de laatste keer verzeuld.

 

Zaterdagochtend is Leo, de aannemer, gekomen en ondanks een overleg/koffie/eetpauze was de klus tegen twee uur geklaard. Over de gehele zolder en boven het waterhok ligt een strakke werkvloer.

 

 

 

         vloertje   vloertje1

                                                           

                                                                                    strak vloertje

 

 

De dagen daarna heeft Bert wat latten gespijkerd waarop we later gipsplaten gaan monteren. Tussen die latten en het plafond heb ik rollen isolatiemateriaal gepropt. Een klus die niet meeviel als je mijn lengte hebt. Met ladders en opstapjes heb ik me moeten behelpen om de rollen boven mijn hoofd tussen de klemmende balken en latten door te schuiven. Net te kort voor de laatste twee banen, maar, onder het mom van beter iets dan niets, heb ik dat tijdelijk opgelost door daar yoga/kampeer matjes tussen te proppen.

 

 

 

                   proppen maar         muurtje

                                    

                                               proppen maar………………                                                                muurtje

 

 

Ook hebben we het ontstane “hok” voorzien van een muur en een deur die we ook hebben geïsoleerd.

Een volgende keer verder met het schroeven van gipsplaten en daarna met stuken.

 

Een klus die we ook heel belangrijk vonden en die ook langere tijd bleef liggen was het isoleren van het plafond in de kinderkamer. Het is het kamertje welke het verst weg ligt van, momenteel, de enige warme kamer, de keuken met de cuisinière en heeft drie buitenmuren. Zonder geïsoleerd dakje.

We hebben een vlak pannen verwijderd en mij daarna een gat naar binnen gezaagd. En ja hoor……….. Nog meer stof. Spinnenwebben, resten notenschillen, uitwerpselen van dieren en redelijk ondefinieerbare hoopjes viezigheid lachten me tegemoet. Oh, oh, oh, wat ben ik blij de kleinste van het stel te zijn en de beste rug te bezitten.

 

 

 

        vluchtroute

 

                                                         “vluchtroute”

 

 

 

                                                                              tijdelijk onderkomen

 

                                                                                                                          mijn tijdelijk onderkomen…………

 

 

Goed, ik liet me niet kisten en ben braaf met stoffer en blik en emmers te werk gegaan. Ik heb meer dan een halve dag in de (stof)mist gezeten en hoestte wederom als een bootwerker. Daarbij ook de (on)nodige bootwerkerstaal bezigend. De laatste restjes stof en zand heb ik weggezogen met de oude stofzuiger die nog steeds trouw dienst doet en daarna was het eindelijk tijd de rollen isolatie materiaal uit te rollen. Bert ging hen buiten te lijf met het slagersmes om ze op de juiste lengte te brengen en ik propte ze tussen de balken.

Vlak voor vijven droop Bert af om Azira van de bus te halen en de meiden van een boterham te voorzien. Ik heb me weer door het gat naar buiten gewurmd om de resterende banen isolatiemateriaal op maat te snijden en toen de schemering zijn intrede deed stapte ik als de verschrikkelijke stofvrouw voor de laatste keer naar buiten. Het constructieve deel, het dichten van het gat, heb ik aan Bert overgelaten. Ik onder de douche en hij met behulp van de bouwlamp aan het timmeren. Gelukkig was hij redelijk snel klaar, en nu dus kijken of we verschil merken qua warmte in de kamer. Ach en toen na een week of anderhalf mijn longen en neus weer schoon waren was ik ook erg blij met de geklaarde klus.

 

 

schoon en warm   warm

 

                                                                                               schoon en warm

 

 

                                                       

                                              

                                                                                                                       

 

posted @ 12:04 PM | Feedback (0)

Monday, January 04, 2010 #

Bedankje

Bedankt voor de leuke reacties allemaal!

Voor diegenen waarvan we geen emailadres hebben, maar die het wel leuk vinden om beantwoord te worden, klik op “contact”  in de linkerkolom bovenaan en schrijf dan je berichtje. Komt dan niet op de weblog te staan, maar komt bij ons emailadres binnen. Vangen we meteen jullie adres om te beantwoorden.

Groetjes van Céleste

posted @ 3:37 PM | Feedback (0)

Wednesday, December 02, 2009 #

Wilde dieren

Eén van de leuke dingen van het hier wonen is de wetenschap dat het “krioelt” van de wilde dieren in de omgeving. Van klein tot groot. En het spannende daar weer van is de mogelijkheid er één “tegen het lijf te lopen”.  Maar waar en wanneer………..

 

Het begon van de zomer met het aantreffen van stukjes omgewoelde grond in het weiland. We weten dat er woelmuizen zitten en een soort mol welke nogal een ravage kan aanrichten. In eerste instantie dacht ik daar dus aan. Maar het zouden ook wilde zwijnen geweest kunnen zijn. Een spannend idee, een wild zwijn tegen te komen in eigen boomgaard. Hoewel, liever niet in gezelschap van jonkies en helemaal niet wanneer míjn kindertjes daar ronddarren met de bal of op strooptocht zijn  naar fruit . Bovendien stond de tent nog op en een nachtelijke achtervolging door een kudde wilde zwijnen trok mij ook niet erg aan.

 

’s Morgens vroeg, toen Eluaan en ik al wakker waren en Azira nog lag te slapen in de tent, zijn Eluaan en ik voor de tent gaan zitten. Azir vond het eng alleen in de tent te zijn want vreesde op haar beurt de aanwezigheid van Wolven.

Enfin, Eluaan en ik zaten heerlijk in de schommelstoel, wij kampeerden in luxe, en keken uit over het dal. Ik zag een groepje kraaien vliegen en meestal is daar meer te zien. We zijn heel stil blijven zitten kijken en even later kwamen er 3 herten uit de bosjes. Ze bleven een paar minuten grazen en hupten vervolgens het grote bos in. De dagen erna gewapend met camera klaar gezeten, maar natuurlijk geen hert meer te zien.

Toen Azira hoorde dat we herten hadden gezien raakte ze licht overstuur. Nu durfde ze helemaal niet meer alleen in de tent te zijn. Het duurde nog enige dagen voordat ik begreep waar die angst vandaan kwam.

 

We waren aan het wandelen en Azira vroeg of er daar ook herten konden komen. Ik zei dat ik dacht van wel, maar zij zouden ons allang gehoord hebben en zouden zich vast niet laten zien. Azira wilde meteen terug naar huis. Ik had niet veel zin om toe te geven. Het was mooi weer en als Azir zich vastbijt in elke angst die ze heeft komen we helemaal de deur niet meer uit. Dus zijn we doorgewandeld. Ondertussen deed ik weer een poging de angst van Azir te achterhalen. En wat bleek. Uit de borden langs de weg, de “pas op herten borden” had zij de conclusie getrokken dat herten gevaarlijke dieren moesten zijn. Waarom staat er anders zo;n waarschuwingsbord? De angst werd iets minder toen ik uitlegde dat het hert zelf niet gevaarlijk was, maar een aanrijding ermee wel. Een hert kan zomaar voor je auto uit de bosjes springen.  Dat hadden wij al een keer meegemaakt toen Azira een baby was. Gelukkig hadden we toen de bus al en zaten we relatief hoog. Maar ondanks onze geringe snelheid was de auto in één klap klaar. Radiateur lek geslagen en het arme hert morsdood. Ik herinner me nog de onaangename geur die ons tegemoet kwam toen wij de schade gingen opnemen aan auto en aan hert. Verschroeid hertenvlees. Brrrr.

Helaas zit de angst wat diep geworteld na al die jaren door zichzelf ingeprent te zijn, maar we konden wel doorwandelen.

 

Ik heb toen ik achter in de boomgaard aan het werk was nog enkele keren een paar herten gezien, maar net wanneer er geen camera in de buurt was. En de en keer dat dat wel het geval was stond ie nog op filmen ingesteld en zie je net een wit staartje de bosjes induiken.

Maar ons geduld is uiteindelijk toch nog beloond. Op één van de laatste warme dagen zat ik met Eluana in de achtertuin. Ik had mijn zus aan de telefoon en zag uit mijn ooghoek iets bewegen, net voorbij de kleine boomgaard. Ik stond op en warempel een kleine ree rende door het gras. Duidelijk een beetje de weg kwijt. Ze bleef heen en weer rennen langs het hek dat de scheiding vormt tussen ons weiland en dat van de buren. Ik zag ook geen andere, oudere exemplaren in de buurt en vond dat ze wel erg dicht bij de bewoonde wereld was gekomen. Eluana en ik “slopen” dichterbij, maar het diertje had ons natuurlijk meteen in de smiezen. Nu twijfelde ze niet meer en met een reuzensprong schoot ze over het hek.

 

Terug naar de wilde zwijnen.

Saskia, een vriendin van mij uit Holland, is komen logeren in de tent. Toch al niet helemaal gerust ivm de enorme donkerte hier ’s nachts wanneer er slechts een kleine maan is of wanneer het bewolkt is, kreeg toch een wat opgejaagd gevoel toen ik haar mijn vermoedens omtrent de aanwezigheid van wilde zwijnen in het veldje naast de tent meedeelde. Zij heeft in Nederland tijdens een boswandeling een keer oog in oog gestaan met een behoorlijk exemplaar en die gebeurtenis heeft behoorlijke indruk gemaakt.

Na enkele nachten van spanning kwam ze op een ochtend opgelucht naar ons toe. Ze had een geluid gehoord en de zwijnen gevreesd. Is stiekem gaan kijken en trof geen zwijnen aan maar wel een reusachtige kat die de gaten in de grond steeds verder openkrabde. Einde mysterie van de wilde zwijnen. Maar een reusachtige kat met pluimpjes op de oren? Waren er niet weer lynxen gesignaleerd in de Vogezen?????

 

Dan hebben we natuurlijk nog “Reintje de vos”. Aan de drollen te zien rond het huis en in de boomgaard slentert er af en toe een vos rond. Maar wanneer gaan we hem zien? Hij is zelfs zo brutaal geweest op het muurtje tussen onze tuin en de tuin van de buurvrouw een enorme drol achter te laten. Natuurlijk tot grote hilariteit bij de kinderen; “Reintje de muurpoeper”.

In de herfstvakantie (vakantie voor Nederland) was het zover. Ik ging naar buiten om een wandeling te maken en wat foto’s te maken van de nevel die opsteeg uit het dal gecombineerd met een laagje rijp ten gevolge van stevige nachtvorst. Ik liep de kleine boomgaard in en vlak voor me zag ik een behoorlijke vos wegschieten. Ik rende terug naar huis om de kinderen te laten kijken, maar deze stonden al met Bert voor het raam. Tegen de tijd dat ik me, opgewonden en wel, weer omdraaide was de vos ook verdwenen. Grrrr, de volgende keer dus zelf kijken en niet de buit mis lopen.

 

En natuurlijk was er de pracht van diverse soorten vlinders en libelles. Van klein tot groot. Ik heb verwoedde pogingen gedaan de verschillende exemplaren vast te leggen met de camera, maar na een keer of drie de boomgaard heen en weer te hebben gerend, met 1 vlinder als enige buit op de memory stick,  heb ik het opgegeven. Ik ben blijkbaar niet de enige die niet op de foto wil……….

 

 

                                          vlindertje

posted @ 3:19 PM | Feedback (1)

Friday, September 11, 2009 #

Gezinsuitbreiding

We hebben het nog even stil gehouden maarrrrrrrrrrrrr ons Franse gezinnetje is uitgebreid met nog een dame. Ietwat hariger dan de rest en deze benjamin luistert naar de naam Kitty.

 

Op een dag kwam Daniël, een buurman die iets hoger in het dorp woont, ons vragen of we een poesje zouden willen hebben. Zijn buren, aardig op leeftijd zijnde mensen, voerden al geruime tijd een moederpoes en haar kitten. De diertjes hadden duidelijk geen vast woon- en verblijfplaats. Het waren aardig verwilderde dieren. Maar sinds een tijdje kwam de kitten alleen langs voor een hapje en een slokje en leek moeder van de aardbodem verdwenen.  De mensen zelf vonden zich te oud om nog een poes in huis te nemen. Dus werd er een geschikt tehuis gezocht.

Wij hoefden niet lang na te denken. Ik had mijn moeder ook al gevraagd rond te kijken voor kittens bij haar in de buurt en dit zou alleen maar makkelijker zijn. Dus hebben we ja gezegd en ben ik even met de meiden naar desbetreffende dame en heer gegaan. Daar hebben we een tijdje zitten praten en spraken af dat de poes gevangen zou worden zodra ik poezenspullen in huis gehaald zou hebben.

Mijn moeder heeft momenteel geen poes meer, maar nog wel alle benodigdheden. Die mocht ik van haar hebben en toen zij de spullen gebracht had heb ik een email gestuurd naar de “baasjes” van het poesje. Zodra ik het reismandje gebracht zou hebben zouden zij hun pogingen het diertje te vangen aanvangen.

Het poesje was behalve hen geen mensen gewend en liet zich niet aanraken. Het zou vast een hele tour worden om haar te vangen. Ik stelde voor of ik haar zou komen vangen want ik zag in mijn gedachten al bebloede en gescheurde velletjes en hartproblemen in verband met de opwinding van het kat en muisspel. Maar het was praktischer als ze het zelf deden. Het poesje was hen gewend en kwam wanneer het haarzelf uitkwam.

Een dag nadat ik de mand gebracht had werd er aangebeld. Het was meneer Balta. En hij had het poesje in het mandje bij zich. Op het eerste gezicht waren we meteen verliefd. En zo heel erg bang zag ze er ook niet uit. Meer onwennig dan echt bang of in paniek.

 

 

 

                           Kitty

 

 

 

De badkamer leek ons de ideale plek om poes te laten wennen aan onze aanwezigheid. Een soort uitvalsbasis en een veilige plek om zich even terug te trekken in verband met de knuffelbehoefte van de meiden.

Ik zette eten en drinken klaar en maakte het mandje open. Poekie, zoals we haar de eerste weken bij gebrek aan overeenstemming op het gebied van een definitieve naam noemden, sprong eruit en verschanste zich onder het bad. Ik besloot haar alleen te laten.

Een paar uur later ging ik weer even bij haar kijken. Poes was spoorloos. Een lichte paniek maakte zich van mij meester. Hoe kon dit nu weer? De deur was nog op dezelfde manier gebarricadeerd als hoe ik hem na Poekies “vrijlating” had achter gelaten. Ik speurde de badkamer af en zag een aardige kier aan de achterzijde van de douchecabine. Maar de ruimte om mijn hoofd tussen cabine en badkamermeubel te steken was net te krap. Ik kon dus niet controleren of ze daar daadwerkelijk zat. Ik heb een zaklamp gehaald en kreeg het uiteindelijk toch voor elkaar mijn hoofd ertussen de duwen. Niet echt comfortabel, en tot mijn schrik zag ik dat ze ook nog onder de douche cabine gekropen kon zijn. Ook zag ik een behoorlijk stuk weggehakte muur waar de leidingen vanuit de schuur de badkamer binnenkwamen. Ze zou toch niet……………………

De truuk met het hoofd besloot ik voortaan achterwege te laten want na de schrik van de verdwenen poes was de logische volgende schrik natuurlijk die van een vastzittend hoofd. En daar stond ik dan met mijn hoofd ingeklemd terwijl de badkamerdeur op slot zat in verband met de ongewenstheid van het binnentreden van de kinderen. Na het nodige geschuifel en draaiende bewegingen met mijn hoofd kwam ik los en besloot de hulp van Saskia in te roepen.

 

Samen met Saskia, een vriendin die een tijdje in de boomgaard heeft gekampeerd, ben ik verder op onderzoek uitgegaan. We moesten uitvinden of het gat in de muur helemaal doorliep en groot genoeg was om als vluchtroute voor Poekie te hebben gediend. Wij de schuur in om te bekijken hoe de leidingen daar uit de muur kwamen. En dan met name naar de grootte van de openingen in de muur. We moesten zijn in het hoekje van het warmte hok waar wasmachine en boiler, plus een paneel met aan- en afvoerende leidingen voor de warmwatervoorziening, zich bevonden. En laat net het hoekje waar we moesten zijn onbereikbaar zijn. Ik liet me echter niet kennen en ben op mijn kop via de wasmachine het hoekje ingezakt. Saskia hield me daarbij vast aan mijn benen om naar beneden storten te voorkomen. Ondanks de ernst van de zaak hebben we enorme lol gehad.

Na enig poeren met een stokje rond de leidingen, mijn armen waren niet lang genoeg om vanuit mijn hangende positie diep in de muur te voelen, constateerde ik dat alleen het eerste stuk erg wijd om de leidingen was heen gehakt en dat die opening zich snel vernauwde. Waarschijnlijk tot de grootte die het Poekie onmogelijk maakte via deze weg te ontsnappen.

 

Bleef de douchecabine over.

Toen ik ’s avonds Bert aan de telefoon had vertelde hij me dat hij bij het aanleggen van de douchecabine flexibele leidingen heeft gebruikt en dat er iets speling zat in de bewegingsruimte van de cabine.

 

Toen de meiden op bed lagen ben ik voorzichtig aan het schuiven gegaan. Beetje bij beetje want ik zou niet willen dat Poekie er klem onder zat en zo meegesleept werd. Al vrij snel zag ik dat Poekie zich tegen de zijmuur bevond. En dus in de ruimte die ontstond tussen muur en douchecabine. De spleet was net te klein om er tussen te kruipen maar ik wilde hem niet groter maken omdat Poekie dan ook geen beschutting meer zou hebben en waarschijnlijk weer verder terug zou kruipen onder de cabine.

Ik heb een spoor van brokjes uitgelegd en na een tijdje werd ze nieuwsgierig. Heel stiekem ben ik toen aan de andere kant van de cabine gaan staan en heb haar zachtjes vooruitgeschoven met behulp van een lange stok. Toen ze een laatste sprong maakte weg van de douchecabine heb ik die snel tegen de muur teruggeduwd en heb de spleet dicht gepropt met oude kleden en handdoeken. Poekie zat weer onder het bad en ik heb haar na dit avontuur weer met rust gelaten. Terwijl ik de houten balk weer onder de deurklink vastdrukte vroeg ik me af wat voor avonturen ons nog te wachten zouden staan met Poekie.

 

De volgende dag kon ik haar lokken met wat kattenbrokken en kon ik haar zelfs even aanhalen. Al spinnend liep ze in het rond. Ik denk dat meneer en mevrouw Balta haar een goed vertrouwen in de mensheid hebben meegegeven want Poekie wende bewonderenswaardig snel voor een zwerfkatje.

Een paar dagen later mochten Azira en Eluana onder mijn begeleiding mee naar binnen. Een paar dagen later vertrouwde ik Azir alleen met Poekie en na bijna twee weken besloot Poekie Eluana ook als huisgenote te zien en begon zelfs met haar te spelen.

Ruim twee weken na haar komst heeft Azira de definitieve naam doorgedrukt. Kitty moest het worden en Eluana was het daar roerend mee eens. En wat kan een moeder daar dan tegenin brengen? Zeker wanneer het arme kind net haar eerste twee schooldagen heeft gehad.

 

         caresser        voeren

 

                                      aaien                                                                 brokjes voeren                                                                   

                                                                                                 

 

De avonden liet ik Kitty ondertussen al een tijdje bij mij in de keuken. In eerste instantie helemaal wild en wegkruipend onder alles waar ze onder paste. Ik vreesde een soort nieuwe verwildering, maar na een uurtje werd ze rustig en kwam zelfs op schoot liggen. Na een weekje ’s avonds met mij alleen mocht Kitty al komen zodra Eluaan in bed lag. En weer enkele dagen later, ik kon haar gejammer en gehuil wanneer wij in de buurt van de badkamer kwamen niet meer aan, heb ik haar in de kamer gelaten met Eluana erbij. Alle deuren naar buiten op slot zodat Eluaan Kitty niet de vrijheid kon bieden.

Bij open deuren moet Kitty helaas nog even terug naar de badkamer tot ze echt honkvast is hier. Maar ik vermoed dat dat moment sneller komt dan we nu verwachten.

posted @ 6:36 PM | Feedback (0)

Monday, September 07, 2009 #

Huiswerk

Ja, de Fransen laten er geen gras over groeien. Huiswerk. Pats eerste dag CP (zeg groep 3) en hupsakee huiswerk.

Vier keer de naam schrijven in mooie letters. Volgens voorbeeld van de juf. Och, dat lijkt nog mee te vallen. Maar de tijd die er mee gemoeid ging was toch niet mis. Azir wilde eerst oefenen op een kladblaadje want ze wilde het goed doen. Ze verstaat al niemand en wil dan haar huiswerk ten minste goed voor elkaar hebben.

Ik hoop dat er snel verandering in komt, maar Azir lijkt te lijden aan een soort perfectionisme en faalangst die mij niet geheel onbekend is. Bij de eerste de beste letter, die natuurlijk niet meteen de perfectie van juf’s letter evenaarde, barstte ze in snikken uit en zei dat ze een sufferd was en een domkop.

Het kostte me erg veel moeite en geduld haar rustig door te laten zetten want alle trucen kwamen uit de kast. Of ik het alsjeblieft voor haar wilde schrijven. Geen denken aan. Het is de bedoeling dat je het netjes gaat leren schrijven. Daarom is huiswerk, om te oefenen, want je kan alleen iets leren door heeeeeel veel te oefenen. Ruim een uur later kon de pen aan de kant en prijkten in het schriftje vier keer in mooie letters geschreven haar naam. En de laatste was gewoon netjes te noemen. Hupsa, hoezo een domkop? Bovendien zal mama ook nooit zo netjes als de juf leren schrijven, en mama heet al ruim 30 jaar kunnen oefenen. Nou, dan moet mama wel een opperdomkop zijn. Alletwee trots en opgelucht dronken we nog een kop thee en las ik Azir voor het slapen gaan nog een lekker Nederlands verhaaltje voor.

 

 

 

oefenen 

                                          

                                      oefenen     

                                                                                  

                                                                                      resultaat

                    

                                                                                                                            resultaat

 

Voor maandag was er een huiswerktaak bij gekomen. Naast wederom vier keer haar naam schrijven moest ze nu ook lezen uit het “cahier de lecture”. Daar had ik niet meteen rekening mee gehouden. Natuurlijk zal er een keer gelezen moeten gaan worden, maar dat zullen dan wel eenlettergrepige woordjes zijn. Met van die plaatjes erbij zodat het kind ook snapt wat het leest. Mispoes!

Er moesten hele volzinnen gelezen worden. Woorden als “aujourd’hui” en “maîtresse”. Ik had begrepen dat cp iets onder het niveau van groep 3 zou liggen, maar begin me ernstig af te vragen wat de kindertjes hier op de kleuterschool (grande section van de maternelle) al leren. Dit leeswerkje kostte beduidend meer doorzettingsvermogen en geduld dan het schrijven van de eerste dag. Zulke lange woorden zij sowieso al niet mis, maar in een vreemde taal waarbij de meeste letters anders worden uitgesproken, als ze al worden uitgesproken, bijna onmogelijk. Over 8 zinnen hebben we bijna twee uur gedaan. En wederom kan ik zeggen hoe trots ik ben op Azir. Toch doorzetten en het afmaken. Haar frustratie aan de kant weten te zetten en mijn advies voor lief nemen. Naast het anders uitspreken van de woorden is een bijkomende handicap dat ze geen idee heeft van wat ze leest. Een woord waarvan je de betekenis/duiding kent leest een stuk makkelijker dan wanneer je alleen een lange aaneengesloten reeks letters ziet en daar iets van moet zien te maken. We maakten er dus meteen een soort Franse les van. Enkele woorden bleven uiteindelijk hangen, maar het is gewoon nog even teveel allemaal.

Zondag hebben we het lezen herhaald en we waren met een kwartier klaar. De Franse uitspraak en betekenis van enkele woorden waren zowaar blijven hangen. Dit gaf ons beiden vertrouwen in de taalgevoeligheid van Azir. Hoewel Azir twijfelde over haar prestatie wanneer ze in de klas zou moeten voorlezen vond ik dat de juf haar wel tien “bons points” (goede punten= een soort prestatieaanmoedigend beloningssysteem hetgeen mn de onderlinge concurrentie aanwakkert) zou moeten geven. Laat de juf maar eens proberen een stukkie Nederlands, en dan met name woorden met een lekkere H en G, te lezen.

 

Met een beetje een ongerust hart op dit gebied wacht ik af wat ons komende week te wachten staat. Als het huiswerk gemaakt moet worden tussen de paar uurtjes tussen school- en bedtijd. Een periode waarin eigenlijk even flink afgeblazen en ontspannen moet worden na een lange schooldag.

posted @ 10:45 PM | Feedback (2)

Busje komt zo

Vrijdagochtend, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Na een moeizaam opstaan en net op tijd de deur uitvliegen, het begint hier steeds meer op Amsterdam te lijken, daalden we gedrieën af naar de pressoir. Daar zou vandaag de bus immers wel stoppen.

Na enige tijd wachten verscheen en nog een dorpsgenote met een jongetje die ook mee moest voor de Maternelle. Het jochie stond het huilen nader dan het lachen.

Net toen we begonnen te twijfelen of de bus ons dorp vandaag weer vergeten zou zijn kwam er een wit bestelachtig busje de hoek om scheuren. Aha, de schoolbus.

Azir begon ook steeds bedrukter te kijken en mijn innerlijk gevoelsleven zwiepte weer alle kanten op. Ik hielp azir instappen en kennis maken met de begeleidster van de bus. Wederom een dame met een keur aan kleur in haar haar, maar erg aardig. Azir vergat in alle zenuwen haar tas dus die bracht ik haar even na. Ik gaf haar nog een kus en zei haar dat ik naar school zou rijden en haar op het plein bij haar klas weer zou zien. Ze knikte flauwtjes en toen het busje wegreed was ik bang dat zij net als het jongetje naast haar in snikken zou uitbarsten. Gelukkig had ze het vooruitzicht dat Joshua en Brin in het volgende dorp zouden instappen. Misschien kon ze wel even met hen praten.

 

Ik wisselde nog kort een paar woorden met de andere aanwezige dames, er was nog een buurvrouw komen kijken hoe het met de jongelui ging, en kroop toen samen met Eluaan in de auto. Op naar school.

De hellingproef in Bourbonne gaat me steeds beter af, nog ff en het is de normaalste zaak van de wereld.

Wederom vele wachtende ouders voor het hek. Maar het was inmiddels tien voor negen en middels de schoolreglementen die ik de avond ervoor van Azira ter ondertekening had ontvangen wist ik inmiddels dat zowel kinderen en in speciale gevallen ook de ouders, zich vanaf tien minuten voor aanvang van de klas op het schoolplein mogen bevinden. Dit keer aarzelde ik dus niet en liep door. Hoewel ik wederom de enige bleek.

Bij Azira’s klasingang wachtten we af. De minuten tikten weg, maar geen Azira. Zou ze soms aan de andere kant van school zijn uitgestapt en op me staan wachten? Ik besloot het nog even aan te zien.

De juf kreeg me in het vizier en vroeg me of ik achter de bus was aangereden? Nee, ik was rechtstreeks gekomen. Haar antwoord daarop was dat ik dus ook niet wist of de bus al gearriveerd was. De eerste bel was al gegaan en de juf leek op Azir te wachten. Ze ging polshoogte nemen bij het hek en informeerde bij een andere leerkracht.

Plotseling stond Azir naast me. Opgelucht me te zien en een beetje ongemakkelijk omtrent hoe zichzelf op te stellen richting klasgenoten. Gewoon mee gaan rennen of toch maar afwachten. Ze deed het laatste.

De tweede bel ging en alle kinderen, inclusief Azir, sprongen in het gelid. Op dat moment kreeg een klasgenootje Azir in het oog en sprong op haar af, lachtte uitbundig en begon haar te aaien. Daarop stormden nog twee meisjes toe. De uitdrukking op Azira’s gezichtje op dat moment was mij goud waard. De opluchting en trotse blik richting mij: “kijk eens mama, ik heb al 3 vriendinnetjes”. Wat was ik blij naar school gereden te zijn en dit heerlijke moment te mogen meemaken.

Ondertussen kwam de juf terug en glimmend van trots liep Azir, uitbundig zwaaiend naar ons, het schoolgebouw in. Het gaat wel goed komen met mijn meisje!

posted @ 10:41 PM | Feedback (1)

Vertwijfeld moederhart, bleke neusjes en trotse pauwen

We waren nog niet halverwege het schoolplein of de wolken braken open en een hevig regenen barstte los. Door het geweld van de wind klapte de paraplu omhoog en renden we, ik met Eluana onder de arm, richting auto. Daar zette ik Eluaan achterin en gebood haar zelf in haar stoel te klimmen. Ondertussen worstelde oma, nog steeds buiten, met de paraplu. Deze weigerde dicht te klappen en toen Eluana en ik al veilig zaten vast gegordeld kwam oma Akke binnen waaien. Toen ik weg wilde rijden viel me op dat de parkeerplaats al bijna helemaal leeg was.

Deze nattigheid had even de aandacht van mijn bezwaarde gevoel weggenomen. Maar al snel dwaalden mijn gedachten terug naar mijn kleine meisje die er zo stil, maar dapper, bij had gezeten.

We reden naar Laneuvelle terug en stortten ons op de koffie en koekjes. Het huilen stond mij steeds nader dan het lachen. Niet dat ik echt verdrietig was en ook had ik een rustig en goed gevoel omtrent onze toekomst hier en Azira’s schooltijd. Misschien was het de spanning van de laatste weken die er nu uit kwam. Eerst het geregel en gezoek met betrekking tot de aanschaf van alle schoolbenodigdheden voor Azir waarvoor wij anderhalve week voor begin van de school een ellenlange lijst kregen toegestuurd. En hier zit niet zomaar even een Wibra, Action of Zeeman om de hoek waar je heel gemakkelijk de spullen bijeen scharrelt. Daarna de verassing van het niet ingeschreven zijn en niet te vergeten de plaatsvervangende ellende die Azira zich vast gewaar werd in een klaslokaal met kinderen en een juf die ze niet verstond.

Toen ik Bert belde lieten de tranen zich ook niet meer wegdrukken. Maar veel tijd om te treuren was er niet want we moesten na een snelle boterham de auto alweer in om Azira te bezoeken tijdens de lunchpauze. Ik hoopte dat er zich geen dramatische taferelen zouden voordoen in de vorm van een aan mijn broekspijpen hangende Azira die niet om te praten zou zijn op school te blijven. Maar dat liep verassend anders.

 

Bij school stonden de ouders netjes te wachten voor het hek. Na enig twijfelen besloten Akke en ik gewoon richting klaslokaal te lopen om Azir op te wachten. We bleven wel buiten staan onder het afdak en vroegen ons af of we op ons donder zouden krijgen voor deze misstap. Uit de school kwam geen enkel geluid. Zaten er wel kinderen binnen? In Amsterdam hoorde je zowel kinderen als leerkrachten hun stemmen aardig gebruiken tijdens het passeren van het schoolplein. Het is bekent dat er meer discipline heerst hier op de Franse scholen, lees de leerkrachten laten geen gras groeien over “ een misstap”, maar dit had ik niet verwacht. Toen de bel ging heerste er nog steeds een allesoverheersende stilte. Enige tijd later kwamen de kinderen, wederom netjes twee aan twee, naar buiten. Azira lachtte breed toen ze ons zag, maar lette goed op dat ze netjes in gelid bleef. De juf dropte een aantal kinderen bij het hek en liep daarna met de overblijvertjes door richting de kantine. Ze zou zo vast wel vertellen hoe het Azira was vergaan de afgelopen uren. Toen zij aanstalten maakte weer weg te lopen ben ik zelf maar vragen gaan stellen. En die beantwoordde ze netjes, maar ik leek te merken dat dit soort contact voor haar met een ouder niet gebruikelijk was. Ik heb meteen aangegeven dat de schoolbus niet was gekomen ’s morgens en zij zou het gaan regelen.

We liepen mee, Eluana dit keer slapend in haar buggy, richting toiletten waar Azira aan een klasgenootje werd gekoppeld. Ik kreeg van een bleke Azira bijna gefluisterde antwoorden op mijn vragen over hoe ze de ochtend op school had gevonden. En veel verder dan goed en ok kwam ze niet. Help, waar is mijn drukbukkel gebleven? Is dit totaal in zichzelf teruggetrokken meisje werkelijk mijn dochter? Azira werd de kantine binnengesluisd en wij wachtten netjes totdat de horde kinderen die nog naar binnen moesten hun bestemming hadden bereikt. Een stevig jongetje met kort peenhaar sprong wat heen en weer op de trap voor de kantine. Daarop spichtte een kantine kracht naar buiten en beet hem pinnig toe dat hij maar beter niet meteen weer moest beginnen zo aan het begin van het schooljaar. Slik, gaan ze hier zo om met kinderen, of kreeg deze jongen een “voorkeursbehandeling”?

 

Toen iedereen binnen was ben ik even naar Azir toegegaan. De kinderen zaten in groepjes van vier bij elkaar. Er werd gekeken en gegiecheld toen ik zomaar de kantine binnenkwam en enkele kantine krachten keken verbaasd op. Oom agent, die het verkeer rond school net had geregeld en ook even in de kantine kwam, hield ook in de gaten wat die vrouw bij dat meisje kwam doen. De dame die Azir naar binnen had begeleid zei iets en dat leek de rest op te luchten. Er werd niet meer gekeken en een ieder leek te weten wat ik kwam doen nu.

Uit azir kwam niet zoveel. Die wachtte geduldig af op wat komen ging. Wel vroeg ze met een zacht stemmetje hoe lang het nog zou duren. Arm kind, het lange middagdeel moest nog komen.

Maar ik kon gewoon weggaan en oma hoefde niet perse naar binnen om even een kus te geven want misschien mocht dat wel niet. Ik zou later horen dat er al 2 jongetjes heeeeel lang in de hoek hadden moeten staan omdat ze een geluidje hadden gemaakt en begreep toen die angst van haar wel.

Nog steeds met gemengde gevoelens weer richting Laneuvelle. Daar een koppie thee gedaan en oma heeft nog even met Eluaan gewandeld. Zo tien over vier ben ik weer in de Twingo gestapt om een minuut of 10 te vroeg bij school uit te stappen.

 

Het parkeerterrein stond weer aardig vol. Het schoolplein was helemaal leeg. Alle ouders stonden netjes achter het hek. Toen de bel ging besloot ik af te wijken van de rest en ben het schoolplein opgegaan. Ik wilde dat Azira wist dat ik er was. Net toen ik bijna bij het tweede deel van het schoolplein kwam liep Azira’s klas me netjes in gelid twee aan twee en hand in hand tegemoet. Juf stopte niet en ik liep maar mee. Nu werd me de bedoeling wel duidelijk. De leerkracht levert het kind netjes af bij het hek. Daar vervalt de verantwoordelijkheid van school en gaat die over op de ouder. Dus eigenlijk moest ik ook buiten het hek wachten….

Juf zei me nog dat de bus geregeld was en vrijdagochtend wel zou komen. Ik vertelde nog even voor de duidelijkheid dat Azir met de bus zou komen en ik nog één keer met de auto om azir naar binnen te begeleiden.

Ik heb azir een dikke knuffel gegeven en overhandigde haar de kaart die oma Els voor haar gemaakt en opgestuurd had. Voor haar eerste schooldag. Azir glom van blijdschap. En een mooie kaart en helemaal niet bang geweest. Ik heb haar maar meteen ingewreven dat mama zo trots als een pauw was. Hoe stoer ze gewoon meedeed op een nieuwe school met een vreemde taal. Nou ze was zelf wel het allertrotste!

Gelukkig leek ze weer meer zichzelf dan het zieke vogeltje die ik eerder op de dag trof. In de auto babbelde ze weer honderduit. Over het eten in de kantine, ze lustte niet alles maar had wel alles opgegeten, en over de les. Nou ja over hetgeen ze zich er nog van herinnerde dan.

 

We zijn even lekker thuis gekomen en hebben een snee brood gegeten.

Daarna restte ons nog één beproeving….. huiswerk.

 

 

posted @ 6:13 PM | Feedback (0)

Goed geregeld? deel 2......

Na een rusteloze nacht met veel gepieker over hetgeen ik mijn kleine meisje allemaal aandoe door haar zo in het diepe te gooien, stonden Eluana en ik om 6 uur naast ons bed.

Azira had ook niet de meest supere nacht gedraaid en vergezelde ons om half zeven. Voordeel daarvan was wel dat we alle tijd zouden hebben om rond half negen klaar te staan voor de schoolbus. Maandag was ik naar het spreekuur van onze burgemeester gegaan, welke overigens nu zelf niet eens meer verschijnt en alles aan zijn secretaresse lijkt over te laten, om te informeren naar de tijden van de schoolbus. Dus met de juiste bustijden en de wetenschap dat Azira’s buskaart op school is aangekomen stapten wij vol goed moed naar buiten. Op naar de “bushalte”.

 

                                               Schoolbushalte

 

                                                                     Schoolbushalte

 

Ondertussen werden we gadegeslagen door enkele nieuwsgierige buren. Eén buurvrouw kwam een praatje maken en bracht de kinderen en chocoladereep mee. Heel erg aardig, maar alle aardigheid, en Eluana’s driftbui, ten spijt mochten de dames die van mij nog niet tussen de kaken duwen. ’s Morgens om half negen na een goed ontbijt geen gesnoep onder toeziend oog van deze moeder.

We praatten en we praatten, de kinderen renden steeds baldadiger rond en de klok tikte door. Nu al ruim na half negen. Het zou toch niet…………….Alles was nu toch goed geregeld?

 

Vijf over half negen besloot ik mijn autootje te halen zodat kinders en oma er na nog 5 minuten wachten in één moeite konden inspringen. Onderweg kwam ik nog een dorpsgenote tegen die informeerde of we wachtten op de bus. Ik legde haar uit nog even te wachten en dan maar met de auto te gaan. Zij zou voor me in de gaten houden of de bus alsnog kwam en zou de chauffeur vertellen dat wij vast waren gegaan. Ik moet zeggen dat dat veel goed doet, alle medeleven en bereidwilligheid te helpen van een groot aantal dorpsgenoten.

 

Tien over half negen zijn we allen ingestapt en op mijn klokje bleek het al kwart voor negen te zijn. Nu heb ik altijd geroepen dat 70 km per uur voor mij echt snel genoeg is op de Franse binnenwegen, maar deze ochtend maakte ik een uitzondering. Bleef netjes onder de 93 maar daar is dan ook alles mee gezegd.

In Bourbonne ligt het centrum min of meer tegen een heuvelrug aangeplakt. Hetgeen een aantal forse hellingproeven met zich mee brengt. En ex-collega’s weten vast nog met welk gebrul ik de parkeergarage binnenkwam. Nu heb ik een autootje met minder capaciteit dan de dienstauto’s hadden, maar het geluid van mijn brullende motor overtrof die van de volkswagens.

Het normaal gesproken uitgestorven kerkplein stond vol met auto’s van ouders die hun kinderen ook kwamen brengen. Een agent regelde het verkeer rond het zebrapad richting maternelle. Als ik maar een plekkie zou vinden.

Op de hoek het laatste plekje ingepikt en als een speer uit de auto. Door het gedrang heen naar de zijvleugel van de school waar Azira’s lokaal zich bevond. Onderweg kwamen we de directrice tegen die vriendelijk gedag zei en ons vertelde waar we moesten zijn.

Wat meteen opviel was dat alle kinderen, inclusief Azira, gebukt gingen onder enorme rugzakken. Nu snapte ik ook waarom de rugzakken met wieltjes zo populair zijn hier. Je moet echt je best doen om te zien welk kind er schuilgaat onder welke rugzak.

Tweede wat opviel was de opstelling van de kinderen. Netjes twee aan twee in rijen naast elkaar om vanuit die positie klasgewijs het schoolgebouw te betreden. En dat de regen naar beneden kletterde maakte hierbij totaal geen verschil.

Gelukkig grenst Azira’s lokaal aan een afdak en mochten zij voor deze ene ochtend zelfstandig, hoewel praktisch iedereen vergezeld was door ouders, het lokaal betreden.

Op de gang stonden de ouders braaf te wachten terwijl hun kroost binnen een plekje zocht. Ik stoorde me niet aan het feit dat ik de enige ouder leek te zijn die het klaslokaal betrad en bracht Azira naar de juf. Deze maakte duidelijk dat Azir zelf een plekje mocht uitzoeken.

Ik raadde haar aan naast het meisje in de eerste rij te gaan zitten. Die zat immers ook nog alleen en dat leek ons gezelliger.

Azira zat nog geen twee minuten of het meisje naast haar was verhuisd naar de achterste rij. Daar was een mollig meisje met een klein brilletje enorm aan het huilen geslagen en Azira’s tijdelijke buurvrouw kende haar waarschijnlijk van de maternelle. Ik heb de juf gevraagd of azir straks ook naast iemand mocht zitten want zo alleen vond ik het maar een trieste boel. De juf verzekerde me dat ze voor een kameraadje voor Azira zou zorgen.

Ik ben terug gegaan naar Azira en heb haar verteld dat de juf de klas nog een beetje gaat husselen en dat zij ook naast iemand komt te zitten. Een ielig “oké” kwam over haar lippen. Ze zat er muisjestil en bleek rond de neus bij. Wat voelde ik me beroerd op dat moment. De kinderen moeten het maar mooi doen met de keuzes die wij maken. Heb haar niet laten merken dat de tranen prikten maar heb haar een kus gegeven en ben naar buiten gegaan. De bel ging en na een laatste flauwe glimlach sloeg de deur dicht.

 

posted @ 6:11 PM | Feedback (0)

Klaar voor school

Woensdag hebben we zoals afgesproken de strippenkaart voor de kantine gekocht op de mairie van Bourbonne. Ik heb meteen de kopieën van Bert’s paspoort, welke hij inmiddels per email had opgestuurd en ons trouwboekje overhandigd. De dame die ons dinsdag hielp was er niet en de dame waarbij we toen moesten zijn voor de strippen kaart nam het geheel in ontvangst. Ze keek naar de papieren en vergeleek met het eerdere dossier. Je zag haar puzzlen met iets. Vous êtes mariée? Eh, oui. Mais le nom des enfants…… Ah, c’est correct, elles ont mon nom familiale. Ook hier weer lichte verwarring op het gebied van de achternamen kwestie. Ondertussen had ik de dame eens goed bestudeerd. De gekleurde plukjes in haar haar kwamen precies overéén met de kleuren van haar blouse en sjaaltje. Zal ze iedere dag haar coup aanpassen aan haar kleding?

We hadden ons doel bereikt en nu allen relaxed omdat echt alles geregeld was zijn we even de hoofdstraat van Bourbonne doorgewandeld. We gaan ons steeds meer afvragen waar een “normaal mens” zijn kleding hier koopt. Is het de gewoonte eens in de zoveel tijd naar een echte stad te gaan en daar de hypermarchés te bezoeken en voor het hele jaar in te slaan? Ik moet een joggingbroek voor Azira’s gymlessen hebben, maar heb geen idee waar te kijken. De kleine kledingafdeling in de supermakten hier bieden ook geen uitkomst. Bij tijd en wijle ligt er wat bij de lidl of de aldi in de weekaanbiedingbak, maar daar zijn de Fransen zelf ook als de kippen bij en wanneer ik eindelijk eens aankom zijn de goede maten er alweer uit.

We vonden een soort tweedehands kledingzaak en zijn even binnen gewandeld. Het zag er allemaal goed verzorgd en redelijk modern uit. Maar helaas net geen joggingbroek in Azira’s maatje.

Maar we gaven de moed niet op. Ik had begrepen dat woensdag marktdag is in Bourbonne dus besloten we naar het kerkplein te lopen waar de markt zich waarschijnlijk zou bevinden. Wie weet kunnen we daar aan kleding komen. Na een steile klim naar boven bereikten we een leeg kerkplein………. Licht gedesillusioneerd liepen we weer richting auto. Onderweg bij een bakker iets lekkers gehaald en met een pitstop bij een soort gezondheidscentrum, waar enkele huisartsen en tandartsen dienst deden, om te informeren of we daar in geval van nood terecht zouden kunnen, verlieten we het centrum van Bourbonne.

Vlak bij de parkeerterreinen aangekomen ging ons hartje sneller kloppen. Het leek warempel wel of we marktkraampjes zagen! De kraampjes, welgeteld drie, stonden er echt maar verkochten slechts hot dogs en (oude) dames kleding.

Enigszins lacherig namen we de beslissing het voorlopig dan maar met de korte broek en een t-shirt te doen. Al smikkelend liepen we verder en reden we naar huis.

Daar zou een uurtje later oma Akke arriveren om ons de eerste schooldag bij te staan.

En laat die eerste dag maar komen nu we alles volledig onder controle hebben…………

 

 

 

posted @ 6:08 PM | Feedback (0)

Goed geregeld?

 

 

Dinsdag zouden we gaan kennismaken op school. Donderdag gaat de school van start, de inschrijving zou immers rond zijn, en ik vond het een fijn idee om Azira kennis te laten maken met gebouw en leerkrachten. Op goed geluk dus heen. Waarschijnlijk zouden de leerkrachten druk bezig zijn de lessen voor te bereiden en ik wist niet of het gebruikelijk was zomaar binnen te lopen, maar dat zouden we dan meteen uitvinden.

De deur stond open dus dat was een goed teken. Binnen gekomen geen kip te zien, alhoewel ons wel een gekakel van jewelste in de oren klonk. Op een tussendeur zag ik, netjes gerangschikt naar dorp, de lijst met kinderen die met de schoolbus zouden komen hangen. Eens kijken, Laneuvelle………….. Hmmm, geen Laneuvelle. Dan zou Azir zeker elders op de lijst staan. Na de lijst geheel doorgelezen te hebben kwamen we tot de conclusie dat Azira er niet opstond. Dat was natuurlijk al een teken aan de wand….

 

Er kwam een lerares langs en na een korte uitleg over hetgeen wij kwamen doen ging zij de directrice halen. Er kwamen twee dames de trap af. Eén kleine, tengere, maar kordaat ogende dame en een iets grotere blonde dame van middelbare leeftijd. Eerste bleek de directrice te zijn en de tweede Azira’s toekomstige leerkracht.

 

De directrice viel meteen met de deur in huis en wist me te vertellen dat ze nog steeds wachtte op de inschrijving van de burgemeester. Die had ze nog niet mogen ontvangen. Hetgeen betekende dat wij Azira daar nog niet hadden ingeschreven, want alles komt in een digitaal gebeuren waartoe de school ook toegang heeft.

Wel was de kaart voor de schoolbus aanwezig want de formulieren daarvoor had Bert samen met de directrice ingevuld. Maar zonder inschrijving ook niet mee met de schoolbus natuurlijk.

 

Ik had al lichte argwaan toen Bert, niks ten nadele van hem, me verzekerde dat alles rond was. Ik vroeg nog of hij niet bij de burgemeester moest zijn en er niet gevraagd werd om bewijzen van vaccinatie. Dat had ik eerder op internet gelezen als één van de vereisten voor inschrijving op school. Nee, een dossier vanuit Holland zou mooi zijn, maar verder hoefde er niets overlegd of verder geregeld te worden. Een fraaie vorm van crommunicatie dus

 

Op dat moment was de mairie van Bourbonne geopend en de directrice raadde me aan nu langs te gaan en daarna weer terug te komen naar school zodat we de klas van Azir even zouden kunnen zien.

Hup Eluana in de buggy en snel richting mairie. Mama’s stresslevel steeg gestaag en onder enig gemopper omtrent deze minder perfect afgeronde issue bereikten we het gemeentehuis. We waren meteen aan de beurt en werden geholpen door een enigszins norse, veel te snel sprekende dame in een zalmkleurige kruising tussen blouse en schort.

Ik had Azira’s geboortepapieren nodig. Had ik natuurlijk net even niet bij de hand. Want had er nooit bij stilgestaan dat we die nodig zouden kunnen hebben.

Gelukkig heb ik de meiden in mijn paspoort laten bijschrijven en daar kon ze ook genoegen mee nemen. Of ik ook het paspoort van de papa bij me had. Nou eh, nee, die zit in Holland. En natuurlijk had ik ook ons trouwboekje, erg handig in dit soort situaties, netjes in het boekenkastje in Laneuvelle laten liggen. Ondanks de inmiddels hoogrood aangelopen wangen had ik een helder moment en vroeg ik het faxnummer van de mairie zodat Bert een kopie van zijn paspoort zou kunnen faxen. Ik zou een andere keer langs kunnen komen met het trouwboekje. Dit omdat de vader anders heet dan de kinderen en ik ook nog steeds als eerste achternaam Tompot voer. Behoorlijk verwarrend voor deze Franse dame. Zij begon lustig op het toetsenbord te hameren en begon al snel daarna te blazen. Oei, wat was er nu weer aan de hand?? De computer bleek te zijn vast gelopen. Na nog enkele pogingen besloot ze de aanwezige papieren te kopiëren en de boel zodra de computer weer zin had in te brengen en door te sluizen naar school.

Ik wilde opgelucht ademhalen en keerde de buggy al richting uitgang toen zij informeerde naar vaccinatie bewijs en “carte de bonne santé”. Beiden zouden echt nodig zijn om ingeschreven te worden. Zoals eerder geschreven had ik via internet, heerlijk medium, al uitgevonden dat het bewijs van vaccinatie een vereiste was en samen met een kopie van Azira’s rapport had ik die wel in mijn tasje gestoken. Maar ‘la carte de bonne santé’ zou ik  bij de dokter moeten halen. Dat klonk ook weer erg geruststellend. Hoe vind ik zo vlak voor midi nog een dokter waar ik terecht kan?

 

We besloten maar gewoon naar school terug te gaan en daar te vertellen van de computerstoornis. Even duidelijk maken dat geen bericht in dit geval geen bewijs van falen onzerzijds was.

De directrice begon toen zelf over de “carte de bonne santé” en het bewijs van vaccinatie. De laatste haalde ik, ik hoop dat de lichte zelfvergenoegdzaamheid omtrent het feit dat ik daar wel aan gedacht had niet te duidelijk van mijn gezicht droop, in een handomdraai uit de tas. Tja, hij was alleen in het Nederlands. Nu was de laatste vaccinatie oproep van Eluana vergezeld van een uitleg van de afkortingen (DKTP, BMR etc) in meerdere talen. Helaas ontbrak die op de uitvoering van Azira. Voor een groot deel herkende de directrice de termen wel en besloot ze een kopie te maken voor nadere bestudering.

 

Ondertussen liepen we richting Azira’s lokaal. We staken het schoolpleintje over en kwamen in een zijvleugel terecht. Halverwege de gang bevond zich Azira’s lokaal. Het was een ruim, en met name erg leeg lokaal. Ouderwetse bureautjes twee aan twee in net geordende rijen. Het enige moderne dat opviel was de frisse groene kleur op de muur. En de lerares kwam mij ook modern aardig over. Een hele geruststelling wanneer je toch een beetje bent voorbereid op ‘het ergste’ en je “kenau-achtige” voorstellingen in je hoofd hebt. Maar feit is wel dat het onderwijs systeem verschilt van het Hollandse. Zo stond er op de, ellenlange, lijst met benodigdheden voor Azira ook “une boîte pour les bons points”. Ik maak mezelf wijs dat het de equivalent is van het Hollandse “plaatje” bij een goed volbracht werkje, maar vermoed dat er hier meer de nadruk ligt op presteren. We zullen het zien.

 

Voor de directrice wegliep herinnerde ik me dat ik ook het rapport van Azir nog bij me had. Ik heb haar dat ook overhandigd en samen met haar en de leerkracht hebben we het zo goed en zo kwaad als het ging doorgenomen. Met name de punten met betrekking op het rekenen en de taal, schrijfvaardigheid, hadden interesse. Muziek,sport en spel, alsook sociaal-emotionele ontwikkeling konden worden overgeslagen. Ook deze kopieën zouden in Azira’s dossier gevoegd worden. Ik had van Bert al begrepen dat de school goede contacten had met de Hollandse bloemist in de hoofdstraat. Deze vertaalt waar nodig voor school Nederlandse paperassen naar het Frans. Zo gaat het rapport van Azir “half Bourbonne” door.

 

Met veel moeite kon ik de leerkracht duidelijk maken dat Azira de eerste schooldag gewoon met de schoolbus zal gaan. Maar dat ik erachteraan zal rijden, haar naar binnen zal begeleiden en dat ik tussen de middag even langskom. Nee, niet om haar op te halen, maar om even te kijken hoe het gaat. De radertjes in mijn hoofd draaiden ondertussen op volle toeren en  het feit dat Azira en Eluana zich gedroegen als het het Franse vooroordeel omtrent Nederlandse kinderen betaamt, bracht daarin zeker geen verlichting. Gillend en krijsend renden ze door de gang. Ongehinderd door pogingen mijnerzijds hen tot enig bedaren te manen.

Nu we het toch over de kantine hadden. Hadden we al een strippenkaart ?

Strippenkaart?? Nee, die hadden wij nog niet.  Waar kunnen wij die kopen? Bij de mairie. En waar kwamen wij net vandaan?

Ik besloot, nu het net na half 12 was, weer naar de mairie te snellen en zo’n kaart aan te schaffen. De juf had het over een 10-ritten kaart. Pff, op hoeveel zou dat ongeveer uitkomen? Zo 3,50 per maaltijd? Ik had nog 40 euro bij me. Zou net lukken dus. En anders betaalde ik toch gewoon met de bankkaart….

 

Ik voegde me, hijgend en al, weer bij de dame in het zalmroze gewaad en vroeg naar de kaart voor de kantine. Zij verwees me door naar haar collega aan de andere kant van de balie. Deze dame had een duidelijk modernere kledingkeuze. Maar wat de meeste Franse dames toch met hun haren doen is me nog steeds een raadsel. Een kapsel met ‘coup de soleil’ blonk me tegemoet. Daar doorheen echter zaten streepjes gekleurde haren variëend van knalroze tot donkerpaars. Net alsof ze die zelf had aangebracht met haar mascararoller. Dit lokte een tweede blik op het kapsel van de dame in het zalmroze uit. In haar kortgeknipte bruine coupe prijkten grijs geverfde plukjes als een soort alternatieve coup soleil. Ik houd het maar op mijn eigen grijze doorkomende slierten…………

Afin, de strippenkaart bleek uit 15 strippen te bestaan en moest 60 euro kosten. Oei, est-ce que je peux payer avec la carte bancaire? Mais non ! En espèces ou par cheque ! Ik stelde voor naar de bank te rennen en daar geld te halen. Maar ik zag uit mijn ooghoeken dat het inmiddels 10 voor 12 was en het idee de steile helling af, en daarna weer op, te moeten rennen met buggy en Azira die een blaar onder haar sandaalriempje had leek me een beslissing die alleen een wanhopige kon nemen.  

De dame met de carnavalscoupe stelde me, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om iedere dag even naar Bourbonne heen en weer te rijden, voor om morgenochtend terug te komen. Helaas leek dat de enige logische oplossing te zijn.

Me tegelijkertijd weer geheel bewust van het verschil in afstanden hier en in Amsterdam, waar we alles met onze trouwe bakfiets afstruinden, liepen we, voor het eerst rustig vandaag, terug naar de auto. Even de fiets pakken is hier een ongekend begrip en met lichte weemoed naar onze “autovrije dagen” zette ik “Twingie” in zijn één en hoopte dat deze kleine grijze rugzak ons niet in de steek zou laten in deze auto afhankelijke omgeving.

posted @ 6:07 PM | Feedback (1)

Thursday, August 06, 2009 #

Juli 2009

Laneuvelle zomer 2009

 

Na weken van inpakken, afscheidsfeestjes voorbereiden en geren en gevlieg was het dan eindelijk zo ver. De laatste verhuisdozen gingen de bus in en woensdag 15 juli stapten we in op weg naar onze nieuwe woonplek. De meiden bij mij in de Twingo en Bert, vergezeld van een walkie talkie, in de bus. In Nederland reden we lekker door.

 In Luxemburg reden we de files in. Dat was behoorlijk inspannend rijden. Want het ene moment kropen we over de weg en het volgende moment moesten we vol gas geven om daarna weer op de noodrem te moeten trappen. Dit duurde zo ongeveer tot Metz, maar daarna reed het aardig door. Ondertussen contact via de walkie talkie want we hadden elkaar al een tijdje niet meer in zicht. Bert leek zich er drukker om te maken dan ikzelf. Ik ken immers de weg ook naar Laneuvelle. Zij het dat de binnendoorweggetjes het laatste stuk nog niet vanzelfsprekend zijn, maar via de péage kom ik er wel. Dus ondanks dat het zo zijn charme had was de walkie ook af en toe een soort hinderlijke indringer. Want ook het commentaar dat we elkaar leverden, in de veronderstelling dat het binnensauto’s bleef, werd door de ander waargenomen…… De reis heeft lang geduurd, we zijn een paar keer extra gestopt en de files hadden behoorlijk wat tijd opgeslokt. Bovendien is de Twingo niet de snelste in de Ardennen. Ook hier in de omgeving moet ie er af en toe behoorlijk aan trekken om enige snelheid te houden heuvelopwaarts. Maar ik moet zeggen dat het een fijn autootje is. De kinderen hebben er goed de ruimte in en op vlakkere delen zoeft ie als een speer vooruit.

 

De eerste dagen alleen het hoogstnodige uitgepakt. Want het huis staat inmiddels aardig vol met eerder meegenomen verhuisdozen en kratjes kleding voor de meiden en met de “meuk” die we hier al hadden staan. We wilden aan het werk in de achterkamer en moesten daar dus ruimte creëren. De eerste week liet het weer wat te wensen over in de zin dat er behoorlijk wat regen viel. Geen ideale omstandigheden om de tent op te zetten dus. Wanneer die zou staan zouden de bedden die kant op kunnen en zouden we in de achterkamer aan de lambrisering kunnen beginnen.

Ik ben natuurlijk als eerste de badkamer ingesneld om Bert zijn werk van de afgelopen bezoeken hier te bekijken. Er staat een prachtige douchecabine en Bert heeft een heel mooi badkamermeubel gemaakt. Het bad heeft een andere plek gekregen en de wasmachine is verhuisd naar het warmte hok. Laatstgenoemde ziet er ook goed uit. Boiler en vat voor de zonne-energie warmwatervoorziening hebben hun plekje daar gekregen en het geheel ziet er goed verzorgd uit. Nu alleen de panelen nog op het dak.

 

 

                    badkamer    badkamer1

 

                                                   

                                                                badkamer2

 

 

 

In de keuken liggen de thermopane plaatjes netjes in een lijstje van blank hout in het plafond waardoor er via de glazen dakpannen toch enig daglicht de keuken binnenvalt.

 

 

 

 

                                                         keuken

 

                                                                                               lichtinval

 

 

De eerste dagen heb ik me voornamelijk bezig gehouden met schuren en lakken van het badkamermeubel en met de kinderen. Er waren nog geen vriendjes voor Azira in het dorp en zij wist zich geen raad met zichzelf. Hetgeen zich bij haar uit in het vervelen van een ieder die in haar buurt komt. Gelukkig vond ze na een paar dagen haar draai een beetje. Wel moeten we erg strikt zijn want de vrijheden die ze hier ervaart laten haar regelmatig doorschieten in haar gedrag.

Gelukkig duurde het niet lang of  Stijn en Luuk kwamen ook hun vakantie vieren.

Bovendien heeft Bert Azir naar Coiffy le bas gebracht waar Brin en Josh sinds afgelopen herfst wonen met hun ouders. Zij gaan naar dezelfde school in Bourbonne les bains als waar Azira naartoe zal gaan. Azir is meteen de middag blijven spelen en heeft het erg naar haar zin gehad. Het waren leuke jongens volgens haar. Geeft haar ook wat meer vertrouwen in verband met het naar school gaan. Zijn er tenminste twee bekende gezichten op het schoolplein en eventueel in de schoolbus.

 

Zoals eerder gezegd regende het de eerste dagen aanzienlijk. En het waren forse buien. Toen ik op zoek ging naar tuingereedschap in de schuur om de in Mei geplante bonenplantjes in de tuin over te zetten leek het alsof er een stroomversnelling door de schuur gejaagd was. Je zag een soort modderspoor lopen en ondanks het feit dat we de meeste spullen van de grond hebben gezet was de behuizing van de nieuwe cv, gevuld met glaswolachtig spul, nat geworden. We hadden van mensen in het dorp al gehoord dat het maandag de 14e enorm tekeer was gegaan en dat er in Langres hagelstenen zo groot als eieren waren gevallen. Het was de grootste regenhoos allertijden…….. Dus wezen we dat noodweer aan als schuldige. Daar kan geen elke schuurdeur tegen…….. Totdat er weer een paar flinke buien vielen en ik “verse” stroomversnellingsporen zag. Toen zijn we op nader onderzoek uitgegaan. Het bleek dat de put naast de schuurdeur waarop de dakgoot loost niet goed doorliep en na snelle vulling overstroomde, hupsakee, de schuur in. Bert is op onderzoek gegaan naar de verstopping. De buis vanuit de put naar de tweede put leek ok. Dus het euvel moest in de tweede put zitten. En ja hoor, de afvoerbuis was helemaal uit zicht verdwenen. Er kwamen een emmer of 10 met drek en stenen uit en toen werd de pijp weer zichtbaar. Ook zat er een grote boomwortel vlak in de opening gegroeid. Voor een deel is hij verwijderd en sindsdien loopt de put via de goede route leeg.

Inmiddels had ik de snoeischaar ter hand genomen om de druiven en bramen onder handen te nemen. Ik was lekker bezig totdat ik een beetje raar knipte en het leek alsof ik een nagel mee knipte. Ik keek en zag inderdaad netjes opgevangen in dezelfde hand een stuk nagel van mijn pink liggen. Bij nadere inspectie en plotseling opkomende pijn zag ik dat er nog een topje aan de pink leek te zitten. Ik keek naar mijn pink en zag een wit stukje op de plek waar voorheen een mooi roze velletje zat. Al snel werd de plek rood en begon er bloed te druppelen. Ik zorgde ervoor dat ik het stukje vlees plus nagel in mijn hand niet verloor en rende naar voren om Bert te zoeken. Even een second opinion vragen. Ondertussen kwam Azira achter me aangehold en bij het aanzicht van het druppende bloed liet zij weten het niet aan te kunnen zien en er misselijk van werd. Bert lag net op zijn buik eerder genoemde put leeg te halen en had niet de meest schone handen. Dus met enig oponthoud, en inmiddels ook bleek om de neus, heeft hij zijn blik erop geworpen en samen kwamen we tot de conclusie dat het afgesnoeide stukje te klein was om mee naar de dokter te gaan. Een geluk bij een ongeluk dus…… In eerste instantie hebben we er een steriel gaasje omheen gebonden, hetgeen mij de rillingen bezorgde want er staat me nog fris in het geheugen hoe vroeger, mijn zus en ik waren rond de 7 jaar, het steriele gaasje welke het gat in de knie van mijn zus afdekte in een mum van tijd zat vastgegroeid in de wond. En de ellende die dat veroorzaakte! Bovendien voelde het contact tussen wond en gaasje ook niet echt prettig. Gelukkig hebben we meerdere verbandtrommels in huis en de auto’s en hadden we goede wondpleisters die niet vasthechten aan de wond. Ik heb me dus een tijdje gedeisd moeten houden wat betreft werkzaamheden. Ook afwassen en kinderen wassen moest met de nodige voorzichtigheid. Ik wilde het nieuwe velletje in aanmaak niet hinderen.

 

In het weekend knapte het weer op en dinsdag zijn Akke en Adriaan gekomen voor een bezoekje en om te helpen met het opzetten van de tent. We hebben eerst achter een lekker zitje gemaakt en hebben koffie gedronken en een beetje bijgepraat. De meiden mochten en paar stenen en armbandjes, meegenomen vanuit het verre Amerika, uitzoeken. De ogen van de meiden glommen en een keuze maken was niet zo eenvoudig.

Na de koffie hebben we ons op de tent gestort. Zo met het volgen van de gebruiksaanwijzingen stond hij sneller dan verwacht. We hebben een mooi plekje gekozen om hem op te zetten. Dat heb ik tussen de buien door de voorgaande dagen gemaaid. Vanuit de tent hebben we mooi uitzicht op coiffy le haut en coiffy le bas.

 

                                  uitzicht1

 

                                                                                  uitzicht

 

 

De tent staat als een huis en er zaten een extra zonneluifel en windflappen bij. Voor de tent dus ook nog een behoorlijke overdekte ruimte. Ik had er al meteen zin in. Vroeger hebben we altijd gekampeerd en mijn ouders hadden ook een Albatros. Eindelijk hadden we deze tent gekocht ivm de dakwerkzaamheden, maar nu we de achterkamer wilden aanpakken kwam hij ook goed van pas. Bovendien vind ik het gewoon erg fijn hem te hebben en er lekker in te kunnen kamperen. Al is het maar in aangepaste vorm in eigen boomgaard en met het gebruiksgemak van het huis. Ook voor de meiden vind ik het fijn dat ze een beetje het kampeeridee meekrijgen. En wie weet gaan we er de komende jaren wel op uit met de tent. Hoewel ik bang ben dat er naast de tent niets meer mee kan in de Twingo………..

Het slapen in de tent was een wisselend succes. Azira is bang voor regen en vindt het allemaal net te spannend. De eerste avond zag ik mijn romantische idee van een avondje voor de tent zitten met een boek en een glaasje wijn in rook opgaan. Beide dames weigerden te gaan slapen. Eluana kreeg spontaan haar tweede grote driftbui en Azira verzon steeds nieuwe smoesjes om te kletsen en haar bed uit te komen. Uiteindelijk sloot Eluana de ogen rond kwart voor elf en Azira net na elf uur. Ik was toen ondertussen ook gevloerd en ben gedesillusioneerd onder de wol gekropen. De dagen erop ging het slapen van Eluana steeds beter in de tent. Maar Azir bleef nachtelijk naast mijn bed staan. Uiteindelijk is Bert met Azira binnen gaan slapen en ik met Eluana in de tent.

 

 

 

                                       'kamperen

 

                                                                                           slapen???

 

 

Zo rond de tent heel mooie sterrenhemels gezien en prachtig uitzicht over dal en beide Coiffy’s. ’s Morgens de nevel zien opstijgen vanuit het dal en wanneer die beschenen werd door de zon gaf dat er een ongelooflijk mooi sprookjesachtig effect.

 

De achterkamer was inmiddels weer beslaapbaar en ziet er al een stuk gezelliger uit nu er lambrisering op de muren zit. Het stuk erboven tot aan het plafond moet nog worden gestuukt, al dan niet met een kleurtje erdoorheen, en is nu nog een kale cementen muur. Maar nu is er al een verschil als tussen dag en nacht.

Bert heeft meteen het elektra aangepakt in die kamer. Kost een hoop tijd allemaal, maar dan is het maar meteen gedaan en zitten wij er de komende winter goed bij. De komende tijd zal ik me storten op het stucwerk.

 

 

 

           muur muur1

 

                                                                                  voor de lambrisering

 

 

           lambrisering lambrisering1

 

                                                                                    met lambrisering

 

                                      

 

Eluana scharrelt lekker rond in de cour en tuin. De pruimen zijn goed rijp en vallen spontaan van de boom. Geheel zelfstandig gaat Eluana op pad. Wanneer je vraagt of ze naar huis komt zegt ze :”nee, mama, pruime zoeke.” Vervolgens komt ze laten zien welke pruim ze gevonden heeft en vraagt of hij goed is. Zo niet, dan gooit ze hem weg met de mededeling “iew sies”. Ook de pitten worden vakkundig uitgespuug. Nee, ook deze kleine Tompot-Mussig telg is niet op het achterhoofdje gevallen.

 

 

                                     poetsen

  

                                                                              Velola verzorgen

 

Het praten zit in een stroomversnelling en ze is helemaal verliefd geworden op het rode bakfietsje. Die moet ik dan ook steevast iedere morgen voor haar buiten zetten. Ook is haar pop een onafscheidelijk accessoire geworden. De pop van Azira heet Viola, dus haar popje ook. In verband met een klein spraakgebrek noemt ze haar zelf Velola. Er worden wilde aardbeitjes geplukt en  in haar mondje geduwd, ze moet mee in de bak van de fiets en haar tanden worden bij tijd en wijle gepoetst. Het is grappig om te zien allemaal. Het blijft een heerlijke leeftijd, twee jaar!

 

 

 

                                                                  fietsen

 

                                                                         bakfiets

 

 

Azir is veel aan het spelen met Stijn en Luuk en gezamenlijk komen ze regelmatig ook onze kant een tijdje op. Het hooi van het gemaaide veldje bij de tent was eindelijk goed droog en klaar voor verbranding. Ik heb meteen wat dode takken uit de boomgaard gesleept en deze gingen mee het vuur op. Dat gaf een mooi vuurtje en creëerde de gelegenheid een paar aardappelen te poffen voor de kinderen. Na een minuut of 20, die werden opgevuld met het smikkelen van de pruimen, waren de aardappelen gaar en hebben we ze lekker opgepeuzeld in de wei. Heerlijk dat we nu dit soort dingen kunnen doen met de kinderen. En leuk en lekker!

 

 

aardappeltjes

 

          In het vuur

                                                               pruimen    

                                                    

                                                                          Pruimpjes plukken

 

                                                                                                                   smikkelen

 

                                                                                                                                                   smikkelen

 

 

Een avond stonden Bert en Petra voor de deur. Net op het moment dat Eluana op instorten stond en Azira ook de kont tegen de krib had gegooid. Ze hadden een lekkere fles wijn uit Coiffy mee om te toosten op ons huwelijk, en zoutjes voor de kinderen. Hartikke lief! Maar het moment leende zich er niet voor en hebben we een afspraak voor de volgende middag, met blijven eten, gemaakt. De dag erop waren we allemaal weer in normale doen en was het een gezellig samenzijn geworden.

 

Tja, en dan moeders op weg. Ik zou voordat Petra en Bert terug zouden rijden een keer langs gaan op de koffie. Nu wist ik wel latent welk huisje van hen is in Les granges Huquet, maar helemaal precies niet. Mijn Bert vertelde dat het aan een soort zijstraatje lag hetgeen geen echte zijstraat was. Ik besloot desbetreffende paadje in te gaan. Nadat ik al het hele dorp had doorgereden natuurlijk. Iedere keer wanneer ik moet keren bij die scheve stoeprandjes ben ik bang dat ik het buikje van de Twingo lipposuctioneer. Hoewel ze al aardig strak in haar velletje zit. Enfin, uiteindelijk rijd ik, met Eluaan en Azir achterin, het straatje in en parkeer de auto langs het weggetje. Ik besloot aan een dame die aan het begin van et paadje in de tuin aan het werken was te vragen naar het huis van Bert en Petra. Had beter meteen hun namen kunnen noemen ipv het Hollandse stel met het kleine hondje.

Naast het parkeerterreintje stond een huis te koop en de dame dacht dat ik voor een bezichtiging kwam. Ik voelde al nattigheid en zei dat ik kwam om vrienden te zien en dat ik niet geïnteresseerd was in het huisje. Oh, u wilt het voor vrienden bekijken. Nee, ook dat niet. Ze zou even bellen en dan kon ik het zien en kon ik altijd nog ja of nee zeggen. Ik probeerde haar nogmaals duidelijk te maken dat ik slechts op visite kwam en het huis an die vrienden zocht. Maar ze was al weg. Een paar minuten later kwam ze weer naar buiten, helemaal opgewonden, of ik nog even wilde wachten want ze was onderweg. Ondertussen zat Azir vanuit de auto te roepen waar ik bleef. Ik heb even uitgelegd waarom het zolang duurde en ben tch weer naar de dame teruggegaan want ik baalde natuurlijk enorm dat er nu een makelaar onderweg zou zijn, die mij helemaal niet van dienst zou kunnen zijn. Heb nog een keer heel duidelijk, geprobeerd, uit te leggen niet voor het huis te komen maar voor Petra en Bert. Toen ging haar wat dagen. Maar ik moest toch maar even wachten totdat de mevrouw er zou zijn om het uit te leggen.

Ik ben terug gegaan naar de auto want het leek erop dat Petra en Bert niet thuis waren. Ik heb een briefje geschreven en dat achter gelaten. Ondertussen ging de telefoon bij de dame die ons “geholpen” had. Het bleek de makelaar en ze riep me even binnen om het zelf uit te leggen.

Helemaal nog niet mijn ding; telefoneren in het Frans met een Francaise er met haar snuit bovenop. Maargoed, maakte me sneller duidelijk aan de makelaar dan aan de dame des huizes en al snel liepen we weer naar de auto.

Het volgende avontuur; op naar de kaasboer. Bert had gevraagd een stuk kaas mee te nemen wanneer Petra en Bert niet thuis bleken te zijn.

Ik dacht te hebben onthouden dat de kaasboer in Chezaux zat. Dat lag aardig op de route. Daar aangekomen ik het dorp rond en zoeken. Ik wist dat het ergens op een hoek zat want was 1 keer met Bert mee geweest. Helaas is mijn oriëntatie vermogen niet je dat en duurt het altijd even voordat ik de weg ergens naartoe goed in het geheugen heb zitten. Na weer tig keer te hebben gekeerd over en langs de welbekende schuine randjes besloot ik het maar te vragen. Maar waar o waar zien we iemand die aan te spreken is? Aha, bij de glasbak, snel keren en er achter aan. De dame was erg aardig en wist m meteen te vertellen dat de kaasboer in Saulxures zit. Aha, natuurlijk, Saulxures. Hoe dom kan een mens zijn……………….. Verkeerde dorp. Maar wat was er dan met Chezaux? Of was dat gewoon onderweg naar Hortes…. Tja, dat komt ervan als je veel huis-tuin, en keukent in de vakanties ipv erop uit te trekken. A goed, dit zal ik niet meer vergeten. Ik heb de dame gevraagd welke kant ik op moest om naar Saulxures te gaan en zij heeft me geholpen middels mijn kaart. De te volgen route had ik zelf al uitgedokterd, maar ik wist alleen niet waar in Chezaux ik me bevond en welke kant ik dus uit moest vanaf de plek waar we stonden.

Zij raadde me aan de om te draaien en de weg te volgen naar Coiffey. Daarna naar laneuvelle en zo naar de grote weg. In die route had ik geen zin en ben bij Coiffey richting Vicq gegaan. Van daaruit reed je ook gewoon door naar Saulxures. Tja en daar toen weer de kaasboer vinden. Eluana was inmiddels in slaap gevallen en Azir piepte dat ze naar huis wilde. Ik zat zo dicht op het doel, en het was bijna 12 uur, dus sluitingstijd, dat ik nu wilde doorzetten. Het dorp drie keer heen en weer gecrossed, zijweg hier en zijweg daar maar geen kaasboer. Balen: Ik besloot dan maar aan te bellen en het gewoon ergens te vragen. Als er niemand op straat te zien is dan maar zo. En verdraaid als het niet waar is: waar ik de auto parkeer is ook net die kaasboer! Pffffff, uitstappen en meiden in de auto gelaten. Mijn stukkies kaas kopen en weer naar Huis. Inmiddels was de hele ochtend voorbij, maar we zijn weer een avontuur rijker. En Bert zijn reactie liet zich voorspellen………………………… Een echte “Céleste Aktie”.

 

De dagen erna ben ik bezig geweest met het sorteren van het achterkamertje. Ruime hoeveelheid aan vuilniszakken voor de kringloop en voor de vuilnis waren het resultaat. En de muur is vrijgekomen, dus ook hier kunnen we aan de slag met de lambrisering als de tijd zich ervoor leent. Wel staan er nog wat twijfelgevallen in de vorm van meubeltjes, die op zich wel grappig zijn, maar niet heel praktisch in gebruik. Voorlopig krijgen ze het voordeel van de twijfel. Wie weet kunnen ze terecht op de bovenverdieping bij de toekomstige bloemen- en plantenhoek die we willen gaan creëren in het nieuw te vormen lichthof.

 

Bert is ondertussen druk doende met het reviseren van de elektra. Het één hangt samen met het ander. En het is een behoorlijk breiwerk van onduidelijke en ondeugdelijke draadjes. Zo dachten we in de badkamer al die jaren een goed stopcontact gebruikt te hebben. Daar draaide de wasmachine en de badkamerkachel op. Nu bleek dat het een wonder is dat dat al die tijd is goed gegaan omdat de capaciteit eigenlijk veel te klein was en het stopcontact bovendien niet geaard was.

Daar waar we boven verder wilden liepen we dus vertraging op door de situatie ivm de elektriciteitsvoorziening. Maar ik ben blij dat Bert er kundig in is en dat de boel nu wel goed op de rails komt. Een elektriciteit technisch veilig huis vind ik nu even belangrijker dan een begin maken met de bovenkamer.

Tussen de bedrijven door wandel ik met de meiden en speel politieagentje want beide dames laten zich het kaas niet van de boterham eten terwijl ze op strooptocht gaan bij de ander…….

Zondag is Adriaan jarig en gaan we met twee auto’s op pad. Bert rijdt na een bezoek verder naar Nederland en wij rijden maandag weer terug naar Laneuvelle.

 

 

 

 

posted @ 12:41 PM | Feedback (0)

Wednesday, July 08, 2009 #

Meivakantie 2009 en aanloop verhuizing

Deze mei vakantie zou in het teken staan van het voorbereiden voor de dakklus die komende zomer zou gaan gebeuren. Dan zou het hele dak eraf gaan om daarna opnieuw opgebouwd te worden met behulp van een hoogwaardig soort isolatiepanelen. Het is een specifieke manier van isoleren met een hoog isolatie rendement. En het materiaal is ecologisch verantwoord, hetgeen voor ons ook erg belangrijk is. Maar zoals geschreven “zou staan”. Ruim een week voor ons vertrek is Bert naar Laneuvelle gereden om het contract te tekenen met de aannemers. Helaas kwam hij van een koude kermis thuis. Ik zal niet in detail treden maar het kwam er op neer dat de aannemer, op een voor ons nogal kinderachtige manier, niet de genoemde termijn, begin juni beginnen met steigers opbouwen, heeft aangehouden. Hij zal maart 2010 wel alle tijd hebben ons te helpen. Terwijl wij van begin af aan duidelijk zijn geweest in onze planning. Het moet klaar zijn voordat de kinderen en ik naar Laneuvelle verhuizen. Niet dat het dak eraf is als wij hier net zitten en de chaos helemaal compleet zal zijn. Azira naar een Franse school en thuis ook geen kant op kunnen ivm een verbouwing. Wij waren ervan overtuigd dat de aannemer dat ook begrepen had en vonden het erg onvolwassen om Bert helemaal naar Frankrijk te laten rijden om een contract te tekenen waarvan zij al konden weten dat het voor ons geen optie zou zijn. Een email of telefoontje zou voldoende geweest zijn, even overleggen. Achteraf hebben we nog email contact gehad en daaruit concluderen we dat wij misschien teveel op de mondelinge, en dus niet ondertekende, plannen hebben vertrouwd. Neemt niet weg dat de aannemer bij twijfel zijner zijds heel goed contact met ons had kunnen opnemen. Al met al zijn we terug bij af.

 

Toch wil ik de verhuizing doorzetten. Ik heb mijn baan opgezegd, ben per 1 maart met ontslag gegaan, en Azira hoort al bijna een jaar nu dat we gaan verhuizen en zit ter voorbereiding op Franse les. Ook ten opzichte van haar kunnen we de verhuizing niet nog een jaar uistellen. Qua leeftijd en schoolinstroom vinden we dat dit echt de “laatste kans” is en de overstap nu waarschijnlijk makkelijker verloopt dan wanneer ze ouder is.

Er zal huis technisch wel het nodige moeten gebeuren. De centrale verwarming moet weer aan de praat komen en de schoorsteen van de cuisinière in de keuken moet worden aangepakt zodat het huis goed te verwarmen is. Het kan hier vreselijk koud zijn en een huis met zulke dikke muren blijft lang kil. Dat merkten we ook deze vakantie. Eigenlijk had de kachel in de keuken nog even lekker moeten branden. Zeker vanuit een onbewoonde situatie en met de kou van de winter nog in de muren was het niet aangenaam. Op een gegeven moment was het binnen kouder dan buiten. Maar met het badkamerkacheltje aan dreven we de temperatuur ook betrekkelijk snel op naar wel prettige hoogte. Dus verwarming, electra, badkamer en hoeveelheid licht in huis hebben een hoge prioriteit. Daar gaan we ons dus de komende tijd op toeleggen. Qua vervanging van het dak zullen we nieuwe plannen moeten maken. Met wie gaan we in zee en welke manier van isoleren kiezen we dan. Het hele dak vervangen of slechts een deel. Duidelijk is wel dat dit volgend voorjaar pas reëel is.

 

Ondanks bovengenoemde tegenvaller zijn we vol frisse moed naar Laneuvelle gereden. We moeten nu eenmaal roeien met de riemen die we hebben en diep van binnen heb ik het gevoel dat het wel allemaal goed gaat komen. En er was evengoed genoeg te doen. De cour was weer bijna een grasveld en ik heb de nodige tijd op de knieën gezeten om de begroeiing te verwijderen.

 

                                                                     

 onkruid wieden

 

                                              wiedewiedewied....

 

 In de boomgaard moest een hoop opschot worden weggezaagd en in de schuur zijn we begonnen met voorbereiden om de toekomstige cv een plek te kunnen geven. Daarvoor moest een hoop geruimd en verschoven worden. “Gelukkig” was het grofvuil ophalen deze vakantie. Spullen die we veel te lang hebben bewaard, voor het geval dat we het ooit gaan gebruiken, maar in 5 jaar niet meer aangeraakt zijn, en leuke nostalgische poppenwagentjes die we hier op zolder hebben gevonden, maar ook te gehavend waren om echt te gebruiken, zijn met enige pijn in het hart langs de weg gezet. Een door Bert gevonden onderdeel van een industriële ventilator, een oud zwembad en kinderspeeltentje, stoelen en een kast volgden dezelfde route. Ik heb bij een aantal spullen sterk de neiging gehad ze weer naar binnen te sleuren, maar dat is meer mijn “probleem met loslaten” dan dat we de spullen echt zouden gaan gebruiken.

We konden ons na deze opschoning weer vrijelijk door de schuur bewegen. Een heerlijk  gevoel want daarvoor konden we niet meer bij onze prachtige machinerie komen. Zaagtafel en vlak van dikte bank waren grotendeels onbereikbaar geworden in de loop der jaren.

Bert is begonnen de schuurdeur, een soort grote poort, te verstevigen. Hierbij moest de keuze gemaakt worden tussen hermetisch dichten of voor gebruik intakt houden. Daar we niet weten hoe de toekomst eruit zal zien en waarvoor we de schuur mogelijk willen gaan gebruiken hebben we ervoor gekozen dat de deur toch te openen zal blijven. Voorlopig niet want het wordt de komende jaren de plek voor de werkbank, maar het mechaniek laten we intact.

Nadat de deur gefixeerd was hebben we een plaatje beton gestort voor de deur. Twee zomers terug hebben we daar al een plaatje gestort met het idee regelmatig een stukje te betonneren en zo doende uiteindelijk in de hele schuur een vlakke betonvloer te storten. Toen dat klaar en gehard was hebben we een deel van de oude werkbank daarheen verplaatst.

 

 

                                       werkbank

 

                                                                Begin van nieuwe werkbank

 

 

 Volgende stap was het storten van een betonplaatje op de plaats waar de nieuwe cv installatie, op hout en olie, zal gaan komen. Helaas hebben de oude installaties de geest gegeven tijdens de ernstige vorst van de afgelopen winters. Dat was een tegenvaller, maar waarschijnlijk kunnen we het nu af met één installatie die zowel op hout als op olie gestookt kan worden ipv als voorheen met een houtkachel en een oliestoker.

 

Wat ons wel steeds meer zorgen baart is de staat waarin het huis naast ons verkeerd. Iedere vakantie zie je het verder vervallen. De gaten in het dak worden steeds groter en steeds vinden we een stuk dakpan of een stuk loodslap in onze cour. De kinderen mogen ook niet meer spelen in die hoek. Er zal maar net een stuk van het dak naar beneden komen zeilen wanneer zij daar aan het ronddarren zijn. We zullen het binnenkort aankaarten bij de burgemeester zodat hij de eigenaar ook kan aanschrijven en hem kan verplichten er iets aan te doen.

 

 

                                        gatenkaas

 

                                                                              gatenkaas

 

 

 We hebben een paar dagen vrij guur en regenachtig weer gehad maar daarna klaarde het op en hebben we zomerse dagen gehad. De meiden hadden het weer prima naar de zin. Eluaan wilde het liefst meteen na het opstaan de cour op om lekker buiten te spelen. Die werd echt boos wanneer ik zei dat ze nog even moest wachten omdat het nog wat te fris was. Tja, als de zon erdoor kwam was het heerlijk, maar ’s morgens tussen half 6 en 6 uur was het nog kil. Standaard kwam ze ook met de buggy aanzeulen; “mama wannele, paadje kijke?” Dan gingen we weer op weg naar het straatje  tegenover ons huis om de paardjes te bekijken en om even op het bankje onderweg te gaan zitten. Al dan niet met wat te knabbelen of te drinken.

 

 

 

                             op avontuur      slokje drinken

                                                                    

                                                                                      op avontuur

 

 

Al Azira’s bekende vrienden waren er weer deze vakantie. Stijn en Luuk, Sam en Jatosha en Wyona. Er is dus weer enorm veel gespeeld. Wat ook erg leuk is nu de kinderen allemaal wat ouder zijn is dat ze gewoon zelf heen en weer gaan en besluiten wanneer ze bij iemand anders willen spelen.

 

Bij Sam hebben we een gezellige avond gehad onder het genot van een maaltijd patatjes. De hele maaltijd stond in het teken van het spel “verzin een dier met de laatste letter van het voorgaand genoemde dier”. Al snel zijn de meest bekende dieren genoemd en ook niet alle letters lenen zich om “ff snel” met een dier op de proppen te komen. Al snel kwam ik met de tureluur, de grutto en de snib en, na enig speuren in de vogelboeken,( mensen,  mensen kent uw natuur!) moesten deze vogels schoorvoetend worden goedgekeurd. Al met al veel gelachen deze avond.

 

Ook hebben we gedineerd bij Francoise en Daniël. Iedere keer weer een ervaring op zich. Met mijn Frans red ik me daar goed genoeg, ik voel me ook niet meer opgelaten mocht ik iets niet weten. Zij maken er ook geen punt van en bij heel hoge nood proberen we het woord in het Engels. Maar daar zijn zij weer beduidend minder goed in. We hebben lekker gegeten en zo rond negenen ben ik met Eluaan en Azira terug gegaan naar ons huis. Bert heeft zich bij hen nog wat met de computer bemoeit en heeft de cv installatie van Daniël bewonderd. Het plan werd gesmeed ook voor ons een dergelijke installatie aan te schaffen. Daniël zou meegaan met Bert om te bemiddelen. De eigenaar van de zaak is een bekende van Daniël en misschien viel er wat af te dingen op de prijs. En paar dagen later zijn beide heren op stap gegaan en kwamen met een opgeruimd gevoel terug. Er is een bestelling geplaatst voor een degelijke installatie die zowel op hout alsook op olie gestookt kan worden. Dat laatste vind ik erg aantrekkelijk. Bij onze afwezigheid in de wintermaanden kan het huis middels de antivries stand van de thermostaat toch vorstvrij blijven en zal de machinerie ook niet weer kapot vriezen. Ook dit avontuur zal weer een dure “grap” worden, maar, als alles gaat zoals het hoort, is het een grap die een jaar of 30 probleemloos meegaat.

 

Op maandag ben ik bij de burgemeester binnengelopen tijdens het spreekuur. Sinds een tijdje zit er ook een secretaresse. Wij vermoeden dat de burgemeester zelf wat moeite heeft met de computer en de daarin “verstopte” formulieren. Deze dame doet ook elders dienst als secretaresse van de burgemeester en weet van de hoed en de rand. Ik wilde Azira inschrijven op school en wilde weten hoe dat in zijn werk gaat. Heb al een email gestuurd naar school maar daar geen antwoord op gehad. Volgens de secretaresse gaat de inschrijving via de burgemeester van Bourbonne les bains. Ik was enorm opgelucht toen zij daadkrachtig de telefoon pakte en hem even belde. Ik red me wel in het Frans, maar officiële zaken over de telefoon zijn nog niet mijn ding. Deze burgemeester verwees toch door naar de school zelf. Dus ook de school werd gebeld. Eind juni, en voor de gemiste kansen, 2 juli is de school geopend voor inschrijvingen. Met een beetje geluk zal Bert dan in laneuvelle zijn en zal de honneurs moeten waarnemen. Ik vind het wel jammer dat we nog geen contact met de school zelf hebben gehad en dat het ook niet meer gaat lukken om met Azira langs te gaan voordat ze na de zomer daar op school zal beginnen.

 

De laatste avond hebben we gebarbecued bij laurens en zijn Tiny. Zij hadden hun kleinkinderen, Jatosha en Wyona, meegenomen. Voor Azira ook gezellig. Helaas was de batterij van Eluana vrij snel leeg en ben ik weer overgestoken naar ons eigen stekkie.

 

Ik ben bang dat dit relaas een beetje een karig aftreksel is geworden van de twee fijne weken in Laneuvelle, maar het is ondertussen tweede week juli geworden en ik heb niet alles meer even scherp in het geheugen.

Wat wel beklijft is dat de meiden, en Bert en ik ook, een fijne tijd hebben gehad. Met veel buiten zijn en “rondscharrelen“.

Zo heeft Eluana de skippy bal ontdekt. En klein als ze is kreeg ze het zowaar voor elkaar om erop te kruipen en ermee aan de hops te gaan.

                                                                       

 

                                                  hopsen

 

                                                                               hopsen

 

 

In de tussentijd is er veel gebeurd en veel gedaan. Zo zijn Bert en ik op 2 juni getrouwd. Heel apart volgens de ambtenaar van de burgerlijke stand want wij zij het eerste koppel dat hij trouwt met het doel te gaan “latten”. Dit doelend op de overbruggingsjaren dat ik alleen met Azira en Eluana in Laneuvelle zal wonen en Bert voor het leeuwendeel van het jaar in Amsterdam zal zijn. Ach tja, het maakte onze dag er niet minder op. We hebben het erg klein gehouden. Naar het stadsdeelhuis in Amsterdam Noord met de kinderen en de getuigen met partner. Daarna zijn we bij het Ponthuis gaan eten. Tegen half 3 waren we thuis en toen was ook Eluana’s grens van gezellig blijven zonder slaapje wel bereikt. Nadat we ons, nu nog in vol bruidskleed ornaat, even hadden geshowd aan de overbuurvrouw van ver in de 80, heb ik Eluaan in bed gelegd en hebben we met de rest van ons gezinnetje een stukje “home made appeltaart” gegeten en is een ieder weer zijns weegs gegaan. We hadden stralend weer en alles liep zoals gepland. En ik denk wel dat we kunnen zeggen dat we er alletwee van genoten hebben. Het was echt even “ons moment”. Blij dat de kinderen er alle drie bij waren en we uiteindelijk allemaal meer dan geslaagd zijn in het vinden van het “juiste tenue”.

 

 

          bijna mama en meiden

 

                         we zijn er klaar voor                                             op naar stadsdeelhuis

 

 

  vows mooie meiden

 

                               “de gelofte“                                            onze drie mooie bruidsmeiden

 

 

                               

De grote zorg die blijft is Bert zijn gezondheid. Problemen met zijn been en rug spelen al lang, maar daar zijn een aantal vage klachten bijgekomen. Hoge bloeddruk, vermoeidheidsaanvallen en stemmingswisselingen. Hij heeft zijn huisarts weer plat gelopen en is weer bij de nodige specialisten in het bestand opgenomen. De meest recente klachten kunnen samenhangen met Bert’s schildklier. Hij slikt al een jaar of 14 thyrax en zal nu moeten “experimenteren” om te kijken bij welke dosis hij het beste functioneert en de klachten verminderen/verdwijnen. Zo om de 8 weken evalueren en bijstellen. Voor de juiste dosis is gevonden kan er wel een jaar overheen gaan. Maar hopen dat er snel een schot in de roos zal plaatsvinden.

Ook voor zijn rug is Bert verder gezien door een neurochirurg. In augustus staat de volgende afspraak bij de pijnkliniek gepland.

Samen met een vriend is Bert naar Laneuvelle gereden en op Bert zijn aanwijzingen heeft Erik een hoop zwaar werk verricht. Hartstikke fijn! Want het is behoorlijk frustrerend wanneer je goede zin hebt en je wordt tegengewerkt door je lichaam. Ook hebben de mannen de cuisinière in de keuken ontmanteld. En voilà, daar openbaarde zich de reden van de niet meer trekkende kachel: de horizontale pijp richting schoorsteengat zat helemaal dicht gekoekt. Helaas is er bij deze klus een hoop aangebrand stof en gruis naar beneden gevallen. Op de mooie tegelvloer. Heel jammer, want niet alle aanslag gaat er meer vanaf. Wel is er meteen een roestvrijstalen rookkanaal in het bestaande kanaal geplaatst. Hierbij werden Erik en Bert bijgestaan door overbuurman Laurens. Geen hoogtevrees en een enorme aanpakker. Dus een verstopt kanaal kunnen we in de toekomst wel vergeten, mits we het horizontale deel regelmatig vegen dan………….. Nu het kanaal weer goed trekt en dit naar verwachting ook lange tijd zal doen overwegen we toch ook een extra kachel in de tweede kamer. Met goede trek is er minder kans op een eventuele rookvergiftiging doordat de rook blijft hangen beneden in het kanaal. Met name voor Bert was dit een heikel punt, hij was bang dat hij ons een keer bezweken onder de rokende kachel zou aantreffen en zou zichzelf dat nooit vergeven. Maar dit euvel lijkt te zijn opgelost.

Erik heeft de laatste balken in het achterste deel van de tweede schuur ontmanteld en er is een hoop hout dat daar binnen lag naar buiten verhuisd. Evenals een goot deel van het hout dat nog op de cour lag.

Er zijn boven het woonhuis een serie glazen dakpannen gelegd en er zijn een paar thermopeen plaatjes gekocht om een volgende keer geplaatst te worden in het plafond van de keuken. Het licht dat boven door de glazen pannen naar binnen komt wordt op deze manier ook beneden benut om wat daglicht binnen te brengen en de boel daar licht technisch iets op te fleuren.

 

Bert heeft de school gebeld en een afspraak gemaakt met de directrice. Hij is naar school gegaan en heeft een goed gesprek gehad. De directrice bleek en goed toegankelijke kordate dame te zijn. Azira zal geplaatst worden in de “ cours préparatoire”(CP). Dit is te vergelijken met groep 3, de groep na de kleuterklas. Met dit verschil dat het in Frankrijk, wat Bert ervan begreep, een beetje tussen groep 2 (kleuterklas) een groep 3 inzit. Misschien fijn voor Azira om zo in te stromen. Ze ziet enorm op tegen het niet verstaan van de juf. Is zich heel erg bewust van de taalbarriëre.

Wat mij persoonlijk erg opluchtte was de mededeling dat er meer Nederlandse kinderen op de school zitten. Er is dus ervaring met buitenlandse kinderen. En volgens de directrice hebben de meeste kinderen het de eerste 6 weken even moeilijk, maar redden ze zich na die periode verbazingwekkend goed in het Frans. In Coiffy le bas, ons buurdorp, zijn afgelopen herfst ook een Nederlands stel met twee zoontjes gaan wonen. Deze jongens zijn 4 en 9 en gaan ook naar school in Bourbonne. Voor Azira haalt deze wetenschap ook een hoop druk van de ketel. Ze heeft het vooruitzicht op school wel met gelijktalige kinderen te praten en woordjes te leren die ze niet kent. Ook in de schoolbus zal het fijn zijn dat ze makkelijker contact heeft. Alle mooie theorieën ten spijt zullen we moeten afwachten hoe snel Azira de taal oppikt en zich thuis zal voelen op deze Franse school. Het zal nooit de Antoniusschool worden………..

 

 

Bert heeft ook een douchecabine op de kop getikt en een volgende reis is hij langzaamaan gaan knutselen aan de waterleiding van met name het achterhuis. Deze rit is er ook een zonne energie warmwatersysteem meegegaan in de aanhanger van mijn vader. Met de helpende hand bij zwaar werk van een buurman is Bert behoorlijk opgeschoten. Maar bij deze klussen komen er vaak meer gebreken boven water. We vonden al langere tijd dat de waterafrekening zo hoog was. Geen moestuin gesproeid, geen overdadige baden genomen en bij lange na geen 3 maanden daadwerkelijk watergebruik. We hadden niet het idee dat er “gefraudeerd” werd, maar vreemd vonden we het wel. Nu zat er al een langere tijd een natte plek in de achterste schuur. Daar ergens moet ook jog een tweede kelder zijn. Deze hebben we nog steeds niet ontdekt, en we vermoedden een tijdje dat daar misschien water in was gelopen. Nu bleek daar de wateraanvoer gebarsten te zijn. Dus wanneer de water toevoer in de kelder open staat lekt daar een flinke hoeveelheid weg. Blijft vreemd dat ook na een langere periode van onze afwezigheid die natte plek er is. Dan is het water toch afgesloten. Afin, Bert heeft meteen deze lekkage aangepakt en de oude leidingen vervangen.

Ook is de bestelde cv installatie inmiddels opgehaald en met behulp van 3 sterke buren en wat technisch vernuft van Bert, de truc met de rolletjes, is de boel uitgeladen en deels geplaatst. Komende herfst zal Bert samen met een loodgieter de boel smeden tot een lopend/ verwarmend geheel.

 

Ondertussen had Azira hier in Nederland haar laatste Franse les en diploma-uitreiking. Daarbij werd er door de verschillende klassen een kleine uitvoering gegeven. Ik ben gaan kijken met Eluana. De leerkrachten hadden erg hun best gedaan, maar de zenuwen speelden de meeste leerlingen parten. Eluana stond te dansen van enthousiasme toen ze Azira tussen de zingende kinderen ontdekte: ZIEJA, ZIEJA!!!!!!!! riep ze uit volle borst. Natuurlijk leidde dit tot een soort lachgolf door de zaal en Azira giechelde verlegen wat terug. Maar ze stond daar toch maar mooi haar Franse liedjes te zingen.

Eluana is ondertussen ook behoorlijk aan Tatou, de kater die de hoofdrol speelt in de Franse lessen van Azira, gewend geraakt en vraagt regelmatig om de cd. Met name het eerste liedje zingt ze luidkeels mee. Ze zingt dit lied beter dan de Nederlandse liedjes die ze kent!

 

 

                                                    tatou

 

                                                                                 “je suis“

 

 

 

De afgelopen week heeft in het kader van het thema “afscheid” gestaan. Azira heeft woensdag haar kinderafscheidsfeestje gevierd. We zijn naar “de grote speeltuin” hier om de hoek gegaan. Ik had een dozijn aan (oud Hollandse) spelletjes voorbereid dus het feest kon beginnen.

Uit school vandaan hebben we meteen twee vriendinnen meegenomen in de bakfiets. Dymphna zou komen helpen met het feestje, net als Marjo, haar moeder, en Dymf is eerder hier gekomen zodat Eluana thuis kon blijven en ik de dames van school kon halen. Nadat de meiden waren “ingeladen” heb ik hen uitgelegd dat het wel belangrijk was dat ze een beetje stil zouden zitten onderweg. Met zijn drieën bij elkaar wegen ze zwaarder dan ik en als ze tegelijkertijd naar één kant zouden hellen zou het voor mij wel eens heel lastig kunnen worden de bakfiets overeind te houden. Ik moet zeggen dat ze als een soort stokstaartjes stil hebben gezeten. Alleen hun mondjes gingen non stop door. Het was een gezellig ritje. Voor ons is de overgang met het pontje heel gewoon geworden, we doen het immers twee keer per dag, maar voor de meiden was het toch wel iets bijzonders.

 

 

                                                                  fietsie vol

 

                                                                                   fietsie vol

 

 

Thuis hebben we wat gegeten en rond half twee, Marjo was inmiddels ook gearriveerd, zijn we richting speeltuin gegaan. Ik had de bakfiets vol geladen met alle benodigdheden en Marjo duwde Eluana in de buggy voort. In optocht gingen we het feest tegemoet.

 

Toen alle kinderen er waren en de speeltuin even verkend was zijn we begonnen met de kadootjes, een heeeeeeeel belangrijk onderdeel in het geheel voor het “feestvarken”. Daarna heeft ieder kind zijn/haar eigen plakje cake versierd. Er zijn hele kunstwerken ontsproten, maar lang de tijd om ze te bewonderen was er niet: ze smaakten net zo lekker als dat ze mooi waren.

Daarna zijn de kinderen gaan spelen en na een half uurtje hebben we de ballonnenrace gedaan. Deze werd gevolgd door het spekhappen. Altijd leuk!

 

 

dagboek!!  versieren

 

                          een dagboek!                                                                 “eigen taartje maken“

 

 

                                       spekhappen

 

                                                                       spekhappen

 

 

 

Hierna zwermden de kinderen weer uit over de speeltuin. Na enig polsen speelden ze liever zelf verder. Ik besloot de spelletjes in de trommel te laten en bij eventueel optredende verveling later weer naar buiten te toveren. Met name de zandbak met waterpompsysteem deed het erg goed. Er werden dammen en kastelen gebouwd en op een gegeven moment deed bijna het hele feestgroepje mee. Een paar dames speelden liever met droge voeten verder en hadden bij de glij/klimcombinatie een soort huis bedacht. Ook Eluana speelde vol overgave mee. Toen ze uiteindelijk de zandbak uitkwam leek het wel alsof ze een zandstorm had overleefd.

     

 

                                   waterpret

 

                                                                             waterpret

 

 

De kinderen vermaakten zich prima en met uitzondering van af en toe scheidsrechteren, aandringen om iets te komen drinken en het regelmatig insmeren van de snuitjes en schoudertjes, hoefde ik niet bijzonder veel te doen. Hoewel er met zo’n hoeveelheid kinderen wel de nodige alertheid op zijn plaats is. Waar is die en die nu? Heeft  X al wat gedronken, wat doet Y daar nu met die schep, etc. Heb een tijdje met de jongsten een zandkasteel gebouwd en al snel was het rond half vijf  en was het tijd om een pannenkoekje te eten. Ten tijde van de pannekoeken verschenen de eerste ouders alweer. Dymfie was inmiddels richting pianoles gegaan. We waren het er allemaal over eens dat dit niet het moment was voor ons om afscheid te nemen. Dus hebben we afgesproken elkaar donderdagmiddag bij Tofani, een ijssalon op de Nieuwmarkt, te treffen. Dymf gaat maandag met Marjo naar Australië op vakantie en als zij terugkomt wonen wij in Frankrijk. Dus een gepast afscheid is wel op zijn plaats.

Zo rond half 6 waren feestgangertjes weer opgehaald. Rood van de zon en het spelen.

 

Marjo moest ook klokslag 5 uur weer weg en ik ben begonnen de bakfiets weer in te laden. Alleen moesten Eluana en de buggy ook naar huis en had ik niemand meer om haar te duwen. Met enig persen en duwen kreeg ik alles in en op de bakfiets, inclusief Eluana, en zijn Azira en ik naar huis gelopen. Daar hebben we een, nu wel opgewarmde en dus veel lekkerdere, pannenkoek gegeten en heb ik Eluana naar bed gebracht. Azira heeft nog een tijdje met een vriendinnetje gespeeld maar is daarna ook moe en voldaan, met haar mooiste cadeau (een dagboek welke ze al zo lang wilde hebben) naar bed gegaan. Ik heb wel eens een beetje medelijden met haar. Ze moet zich maar zien aan te passen aan onze keuzes. En ze heeft het er niet makkelijk mee. Ziet op tegen het niet verstaan van de Franse juf en het missen van haar vriendinnen. Gelukkig staat ze ook open voor de leuke kanten van de verhuizing en vindt ze het ook wel spannend Franse vriendjes en vriendinnetjes te maken.

 

 

                                     huiswaarts

 

                                                                             huiswaarts

 

                                                                                          

Donderdag hadden we dus ook nog een zure appel door te bijten. We hadden met Dymf afgesproken bij Tofani op de Nieuwmarkt. Onder het genot van een ijsje hebben we afscheid van elkaar genomen. Ik hield het de hele week al niet droog als ik aan dit moment dacht en ook nu kon ik enige tranen niet onderdrukken.

Ik had een muismat met foto’s van Azira, Eluana en mezelf en een tekst besteld, en we hadden een kaart geschreven voor Dymf. Dymf had voor ieder van ons zelf een kaart gemaakt en had daarop ook een persoonlijke boodschap geschreven. Het waren heel mooie kaarten geworden die ik tot in lengte van dagen zal bewaren. Je weet dat dit moment ooit een keer gaat komen, maar het is toch pijnlijker dan je je voorstelt wanneer je gezinnetje eigenlijk gewoon uit elkaar valt.

Het was ondanks de pijnlijkheid van het geheel toch een gezellig samenkomen en we hebben goed gedag kunnen zeggen. Azira en Eluana hebben hun grote zus uitgebreid gedag geknuffeld. Toen we later wegfietsten en Dymf een stukje voor ons bleek te fietsen riepen beide dames net zo hard en lang tot Dymf omkeek en er nog even flink gezwaaid kon worden. Dit duurde een minuutje totdat Dymf de bocht omfietste.

Sniffend fietste ik verder en in vogelvlucht kwam “mijn geschiedenis” met Dymf voorbij. Hoe ik haar als klein meisje ontmoette bij mijn moeder waar ze met Bert tijdens een vakantie logeerde. Hoe ze poppenkast speelde voor Azira en samen met Azira het mondorgel speelde toen Azira nog geen twee jaar oud was. Hoe ze als eerste Eluana na haar geboorte in de armen hield. Hoe opgewonden ze klonk toen ze me belde en zei door te mogen naar de HAVO, tot ons laatste weekend als gezin samen. Afscheid valt niet mee. Hoewel geen definiteif afscheid zal ik haar enorm gaan missen.

 

Voor Azira stond vrijdag het afscheid op school gepland. Tussen de bedrijven door heb ik me suf gebakken aan cakejes en heb deze versierd met een smartie. Met een vol geladen doos cake in de bakfiets, professorisch afgedekt met een plaatje hout ter bescherming van Eluana’s rondtrappelende voetjes, spoedden we voor de laatste keer naar de Antoniusschool.

Azira kreeg een mooie feestmuts op en mocht de ogen van de klasgenoten dicht toveren. Eluana struinde de klas ondertussen rond en vond ook een “bosje bloemen” om het toveren kracht bij te zetten. Daarna mocht Azir ieder kind de verrassing in de handen leggen. Toen ze de hele klas was rond geweest moesten de ogen weer open getoverd worden. Er was enige nieuwsgierigheid in de klas wie welke kleur smartie had, maar al snel werd er lekker gesmikkeld.

 

 

 

               feestvarken  toveren

 

                                    feestvarken                                                “toveren“

 

 

                                                      uitdelen

 

                                                                                       uitdelen

 

 

     oude klas oude klas1

 

                                                                                      oude klas

 

 

 

Ik ben gebleven totdat de kinderen uitgegeten waren en zouden gaan spelen. Eluana zat als een volleerde kleuter in de kring en hielp Azir goed mee de kinderen de ogen dicht en weer open te toveren.

 

Na deze ronde vlogen Eluaan en ik naar huis. Snel de cadeautjes voor de juffen ingepakt en de zwemtas ter hand genomen. Onze laatste babyzwemles wachtte op ons. We hebben er weer van genoten. Helaas konden we deze laatste keer niet met onze vrienden en vriendinnen meedouchen omdat ik Azira om kwart voor twaalf alweer moest ophalen. Dus even voor tijd eruit en afscheid genomen van juf Cora. Van haar hebben we al een hele tijd les. Helaas is babyzwemmen in Bourbonne een niet bestaand fenomeen. Maar misschien is het mogelijk om gewoon op eigen houtje regelmatig met Eluaan het zwembad in te duiken en onze lessen in eigen beheer voort zetten. Bij een vakantie in Nederland proberen we zeker nog een keer mee te doen. Al is het alleen al om even bij te beppen met ons inmiddels vaste groepje van 4 moeders.

Ik heb me nog nooit zo snel aangekleed en net op tijd waren we bij school aangekomen. Daar heb ik de juffen gedag gezegd en heeft Azira haar rapport meegekregen. Normaal gesproken wil Azira erg graag nog een tijdje buiten het schoolplein spelen. Nu zat ze als een haas in de bak van de fiets. Ik vroeg haar of ze goed afscheid had genomen van de voor haar belangrijke vriendinnen. Heel eerlijk antwoordde ze dat ze dat niet gedaan had en dat ze snel wilde gaan. Op mijn vraag of ze het zeker wist legde ze me uit dat ze geen afscheid wilde nemen omdat ze er dan weer aan moet denken haar vriendinnen niet meer te zien en ze wilde zich niet verdrietig voelen en gaan huilen. Ik kan me goed voorstellen dat het allemaal een beetje teveel voor haar wordt en heb haar gevoel en gedachtegang gerespecteerd en ben naar huis gefietst.

Snel Eluaan naar bed en toen zij weer wakker was zijn we weer op de fiets gesprongen richting centrum. Justine, een vriendinnetje die halverwege het jaar naar Bonaire is verhuisd, vierde haar verjaardag in Speeltuin “de Waag” en Azira was ook uitgenodigd. Aan het einde van dat feestje hebben een aantal meiden uit Azira’s klas een flinke knuffel gegeven en hebben de meiden met een groepje “gehuild als baby’s” terwijl ze een “groepsknuffel” gaven. Een soort echt afscheid en op de fiets kwamen de tranen. Het is ook wel wat allemaal voor een 6-jarige. Hebben we nog twee speelafspraken met vriendinnen en dan zal het echt aftellen zijn.

posted @ 8:15 AM | Feedback (0)

Tuesday, July 07, 2009 #

Laneuvelle kerstvakantie 2008

Laneuvelle kerstvakantie 2008

 

 

Op  zondag rijden is voor ons de laatste keren goed uitgepakt. Zonder oponthoud in Nederland tuften we lekker door. Rond half 8 kwamen we aan bij Akke en Adriaan. Daar stond een goed gevulde groentesoep voor ons klaar. Dus snel het hoognodige uitgeladen en aan tafel gezellig met zijn allen smikkelen.

 

 

                          aan tafel

 

                                                                                        Aan tafel

 

Toen we allemaal uitgegeten waren waren de twee jongste dames ook wel aan een lekker bedje toe. Oma had de kruiken alweer onder de dekens gestopt zodat Azira en Eluana heerlijk een voorverwarmd bedje inschoven.

 

De volgende ochtend waren Eluaan en ik er alweer vroeg bij. Ik heb de kachels lekker opgepord en Eluana is vriendjes geworden met Mistingette, de poes van oma en opa. Ze bleef maar roepen:’hallo poes, hallo”. En er werden vele kusjes uitgedeeld.

 

 

Mistinquette  kusje

 

                                                                                   Lief vriendinnetje

 

 

Bert en Dymphna reden vast vooruit naar Laneuvelle om de kachels lekker op te stoken zodat het voor de twee jongste telgen ook aangenaam toeven zou zijn.

 

Of de duivel er mee speelde begon ik me alweer beroerd te voelen. Het lijkt de laatste vakanties steeds mis te gaan op dat gebied. Ik hoopte dat het deze keer niet door zou zetten. We hebben nog een stevige wandeling gemaakt en daarna ben ik toch mijn bedje ingekropen. Ik ben bang dat alle inpak- en op weg gaan stress een negatieve uitwerking heeft die dus met enige vertraging zijn werk doet. Misselijk van de hoofdpijn en met flinke buikloop vertoefde ik op de boven verdieping terwijl er beneden gezellig werd gespeeld en geknutseld. Het zou nog een dag of  twee duren voordat ik me weer een beetje in vakantie stemming voelde.

 

badderen

 

                              badderen

 

                                                                          lichtjes maken

 

                                                                                                  knutselen

 

Ook het nieuws dat Bert vanuit Laneuvelle bracht was niet echt iets waar je vrolijk van werd. Er was een muizenplaag in huis en Bert kon de dingen die niet aangevreten of vol gepoept en beplast waren beter opnoemen dan de dingen die daar wel mee te maken hadden gehad. Ze waren werkelijk overal aan begonnen. Twee dekbedden moesten worden weggegooid en de linnenkasten was hij nog niet eens in geweest. Doppen van olieflessen waren doorgeknaagd en overal was poep en plas achter gelaten. Bert en Dymph waren dus aan het schoonmaken geslagen en hebben meteen de indeling van de keuken een beetje veranderd.

 

 

 

eethoek

 

 

                                                  zithoek

 

 

 

 

 

Ondertussen heeft Eluana de chocolade trommel van opa Adriaan ontdekt. Behendig pielde ze de trommel open en begon te proeven. En dat smaakte duidelijk naar meer. De rest van ons verblijf bij opa en oma hebben we haar uit de pot moeten trekken en de pot hogerop moeten zetten. “locola, locola” jubelde ze wanneer de pot in zicht kwam.

 

      choco   choco1

 

 

 

             choco2   choco3

 

 

 

Dit deed me denken aan Azira toen zij ongeveer dezelfde leeftijd had. Ik was buiten aan het werk en plotseling riep Bert me, enigszins in paniek. Azira had iets zwarts in haar mond en hij wilde weten of ik wist wat het was. In eerste instantie niet, maar al snel werd duidelijk wat er aan de hand was. Azira moest haar mondje leeg spugen en daar belandde een handjevol drop in Bert zijn hand. Ik had een paar dropjes in de lade van het nachtkastje gelegd omdat ik keelpijn had en blijkbaar heeft Azira dat opgemerkt. Wat ook grappig is is dat Azira’s lievelingssnoepjes nog steeds dropjes zijn en voor Eluaan staat chocola symbool voor een snoepje.

 

 

                                                 dropmonster

 

                                                                        dropmonstertje

 

 

 

 

Donderdag, kerstdag, wilden wij toch ook wel graag weer “naar huis” en Akke en Adriaan hebben ons gebracht. Het was gezellig warm en de keuken zag er prima uit.

Ik kon het echter niet laten meteen de achterkamer in te schieten en de schade in mijn kasten op te nemen. Het eerste het beste kussensloop dat ik uit de kast trok was aangevreten. Snel de deuren dicht, op slot. Hupsakee, ik ga in het voorjaar, wanneer de muizen hun biezen weer gepakt hebben en naar buiten zijn verhuisd, wel weer eens kijken en de boel grondig sorteren. Ik had geen zin mijn bui nu te laten verzieken en de kans te lopen dat tussen onze volgende bezoeken de muizen weer hebben huisgehouden en ik weer opnieuw kan beginnen. Maar ook hiervan werd mijn bui niet beter.

 

Ik had nog een dag nodig om weer wat positiever te worden.

Maar we hadden een leuk vooruitzicht: met een aantal dorpelingen, waaronder de nodige Nederlandse vrienden, een Nieuwjaarsdiner genieten. De buurvrouw zat in het organiserende comité en bij haar heb ik ons aangemeld en heb het menu vernomen. De helft zei me niets, ik heb het maar op me af laten komen. Er bleek veel wild bij te zitten. Het smaakte heerlijk, maar toen in hoorde dat ik boutjes van everzwijnen biggetjes en hertenpaté zat te eten werd ik toen een beetje misselijk. Ik zie dan meteen die reebruine ogen voor me………. Wat een klompje hersenen al niet kan doen.

Tussen de bedrijven door Eluana naar bed gebracht en de babyfoon meegenomen. Net buiten de deur van het gemeentehuis kon ik de signalen opvangen. Azira hield het ook lang vol. Maar om half twee was het welletjes. Ik zat nog aan mijn toetje en Azira, Dymf en Sam zijn naar ons huis gegaan. Een kwartiertje later heb ik me losgeweekt en heb bedankt voor de fijne avond. Thuisgekomen lag Azira voor pampus op de bank. Ik wilde haar naar bed brengen maar half slapend zei ze me dat ze op mama wachtte, dat mama haar naar bed zou brengen. Ik zei haar dat ik mama toch was, maar meer dan een glazige blik en een herhaling van bovenstaande zat er niet in. De volgende dag zou ze me vertellen dat ze me niet herkende, dat ik een andere mevrouw leek met een beetje make up op en oorbellen in. Dit zegt natuurlijk helemaal niets over een eventueel “ma flodder syndroom” bij mij.

 

                         eetzaal

                           

                                                          eetzaal

 

                                                                                                         Eluaan in feesttenue

 

                                                                                                                                  Eluana in feesttenue

 

Via een bevriende houtzager hebben we kennis gemaakt met een stel Zwitsers die zich toeleggen op het vervangen van daken en het isoleren daarvan. De manier van isoleren en het materiaal wat zij gebruiken staat ons erg aan. We hebben een afspraak gemaakt om hen te ontmoeten en om hen het huis te laten zien zodat zij een offerte voor ons zouden kunnen maken. En met de klus zou begin van komende zomer kunnen worden begonnen.

Dit zou heel mooi in onze plannen passen. Bert en ik praten al een tijdje over hoe onze plannen verder gestalte te geven. We hebben besloten dat ik na de zomervakantie met Eluana en Azira in laneuvelle blijf om daar een “thuis” te gaan creëren. Omdat Bert, samen met Marjo, nog zorg draagt voor Dymphna zal hij zijn basis de komende jaren in Amsterdam houden en zal zo veel mogelijk naar ons “overkomen”. Ook hebben we de knoop doorgehakt omtrent mijn datum van ontslag. Ik zal tot en met februari werken en zal me daarna toeleggen op de kinderen en het voorbereiden van de verhuizing. Het werken naast huishouden en kinderen valt ook steeds zwaarder. Het geeft een hoop gestress en heen en weer chinezen tussen thuis, werk, creche, opvang en supermarkten. Aan het eind van de dag zijn we moe en snel geïrriteerd. En dat vinden we niet eerlijk voor de kinderen en het is ook iets wat we onszelf niet gunnen. Financieel kunnen we het rondbreien op deze manier, dus de stap is gemaakt. De stap te stoppen met werken is voor mij toch een psychologische drempel geweest. Ik heb altijd voor mijn eigen centjes gezorgd en het sloeg voor mijn gevoel een soort zekerheid onder mij vandaan. Maar de voordelen die we voor het gezin zien na het nemen van deze stap heeft de doorslag gegeven.

 

                             

                                                            de Von Trapjes

 

                                                                 Familie “Von Trap”……….

 

Ondanks dus enkele zeer positieve besluiten deze vakantie was het er voor mij één die snel vergeten mag worden. Ik voelde me niet lekker en dan waren er de tegenslagen mbt het huis. Eluana roert haar mondje meer en meer dan met name met geschreeuw richting Azira. Ook trekt ze lustig aan de lange haren van Azira. Azira daarentegen reageert met gillen of piepen als een soort beledigde prinses en het kan niet laten zich met Eluana te bemoeien. Hetgeen de cirkel weer op gang bracht.  Er was een hoog gehalte aan ” politie agenten” voor me weggelegd deze vakantie. Voor het eerst wilde ik graag naar “huis”.

Wat wel fijn was was dat het niet extreem koud was. Helaas dit jaar geen sneeuwpret, maar wel regelmatig kunnen wandelen en genoten van de uitzichten. Zeker op een mistige dag heeft deze omgeving een heel bijzondere sfeer. Die spaarzame momenten van even op mezelf naar buiten doen me altijd goed. Even het hoofd leeg om mezelf te horen denken en om tot bezinning te komen. Dus vol goede moed op naar de volgende vakantie en de verbouwing komende zomer!

 

 

coiffy le bas Coiffy le haut

 

 

 

 

                                          doorkijkje

 

posted @ 7:37 AM | Feedback (0)

Friday, November 28, 2008 #

Laneuvelle herfstvakantie 2008

Laneuvelle herfstvakantie 2008

 

 

Deze vakantie had een beetje een raar begin. Bert twijfelde langer dan gebruikelijk of hij wel naar Laneuvelle wilde gaan. Het steeds spullen heen en weer slepen staat ons beiden steeds meer tegen. En wanneer je er bent moet je alweer bijna naar huis. Desondanks zag ik het helemaal niet zitten met zijn allen een week lang in onze kleine bovenwoning te vertoeven. Stel je voor dat het ook nog eens slecht weer zou zijn. Geef mij maar de ruimte en de schone lucht in Laneuvelle. Bert gaf me ook deze keer weer gelijk en we besloten zondag weg te rijden. Marjo, de moeder van Dymphna zou zondagavond richting Australië gaan voor een vakantie van 3 maanden en zaterdagavond ging Dymf met haar nog naar een concertje. Zondagochtend was er nog alle tijd om afscheid van elkaar te nemen voor die lange periode.

Ik begon zaterdag pas met het inpakken van de auto. Voelde me niet helemaal lekker. In de loop van de dag werd dat alleen maar erger. Ik voelde de spieren in mijn hele lijf protesteren wanneer ik weer een trap op moest. Maar alles kwam weer in de auto. ’s Nachts kreeg ik koortsaanvallen, maar zolang ik rechtop zou kunnen zitten wilde ik hoe dan ook op weg gaan. Misschien dat het ermee samenhing, maar mijn borst was ook erg pijnlijk. De dagen dat ik werk, zit er net een te lange tijd tussen de borstvoedingen en hoopt de melk zich op waardoor er wel eens een melkkanaaltje verstopt raakt. Ik heb dat wel eens eerder gehad, maar dit keer leek het alsof mijn borst licht ontstoken was. Op school leerde ik altijd, rood, warm, gezwollen en pijnlijk = ontsteking, en die kenmerken waren zeker aanwezig. Dus met koortsig hoofd en ongemakkelijke borst zijn we op weg gegaan.

 

We konden het bijna niet geloven, maar we hebben helemaal geen files gehad in Nederland deze keer. We zoemden in één moeite door naar mijn moeder. Voor Eluaan was het al met al toch wat ongemakkelijk. Die had wel weer trek in een slokje “baba”, maar we konden niet overal zomaar stoppen. Gelukkig besloot ze op een gegeven moment wel een paar slokken uit de tuitbeker te nemen en was ze weer even tevreden.

 

Zo tegen half 8 waren we bij Akke en Adriaan. Die hadden ons niet zo snel verwacht en zaten net lekker aan tafel. Toen iedereen binnen was, was hun prakkie, sorry, dus weer koud. We zijn bij hen aan tafel geschoven en hebben de restanten van onze “onderweg broodjes” opgegeten. Ik voelde me nog niet lekker en na een kop thee wilde ik Eluaan naar bed brengen en er daarna ook zelf lekker induiken.

Mijn moeder had de kruikjes al in onze bedden gestopt want het had in Clairey al een paar nachten gevroren. Zo zonder verwarming in de kamers boven is een kruikje dan een prettige warmtebron. Ik vermoedde dat ik geen kruik nodig zou hebben want de nacht ervoor had ik ook koortsige zweetaanvallen gehad.

Ik stak Eluaan in haar nachtpak, gaf haar nog een keer de borst en legde haar in haar bedje.. Daarna ging ik nog even naar beneden om gedag te zeggen en de tassen van de andere meiden uit de auto te halen.

Toen ik weer boven kwam zat Eluaan rechtop in haar bedje in haar ogen te wrijven. Ik vroeg me af wat er was en ging kijken. Ik schrok me een hoedje want haar linkeroog was zo gezwollen dat ze hem bijna niet meer open kreeg en haar linkerwang zat vol rode bultjes. Duidelijk een allergische reactie dus. Maar waarop? Ze had niets gegeten wat afweek van het normale. Ze heeft een koemelkallergie, maar melk had ze niet gebruikt en in het bedje zal dat ook niet aanwezig zijn geweest. Even dacht ik nog dat het misschien van het aaien van mijn moeders hond kwam, maar dan zou ze al eerder gereageerd moeten hebben. In 10 minuten tijd, tussen het in bed liggen en weer boven komen, was dit opgevlamd. Ik heb haar naar beneden genomen, maar geen van allen beneden hadden natuurlijk uitsluitsel over waarop ze gereageerd zou kunnen hebben. Misschien het beddengoed in het bedje, hoewel ze hetzelfde beddengoed de vorige logeerpartij zonder problemen had gebruikt. Voor de zekerheid heb ik het matras toch kaalgeplukt en heb ik een dekbed van ons om het matrasje gedrapeerd. Ik was een beetje bang dat ze benauwd zou kunnen worden, haar slijmvlies leek te zwellen. Na deze vertraging ben ik ook in bed gedoken. ‘s Nachts werd Eluaan nog een paar keer wakker, maar er kwamen geen plekjes of zwellingen meer bij. De volgende ochtend was haar oog gelukkig weer geslonken tot normale dikte en waren de rode vlekken op haar wang ook verdwenen.

 

Azira kreeg van oma Akke een heus Frans prinsessen T-shirt. Ze vloog ermee naar boven en na een tijdje kwam ze helemaal mooi gemaakt weer beneden. Zo’n T-shirt verdient een aangekleed geheel.

 

 

 

                                                                   aangekleed

                                                                           

                                                                                        tot in de puntjes verzorgd

                             

 

We zijn rustig opgestaan en de meiden hebben eerst wat binnen gespeeld. Eluana ontdekte de tractor van mijn moeder en was er niet meer af te slaan. Al “broemend” stiefelde ze het huis door.

 

 

 

                                                     werk in uitvoering

 

                                                                      Werk in uitvoering

 

 

 Voor we verder zouden rijden naar Laneuvelle besloten we nog een wandeling te gaan maken. Het was wel koud en mistig, maar na een dag in de auto wilden wij de beentjes wel even strekken. Gelukkig had ik ook de dikke winterjassen meegenomen. Meestal sleep ik “uit voorzorg” veel te veel aan kleding mee, maar dit keer bleek het een nuttige ingeving te zijn geweest. De mannen bleven thuis en de vrouwen besloten richting Briseverre te lopen. Azira wilde Pompon graag aan de riem houden. Maar oma hield hem het eerste stukje toch maar zelf vast. Dan is hij nog veel te enthousiast en trekt hij behoorlijk aan het lijntje. We hebben een stevige tippel gemaakt en kwamen weer helemaal opgefrist thuis.

Na terugkomst een lekker bakkie thee en koffie met oma’s befaamde appeltaart en daarna besloten we toch langzaamaan te gaan inpakken.

 

Onderweg naar Laneuvelle brak de zon door en toen we bij ons huis aankwamen konden de kinderen heerlijk buitenspelen. Dit kwam goed uit want in huis was het qua temperatuur nog helemaal niet aangenaam. De meiden speelden op de cour voor het huis, Bert hield zich bezig met kachel en water en ik ruimde de auto uit. Net op het moment dat het weer zachtjes begon te regenen en de zon van de cour verdwenen was had het kacheltje zijn werk gedaan en was de temperatuur in de keuken aangenaam genoeg om zonder jas te vertoeven. In de loop van de avond steeg de temperatuur tot boven de 22 graden en zaten we er weer gerieflijk bij.

 

De twee volgende dagen was het mistroostig weer. Koud en miezerig. Desondanks hebben we ons prima vermaakt. De meiden hebben heerlijk in huis gespeeld en Azira is aan het knutselen geslagen. Tussen de buien door toch steeds een kleine wandeling gemaakt en een begin gemaakt met het rapen van de walnoten.

 

 

 

             spelen  grote meiden stoel

 

                                                                          Lekker binnen studderen

 

 

 

Bij de achterdeur was de buitenlamp kapot. In eerste instantie dachten we aan kattekwaad. Want ook de schotelantenne werkte niet meer en leek in een andere stand te staan. Maar toen ik de brievenbus leegde en het periodieke dorpsinformatieblaadje las werd me al snel duidelijk dat het geen kwajongensstreken zijn geweest. Er is een enorme hagelstorm geweest ergens in augustus en die heeft voor veel schade gezorgd in het dorp. Toen ik daarop ons dak ging controleren bleek het dakraampje ook gebarsten te zijn.

Eerlijk gezegd vond ik het wel lekker rustig zo zonder tv. Maar in de loop van de week heeft Bert een nieuwe “ontvangkop” voor in de schotel gekocht en na enig stellen kregen we weer beeld. Ik vond het bijna jammer, maar ik kan me voorstellen dat het voor Dymf wel lekker was. Beetje afleiding in de avonduren. Die las zich overdag al een slag in de rondte dus een beetje afwisseling was welkom. Wat ook altijd net een tikkie meer gezelligheid geeft is het feit dat er in Laneuvelle meer ruimte en tijd is om te lezen en spelletjes te doen. Ik vind het heerlijk om me ’s avonds op de bank te nestelen en de zaterdag bijlage van de Volkskrant uit te pluizen. De houtkachel warmte stralend en knapperend op de achtergrond. Bert en Dymf hebben zich op het schaken gestort. Het geeft een soort weemoedig gevoel en doet terugdenken aan de tijd dat mijn zus en ik zaterdags, gewapend met een kop hete chocolade melk, rummicub speelden. Ook thuis knisperde de houtkachel.

 

 

 

 

                                      schaken

 

                                                                                      schaken

 

 

 

 Het slechte weer gaf ons ook de gelegenheid om bij de buurvrouw en bij Francoise langs te gaan. We hadden een paar dozen bloembollen mee genomen om uit te delen en Azira besloot dat de doos met het roze assortiment goed zou zijn voor de buurvrouw en de paarse variant het best bij Francoise zou passen. En of het nu de voorkeursvariant was of niet, beide dames waren zeer verguld met hun kadootje. De keus in bloemen is niet erg groot en de prijzen zijn in vergelijking met Nederlandse begrippen belachelijk hoog. Met name de buurvrouw heeft genoten van Azira en Eluana. Er werden liedjes gezongen en kiekeboe spelletjes gespeeld. We hebben wat zitten kletsen over onze plannen en zijn bij onze gang naar huis uitbundig uitgezwaaid. Francoise zou haar dochter met kleindochter, 7 jaar, te logeren krijgen en was druk bezig de boel op orde te brengen. Ze had niet erg veel tijd, maar was wel erg blij met de bollen. Het had haar leuk geleken wanneer Azira had kunnen komen spelen. Maar helaas, Mathilde en haar papa en mama zouden de avond voor ons vertrek pas aankomen. Voor de Franse schooljeugd begon de vakantie een week later dan bij ons. Ook Azira had het wel spannend gevonden met een Frans meisje te spelen. Maar met een beetje geluk treffen zij elkaar in de kerstvakantie. Daniël en Francoise hebben het voornemen deze kerst in Laneuvelle door te brengen en misschien komen haar dochter, man en kleindochter dan ook weer een paar dagen logeren. Het zou een mooie vuurdoop zijn voor Azira. Die heeft het reuze naar haar zin op Franse les en pikt het razendsnel op, maar de praktijk zal moeten uitwijzen wat ze er echt mee kan.

 

Donderdag en vrijdag hebben we prachtig weer gehad. In de ochtend wel mistig en koud, maar al snel brak de zon door en konden we het af en toe zonder jas af.

 

 

 

                                               mist

 

                                                                                             mist

 

 

 

De vrouwenploeg is gaan walnoten rapen en appels plukken. De noten hebben we verzameld in oude ventilator roosters. Daar lagen ze luchtig in en konden goed drogen. Aan het eind van de dag hebben we de noten “binnengehaald” en hebben we de ventilatorkappen, met behulp van een kettingsysteem welke eigenlijk bedoelt is voor “hanging baskets” opgehangen boven en bij de kachel. Voor ons de beste droogmethode ter preventie van schimmelende walnoten.

 

 

 

 

                                     notenraap

 

                                                                              scharrelen tussen de walnoten

 

 

 

Dymf en Azira hebben geholpen met schillen en snijden van de appels. Toen we een grote hoeveelheid schone appelstukjes hadden heb ik een deel gemengd met rozijnen, kaneel, citroensap en een klein beetje suiker. Dat heb ik met een bladerdeegje in de taartvorm gestort en in de oven van de kachel gezet. Wat er nog over was aan stukjes appel heb ik in de grote pan op de kachel gedaan. Na een uurtje zachtjes pruttelen hadden we twee volle grote potten biologische appelmoes. Het blijft heerlijk om zo ons eigen fruit te verwerken. Ik besef me iedere keer weer wat een rijkdom het is om goede fruit- en notenbomen op je stukkie grond te hebben staan. Ik geniet van het scharrelen rondom de bomen tot en met het smikkelen van de, al dan niet verder verwerkte, oogst.

 

 

 

 

                                                           noten

                       

                                                                            Drogende noten naast en boven de kachel

 

 

 

Natuurlijk hebben we deze mooie dagen ook weer ons bekende loopje gemaakt. Naast het kerkhof stond dit keer geen Witje, maar stonden een handjevol ezels. Dit tot groot genoegen van Eluana en Azira. Azira plukte trouw een paar sprieten voor iedere ezel, er moet wel eerlijk gedeeld worden, en Eluaan keek haar ogen uit.

 

 

 

 

              ezels    ezeltjes

 

                                                                                      ezelvriendjes

 

 

 Op de cour hebben Bert en ik flink huisgehouden wat betreft onkruid en wildgroei aan in de loop der jaren ontsproten boompjes. Ook hebben wij een paar zakjes en doosjes bolletjes van allerlei soort en kleur gepland. Ik ben benieuwd hoe het er het voorjaar uitziet. Na aanleiding van de hoeveelheden die we in de grond gestopt hebben zou je een oase aan kleur verwachten. Wij wachten dus “gespannen” af en hopen dat we er dit jaar wel op het juiste tijdstip zijn en er zelf ook een keer van kunnen genieten.

 

Sam en Erik waren deze vakantie ook in Laneuvelle. Er logeerden een aantal gasten met kinderen. Voor Dymf en Azira helemaal te gek. Woensdag zijn we wezen kijken of sam al aangekomen was. Hij zou met vrienden meerijden en Erik was er al een paar dagen. Toen wij binnenkwamen en de achterkamer binnen gingen leek het of we een bioscoop binnenvielen. Shrek 3 stond op en werd bewonderd door een kind of zes. Tel daar Azira, Dymf en Eluaan bij op en de kamer was rijkelijk gevuld.

De dagen daarna zijn Azira en Dymf lekker wezen spelen. Er is in een paar dagen tijd een prachtige hut van zelf gesnoeid riet gefabriceerd. Wat dat betreft is het heerlijk om een ruig stuk grond in/naast je tuin te hebben. Het is een speelparadijs voor kinderen. Je kan je fantasie de vrije loop laten en creatief bezig zijn. Eluaan en ik zijn de hut wezen bewonderen en met name Azira was beretrots op hun bouwsel. Wat gun ik het mijn kinderen om zo groot te groeien. Dicht bij de natuur en alle ruimte om je energie kwijt te raken en je fantasie te ontplooien. Wat dat betreft ben ik ook verwend opgegroeid aan de rand van een dorp in een dijkhuis. Wij, mijn tweelingzus, mijn broer en mijn broertje, hebben heel wat tijd doorgebracht op de ons omringende boerderijen, in de weilanden, waar we voetbalden en slagbal speelden met vriendjes en vriendinnetjes, en in de bomen en bosjes langs de dorpswegen waar we hele hutten verzonnen met paardenstal en al.

 

 

 

                                huttenbouwerij huttenbouwerij1

 

 

 

 

 

                    huttenbouwerij2  huttenbouwerij3

 

 

                      huttenbouwerij4   huttenbouwerij5

 

                                                                                               huttenbouwerij

 

 

 

Ondertussen dat Bert en ik op de cour bezig waren en Azira en Dymf bij Sam aan het huttenbouwen waren scharrelde Eluana met poppenwagen, bal en kruiwagen rond op de cour. Wat dat betreft is het heerlijk dat ze al zo goed loopt. Kan zich veel beter buiten vermaken nu.

 

 

 

 

                                                   moedertje

         

                                                                                                 moedertje

 

 

 

Donderdag is Bert naar Jürg en Iris geweest in Les Voivres. Jürg heeft in Duitsland een bouwbedrijf gehad en woont nu ook alweer een jaar of 10 in Frankrijk. Hij heeft zich nu toegelegd op de houtzagerij en heeft een mobiele zagerij. In een eerder verslag heb ik al iets over hem geschreven en over “ons avontuur” met de boomstammen. Zo’n 60 stuks die wij via een bevriende boswachter hadden gekocht op voorwaarde dat ze binnen 3 maanden uit het bos verdwenen zouden moeten zijn. Dat is inmiddels ook alweer 6 jaar geleden. Jürg is toen met zijn mobiele zagerij naar ons toegekomen en heeft de meeste stammen gezaagd tot planken en balken. In en rond het huis in Laneuvelle liggen die nog geduldig te wachten op een bestemming. Enkelen zijn al gebruikt voor hekwerk en voor het schuurtje in de kleine boomgaard. Maar ze krijgen zeker een dankbare bestemming wanneer we de kamers boven gaan maken. Mooi licht grenen hout. Nog even over de zaagtafel en vlak van dikte bank en we hebben prachtige planken.

Reden van het bezoek aan Jürg en Iris was drieledig. Allereerst moest er weer eens bijgekletst worden. Ten tweede zou Bert hun computer installeren en ten derde wilde Bert informeren naar eventuele bouwwerkzaamheden van Jürg. En dan met name het vervangen en isoleren van daken. Wij zijn de zomervakantie vooralsnog niet verder gekomen met de aannemer wie voor ons een offerte had opgemaakt, hij kwam gewoon niet opdagen op de afspraak, en we willen meerder pijlen op onze boog hebben.

Jürg blijkt, naast zijn zaagwerk, samen met een Zwitserse vriend dit soort klussen aan te nemen. De isolatie gebeurd op een zeer degelijke Zwitserse manier. Het sprak ons meteen aan. Ook na het zien van enkele foto’s. Maar voordat Jürg een definitief oordeel kan vellen wil hij de boerderij eerst beter bekeken hebben. Komende kerstvakantie komt hij een keer langs en dan gaan we de details bespreken en uitwerken. Daarna zal er eventueel een offerte opgemaakt worden. Ik ben benieuwd. Want een goed geïsoleerd dak is toch wel iets wat hoog op ons verlanglijstje staat. Dat geeft alweer een veel solidere basis voor je huis.

 

De laatste dag hebben de meiden en ik nog en korte wandeling gemaakt, en begin van de middag zijn we weggereden. Langs opa en oma om een zak walnoten af te geven en om even gedag te zeggen. Helaas waren opa en oma met logés aan het wandelen en zijn we na een sanitaire stop weer verder gereden.

 

 

 

 

                                       wandelklaar

 

                                                                                                    wandelklaar

 

 

 

In Martelange zijn we gestopt voor een lekker patatje, we krijgen zo onze vaste snackplekken onderweg, en daarna in een zoemende beweging door naar huis.

 

Het was wederom een vakantie die een goed gevoel mee gegeven heeft. En nieuwe perspectieven ivm de verbouwing. Ook heeft Bert een kachel gezien die goed onder de schouw in de tuinkamer zal passen. En dat is iets wat mij goedgemutst stemt. Zolang de centrale verwarming het nog niet doet vind ik het wel belangrijk dat de twee hoofdvertrekken goed warm te houden zijn in de winter. Het kleine achterkamertje pikt daar ook zijn graantje van mee. En in de zomer kunnen we boven onder het geïsoleerde dak ook voorlopige slaapkamers, al is het met kamerschermen of tentachtige constructies, maken. Er zijn weer heel wat ideeen en plannen komen opborrelen waar we volgende vakanties op kunnen voortborduren.

posted @ 9:06 PM | Feedback (0)

Thursday, September 04, 2008 #

Laneuvelle zomer 2008

Eindelijk was het zover: zomervakantie! Al een paar weken vakantiekriebels, maar nog geen vrij en nog geen tijd om te beginnen met inpakken.

Alhoewel wij besloten hebben niets meer aan gevonden spullen mee te nemen eindigden we ook dit keer met een afgeladen auto. Als we nu nog niet alles driedubbel hebben! Maargoed, een stevig roestvrijstalen bureauframe, een nog werkend plat beeldscherm, enkele leuke potten en theepot en een stapel boeken kan een mens altijd gebruiken, nietwaar? Daarnaast de gebruikelijke huisraad als het kampeerbedje voor Eluana, de kinderstoel, de wandelwagen en de andere bagage. Iedere keer ben ik weer blij met onze bus, hoe hadden we anders weg moeten komen?

Ik zag het niet zitten om ook weer de box mee te slepen. De vorige keer waren er enkele spijlen losgekomen en voor je er dan weer één geheel van hebt gesmeed ben je een paar uur verder. Gelukkig mochten we de box van mijn moeder lenen.

Onze eerste stop was ook deze reis weer bij opa en oma. Dit keer omdat mijn moeder haar 60e verjaardag vierde en alle kinders dat zouden komen vieren.

 

De heenreis was een drama. Op vrijdag aan het begin van de middag wegrijden was toch niet zo’n goed idee. Het was loeiheet en we stonden praktisch van Amsterdam tot Belgische grens vast. Het gemopper was niet van de lucht. Maar goed, toen we even voorbij Maastricht eenmaal reden en de zon wat luwde tuften we lekker door. Eluana zat voor het eerst in haar autostoel. De Maxi Cosi nu echt ontgroeid en genietend van alles wat ze buiten zag. De plaats naast me waar voorheen de Maxi Cosi stond deed nu dienst als speelgoed- en “lekkers voor onderweg tas” bergplaats. Wat ik “erger” vind weet ik eigenlijk nog steeds niet echt. Met de Maxi Cosi minder ruimte, maar die blijft ten minste netjes op zijn plaats. Het is niet erg praktisch wanneer je koffie voor de dappere bestuurder probeert in te schenken, de dop van de thermoskan reeds vastgeklemd in de linkerhand, het bekertje tussen de benen geklemd en de thermosfles in de rechterhand, en de speelgoedtas en “lekkers voor onderweg tas” besluiten een andere plek te zoeken. Nu is het sowieso een vak apart om koffie in te schenken in een rijdende auto. Dat vergt wel de nodige planning en vooruitziende blik. Geen hobbels in het wegdek, geen bochten, en niet teveel andere auto’s waarop de bestuurder moet anticiperen in de buurt. Mn dat laatste was een lastig gegeven aangezien heel Holland één lange file leek. Er kwamen karige bakkies van, maargoed, twee karige bakkies maken samen 1 royale.

 

Laat in de avond arriveerden we bij mijn moeder en Adriaan. Wij mochten intrek nemen in het bijhuisje. Prachtig opgeknapt door mijn oom en tante. En onze dank voor het mogen gebruiken van jullie landgoedje, Louis en Greet!

In het bijhuisje zouden we een beetje meer ruimte en rust hebben om ons terug te trekken ivm de kinderen.

Na aankomst kort met mijn broer gebabbeld en toen hupsakee de kinderen naar bed en even later zelf ook maar onder de wol gekropen.

De volgende ochtend ook mijn andere broer en Jin en Virginy gedag kunnen zeggen. Het was nog een dag mooi weer en voor zondag, de feestdag, werd minder rooskleurig weer verwacht. Maar zaterdag hebben we ervan genoten. Azira speelde als vanouds met het Playmobill. En zij was niet de enige. Zodra alle dozen waren uitgestald op het kleed buiten sloegen ook de twee grote ooms toe, helemaal terug in hun kinderjaren.

 

 

                          omen en playmobill

 

                                                                                 Terug in de tijd

 

 

Na het spelen en de koffie besloten we even naar het bosmeertje in de buurt te gaan.

Maar eerst liet mijn moeder mij haar nieuwste creaties zien. Ik word iedere keer zo blij wanneer ik zie dat mijn moeder er zo duidelijk zelf ook van geniet. Giechelend en lachend zet ze ze neer zodat ze goed te zien zijn en vertelt er hun verhaal bij. Het ontroert me te zien hoe ze nog een aai over de bol krijgen. En inderdaad lijken het ook echte persoonlijkheidjes.

 

 

 

                                   beestenbende

 

                                 draakje      slangetje

 

                                                                         boeman

 

 

Bij het meertje aangekomen bleken er maar enkele “die-hards” te zijn die ook daadwerkelijk de duik waagden. Het meertje is enige tijd geleden leeg gepomt om de boel te verversen. Het water was nu nog niet op zijn oude pijl en de oevers zagen er smoezelig uit. Terwijl je weet dat het water niet veel anders van kwaliteit is dan normaal is het toch minder aantrekkelijk om een duik te nemen. Zo zie je maar weer hoe alle zintuigen samenwerken. 

Adriaan nam als eerste een duik. Maar ook Laurens en Virginy lieten zich niet kennen. En mijn eigen stoere grietje waadde dapper met haar bandjes om het water door. Ikzelf ben niet verder gekomen dan net boven de knieën. Modder tussen mijn tenen en een spatterende dochter werden me teveel. Eluaan heeft lekker bij oma op schoot gezeten en heeft haar tenen even kennis laten maken met het water.

 

 

 

           meertje  op schoot

 

                                                spetteren en spatteren                    Eluaan lekker bij oma op schoot en de minder

                                                                                                    dapperen onder ons verscholen in de schaduw.                                 

                      

Thuis gekomen troffen we Bert aan op het PlayMobill kleed. Die had tijdens onze afwezigheid blijkbaar zo vol overgave zitten spelen dat er hoognodig moest worden bijgetankt…………

 

                                                   

    

                                                                               Het rijk alleen……………………

 

Enige tijd later arriveerden ook mijn zus met haar vriend en hun hond. Met name de hond vond Eluana bijzonder interessant. Ze liet geen kans onbenut om bij hem in de buurt te komen. Nuqyen leek zo’n kruipend “gevaar” maar angstaanjagend te vinden en koos steeds weer het hazenpad.

Ook de beelden van mijn moeder hadden een enorme aantrekkingskracht op Eluaan. We moesten haar op een gegeven moment echt 'wegplukken“  bij de kunststukjes want enkelen hadden een steen als oog en daar ging ze al snel mee aan de haal. Gelukkig waren er genoeg mensen die haar even op schoot of in de armen wilden nemen en waren er genoeg dingen te zien zodat er genoeg afleiding was. Al waren het alleen al de capriolen die Azira uithaalde aan de rekstok en touwladder van oma's speeltoestel. We hebben weer hele voorstellingen gezien waarbij onze haren af en toe overeind gingen staan. Op de touwladder zonder zich vast te houden of staand wiebelen op de “wipkip“. Gelukkig werden de voorstellingen ook nu weer zonder echte brokken beeindingd.

 

 

                         aai popje, aai   element, mens, dier

 

                                                      “aai popje, aai                                          element, mens, dier

 

De volgende dag begonnen we met een lekker ontbijtje. En aangezien dit de feestdag was besloten we na het ontbijt de cadeaus te geven. Het was wat passen en meten, maar het was ons gelukt  een dag te plannen waarop alle kinderen en aanhang vrij waren en naar Amsterdam konden komen. Daar zijn we gezamenlijk naar de fotograaf getogen om ons te laten vereeuwigen op de gevoelige plaat. Een foto van de vier kinderen en een foto van de kinderen met partners en kleinkinderen leken ons aardige cadeaus. Daarnaast wilde mijn moeder graag een Sansula hebben. Ook dat was wat zoeken, maar uiteindelijk kon de goede besteld worden in Duitsland. En alle cadeaus waren op tijd in huis voor vertrek naar Frankrijk. Gelukkig waren de ook foto’s een schot in de roos. Mijn moeder was er erg blij mee.

 

 

 

                                                   kado oma

 

 

                                     uitgepakt  sansula   

 

 

 

 De rest van de dag ging iedereen een beetje zijn eigen gang. De mannen trokken zich terug om te gaan pokeren. Dit tot grote teleurstelling van Azira. Die mocht niet meedoen omdat ze te klein was. Die had graag (mee) gespeeld met haar ooms. Ze was immers al vijf en driekwart! Maar wat aandacht betreft is ook Azira niets tekort gekomen dat weekend. Oma en ooms hebben weer heel wat afgespeeld. Ondertussen gingen de dames en route naar de glasfabriek in La Rochère. Wij zijn lekker thuis gebleven en hebben wat gespeeld en gerust. Later op de middag zouden ook Arjan en Brigit komen met de kinderen. Daar keek Azir al de hele dag naar uit. Eén van de vorige vakanties is ze dikke vrienden geworden met Fey en hoopt ze altijd dat er een mogelijkheid is om met haar te spelen. Arjan en Brigit zouden ook blijven eten, dus er lag nog meer samenzijn en spelen in het verschiet.

 

 

 

                                                                       stoeien

 

                                                                              Stoeien met oom Sung Koo

 

 

’s Avonds hebben we lekker gesmuld van een boerderijkip- en visbuffet. Normaal gesproken staat mijn moeder de hele dag in de keuken, maar gelukkig had ze deze keer eten besteld bij een traiteur en had ze zelf ook een keer de mogelijkheid om van haar verjaardag te genieten. Iedereen de buikjes volgesmikkeld en na het eten is er nog gezellig nageborreld. Dat er nog vele gezonde jaren zullen volgen voor (o)ma!

 

Maandagochtend vertrok iedereen weer. Of naar Holland of verder naar de vakantiebestemming. Zo reden wij naar Laneuvelle. Daar hebben we de boel een beetje uitgepakt en zijn we in de loop van de middag begonnen met grasmaaien. Dinsdag zouden er vrienden van Bert aankomen met hun twee kinderen en die wilden we wel een fatsoenlijk bereikbare plek voor hun tent in de boomgaard kunnen aanbieden.

 

Dinsdag eind van de middag kwamen Michiel, Elle, Nola en Suza aan. Eigenlijk was het meteen gezellig. Azira en Suza hadden elkaar ook al snel gevonden en zijn samen het hele dorp afgesjouwd in de week die zou volgen. In één van de weides waar eerst de kleine paardjes stonden stond nu een wit paard. Vreselijk stijf en stram en zijn hoofd zat vol vliegen. Hij werd al snel Witje gedoopt en de meiden gingen dagelijks even bij hem kijken. Ook werd er lustig gespeeld bij “de trog” onder in het dorp. Daar stroomt non-stop water en soms zit er een stop in zodat het water blijft staan. Bij die trog zijn heel wat “heksendrankjes” gebrouwen. Lange tijd lieten we de meiden lekker gaan, ze waren met zijn tweeën en Suza was immers ook “al” 8. Maar toen de dames een keer bij Bert en Michiel waren ingestapt op weg naar de kaasboer, die dit even vergeten waren te melden, zijn Elle en ik zo enorm geschrokken dat we hebben afgesproken dat de dames daar niet meer alleen mogen spelen. Het is toch langs de weg en er hoeft maar één gek met kwaads in de zin te stoppen. We hadden het hele dorp uitgekamd en ieder volgend plekje waar we ze niet aantroffen deed de hartslag versnellen en steeds meer richting keel gaan. Je probeert rustig te blijven en te bedenken waar we nog zouden kunnen kijken. Maar ondertussen gaat je lijf een heel eigen leven leiden. Licht in het hoofd en shaky. Opeens bedacht ik me dat het heel goed mogelijk zou zijn dat de dames bij Bert en Michiel ingestapt zouden zijn. Met die gedachte hielden we ons dan maar kalm. Pas toen zij terugkwamen en ook nog net deden alsof de meiden niet bij hen in de auto zaten sloeg de paniek toe. Ze hadden niet veel later moeten zeggen dat het een grapje was………………………………… Maargoed, eeuwige spijt valt ons ten deel. Eens kijken wanneer die schuld gecashed kan worden.

 

 

 

 

               heksendrankjes brouwen

 

                                                                                       Heksendrankjes brouwen

 

 

                                                     handen tekort Nola en Eluaantje

                                              

                                           Creatieve oplossing voor handen tekort.                 Nola en Eluaantje

 

 

 

Nola was gek op Eluaan en Eluaan vond al die aandacht ook erg leuk. Wanneer ze Nola zag aankomen werd ze al blij. Vaak ging ze dan even op schoot of kreeg ze een aai over haar bolletje. Voor Nola was het wel jammer dat Dymph er nog niet was. Dan had ze toch net even meer aanspraak gehad. Maar ook met de jongere meiden heeft ze zich prima vermaakt. En ze heeft mij goed geholpen met het afvoeren van het onkruid dat ik uit de cour verwijderd had. Onderweg stiekem gegrepen door een stel bramentakken, maar ze liet de moed niet zakken. Hup, de handschoenen aan, even aanstampen die kruiwagen en weer gaan met die banaan.

.

Tijdens hun bezoek was Michiel jarig en Eluaan vierde een dag later haar eerste verjaardag.

Voor Michiel hebben we een vruchtentaart gebakken en om ook wat eigen vruchten toe te voegen zijn Elle en ik gewapend met het kleine uitklapladdertje de boomgaard ingetogen. Daar hebben wij ons een weg door de takken geworsteld en kregen uiteindelijk toch een aardige hoeveelheid kersen uit de boom. Nu moet er wel eerlijk worden bijgezegd dat we later die dag een schaal kersen van Tibot, de overbuurjongen, kregen en die waren nog net even lekkerder, groter, en makkelijker te ontpitten, dan de onze. Het is iedere keer weer een beetje afwachten hoe de taart uitpakt. Het recept is eigenlijk altijd een “op goed geluk“ recept. Naar eigen inzicht mengen we het éen en ander door elkaar. Gelukkig dit keer ook weer met een zeer smakelijk resultaat. Na het avondeten hebben we de taart soldaat gemaakt en hebben we nogmaals geklonken op de jaardag van Michiel.

 

 

 

                                                                 45!

 

 

 

Bij de tent hadden de meiden het prachtig versierd voor Michiel. Onder al die pracht en praal hadden ze 's morgens ontbeten. Dat deed me weer denken aan vroeger hoe speciaal het toch altijd weer was als mijn ouders stiekem de avond voor onze verjaardag de kamer hadden versierd. Je gaat naar bed in een “gewoon” huis en je staat op en de huiskamer heeft een extra dimensie gekregen. Datzelfde gevoel lijk ik ook bij Azira te herkennen als zij haar stoel en de kamer versierd aantreft. Ondanks dat het iedere verjaardag weer gebeurt, blijft het iets speciaals.

Ook voor Eluana hadden we de boel versierd. Een paar slingers boven haar box waaraan ik een paar “opgeleukte” ballonnen had gehangen sierden de kamer. Enkele ballonnen met een gezichtje. Ze merkte duidelijk dat er iets anders was dan gewoon en ze bleef maar wijzen naar de ballonnen en l slingers:“ die, die!“ Ook toen we voor haar gingen zingen en haar de cadeautjes gaven had ze dondersgoed door dat er iets speciaals met haar aan de hand was en ze genoot van alle aandacht die nu allemaal even naar haar uitging.

 

 

 

                            samen uitpakken mooi kado

 

                            Cadeautjes!!!

 

 

 

         kadotest lego

 

                Spelen met het blokken- en vormenhuis van oma Els                                 Lego in de doos, lego uit de doos…….

 

 

 

We hebben niet eens echt een verjaardagsfeestje gegeven en toch was Eluaan enorm verwend. Oma Els en Alie hadden vanuit Nederland een cadeau meegegeven. Van oma Els kreeg Eluaan een huis waarin ze verschillende vormen blokken door de juiste opening moet doen en van Alie kreeg ze kleertjes. Verder is Eluaan verwend met een kikkerknuffel, met geluid, van Michiel, Elle en de kids, blokken en een borstelsetje van papa en mama, een knuffelhondje van oma Akke en een auto van Louis en Greet en natuurlijk alle leuke kaarten die we in Laneuvelle in de bus vonden. Geweldig, allemaal nogmaals enorm bedankt.

En natuurlijk was er voor Azira ook een cadeautje. Vorig jaar had ze een bikini van “Dora” en daar was ze helemaal verliefd op. Helaas is toen het bovenstukje kwijt geraakt en daar bleef ze het hele jaar op terugkomen. Dus welk een beter cadeau hadden we voor haar kunnen verzinnen dan een nieuwe Dora bikini. En inderdaad, ze was er helemaal mee in de wolken en de rest van de vakantie werd iedere gelegenheid aangepakt om Dora aan te trekken. Al was het maar om als “naveltruitje” dienst te doen op “hele warme dagen”. Je snapt wel dat zelfs wanneer het kippenvel op haar armpjes stond er nog gepraat werd over een hele warme dag……..

De rest van de dag is er gewoon fijn gespeeld en gewandeld en hebben we ’s avonds lekker patatjes gegeten. En die gingen erin “als pap” bij Eluaan. Ik heb haar tot dan toe niet zo goed zien eten. Tevreden geluidjes makend smakte ze de één na de ander weg. Als toetje hadden we deze avond appeltaart. En natuurlijk werd er weer gezongen voor Eluaan.

 

 

 

                                                      hoera, Eluana 1 jaar

 

                                                        Hoera, Eluana 1jaar!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

Voor Azira was deze dag nog extra bijzonder want ze mocht een nachtje in de tent komen logeren. Na het eten hebben we haar beddengoed naar de tent gesleept en hebben we haar lekker warm aangekleed. ’s Nachts is het toch behoorlijk fris en wanneer het toch te warm zou blijken zou ze altijd iets uit kunnen trekken. Helemaal opgewonden is ze de tent ingedoken met de andere meiden. Zo logeerde ze toch een beetje bij zichzelf, in de boomgaard, en een beetje bij anderen.

 

 

 

                                                       tentpret

 

                                                                                             Tentpret

 

 

Toen Elle en ik de meiden naar de tent brachten deed zich weer een mooi schouwspel der elementen voor. Onder invloed van de zon en het wolkendek leek de heuvel tegenover onze boomgaard goud op te lichten. Het licht was zo fel dat het bijna zeer deed aan je ogen. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij me om een foto te nemen van de meiden in de tent, want als ik eerst naar huis had moeten terugrennen om het toestel te halen was deze lichtspeling alweer voorbij geweest. Het is een kwestie van een paar minuten en iedere keer verbaas ik me weer over de diversen soorten pracht hier onder invloed van de elementen. Steeds weer heeft het een soort overdonderend effect, raakt het me diep van binnen. Een soort ontzag en ontroering. Ook dan realiseer je je eigen nietigheid weer.

 

 

 

               spel der elementen  natuurschoon

 

                                                                             speling der elementen

 

                                                                                               

 

Zondag was er de jaarlijkse “quatorze Juillet” viering in het dorp. Het begon tussen de middag. Iedereen was weer uitgenodigd en ook wij zijn weer aangeschoven aan één van de lange tafels waar een goed voorbereidde lunch werd geserveerd. Dit was pas de tweede keer dat we de viering konden bijwonen in verband met de maand waarin wij zomervakantie hebben. Dit keer hadden wij als eerste van Nederland de eer de biezen te pakken en waren wij dus wel in staat hier rond 14 juli te zijn. Ons viel op dat er dit keer wel andere mensen aanwezig waren. Zo was er nu een familie die we de eerste keer niet hebben gezien. Na enig navragen bleek dit ook samen te hangen met het feit dat er een nieuwe burgemeester in het dorp is aangetreden. De vorige viering waarbij wij aanwezig waren was de andere burgemeester nog in het gelid en daar bleek deze familie niet bijzonder goed mee door één deur te kunnen. Er gaan verhalen dat er toch een soort kampen zijn ontstaan in het dorp en er werd gevreesd voor een gespannen viering. Gelukkig is dat erg meegevallen, de meeste mensen hielden zich alleen maar bezig met zich lekker amuseren.

 

 

 

 

                                                   Quatorze Juillet

 

                                                                                       Lekker eten

 

 

Zo tegen het einde van de lunch raakte Eluana’s batterijtjes leeg. Bert is bij het feestgedruis gebleven en ik ben naar huis gegaan. Een beetje in de tuin gerommeld en wat met Elle ziten praten. Nadat Eluana wakker was geworden ben ik toch weer heen gegaan. Wel had ik Nola en Elle meegsleept. Michiel was in eerste instantie niet over te halen. Nu moet ik ook zeggen dat dit soort feestjes niet echt mijn ding zijn, maar je leert er wel de mensen kennen en achteraf is het altijd toch gezellig geweest. Zo was er één man in het dorp wie ik nog nooit heb zien lachen. Keek altijd als een oorwurm en vaak kon er met moeite een groet af. Laten we nu net naast hem en tegenover zijn vrouw zitten. Zijn vrouw babbelde er meteen op los. Zij liet wel duidelijk weten dat ze er niets van snapte dat de mensen naar zo’n dorp toetrokken en er zelfs graag zouden gaan wonen. Wat moeten ze hier? Hoe kom je aan geld? En die laatste vraag is natuurlijk de hamvraag hier. De jongeren stromen weg uit de dorpen om elders hun geld te verdienen, en de buitenlanders stromen er juist naar toe, dus wat denken die dan anders te gaan doen? Afin, haar man liet zich ook van een verrassend andere kant zien. Hij was erg aardig en hij deed zelfs zijn best belangstelling te tonen. En ik heb hem bijna de hele middag zien lachen en genieten. Zo’n uitnodiging toont ook de hartelijkheid van de dorpsbewoners. We mogen deelgenoot zijn van de dorpsgebruiken en feesten. Dat geeft toch ook de open sfeer in het dorp wel een beetje weer. Voor het merendeel staat de deur ook open voor de buitenlanders in het dorp..  

Toen ik bij het presoir terugkwam werd er ondertussen flink gedanst. Met name de buurvrouw was niet te stuiten. Heerlijk om te zien dat ze zich zo goed vermaakt. Sinds haar man is overleden valt niet alles mee en op een dag als vandaag geniet ze gewoon van het moment. Een paar dagen later zou ik van haar horen dat ze twee dagen zere benen heeft gehad van al het dansen!

 

 

 

 

                                                                          dansen

 

                                                                                                 dansen

 

Er werd champagne ingeschonken voor Elle en mij en we zijn aangeschoven aan de inmiddels minder volle tafels. En natuurlijk moesten we dansen. Bert zag zijn kans schoon en zei dat hij even bij Azira ging kijken. Die was eerder langs gehold met Suza een een beetje extra checken kon geen kwaad. We hebben hem niet meer terug gezien!

Elle pakte het handig aan en nam Eluana mee de dansvloer op. AHHHH, en ik dan?? Ik ben niet zo’n (dans)held en moest ook wel wat moed verzamelen om voor het toeziend oog van het halve dorp te gaan “swingen” op de grandioze Franse hoempa muziek. Maar daar was Nola, mijn reddende engel. Ook zij durfde eigenlijk niet, maar ze heeft zich dapper voor mij opgeworpen. Toppie hoor Nola! Ik ben je nog dankbaar! Zo samen waren we dus wat moediger en na een tijdje lukte het alleen ook wel.

Nola had Michiel nog weten te overtuigen toch even langs te komen. Net op dat moment begon een man uit het dorp een gesprekje met me. En dan met name over wie Elle was. Die zag hij wel zitten, de snoeperd. Ik heb hem toen maar beleefd gezegd dat zij de vrouw van de man aan mijn andere zijde was. Oh, een beetje gegrinnik en het gesprek verwaterde al snel. Hij ging weer terug naar zijn glaasje en wij gingen verder met kletsen met Ron en Elles.

Ondertussen had Eluana sjans met een Frans jongetje van een jaar of twee. Eén van de tafelgenoten bleef maar doorgaan over het eerstvolgende huwelijk van Laneuvelle. Nu is dat nog wat voorbarig, ik weet nog niet welk beroep zijn vader uitoefent, maar die twee grutjes leken elkaar wederzijds erg leuk te vinden.

 

 

                                     aan de zwier liefde op het eerste gezicht

                                              

                                     Elle en Eluaan aan de zwier                       liefde op het eerste gezicht

 

 

Even na half zes zagen wij het toch voor gezien. Eluaan was toe aan een hap en slaapje en wij hadden ook nog een maaltijd voor te bereiden.

Voor het vuurwerk ben in ’s avonds nog even terug gegaan. Het was iets later dan gepland, de feestgangers “pur sang” waren nog niet helemaal uitgegeten, maar in vergelijking met het laatste vuurwerk dat ik hier heb aanschouwd was er echt werk van gemaakt en was het opblijven dan ook de moeite waard geweest.

 

Helaas kwam ook het eind van het bezoek in zicht. Ik moet zeggen dat het erg goed bevallen is zo’n weekje bezoek. Veel samen gegeten, maar ook gewoon ieder zijn eigen ding kunnen doen. Wat zitten babbelen en genieten van de kinderen. Want ook Nola en Suza zijn prachtmeiden. Er is heel wat afgespeeld, kattenkwaad uitgehaald en gepraat dat weekje.

 

 

 

                sportveld

 

                                            De cour veranderde in een sportveld

 

 

 

                                                                                    schaak

 

                                                                                                        Spelen voor gevorderden

 

 

De rest van die week zijn we bezig geweest met het verder bijwerken van tuin en boomgaard. Bert heeft met het trekkertje de grote aanhanger uit de kleine boomgaard weggesleept en heeft de aanhanger daarna achter de auto gehangen om richting Vogezen te rijden. Daar stond nog een schuurtje van ons wat we zouden afbreken en meenemen. Ook lag er nog een plukje van ons hout. Bert is teruggekomen met het schuurtje, het restje hout en de zitmaaier van mijn moeder en Adriaan. Onze grote bosmaaier heeft het de vorige vakantie opgegeven en we wilden ons stukkie land toch weer kortwieken. Dit was meteen een goede gelegenheid om te kijken of zo'n maaier iets voor ons is. We hebben nog steeds geen bevredigende maai inrichting gevonden voor achter onze eigen kleine tractor en misschien zou het een idee zijn onze tractor in te ruilen voor een goede zitmaaier. Bert was behoorlijk geradbraakt na een paar dagen gehobbel op de maaier. Maar het resultaat mocht er zijn. Ons weiland lag er bij als een golfbaan!

 

 

 

 

 

                                             lekker op de trekker

 

                                                                       “lekker op de trekker”

 

 

Ondertussen was het al een paar dagen erg warm weer. De thermometer steeg zelfs in de schaduw tot 28 graden. Tijd dus voor het opzetten van de zwembadjes. En ook dit keer werd het een badgebeuren in de schaduw. De zon brandde zo fel dat ik de meiden niet zonder enige bescherming met hun blote lijfjes in de zon wilde laten spetteren. We hadden nog een lekke tent, dus daar kon ik zonder problemen de stokken van gebruiken. Hupsakee, een oud laken eroverheen spannen en klaar was ons subtropisch zwemparadijs.

 

 

 

                     zwemparadijs poedelen

 

                                                               “overdekt zwemmen”

 

Ik ben tussen de bedrijven door verder gegaan met onkruid wieden voor het huis. De cour slibt steeds verder dicht en ook de bossage tegen het huis van de buren raakt steeds dichter. Tijd voor een flinke snoeipartij. Al is het maar voor even, want de kans is groot dat we het in de herfstvakantie weer net zo bebost terugvinden.

In de achtertuin was ook genoeg te doen. De druiven moesten nodig worden bijgesnoeid. Vorig jaar zijn we daar wat summier in geweest. Een paar ranken door de appelboom gevlochten had ook zo zijn charmes. Maar nu was de appelboom bijna niet meer terug te vinden en leek de boom verworden tot een soort druivenbol. De hoogste tijd dus om de snoeischaar er eens flink in te zetten. De klus was niet in één dag geklaard, maar er is nu weer een goed uitgangspunt voor volgend jaar. Ook bij de druiven langs het hek heb ik een aantal ranken weggeknipt.

Een paar jaar terug heb ik geprobeerd stokrozen te zaaien van zaadjes die ik van mijn moeder had gekregen. Maar steeds zonder goed gevolg. Dit jaar echter was ik blij verrast.Voor de badkamer toornden 4 stokrozen hoog de lucht in en tegen het muurtje in het kinderspeelveldje staken er ook 2 hun staken de lucht in. Bovendien zag ik een plukje bladeren waaruit volgend jaar, als alles gaat zoals het hoort, stokrozen zullen verrijzen. Ja, het is iedere keer weer leuk om te ontdekken welke zaadjes zijn aangeslagen.

 

 

                      voor na

 

                                                        Voor                                   na

 

Toen  Nola en Suza er nog waren hebben zij samen met Azira met Tibot gespeeld. Hij is het Franse overbuurjongetje en alleen durfde azira het niet. In eerste instantie durfden de meiden samen het ook niet zo goed, het is toch een Frans jongetje en hoe moet je je dan verstaanbaar maken? Maar al snel werd het ijs gebroken en werd er op los gespeeld en gegiecheld. Met gebarentaal kom je een heel eind! Ook toen Nola en Suza weer vertrokken waren bleef Azira spelen met Tibot. Samen een stukje fietsen en vooral veel non non geroep van Azir. Hetgeen het grootste deel van de tijd alleen maar averechts werkte. En dat vond Azira dan toch ook wel weer grappig.“Mama, Tibot is zo'n gekkie, als ik NON zeg doet ie het tòch!“

 

En dan was er natuurlijk de “vide grenier” ofwel de jaarlijkse zolderopruiming.

Al voor dag en dauw stonden er overal kraampjes in het dorp. En de echte speurneuzen waren ook al vroeg te vinden in het dorp. Op zoek naar de “slag van hun leven”. Toen ik opstond had ik een enorme hoofdpijn, maar ik wilde graag met Azira het dorp even rond. Bij de buurvrouw kocht ik een suikerpotje. Achteraf gezien natuurlijk voor teveel geld, maargoed, het is een schattig Frans potje en bij de buurvrouw durfde ik niet zo goed af te dingen. Verder kwamen we terug met een barbie bord voor Azira en een barbiekoets met paard en twee barbies. En of dat nu zo echt Frans is…………………. De laatste stop was bij een kraampje met babykleertjes en daar heb ik voor Eluaan een paar luierpakjes, broekjes en haar eerste paar schoentjes gekocht.

Sinds een paar dagen was ze begonnen met haar eerste losse stapjes. Zich nog vooroverstortend richting mijn armen, maar toch, de eerste losse stappen waren gezet. Wel was ze al vanaf rond haar verjaardag ijverig aan het oefenen met gaan staan vanuit zitstand. En niet door zich ergens aan op te trekken. Nee, mevrouw wurmde haar beentjes onder haar lijfje en drukte zichzelf zo omhoog. De handjes om balans te houden netjes naast zich. En zo trots als een pauw als ze stond. Al snel viel ze weer op haar billen en hups dan begon het weer van voor af aan. Ook liep ze rond de tafel en van de tafel naar de stoel. En aan het handje lopen ging best aardig. Ze heeft hier in Laneuvelle dus al een paar mijlpalen liggen. In de meivakantie is ze hier begonnen met kruipen en heeft ze zichzelf voor het eerst tot staan opgetrokken. En in de zomervakantie is ze vanuit zitten naar staan gegaan en heeft ze haar eerste stapjes los gezet. Wat gaat het weer allemaal snel!

 

 

 

                                    vide grenier

 

                                                    Het kraampje bij Tibot en zijn ouders

 

 

Thuisgekomen voelde ik me steeds beroerder worden. Ik ben in bed gedoken en ben er af en toe noodgedwongen uitgegaan voor sanitaire stops. Het leek wel of ik iets verkeerds gegeten had. Maar ik was de enige met deze verschijnselen dus dat leek me sterk. Ondertussen waren mijn moeder en Adriaan samen met mijn oom en tante en nicht gekomen om alsnog Eluana’s verjaardag te vieren.

 

Eluaan  Eluaan1  Eluaan2  Eluaan3

 

 

 

Ik heb weinig van hun bezoekje meegekregen. Ik voelde me slap als een vaatdoekje en maakte me ondertussen zorgen over hoe ik Eluana nu moest verzorgen en voeden. Gelukkig heeft mijn moeder zich opgeworpen om lekker met haar bezig te zijn en haar te voorzien van broodjes. Af en toe werd ze even naast me gelegd voor een slok uit de borst, maar verders was ze goed onder de pannen. Ik was wel bang dat dit de borstvoeding negatief zou beïnvloeden. In die zin dat ik te weinig voeding zou maken. Want ik hield ook geen druppel water binnen.

Ondertussen was ook Azira weer verwend door oma. Zij waren ook nog even door het dorp gelopen en Azira kwam thuis met een tas vol barbiespulletjes. Van meubels tot kleertjes en kleine frutsels. Maar daar heeft ze dan ook de rest van de vakantie erg veel mee gespeeld.

De volgende dag was ik alweer wat opgeknapt, maar heb toch nog veel gerust. Wel hield ik weer vocht binnen, het eten kwam later wel weer.

 

Bert zou dinsdagavond wegrijden om Dymphna op te halen. Die was in Zuid Frankrijk op vakantie geweest. Ze was met een jongerenreis meegegaan voor een mix tussen vakantie en Frans leren. Wij zijn maar wat trots op haar. Ik durfde op mijn veertiende zo’n reis “in mijn uppie” echt nog niet aan! Ze was in Amsterdam opgestapt en Bert zou haar òf op de vakantieplek, òf ergens onderweg naar Nederland oppikken. Dymph zou dan de laatste week bij ons in Laneuvelle doorbrengen. Breda werd gekozen als afhaalpunt, hetgeen betekende dat Bert dinsdagavond weg zou rijden en heel vroeg in Breda aan zou komen. Daar een paar uur slaap pakken en vervolgens met Dymph weer terug zou rijden naar Laneuvelle.

 

Eind van de middag is mijn moeder gekomen want die vond het geen fijn idee dat ik net nadat ik zo ziek was geweest het huishouden met de twee kinders zou moeten runnen. Ik voelde me daar eigenlijk wel weer goed genoeg voor, maar ik vond het ook wel gezellig dat mijn moeder een nachtje kwam logeren. En ik wist zeker dat Azira er ook zo over zou denken.

Ik vond het een fijn bezoek. We hebben eindelijk weer een beetje bij kunnen praten. We zien elkaar niet erg vaak en meestal is er dan veel reuring door kinderen en andere “storende factoren”. Nu was er naast het spelen met Azira, er zijn hele sprinkhanenjacht tochten georganiseerd, ook tijd voor wat diepgaandere gesprekken.

 

 

 

                                                           kokkerellen

 

                                                                                 kokkerellen

 

 

Chantal, een vroegere buurvouw uit Amsterdam, zou een paar nachtjes komen logeren. Ook zij zou woensdagavond aankomen. Omdat ik niet wist hoe laat een ieder thuis zou komen heb ik een koude salade gemaakt. Ondertussen had ik alle tijd om het beddegoed nog even lekker buiten te hangen en de slaapkamer gezellig te maken voor de dames.

Aan het einde van middag is mijn moeder weer naar Clairey gereden en hebben de meiden en ik de reizigers opgewacht.

Als eersten arriveerden Bert en Dymph. Arme Dymph, al zo’n 24 uur onderweg inmiddels en natuurlijk helemaal verreist. Ze heeft even wat gegeten en gedronken en een lekker bad genomen. Dat deed al een hoop goed en daarna kon ze er weer even tegenaan.

Dymph had ook een verjaardagscadeau voor Eluana mee. Een zelf gemaakte rode knuffel. Heel erg goed gelukt. En voor mij een knuffel om te koesteren omdat ik een zelf gemaakt cadeau altijd een enorme meerwaarde vind hebben. Dymph heeft er echt behoorlijk wat tijd in gestoken, hij is heel erg netjes afgewerkt. Ik hoop er dan ook stiekem op dat “het rode monster“ de lievelingsknuffel van Eluaan gaat worden.

Mijn tweelingzus en ikzelf  hadden als geboorte cadeau een haas gekregen die de oma van mijn moeder zelf had gemaakt. De haas van mijn zus had roze randjes aan haar truitje en de mijne gele. Sinds ik me kan heugen heet de haas van mijn zus daarom “ rozehuidje“  en de mijne “geelhuidje“. Wij uit logeren betekende hazen uit logeren. Zelfs toen ik ergens in het begin van mijn twintiger jaren in het ziekenhuis was opgenomen lag Geelhuidje naast me. Ik herinner me nog goed de paniek die zich van mij meester maakte toen zij per ongelijk bij het verschonen van mijn bed, ik stond onder de douche, in de waskar terecht gekomen was. En die was allang van de afdeling af toen ik erachter kwam dat ze niet meer lekker onde de wol lag. Omdat het zondag was werd de waskar niet geleegd in het vrachtwagentje die het naar de wasserette bracht. Dat was mijn geluk, want 's avonds is Geelhuidje bij me terug gebracht door een verpleegkundige die geduldig alle waskarren had doorgeworsteld tot ze mijn haas gevonden had. Ach tja, zo roept het één het ander op.

 

 

 

                                               zussen

 

                                                                                  De zussen weer bijeen

 

 

Niet veel later arriveerde ook Chantal. Het was fijn om beide dames weer te zien. Chantal is naar Antwerpen verhuisd en het was alweer een paar maanden geleden dat we haar voor het laatst gezien hadden. Azira was ook opgetogen om Dymph en Chantal te zien. Haar grote zus speelt een belangrijke rol in haar leventje en die had ze al een paar weken moeten missen. Chantal was naast buurvrouw ook een vriendin van haar en haar verhuizing naar Antwerpen heeft Azira destijds best aangegrepen. En dat beide dames bij haar op de kamer sliepen was natuurlijk helemaal geweldig!

Tja, zolang de bovenverdieping nog niet verder aangepakt is zullen de logees het met een kampeerplek in de boomgaard, of een gezamenlijke slaapkamer met onze kinders moeten doen.

Met Chantal hebben we het veel over onze Franse avonturen gehad. Ik vond het erg leuk dat ze nu ook zelf kon zien waarover we al die tijd hebben gepraat. En ook met haar heb ik weer een beetje kunnen bijpraten. Verders hebben we wat wandelingetjes gemaakt en hebben we ook ieder ons eigen ding gedaan. Lekker in de zon, of onder de patio ivm de warmte, een boekje lezen, wat in de tuin gewerkt etc. Donderdagavond gebarbecued op de terraskachel en zitten kletsen bij het vuurtje totdat het pikkedonker was geworden. 

 

 

 

                        Bbq

 

                                                                        bbq

 

 

Vrijdag zou de aannemer aan het eind van de dag nog even langskomen. Bert was hem op de vide grenier ook tegengekomen en toen is die afspraak gemaakt. Wij hadden de vorige vakantie een offerte laten maken en deze hadden we en paar weken voor de zomervakantie thuis in Amsterdam ontvangen. We wilden een paar zaken aanpassen en daar zouden we het nu over gaan hebben. Aan het eind van de werkdag zou hij even langskomen. Wij hebben vroeg gegeten zodat de avondmaaltijd niet net zijn komst in de weg zou staan. Om 6 uur geen aannemer, om 7 uur ook niet. 8 uur hetzelfde liedje en om 9 uur nog geen teken van zijn komst. Ook geen boodschap op het antwoordapparaat. We waren enigszins teleurgesteld want de vorige vakantie hadden we een goede indruk van deze man gekregen en dit vonden we niet erg netjes. Maargoed, Bert zou proberen hem de komende week nog een keer op te zoeken.

 

Chantal reed zaterdagochtend weer weg richting België waar haar in de avond een feestje wachtte.

Daarmee was onze laatste week vakantie aangebroken. En er was ineens nog een hele boel te doen. Ik wilde het hooi nog bijeen harken en verbranden. Bert had het weiland zo strak als een golfbaan gemaaid en hier en daar waren behoorlijke plaggen gras blijven liggen. Dat zou als het zou blijven liggen de grond eronder verstikken en dan heb je nog geen profijt van al je maaiwerk gehad. Dus wanneer Eluana een slaapje deed ben ik met grashark en fles water de boomgaard ingetogen en ben ik aan het harken geslagen. Een deel van het hooi heb ik rond de stammen van de fruitbomen gelegd en hetgeen er daarna overbleef  heb ik op hoopjes geharkt. Klaar voor een vuurtje. Het weiland zag er na mijn gehark uit als een soort stapelwolkenlandje. Her en der lagen kleine streepvormige hooibergjes. Ergens gaf het een gemoedelijke aanblik Net als de sneeuw op de boomtoppen in de winter het landschap een lieflijk en zacht uiterlijk geven. Het was bijna jammer dat mijn wolkjes in vlammen op zouden gaan.

 

Natuurlijk hadden Azira en Eluaan ook hun aandacht nodig. Azira heeft nog wat bij Stijn en Luuk gespeeld en heeft zich verder in en rond het huis vermaakt. We hebben regelmatig kleine wandelingen gemaakt en zijn natuurlijk een paar keer bij de buurvrouw op bezoek geweest. Nog steeds zijn er voor Azira nieuwe dingen te ontdekken en voor Eluaan gaat er sowiezo iedere dag een nieuwe wereld open. Wat die kleine druif wel niet allemaal voor nieuwe indrukken heeft opgedaan de afgelopen weken!

 

 

                           fietspret

 

                                                             Plezier met de eerste fiets

 

Ondertussen waren we ook begonnen het oude schuurtje in de kleine boomgaard te ontmantelen. Daarvoor in de plaats zouden we het schuurtje opzetten welke Bert opgehaald had uit de Vogezen . Hoewel schuurtje, eigenlijk praten we hier alleen over een aantal grondpennen en een aantal palen en golfplaten. De rest van het hout hadden we hier nog liggen.

We zijn begonnen met meten en graven. In de gaten zouden we de pennen zetten waarin de palen hun plek zouden krijgen. Rondom de pennen zouden we beton storten. Het was toch weer meer werk dan gedacht. Voordat alle pennen stonden was er heel wat heen en weer gelopen en gemeten. Daarna de dragende constructies maken. En verhip, stonden er toch twee pennen niet op de goede plek. Weer uitgraven, nameten en opnieuw ingraven en cement storten. Ook leken de palen niet waterpas te staan. Ook daar zijn we een tijd mee bezig geweest. Maar uiteindelijk stond het geraamte!

De ochtend voor vertrek heeft Bert de laatste hand, voorlopig, aan het schuurtje gelegd. Klaar om afgetimmerd te worden in de herfstvakantie.

 

 

 

                                     paaltje  rijtje

 

                                                                        “netjes op een rijtje?”

 

 

                      geraamte  verstevigd geraamte

 

 

                        dakje erop voorlopig klaar 

          

                                                                                    Volgende vakantie verder

 

 

Ook mijn project met betrekking tot het opruimen van het hooi is net voordat het begon te regenen afgerond.

In twee etappes heb ik het hooi verbrand. Bij de eerste ronde heb ik meteen een hoop hout wat nog onder zeilen in de kleine boomgaard lag verbrand. Ook gingen enkele grote recent gesnoeide takken in vlammen op. Het hout op het vuur zorgde ervoor dat de brandstapel toch een luchtig geheel bleef. Wanneer je alleen maar hooi op elkaar gooit verstikt dat de boel op den duur en blijft er van je vuurtje weinig over. Bovendien gaf het de kleine boomgaard een heel ander aangezicht zonder al die stapels hout en bossen takken.

De tweede ronde ging ietwat gehaast want de weersvoorspellingen waren slecht. Regen en onweer op komst. Dan zou ik het verbranden wel kunnen vergeten. Dus ’s avonds na het eten ben ik nog even als een half bezetene heen en weer gaan rennen met armen vol hooi. En net voordat het te donker werd om nog te zien waar ik liep was de laatste hoop in vlammen opgegaan.

 

 

 

                                        vuurtje

 

                                               De meiden, op veilige afstand, genieten mee van de verbranding

 

 

We hebben de laatste jaren geen moestuin meer opgestart omdat het enorm veel werk is en we eigenlijk nooit echt de vruchten van ons werk konden plukken. Of de groenten waren al doorgeschoten of er had éen of andere plaag huisgehouden. Maar we vonden het toch wel leuk om iets “ uit eigen bodem”  te eten. In de eerste vakantie week had Bert slaplantjes gekocht. Deze had hij in de trog op de cour geplant. Mooi hoog van de grond zodat de naaktslakken ze niet voor onze neus zouden kunnen wegeten. De laatste week hebben we heerlijk van onze eigen sla kunnen smikkelen. Het waren prachtige kroppen geworden.We hadden zelfs zoveel over dat we op de terugreis een aantal kroppen bij mijn moeder hebben achtergelaten.

 

 

 

                                slanijntje kroppen

 

                                                        Roze konijn houdt de wacht met mooi resultaat

 

 

Onze laatste dag verliep chaotisch. Er moest nog van alles gebeuren en uiteindelijk reden we ruim twee uur later dan gepland richting Vogezen. Daar zouden we nog even op verjaardagsbezoek gaan bij Adriaan. We hadden lekkere handgemaakte chocolade voor hem meegenomen. Na een korte stop zijn we verder gereden. Ik was niet erg tevreden met ons late vertrek, maar doordat we zo laat gingen rijden liepen we wel alle files mis en konden we bij uitzondering ook in Holland gewoon doorrijden. Ook de kinderen hielden zich goed. Zij zaten nu voor het eerst met zijn drieen op de achterbank en daar laat de ruimte niet echt over. Bert heeft de achterbank een beetje aangepast en zo weer een centimeter of tien bewegingsruimte gewonnen.

Thuisgekomen snel een kop thee voor een ieder en daarna lekker onze bedjes in.

 

 

 

posted @ 11:29 AM | Feedback (0)

Tuesday, July 01, 2008 #

Laneuvelle Mei 2008

 

 

               azirtje   miss piggy

 

 

Deze vakantie was de vakantie van de voorbij vliegende tijd. De 2 weken waren om voor we er erg in hadden en ook de ontwikkelingen in de natuur, inclusief Eluana’s ontwikkelingssprongen, gingen super snel. Toen we aankwamen stonden de bloemen her en der in de knop, na een week bloeiden zij dat het een lieve lust was. En ook de seringen geurden ons tegemoet. De appelbomen stonden volop in bloesem terwijl we de laatste bloesems van de kersenbomen er alweer af zagen vallen. Bij Eluana kwamen de twee boventanden door en het kruipen en staan deden hun intrede. Er wordt vrolijk meegeklapt en gewiebeld met “klap eens in je handjes” en bij het afscheid nemen van iemand wordt er lustig gezwaaid met haar handje en roept ze “da da”. Ook “mama” lijkt steeds bewuster te worden gezegd. Maar ja, misschien ben ik als moeder in kwestie wel niet de meest neutrale persoon om daar een “oordeel” over te vellen……….

 

 

 

            perzikbloesem      kersenbloesem      appelbloesem

 

                         perzikbloesem.                            kersenbloesem.                           appelbloesem.

 

 

We reden op een heerlijk zonnige zondag weg richting Clairey om daar een eerste nachtje bij opa en oma te bivakkeren. Zoals gewoonlijk zat ik ingeprakt tussen de tassen eten en drinken en de maxi cosi op de bijrijders stoel. Met het verstand op nul en de om bewegingsvrijheid zeurende billen houd ik dat iedere keer aardig vol. En natuurlijk zag het er allemaal veel vrolijker uit nu eindelijk de zon scheen, maar dat ie nu de hele weg bij mij naar binnen moest schijnen vond ik toch iets minder. Eluana lag in haar rompertje ook te zweten en ik had stille hoop dat ze dan nu eindelijk de tuitfles zou gaan gebruiken waarvoor hij bedoeld is: drinken. Maar nee hoor, ook nu werd er weer vrolijk op gekauwd en in geblazen. En ondanks het etiket “antilek”, spuit de inhoud uit de beker zodra Eluana er even flink in blaast. Zelfs met deze hitte en de stops om Eluana de borst te geven kwamen we vlot aan bij opa en oma.

 

De zonnige zondag bleek ook voorlopig de laatste mooie dag te zijn geweest. Maandag was het kil en grauw met enorme regenhozen. Maar mijn moeder, Azira en ik, met Eluana als lijdend voorwerp in de wandelwagen, laten ons niet zomaar kennen en een wandeling ontnemen. Hup, regencapejes en jassen aan en met knijpers de kinderwagen regenhoes om het wandelwagentje gedrapeerd. En het leek allemaal nog te gaan lukken ook. We besloten naar Frison te lopen. Een aardige tippel, maar na een dag in de auto te hebben gezeten wilden we de beentjes wel even strekken. Het begon steeds harder te waaien en te regenen en toen Eluana het “luchtgat” in de kinderwagenhoes had ontdekt om haar benen door te steken en ook nog de knijpers lospielde waardoor haar wagentje meer een soort luchtballon cq douchecabine leek te worden besloten we terug te gaan. We hebben toch een minuut of 20 gelopen. Na thuiskomst hebben we de box opgezet en de PlayMobil tevoorschijn getoverd. De dames konden dus naar hartenlust spelen.

Dinsdag zijn we in de loop van de ochtend richting Laneuvelle gereden. Met nog een middagje voor ons zouden we op ons gemak de spullen kunnen uitladen. Onze vakanties krijgen steeds meer het karakter van een soort volksverhuizing, we slepen van alles af en aan. Deze middag kon ik ook goed benutten om de slaapkamers slaapklaar te maken. Het grote opruimen zou de volgende dag wel komen, gewoon even de rommel negeren.

 

 

 

                                                                regenboog

 

                                                                                           regenachtig

 

 

Het was nog steeds guur en regenachtig, maar de temperatuur buiten was aangenamer dan in huis. Dus snel alle deuren open om wat buitenlucht binnen te krijgen. Bert is de kachel gaan aansteken. Eén van de andere klusjes die we als eerste op de agenda hadden gezet was het opzetten van de box zodat Eluana ook haar eigen plekje zou hebben. Het kinderstoeltje dat we vorig jaar hebben gekocht en geparkeerd hebben in Laneuvelle, in afwachting van het moment dat de tijd rijp zou zijn voor gebruik, heb ik goed uitgesopt. Toen Azira een baby was hebben we van een tante een tuigje gehad wat nu goed van pas kwam om Eluana vast te zetten in de kinderstoel. Al zittend in de “grote” stoel voelde ze zich er duidelijk echt bij horen. Niet meer vanuit wipstoel of Maxi Cosi omhoog kijken, maar alles goed kunnen overzien en observeren. Van echt eten is het niet gekomen, maar er werd heftig heen en weer gezwaaid met alle eetwaar die ze in haar handje kreeg. In de vorige vakantie zijn we begonnen met hapjes op een lepeltje. Maar Eluana wil er nog steeds niets van weten. Op internet heb ik verhalen over kinderen met een zelfde soort “probleem” gevonden. Bij een deel van hen bleek de “ Rapley- methode” wel aan te slaan. Deze methode komt er in het kort op neer dat de baby, net als bij de borstvoeding, gevoed wordt op verzoek. Het kindje geeft dus het tempo, en zijn/haar behoefte, aan. En hierbij geen gepureerde smurrie, Eluana gruwelde letterlijk als ze toch een hapje binnen kreeg. Van echt een maaltijd konden we nog niet spreken, maar van een sperzieboon en een gekookte wortel in haar knuistje werd wel geknabbeld. Ze kreeg er duidelijk steeds meer interesse voor en een rijstwafeltje werd enthousiast verwelkomd. En daar verdween uiteindelijk toch de helft van in haar mondje. Appelmoes doet haar kokhalzen, maar als ik een appeltje eet schraapt ze graag een paar hapjes met haar tandjes af. Dus geen paniek, gewoon blijven aanbieden en niets opdringen. Het komt vanzelf wel goed. Toen wij patatjes aten en zij er ook één kreeg zat ze vol verwondering het gezin rond te kijken. Azira had net zo’n ding in haar handje en papa en mama ook. Vrolijk zwaaide ze rond met die gele stengeltjes en uiteindelijk verdwenen er 2 patatjes in haar mondje. Ze zit dus nog volledig op borstvoeding. Ik prijs mezelf wel eens gelukkig dat de voedingswaarde blijkbaar goed genoeg is en zij nog steeds aan haar trekken komt. Wel zou het erg fijn zijn wanneer ze ook andere bronnen om vocht binnen te krijgen gaat gebruiken. Zeker nu het weer warmer wordt. Ze blijft zo wel enorm aan mij gebonden en ik maak me wel eens zorgen over hoe dat moet wanneer ik weer hele dagen ga werken. Waarschijnlijk lost ook dat zich uiteindelijk vanzelf wel op, maar in die kwesties heb ik de boel toch liever een beetje onder controle…………..

 

 

                     

                                                           rijstewafel

 

                                                                                     knabbelen

 

 

De dagen na aankomst heb ik doorgebracht met het verzorgen en bezighouden van de kinderen en het uitruimen van de tuinkamer. Die doet nu al een tijdje dienst als onze slaapkamer en ik wilde de overbodige spullen graag “weggewerkt” zien. Daarbij ben ik eindelijk een beetje streng tegen mezelf geweest in de zin van het sorteren en ook daadwerkelijk wegdoen van spullen die ik al sinds mijn pubertijd heen en weer sleep en waar ik eigenlijk nooit meer iets mee zal gaan doen. Bovendien hadden de muizen huisgehouden in enkele dozen en om nu uit nostalgische overwegingen met muizenurine besprenkelde spullen te bewaren ging me toch iets te ver. Zo werden drie dozen teruggebracht tot één doos en werden de overige spullen die afkomstig waren van de bovenkamer ook herschikt en samengeprakt in een kleiner aantal dozen en kistjes. Restte mij nog de taak de kistjes en dozen “vakkundig” weg te werken. Maar met de hoeveelheid tafeltjes en stoelen die we nog in die kamer hebben staan was dat niet de moeilijkste klus. Het merendeel is dus uit het zicht verdwenen en dat geeft de kamer weer een veel ruimere aanblik.

 

 

     

 

                                                spelen

                            

                                                                                     spelen

 

 

 

Ondertussen waren, tot Azira’s grote vreugde Erik, Margreet en Sam ook gearriveerd. Azira en Sam hebben veel samen opgetrokken. Ik vind dat erg leuk om te zien. Sam die nu 10 is en onze kleine bijdehand van 5 (“ vijf en half hoor mam!”). Sam kent Azira al vanaf dat ze een baby was en had toen al een zwak voor haar. Ik vind het geweldig dat hij nog steeds zo leuk met haar speelt. Ik hoop maar dat hij zich nog lang niet te groot zal voelen om met het “kleine meisje van boven” te spelen. Tot groot verdriet van Azira bleef Sam niet de hele vakantie. Zij reisden nog verder om elders vakantie te vieren. Al bij voorbaat huilde Azira tranen met tuiten: “maar mam als Sam weggaat ga ik hem heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg missen!”.

 

Gelukkig werd het leed verzacht doordat ook Stijn en Luuk weer present waren en Azir ook nog een paar keer bij hen heeft gespeeld en Stijn een paar keer bij ons is komen spelen. En ook dat zag er erg gezellig uit. Azira doet nog wel eens haar best het spel te bepalen, maar Stijn liet zich niet gek maken en uiteindelijk vonden ze iets waar ze alle twee lol in hadden. Er werden bordspellen gespeeld, mama las de kaartjes voor, en fantasiespellen waarbij ze me de auto ver weg gingen en allebei al een stuk ouder waren. Azira was 18 en Stijn wilde wel 20 zijn. Dat kon dan weer niet volgens Azira want :” als je 20 bent ben je al een echte meneer!” Daarop verkoos Stijn dan toch maar 18 te zijn. Heerlijk om die conversaties “stiekem” te volgen!

 

 

 

          swieberspel'   auto

 

                                     “het Swieberspel”                                                                            in de “auto”

 

In de kleine gaatjes die ik tijdstechnisch zag tussen het bezig zijn met de kinderen door, heb ik de twee toegangshekken van de cour geschrobd, geschuurd en opnieuw geschilderd. Het was een beetje puzzelen want het moest twee keer geschilderd worden met minimaal 4 uur en maximaal 8 uur tussenliggende tijd. Daarbij mocht het niet in de volle zon geschilderd worden. Laten we nu net vanaf het tweede weekend prachtig zomerweer hebben! Op een gegeven moment zaten we op 25 graden in de schaduw.

 

Op de bovenverdieping moeten de balken een stuk omhoog omdat het plafond te laag zal worden wanneer we de balklaag zoals die nu is zouden benutten. Hiertoe zullen de balken “losgepeuterd” moeten worden uit de muur en zullen de stenen rondom de balken verwijderd moeten worden waardoor er ruimte ontstaat om de balken te liften tot de gewenste hoogte. Dit leek me een mooi klusje voor deze vakantie omdat het een klus is dat zonder teveel gedoe gestopt en opgepikt zou kunnen worden. Wanneer ik even een gaatje zou zien zou ik er mee verder kunnen gaan. Dus toen Eluana een middagslaapje deed wapende ik me met hamer, steenbeitels, stofmasker en afvoeremmer en toog ik naar de hooizolder. Al snel bleek het klaren van deze klus tijdens deze vakantie ijdele hoop. Voordat de eerste steen verwijderd was was ik een half uur en een aantal liter zweet verder. Bovendien hoorde ik Eluana alweer kroelen in haar bedje. Het getimmer klonk door in het hele huis en had haar wakker gemaakt. Een volgende vakantie waarin Bert ook weer wat meer tijd heeft om wat vaker een oogje op de kinderen te houden ga ik weer een nieuwe poging wagen.

 

Verder ben ik er sinds lange tijd weer eens aan toe gekomen even gewoon te zitten met een bakkie koffie en een boek. Eluana in bed en Azira bij Sam of Stijn en Luuk en ik een half uurtje in de zon. Heerlijk! Of met Eluana in haar stoel of wagentje onder de parasol met een speeltje en ik met mijn boek ernaast. De laatste week heb ik onder de parasol 2 kleden uitgespreid. Een lekker plekje voor de kinderen en daar heeft Eluana haar eerste meters kruipend afgelegd.

 

 

 

                                        parasol

 

                                                                              onder de parasol

 

 

En natuurlijk hebben we iedere dag een wandeling gemaakt. Net als Azira bleek Eluana de kleine paardjes ook geweldig te vinden. Ze hing helemaal scheef in haar wagentje om ze maar zolang mogelijk te kunnen zien en haar armpjes en beentjes vlogen alle kanten op. Kirrend en wel.

 

                                   

 

                                           paardjes           

 

                                                                                 kleine vriendjes                                  

 

 

Toen ik op een avond aan het koken was en Eluana in de box zat hoorde ik haar plotseling enthousiast kirren. Ze had zichzelf opgetrokken aan de spijlen van de box en was voor het eerst op eigen kracht gaan staan. Wat ziet dat er toch altijd vertederend uit, zo’n klein hummeltje met die korte pootjes rechtop! Ik heb de box meteen een stukje opgeschoven want al snel werd de boekenkast die naast de box stond geplunderd.

 

De woensdag voor vertrek naar Nederland zijn we nog een dagje naar de Vogezen geweest. We hebben nog steeds hout liggen bij Mieneke en ons streven was dat nu op te halen. Mieneke woont dicht bij mijn moeder en daar logeerden Machteld en Erik Jan met hun 2 kinderen. Machteld is de dochter van Adriaan, mijn moeders man, en met haar heb ik in het verleden tijdens gezamenlijke vakanties bij mijn moeder leuk opgetrokken. Maar nu alweer jaren niet gezien dus ik had er zin in haar weer eens te zien. Zij zouden rond het middaguur weer naar Nederland rijden. Dus lang zouden we elkaar niet zien, maar ik hoopte op tijd bij Akke en Adriaan te zijn en toch nog even met haar kunnen praten. Helaas duurde de boodschappen onderweg meer tijd dan verwacht en overlapten onze bezoeken elkaar maar een kleine 3 kwartier.

       

 

                                      familie

 

                                                                              familietafereel

 

 

Ook de Youk, Fey en Mexy waren bij Akke en Adriaan. Daar kon Azira fijn mee spelen terwijl wij aan het werk waren bij Mieneke. En we hadden Azira kunnen overhalen een paar dagen bij oma te logeren/ Op de terugweg naar Nederland zouden we haar dan weer oppikken. Nu is Azira niet zo’n held met logeren. Alles leuk en aardig maar papa of mama moeten ook blijven. Nu liet ze zich enthousiast maken door oma, en zei oké. Na een uurtje gaven wij Azira een dikke knuffel en reden wij naar Mieneke. Daar hebben we eerst wat gekletst en haar huisje bekeken. Ik heb echt enorm respect voor haar. Steen voor steen haar eigen huis gebouwd! En alles met zo veel mogelijk natuurlijke en duurzame materialen. Veel houtwerk ook. Prachtig! In haar vijvertje krioelt het van de groene kikkers en hebben een aantal waterslangen een thuishaven gevonden. Een heuse mini biotoop. Natuurlijk kent zij ook periodes van twijfel en tegenslag bij het leven in het Franse land en het bijéén zien te krijgen van een inkomen. Maar ze gaat niet bij e pakken neerzitten en ik vind dat ze het geweldig doet. Petje af hoor Mien!

We hebben nog een bord linzensoep gegeten en zijn toen aan de slag gegaan. Uiteindelijk zijn we niet verder gekomen dan het ordenen van het hout en een plan maken voor de volgende vakantie. Dan kunnen we onze grote aanhanger weer tevoorschijn halen en rijden we een paar keer heen en weer om het hout op te halen. De kettingzaag mee om de slechte stukken meteen om te toveren in hapklare brokken voor de houtkachel en de rest mee om bij ons op te slaan. Wij hopen het schuurtje in de kleine boomgaard van een stevig dakje te voorzien in de komende zomervakantie en dan kan het opgehaalde hout en het hout dat nu nog in onze stal ligt daarin worden opgeslagen.

 

‘s Avonds hebben we Azira gebeld en die leek het erg naar haar zin te hebben bij opa en oma. Ze mistte ons wel, maar ze had nog plezier genoeg om te blijven. Maar in de loop van de volgende dag hebben we meerdere keren heen en weer gebeld want Azira was niet meer te overreden om langer te blijven. Ze had wel plezier met opa en oma, maar ze mistte ons teveel. Kleine dingen werden haar al snel teveel. Een mier die op haar liep en waarvan zij in paniek raakte, ze is ooit gebeten door een grote rode mier, was waarschijnlijk een van de druppels. Dus aan het eind van de dag is Bert in de auto gestapt en heeft haar weer opgehaald. Tja, het blijft een rare druif die oudste van me. Grote mond en klein hartje. Ik hoop maar dat ze snel over de heimwee heen groeit, want dat kan een leuke logeerpartij behoorlijk overschaduwen.

 

Bert heeft zich deze vakantie veel beziggehouden met buitenwerk. De eerste dagen heeft hij achterin de boomgaard tussen de bomen het gras gemaaid. Totdat hij de maaier vast liet lopen. Daarnaast had hij een flinke kluif aan het wegzagen en afvoeren van enkele omgevallen oude fruitbomen. Dat lijkt een klusje dat zo geklaard is, maar je moet tig keer heen en weer lopen en er komen flink wat stukken hout, naast de resterende takken, af van zo’n boom. Dus rustig aan en met beleid aan de slag. Daarnaast had Bert vier nieuwe fruitbomen gekocht en ook die moesten geplant. Dus gaten graven, aarde storten en water slepen naar de achterste boomgaard. De buurvrouw vond het maar slim van ons. Ondanks het feit dat er een behoorlijk aantal fruitbomen staat denken wij vast vooruit aan onze kinderen. Wij zelf hebben het idee dat er toch een aantal bomen kampen met een ziekte en langzaamaan het onderspit delven. Dus nu al af en toe een boom vervangen geeft ons een zekere continuïteit aan fruit in de

toekomst.

 

                           oud fruit   nieuw fruit

 

                                                                   oud fruit                                                                    nieuw fruit

 

 

Ook is Bert weer langs geweest bij de boer in Coiffy  le Bas die voorheen ook wel eens onze boomgaard heeft gemaaid. Vorig jaar hebben we het stuk land niet laten maaien. En het jaar daarvoor maar één keer. Dat was naar mijn idee veel te weinig om toch een beetje een mooi graslandje over te houden. Onkruid ging de boventoon voeren en overal spoot het opschot aan “fruitbomen” de grond uit. Het leek meer een soort wildernis te worden dan een weiland. Ook Bert zag dat punt duidelijk in en we hebben besloten het “gras”deze vakantie, en in het najaar nog een keer, te laten maaien. Voordat de boer zou langskomen wilde Bert de dode bomen graag opgeruimd hebben zodat deze geen hindernis zouden vormen bij het maaien. Maar toen we na ons bezoek aan de Vogezen ’s avonds thuis kwamen lag ons landje er netjes gladgeschoren bij. En zonder enig teken van overlast door de nog sporadisch aanwezige dode bomen restanten. Nu heb ik ook wel het idee dat er weinig is bestand tegen de maai-inrichting die desbetreffende boer achter zijn tractor heeft hangen. Nog maar niet te spreken van zijn “ragmethode”. De grote boomgaard lag er dus weer acceptabel bij.

 

De laatste dagen kreeg ik het toch een beetje op mijn heupen want de kleine boomgaard en het eerste stukje weiland, dat wij omheind hebben en waar de boer dus niet kon komen met zijn tractor en maaier, begon ook steeds meer te lijken op een soort mini jungle. Daar moest dus ook een maaier overheen.

Aangezien de grote maaier het loodje had gelegd heb ik gewoonte getrouw de elektrische maaier van stal gehaald en ben ik de bilhoge plukken gras en onkruid te lijf gegaan. En wonder boven wonder harkte ik de avond voor vertrek de laatste plukken los gras op een hoop.

 

Voor de vrijdag voor ons vertrek naar Holland had Bert een afspraak gemaakt met een aannemer. Hij heeft het dak van een kennis in het dorp vervangen en heeft daar goed werk geleverd. Ons dak kan nog wel een paar jaar mee, maar zeker met het oog op het nog moeten isoleren en nieuwe kamers willen maken boven, leek het ons een goed idee om ons dak ook nu vast aan te pakken. Het zou de klussen die nog moeten gebeuren op de bovenverdieping een stuk makkelijke maken. Boven het woonhuis willen we alles laten vervangen. Boven de schuur alleen de echt slechte balken en daar willen we de oude pannen die nog bruikbaar zijn ook hergebruiken. De balken die nu boven het woonhuis liggen liggen niet evenwijdig aan elkaar en zijn hier en daar met stutjes en tussenplankjes vastgelegd. Het zal dus een heel gepuzzel worden om daar in deze staat een mooi geïsoleerd wandje van te maken. Wanneer er nieuwe balken worden geplaatst zullen die wel mooi op één lijn liggen en is er zo een wandje te timmeren waarbij desbetreffende eiken balken ook nog in het zicht kunnen blijven.

De aannemer kwam op tijd(!) en leek ons een eerlijke hardwerkende ondernemer. Hij heeft de boel bekeken en de maten opgenomen. Gaf hier en daar advies, nee mijnheer, dat is echt nog niet nodig, of, dat is mooier, authentieker, en beloofde ons snel de offerte toe te sturen. Ook hebben we hem gevraagd de schoorsteen opnieuw te ommantelen. Hij heeft voor het vervangen van het dak toch een hoogwerkertje en kan dan ook goed bij de schoorsteen. Als wij dat zelf moeten gaan doen op onze welbekende laddertjes duurt het veel langer en is de klus gewoon veel lastiger. En als laatste hebben we afgesproken dat hij ook de doorgang naar de moestuin in de tweede schuur gaat maken. Dan hoeven we eindelijk niet meer met al onze gereedschappen en volle kruiwagens door de gang van het woonhuis te stuntelen, en kunnen we de modderboel een beetje in de schuur houden. De deuren voor die doorgang zullen we zelf maken van onze planken Douglas.

.

Deze vakantie dus geen “megaklussen” aangepakt, maar toch met een tevreden gevoel weer naar huis.

Nou ja, een tevreden gevoel over de manier waarop we de vakantie hebben doorgebracht dan, want het gevoel dat ik heb wanneer we weer richting stinkend Amsterdam vertrekken, wederom met een volgeladen auto, de babyspullen moeten immers weer mee terug, is over het algemeen een gevoel van tegenzin. Gelukkig vind ik eenmaal in Amsterdam aangekomen mijn draai ook wel weer snel. Maar zeker de eerste dagen blijft het verschil in ruimte en het gebrek aan de mogelijkheid zomaar even lekker je eigen tuin in te lopen een gevoel van een zekere opgesloten zijn en opstandigheid geven. Maar zo zal het permanent in Laneuvelle wonen ook weer zijn nadelen en moeilijkheden hebben. Ik besef me ook iedere keer weer dat we er nu slechts een vakantie zitten en we nog niet mee hoeven te draaien in het alledaagse leven daar. Bovendien zijn we ook nog niet gedwongen om daar een manier te vinden om in ons levensonderhoud te voorzien. Factoren die het leven in Laneuvelle best zullen verzwaren. Maargoed, we wachten eerst de offerte maar eens af en denken in de tussentijd verder over onze mogelijkheden en de termijn waarop we ons in laneuvelle kunnen gaan vestigen.

 

 

                               pruttelen    troon

 

                                                                                          lekker buiten

 

 

posted @ 9:30 PM | Feedback (0)

Wednesday, January 16, 2008 #

Clairey Kerstvakantie 2007

 

                  

 

 

 Tja, deze vakantie geen Laneuvelle. Wel een heerlijk weekje bij mijn moeder en een snel kijkje in Laneuvelle.

Ons oorspronkelijke plan was eerst naar mijn moeder en Adriaan te rijden in de Vogezen. Daar zouden we eerste kerstdag doorbrengen.Op tweede kerstdag, in Frankrijk geen feestdag, zouden we naar Laneuvelle rijden om daar nog een ruime week te vertoeven.

Maar voor dat zo ver was is Bert maandag naar Laneuvelle gereden om daar het één en ander voor te bereiden voor de komst van zijn dames.

Afgelopen herfst heeft hij een lekkende leiding in de badkamer geconstateerd en die zou hij nu gaan afdoppen. Ook  wilde hij de houtkachel in de keuken vast op stoken en in de achterkamer en de tuinkamer een elektrische kachel de boel wat laten opwarmen. Eerste kerstdag zou hij dan weer naar Akke en Adriaan terug rijden.

 

Wat ons al opviel toen we het dorp inreden waren de lichtjes die bij mijn moeder vandaan leken te komen. Toen we het pad insloegen naar het huis en “langszij” kwamen zagen we buiten in de vensterbank allemaal kaarsjes en kerststukjes staan. In de boom vlak voor het raam brandden ook de lichtjes. Het was een fijn gevoel om zo welkom geheten te worden! Toen we uitstapten viel ons nog iets op: ijzige kou. Later bleek dat het hier al een paar weken aardig vroor. Binnen echter was het gerieflijk door het opporren van de houtkachels. Hoewel boven geen vaste kachels staan was het in bed dankzij kruiken en flanellen beddengoed ook goed toeven. Wel was ik blij dat ik op de valreep met het oog op de nachtelijke voedingen van Eluana nog een flanellen pyjama heb gekocht. Deze had ik helaas voorin de laadruimte ingepakt en daarom moest ik het de eerste nacht met mijn hemdje doen. Gelukkig had ik voor de kinderen, en Dymph voor zichzelf, een “eerste nacht tasje” gepakt, zodat deze goed uitgerust de eerste nacht zouden ingaan.

 

Op zich verliep de reis goed. Eluana deed het net als van de zomer super in de auto. Ze heeft wat liggen spelen en heeft veel geslapen. Netjes bij elke stop klaar voor een luier en een slok. Azir kon haar draai niet zo goed vinden en kon niet in slaap vallen in de auto. Die kwam eigenlijk oververmoeid aan en heeft de hele nacht gespookt. Te moe om in slaap te vallen en met zere benen. Ik had met haar te doen want ze leek er zelf weinig grip op te kunnen krijgen. Ik ben twee keer even bij haar in bed geschoven. Zij kalmeerde en viel in slaap. Bovendien hield ik het ook niet langer uit in hemd en onderbroek in die kou! Toen ik er voor de vijfde keer uitmoest omdat ze het hele huis bij elkaar schreeuwde heb ik haar toch ook even streng toegesproken. Daar tussendoor wilde Eluana ook nog twee keer een flinke slok. Ik hoopte maar dat dit niet de standaard voor de komende weken zou worden want mijn bed uitkomen voor afwisselend Eluana en Azira zou ik met de vermoeidheid die toch al speelt niet erg lang trekken. De eerste dag was ook ik dus redelijk gebroken. Gelukkig hoefde ik me geen zorgen te maken over boodschappen, huishouden, koken en zo meer. We zijn weer vreselijk in de watten gelegd door Akke en Adriaan.

 

De eerste dag hebben we benut om wat bij te komen van de reis. Zoals gezegd brandden overal de houtkachels en Akke had het huis voorzien van allerlei gezellige kerststukjes en twee kerstbomen. Op elk tafeltje en kastje straalden de kaarsjes je tegemoet. Het was reuze gezellig en hartelijk in huis. Ik ben in de middag even met Eluana naar bed gegaan en we hebben ook Azira even in bed gelegd. Ik denk dat Eluana de enige was die echt even een tukkie deed. Maar het gewoon even liggen soezen deed mij ook goed. Azir ging van haar eigen bedje via mijn bed naar een bedje op de bank beneden. Misschien een minuut of 10 de ogen dicht, maar toen vond ze het wel weer welletjes. Die avond allemaal een beetje bijtijds naar bed.

 

 

                                

 

                                                                                gezellig voorlezen

 

 

 

Maandag is Bert naar Laneuvelle gereden en hebben wij de dag spelend en wandelend doorgebracht. Het had weer flink gevroren en onderweg kwamen we bevroren plassen en greppels met een laagje ijs tegen. Azir ging helemaal uit haar dak. Ieder plas moest getest worden. Zelf erop en met stokken erin porren. Zoveel echte winters heeft ze nog niet meegemaakt. Ook moest er weer een verzameling gevonden takken mee naar huis. En omdat ze die zelf niet allemaal kon sjouwen, “ ik heb een gebroken arm en daarom is het lastig om zelf zoveel mee te nemen”, werd oma Akke tot lastezel gebombardeerd. Deze taak heeft ze goed volbracht en ook Dymph en ik pasten ons goed aan aan het wandeltempo wat nu eenmaal samengaat met veel ijsoponthoud.

 

 

 

Tussen de middag een snelle hap brood en daarna met zijn allen de auto in om het ijs op het meertje bij Le Morillon te gaan beproeven. Het vroor al lange tijd en Adriaan dacht dat het ijs nu zeker sterk genoeg zou zijn om een schaatsploegje te kunnen dragen. Zelf was hij zondag aan het eind van de middag al even een testrondje gaan maken. Bij thuiskomst glunderde hij en zei dat het prachtig ijs was. Ik ging maar al te graag mee want het is een eeuwigheid geleden dat ik op natuurijs heb geschaatst. Wat dat betreft ben ik verwend opgegroeid. De deur uit en zo het ijs op stappen op de vaart achter ons huis. Hele tochten maakten we vroeger. Als kind met de buren, als we moe werden werden we op sleepsjaal genomen, en later met de middelbare school en vrienden. Mijn laatste tocht heb ik gemaakt met Adriaan in Ursem en omstreken. Het was leuk om ook nu weer samen op het ijs te staan. En petje af hoor, want ik kan alleen maar hopen dat ik op die leeftijd, 72, nog zo fit ben als hij!

 

 

                     

 

 

 

             

 

                                                                        Adriaan in aktie!!!

 

 

Arjan, Brigit en de kinderen zouden ook komen en toen wij bezig waren de ijzers om te binden arriveerden ook zij. Akke had nog Friese doorlopers van ons van vroeger en daar gingen Fey en Youk stoer mee aan de gang. Even later mocht Mex een poging wagen.

Ook voor Azira was het een hele ervaring. Voor het eerst in haar leventje op natuurijs! En hoewel ze in verband met haar gebroken arm niet kon schaatsen is ze met oma aan haar zijde het meertje helemaal overgeglibberd.

Dymph en ik moesten weer even wennen, maar toen we een paar minuten op het ijs stonden kregen we de slag al snel weer te pakken. Ook de daarbij behorende zere enkels, helaas. Maar we hebben flink doorgezet en genoten van deze onverwachte schaatspartij. Nadat Dymph was uitgeschaatst nam Brigit haar schaatsen over en zo kwamen we toch nog allemaal toe aan wat ijspret. Eluana was dik ingepakt en was onderweg al in slaap gevallen. Die heeft in haar buggy aan de kant gestaan en toen het wat frisser werd hebben we haar op het ijs in het zonnetje gezet. Toen ze wakker werd heb ik een rondje meertje met haar geschaatst. Ze vond het maar een rare boel.

 

 

          

 

                                                               oma Akke met de jongste dames

 

 

 

Thuis gekomen belde Bert. De leiding liet zich niet afdoppen omdat hij hem niet heet genoeg kreeg. Het enige resultaat was dat de plastic plaktegels achter de leiding op de muur, hoewel goed afgeschermd, begonnen te smelten en verschrompelen. Daarop heeft Bert de aktie voorlopig gestaakt. Dus actiepunt 1, weer stromend water in badkamer en wc mogelijk maken, was gestrand. Erger was dat het in Laneuvelle -17 was geweest en de afvoer bevroren was. Ook in de woonkeuken was de afvoer in het aanrechtkastje bevroren. Bert heeft zijn vorige bezoek de leidingen wel leeg laten lopen, maar nu blijkt er in dat aanrechtkastje een knik te zitten in de afvoerpijp. En in die knik was wat water blijven staan, hetgeen natuurlijk bevroor. Bert heeft de boel heel langzaam weten te ontdooien met behulp van het badkamerkacheltje en wonder boven wonder waren er geen leidingen geknapt. Maar voordat de boel ontdooit was was hij wel een dag verder. Bert zag het somber in hier met de kinderen te gaan zitten vakantie vieren. Daar baalde ik best van en had nog goede hoop dat we ons met de cuisiniere in de woonkeuken en de elektrische kachelelementen ook goed zouden kunnen redden. Dan maar de hele dag een grote ketel en pan water op de houtkachel. Een weekje niet douchen maar ons gewoon met een teiltje warm water wassen leek mij een niet al te zware opgave. De badkamer zelf is redelijk snel warm wanneer de badkamerkachel vol gas staat. Voor de tijd van de douche hebben hele generaties zich zo schoon gehouden. Dat zouden wij toch ook moeten kunnen.

 

Dinsdag zijn wij begonnen met een heerlijk ontbijtje. Akke had zoals altijd de tafel mooi gedekt. Tijdens het eten belde Arjan om te vragen of we weer meegingen schaatsen. Ondanks de pret van de dag ervoor hebben we toch afgeslagen, de blaren op mijn enkels waren even niet in schaatsstemming en ook Dymph haar enkels hadden nog wat tijd nodig om bij te komen. Tja, dat krijg je ervan als de winters geen echte winters meer zijn…….

 

 

 

                          

                             

                                                                lekker warm ingepakt

 

 

Adriaan is wel gaan schaatsen en onze damesploeg is gaan wandelen. Over de weg naar Frizon. Daar doken we het bos in om via het bospad  weer uit te komen naast het musée in Clairey. Akke stond bij dat het bospad aardig hard was, zeker nu de grond bevroren was, en vermoedde geen grote problemen met de buggy. Ze had gelijk, het pad was erg hard. Helaas ook de stenen en keien die erop lagen. De buggy stond steeds op de noodrem en ik was bang dat Eluana te veel door elkaar geschud zou worden. Maar een blik in de buggy leerde ons dat zij het prachtig vond allemaal. Twee grote zussen die voor haar uit liepen, overal bomen en lekker gehobbeld worden. Zij vond het prima. En na een half uurtje viel ze hobbelend en al heerlijk in slaap. Dat stelde me wel wat gerust. Ook tijdens deze wandeling kamen we overal bevroren plassen tegen. Wederom tot groot genoegen van Azira. Op een gegeven moment moesten we haar echt afremmen om iedere plas te beproeven, we wilden wel voor het donker het bos uit zijn. Het laatste kwartier begon zij een beetje te piepen over vermoeidheid, maar voor zo’n kleine meid vind ik dat ze een reuze wandelaar is.

 

 

 

                                                       

 

                                                                           dames in aktie

 

 

 Thuisgekomen arriveerde Bert ook snel. Hij stelde me voor om weer richting Nederland af te reizen en niet met de kinderen naar laneuvelle te gaan. Ik gaf meteen tegengas. We spraken af dat wij donderdag even samen heen zouden rijden en dat ik daarna mijn oordeel zou vellen. Ik was ook benieuwd hoe het huis er na de herfstvakantie uitzag. Foto’s zeggen vaak niet alles. Ook leek het Bert een goed idee de vakanties van het komende jaar te benutten om een aantal klussen te klaren in het huis zodat we volgende winter niet tegen dezelfde problemen aanlopen als nu. Dat zou wel betekenen dat hij met een vriend/ ingehuurd iemand aan de gang zal gaan en ik met de kinderen op moet trekken. Misschien niet mee gaan naar Frankrijk. Dat viel niet helemaal goed bij mij. Natuurlijk weet ik dat het de afgelopen vakantie enorm is opgeschoten en dat je niet kan leven met een gezinnetje en klussen tegelijk als het om de werkzaamheden gaat die we nu moeten gaan verrichten. Maar voor mijn gevoel sta ik er dan helemaal buiten. De afgelopen vakanties heb ik me een breuk gewerkt aan het sloopdeel van de verbouwing en nu het opgebouwd gaat worden ben ik niet eens in de buurt! Het is de droom van ons beiden en ik kan niets toevoegen de komende fase. Dat voelt niet fijn. Maar rationeel gezien heeft Bert zeker een punt. Het is rommelig en stoffig en het werk kan niet steeds onderbroken worden omdat er boodschappen gedaan moeten worden of omdat er moet worden gekookt. Misschien dat ik een korte vakantie bij mijn moeder kan logeren en eventueel huren we in de zomer één van de gites in het dorp. Zolang ik met de kinderen de tuin kan gebruiken is het al een stuk beter. Het echte huiselijke leven dan maar tijdelijk elders. Helemaal zijn we er nog niet uit, maar we zullen wel een aardig compromis vinden.

 

Woensdag ook weer op ons gemakkie de dag begonnen. Vanuit bed hoorde ik Azira beneden in jubelstemming. En ja hoor, het sneeuwde! Ze zat er al sinds aankomst op te hopen en nu gebeurde het dan. Oma moest meteen mee naar buiten om een sneeuwpop te maken.

Gelukkig bleef het even doorsneeuwen. Geen spectaculaire hoeveelheid, maar genoeg om een paar mooie ballen van te draaien.

 

 

 

        

 

                                                                       sneeuwpret

 

Bert en ik hadden beiden al een tijdje het idee dat Eluana eigenlijk toe was aan haar eerste vaste hapje. Iedere keer dat wij zaten te eten zat ze driftig mee te smakken. We besloten nu we allemaal relaxed waren en geen haast hadden een appeltje tot moest tot koken en haar kennis te laten maken met iets anders dan moedermelk. Ik herinner me de snoetjes die Azira destijds trok nog goed. Maar de gezichten die Eluaan trok sloegen alles. Ze vond het duidelijk maar niets. Maargoed, de eerste kennismaking heeft plaatsgevonden en het zal nu een kwestie zijn van iedere dag een beetje proberen en afwachten hoe lang het duurt voor ze er aan went. Azira was meteen gretig, het is grappig om te zien dat dat bij Eluaan helemaal anders is. Maar met wat geduld en zonder te forceren komt het ook bij Eluaan de dag dat ze lekker zal zitten smikkelen.

 

 

 

 

  

 

                                                               “lekker“ smikkelen..........

 

 

In de loop van de dag hebben Bert, Azira, Eluana en ik een grote wandeling gemaakt. Dit keer gewoon over de weg, dat was hier en daar al lastig genoeg met de aangevroren sneeuw. Het eerste kwartier werd benut om eens lekker met sneeuwballen te gooien. Azir gaf Bert een paar flinke ballen en ook Azir kreeg haar deel. Ze gierde het uit van de pret. Azira wilde Bert graag het schaatsmeertje laten zien. Naar mijn idee was dat veel te ver lopen voor haar. Maar ze was vastbesloten. We zijn een stuk richting meertje gegaan, maar besloten de afslag er naar toe toch maar links te laten liggen. We hadden zo toch nog een hele trippel voor ons liggen en de eerste tekenen van vermoeidheid sloegen toe bij Azir. Maar zo met kleine pauzes om een tekening in de sneeuw te maken of om dierenspoortjes te bekijken zette ze toch dapper door.

 

    

 

 

               

 

                                                                                     “uitrusten“

 

 

 

Het laatste stuk ging over behoorlijk steile hellingen. Daar was het echt glibberig. Daar hebben we een soort spel van moeten maken, een soort uitdaging want onze kleine wijsneus had ondertussen de tong op de knieën. De laatste tien minuten gingen weer als een speer. Er waren jongens met brommers en quads aan het crossen in de sneeuw en dat gaf zoveel afleiding dat Azir even helemaal vergat hoe moe ze was. Ik denk dat we al met al toch bijna twee uur onderweg geweest zijn. Dus wederom petje af voor het uithoudings-, en doorzettingsvermogen van Azira.

 

 

 

                                                    

 

                                                                            stoer doorzetten!

 

 

 

Donderdagochtend zijn Bert en ik naar Laneuvelle gereden om daar de boel te bekijken en dan ons definitieve oordeel te vellen over het al dan niet naar Holland rijden. Gelukkig was de dooi ingetreden en leken de wegen beter begaanbaar. Over de grotere wegen had ik geen twijfels, maar wel over de wegen waar we overheen moesten om Clairey uit te komen en om Laneuvelle in te komen. Nu het niet meer vroor en er waarschijnlijk al wat andere auto’s over die wegen gegaan zouden zijn besloten we het er toch op te wagen. Het eerste stuk was dus spannend. En daar bleken ook de slechtste stukken in te zitten. We voelden de auto een paar keer glijden, geen prettig gevoel, en we hoopten maar dat we geen tegenliggers zouden krijgen op die smalle weggetjes. Zolang je rustig aan rechtdoor kachelde was er niet veel aan de hand, maar om op die gladde weggetjes uit te moeten wijken zou weer een heel andere rijvaardigheid vereisen. Na de eerste hobbels reden we moeiteloos door naar de afslag Laneuvelle. Dat laatste stukje weg gaat door de bossen en we werden verrast door plotselinge mist en glibberigheid. We vroegen ons stilletjes af hoe de steile daling het dorp in er bij zou liggen. Daar hadden we geluk. Die weg was helemaal ijs en sneeuwvrij!

 

Een snelle blik in het huis leerde mij al heel snel dat Bert gelijk had en dat het geen goed idee zou zijn hier de komende week met de kinderen vakantie te gaan vieren. In onze slaapkamer stonden de spullen die voorheen boven stonden opgeslagen. Alles netjes in dozen en kratjes, maar erg veel bewegingsruimte was er niet over gebleven. In de woonkeuken waar we in de winter eigenlijk de hele dag vertoeven waren twee lampen uitgevallen bij de werkzaamheden op de eerste verdieping. Dus er was geen goed licht waarbij de kinderen zouden kunnen spelen of lezen. Daarnaast was er geen water in wc en badkamer en was het ijzig koud. Dit met de nog te verwachten kou trok ook mij niet aan. Zonder kinderen geen probleem, wij improviseren wel wat, maar ik denk dat er voor de kinderen geen lol te beleven zou zijn. Ze zouden geen kant opkunnen. We besloten de dag erop terug te rijden naar Nederland. Azira is toe aan een nieuw bed en we spraken af dat we de resterende vakantie week zouden benutten om een begin te maken met Azira’s kamer. En als we zover zouden komen ook meteen Eluana’s kamertje van een bedje zouden voorzien. Zij slaapt nu in Azira’s oude ledikant op onze kamer en nu ze bijna 6 maanden is vinden we het wel tijd worden dat ze naar haar eigen kamertje verhuisd.

Bert heeft nog het één en ander afgesloten en ingeladen en in die tussentijd ben ik even bij een aantal mensen langs geweest. De Franse buurvrouw nodigde me weer uit voor een kopje koffie, maar dat heb ik moeten afslaan. Ik heb haar uitgelegd dat ik even gedag kwam zeggen en Eluana kwam laten zien en dat we bij mijn moeder logeerden de afgelopen week. Dat we in verband met de kou niet met de kinderen naar Laneuvele komen en dat we hopen dat we ons volgende bezoek aan Laneuvelle langer kunnen blijven en we dan weer graag een kopje koffie bij haar komen drinken. Ook zij was vol van de -17 graden van de afgelopen week. Maar ze liep rond in t-shirt en makkelijke broek, dus ik denk dat haar kacheltjes haar huis gerieflijk kunnen houden.

Daarna ben ik even bij Claartje en Erik langs geweest. Er is nogal wat gebeurd in hun privé sfeer de laatste tijd en ik wilde ze graag weer even zien en spreken. Ook dit was geen lang bezoek, maar ik was blij hen even gesproken te hebben. En ze hadden heel lief een pakketje voor Eluana gemaakt met kleertjes en een knuffeltje. Stijn en Luuk vonden Eluana ook erg interessant. Frappant wat voor uitwerking een baby heeft op andere kinderen. De stoerste jongetjes worden stil en zijn onder de indruk.

 

Tegen de tijd dat we terugreden begon het donker te worden. We waren een beetje onzeker over het laatste stukje weg naar mijn moeder toe. Op de heenweg hadden we wat geglibberd en nu de zon onder was gegaan was het kouder geworden en hadden we minder zicht. We besloten een andere weg te nemen. Ook daar zaten twee steile hellingen in. De eerste was net als in Laneuvelle helemaal schoon. Maar het stuk weg daarna, ook een door het bos kronkelende weg, was hier en daar zo glad als een spiegel. We zaten alletwee met geknepen billetjes. En dan hadden we de lange klim nog voor de boeg. Hoewel deze wel besneeuwd en bevroren was kwamen we daar zonder kleerscheuren overheen. Pfff, het laatste stukje zou een kippenkunstje zijn. Daar vergisten we ons in. Het pad omhoog naar mijn moeders huis moest nog beproefd. Ik stelde Bert al voor om de auto gewoon beneden te laten staan. Dan zouden we met inladen wat extra heen en weer moeten lopen. Maar Bert besloot de proef op de som te nemen. En eenmaal begonnen is er geen weg terug meer. Al zwiepend en zwaaiend kwamen we aan op het plekje waar de banden weer een beetje grip hadden omdat onze auto daar de voorgaande dagen had gestaan en het daar vrij was gebleven van sneeuw. Het engste was dat we bijna de auto van Akke en Adriaan ramden en we geen enkele invloed leken te hebben op welke kant onze auto op ging. Toen we dus eindelijk op de juiste plaats stil stonden hebben we eerst even zitten bijkomen voordat we uitstapten. De schrik zat er toch een beetje in. Stel je voor dat we op het laatste moment nog even de auto van mijn moeder total loss gereden zouden hebben……….

 

De volgende ochtend is het me 1 keer gelukt als eerste op te staan. Met het idee toch nog iets gedaan te hebben heb ik mijn kans geroken en heb de houtkachels vast lekker op gang geholpen en de houtvoorraad aangevuld. En natuurlijk stelt zoiets niet veel voor, maar al doende had ik er wel mijn binnenpretjes van. Deed me ook een beetje denken aan de keren dat ik hier alleen was, toen ik nog niet samen was met Bert, en ik wel mijn steentje bij kon dragen. In de herfst met de appeloogst, in de zomer met het hooien en in de winter met het hout halen en wandelen met het hondje. Ja, ik heb hier fijne herinneringen liggen.

Maargoed, het mijmeren sloeg al snel om in even aanpakken. De auto moest ingeladen en de kinderen moesten reisvaardig gemaakt worden.

Deze vakantie pakte anders uit dan gedacht, maar we hebben desondanks een heerlijk weekje gehad. Mam en Adriaan nogmaals bedankt!!

 

 

 

                      

 

posted @ 1:47 PM | Feedback (0)

Wednesday, January 09, 2008 #

Laneuvelle herfstvakantie 2007

 

 

 

 

 

 

Dit keer geen groot verhaal over het wel en wee in Laneuvelle. Bert is alleen heen geweest en is na een week versterkt door de komst van mijn neef Aswin. Ik heb vanaf de zijlijn het één en ander meegekregen. We hadden besloten dat Bert een keer zonder de aanwezigheid van de kinderen een paar klusweken zou aangaan. Ik zat dus in Nederland en ondanks de logica van het plan, ongestoord door kinderen en gezinsverplichtingen kunnen aanpakken, heb ik wel een paar keer met pijn in het hart zitten denken aan hoe het in laneuvelle zou zijn. Net als in Holland prachtig weer, en de fruitoogst was groot. Dit jaar geen gescharrel rond de notenboom voor mij.

 

 

 

             

 

                      Een deel van de appeloogst                                           noten

 

Ik sjeesde met de bakfiets heen en weer om Azir naar school te brengen en om Eluaan te laten wennen op de creche. Gelukkig was het de tweede week herfstvakantie en was het rondvliegen minder. Helaas wel 3 dagen geveld door de griep met hoge koorts, maargoed, met kinderen gaat het leven gewoon door. Zo stond ik cakejes te bakken met Azira, terwijl mijn maag alle kanten opdanste. Het was voor Azir wel jammer dat we die dagen weinig buiten zijn geweest, maar ze heeft zich gelukkig ook goed vermaakt op het pleintje naast huis met een aantal gevonden takken en wat speelgoedjes die steevast meegingen in haar handtasje.

We hebben 2 fijne meiden weekjes gehad.

 

 

 

                                                

 

                                                                 Azira en Eluana

 

Vanuit Frankrijk bereikten mij verhalen waaruit grote vorderingen waren op te maken. Boven is alles leeggehaald. Bovendien heeft Bert in de bovenvoorkamer een nieuwe vloer gelegd en is het plafond daar verwijderd.

 

 

 

      

 

                             nieuwe vloer bovenvoorkamer                         plafondloze bovenvoorkamer

 

Dit plafond bestond uit een laag zachtboard welke tegen de balken was aangespijkerd en, bovenop de balken, uit een laag eiken planken welke als hooizolder heeft dienstgedaan. In één van de vorige verslagen is te zien hoe we die hebben leeggeruimd en opgeschoond. Het verwijderde materiaal kon afgevoerd worden door het raampje boven.

 

 

 

                          

 

                                                              Werk in uitvoering

 

 

Ook de bovenachterkamer is voorzien van zo’n zelfde vloer. Aswin heeft de te laag hangende balken in de bovenachterkamer verwijderd. Groot respekt hiervoor want die eiken jongens wegen niet niks! Gelukkig hebben we een heleboel balken overgehouden aan het boomstammen avontuur jaren terug. We hebben toen zo’n 60 boomstammen kunnen kopen via een bevriende boswachter. Deze zijn later tot planken en balken verzaagd door een andere vriend met een mobiele zagerij. Aswin heeft uit die stapels een aantal lange balken uitgezocht en deze als stut gebruikt bij het verwijderen van de eiken balken.

 

 

 

     

 

                de drie uitgerangeerde eiken jongens                                     balkloze bovenachterkamer

 

En tot slot is er een werkvloer gelegd op één van de voormalige hooizolders boven de badkamer. Via deze zolder is de bovenachterkamer te bereiken door een opening in de muur welke ik ooit heb staan “open peuteren”. Via deze zolder zullen ook materialen voor de verdere constructie en inrichting van de bovenkamers aangevoerd moeten worden, dus een stevige vloer is geen overbodige luxe. Tot nu toe was het steeds grote stappen maken over open delen in de vloer en lopen over deels losliggende planken.

 

 

 

       

 

                 wiebelige vloer voor                                             strak vloertje na

 

Een goed bevriende kunstenares, Carla Peperkamp, check her out, www.carlapeperkamp.nl!!! heeft voor ons twee nieuwe ooievaars gemaakt. Eén daarvan heeft Bert inmiddels op één van de pilaren bij het toeganghek naar de cour geplaatst.

 

 

 

                 

                                 

                                                              nieuwe ooievaar                                                     

 

En gelukkig bleef er tussen de bedrijven door nog wat tijd over voor een wandeling en voor het genieten van de pracht van het dorp en de omgeving.

 

 

 

 

 

 

 

                                            

 

posted @ 12:29 PM | Feedback (0)

Monday, August 27, 2007 #

Laneuvelle zomer 2007

Deze zomer was het in verband met de geboorte van Eluana niet zeker of we de vakantie zouden doorbrengen in Laneuvelle. We zouden afwachten hoe ik me zou voelen en hoe het met de baby zou gaan. Het leek Bert zelfs een beter idee deze zomer in Amsterdam te blijven. Ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken. Zodra ik weg zou kunnen zou ik dat graag willen doen. De kinderen hebben ook veel meer de ruimte om lekker hun gang te gaan daar dan hier, zeker wanneer het regent. Maar sinds het grote familieberaad dat we ergens in Maart hebben gehad en we hebben besloten nog een x aantal jaar hier in Holland te zijn in verband met familie omstandigheden lijkt de zin bij Bert een beetje weg. Het doel daar nu heen te gaan is ver weg. Hij twijfelt eraan of we over een jaar of 4-5 nog wel in staat zijn iets op te bouwen daar om in onze financiën te voorzien. Hij is teleurgesteld in het “wegvallen” van onze droom en loopt er het liefst dan helemaal bij weg. Hij wil geen tweede huis met extra zorgen, hij wil één huis, waar we daadwerkelijk wonen en een bestaan opbouwen. Ik snap zijn gevoel en redenatie heel goed, maar ik vind ook dat nu we het huis nu eenmaal hebben we er dan maar beter van kunnen genieten ook. Bovendien hoopte ik dat zijn gevoel wel een beetje zou omslaan wanneer we daar weer zouden zijn en hij weer aan de klets zou slaan met vrienden en buren.

 

Toen Eluana twee en halve week was en het volgens de kinderarts, waar Eluana onder controle staat in verband met nare geluiden bij het ademen die veroorzaakt worden door te zwak kraakbeen in haar strottenhoofd, geen probleem zou zijn haar mee te nemen naar Frankrijk, en ik me ook weer in staat voelde met tassen te slepen, zijn we ingestapt en weggereden. En de reis verliep erg goed. Bij de tank- en plasstoppen was Eluana net steeds toe aan een slok en een nieuwe luier en tegen het eind van de rit zijn we even in een dorpje langs de weg gestopt zodat ik haar kon voeden. Ze heeft heerlijk liggen ronken. Wel een beetje warm, maar zo in haar rompertje en met de zonnekap was het goed te doen.

We zijn eerst naar mijn moeder gereden. Die had Eluana nog niet gezien en het was voor ons ook rustiger aankomen zo. De bedjes lagen op ons te wachten en we hoefden niet eerst alles op orde te brengen in ons eigen huis.

We zijn twee dagen gebleven zodat oma en opa ook nog even van het nieuwe prinsesje konden genieten.

 

 

                 

 

                                                                        Oma Akke bewondert Eluana

 

Het was weer gezellig een paar dagen bij Akke en Adriaan te hebben doorgebracht en we zijn weer verzorgd tot in de puntjes. Ook Azira vond het zoals altijd een feest om bij oma Akke en opa Adriaan te zijn. Ze wilde in eerste instantie een paar dagen blijven logeren wanneer wij naar Laneuvelle zouden gaan, maar toen puntje bij paaltje kwam, wilde ze toch weer met ons mee. Met de geboorte van Eluana is er toch een hoop voor haar veranderd en ze had gewoon de behoefte om bij ons “nieuwe” gezinnetje te zijn. Ze is, net als Dymf, erg blij met haar zusje en beide dames zijn vreselijk lief voor hun zusje. Ondanks dat het voor Azira af en toe best moeilijk is om te wennen aan de veranderingen en de nieuwe verhoudingen in ons gezinnetje, blijft ze lief voor Eluana. Wij zijn dan ook beretrots op de grote zussen. Petje af voor beide dames!

 

 

       

 

 

                                                                         

 

Wat ik ook erg leuk vond was te zien dat mijn moeder weer wat meer tijd voor zichzelf probeert vrij te maken en lekker creatief aan de slag gaat. Met stukken hout die ze vindt in het bos maakt ze de mooiste objecten. De rotte stukken eraf  krabben, het geheel mooi glad schuren en dan goed kijken wat er in zo’n stuk hout naar boven komt. En die delen vervolgens verven. Het “beeld” waarmee ze nu bezig was vind ik zo al prachtig en ik hoop echt dat er meer tijd vrij komt voor haar om zich lekker aan haar creativiteit over te leveren.

 

                      

 

                                          Bewerkt stuk boomwortel                                                    Indiaan en vogel

 

 

                       

                                                                              

                                                                                    Vogelfiguur

 

                                                           

 

                                                                                    Leeuwtje

 

Toen we in Laneuvelle aankwamen was bij het binnengaan van onze cour de “schok” weer groot. Waar komt al dat onkruid toch iedere keer vandaan?

Ook binnen was het dit keer erg muf en hier en daar zat wat schimmel op de houten meubelen. Het is de laatste maanden erg vochtig geweest en er is half Mei voor het laatst gelucht in huis. Dus meteen aan de schoonmaak en daarna de bedden op orde gebracht en heerlijk gegeten van een restje wat mee was gekomen van mijn moeder.

 

De volgende dag kon ik het toch niet laten de elektrische bosmaaier ter hand te nemen en het tuintje achter te millimeteren. De kinderen konden nu ook weer achter spelen. Meteen het zwembadje opgepompt en vol laten lopen en Azira’s keukentje tevoorschijn getoverd. Daarna merkte ik wel aan mijn bekkenbodem dat ik weer eens te enthousiast te werk was gegaan. Zal ik het ooit leren?, maar ik was toch blij deze klusjes gedaan te hebben want Azira straalde toen ze zag dat ze weer naar hartenlust kon spelen achter.

Daarna heb ik in onze slaapkamer Eluana’s hoekje ‘ingericht’. Alles wat ik nodig had voor haar had ik zo binnen handbereik. Met een beetje improviseren kom je een eind!

 

                                                           

 

                                                                                      Eluana's hoekje

 

 

 Hetzelfde geldt voor het badderen. Het grote bad vond ik nog geen optie, ook niet als we er samen in zouden gaan. Maar we hebben nog steeds het badje waar Azira inzat toen ze ruim anderhalf jaar oud was. Dit badje fungeerde de laatste twee jaar als barbiebadje, maar nu kon hij goed dienst doen voor Eluana. In de badkamer paste hij precies op de wasmachine. Om het lekker warm te maken zetten we even de kachel aan en daarna kon Eluaan heerlijk badderen.

 

   

                 

                      Azira zomer 2004                                                             Badderende Eluana

 

 

In de middag ben ik naar de buurvrouw gegaan. Die had al ook al vernomen dat Eluana was geboren en zat al naar onze komst uit te kijken. Azira had ze al in haar armen toen Azir 6 weken oud was en nu had ze Eluana nog eerder op haar arm. Ze vond het geweldig. Er kwam weer een hele reeks Franse troetelnamen voorbij.

Ik ben na het bezoek aan haar doorgelopen naar Daniël en Francoise, maar de laatste was niet thuis en zou pas de maandag erop thuiskomen omdat ze aan het oppassen was op haar kleinkinderen. Onderweg kwam ik nog andere mensen uit het dorp tegen en iedereen wilde een blik in de wagen werpen. Later hoorden we van Margreet dat Eluana het gesprek van het dorp was. Iedereen scheen aan elkaar te vragen of ze haar al gezien hadden. Het geluid dat Eluana maakt bij het ademen viel wel op en er werd bezorgd naar geïnformeerd. Gelukkig had ik dit keer wat woorden van te voren opgezocht in het woordenboek, want kraakbeen en strottenhoofd zijn voor mij geen dagelijkse gespreksonderwerpen en hoe ik dat in gebaren had moeten uitleggen………

 

De Engelse buurvrouw, Angela, bleek ook net aangekomen te zijn. Bert kwam haar tegen en nodigde haar uit even bij de baby te komen kijken. Haar man is eerder dit jaar overleden en in de loop van de week hoorden we van een andere dorpsgenoot dat dat in Laneuvelle is gebeurd. Angela was nu voor het eerst sinds zijn overlijden weer alleen hierheen gereden. We besloten haar uit te nodigen voor het avondeten. Die uitnodiging nam ze graag aan. Ze was erg gecharmeerd van Eluana en genoot er zichtbaar van toen ze haar even op schoot kreeg. Door omstandigheden hebben zij en haar man nooit kinderen gehad, iets wat ze nog kan betreuren.We hebben veel gepraat over haar vroegere werk. Ze was lerares en raakte betrokken bij een school voor probleemkinderen. Ze vertelde erg enthousiast over de werkwijze daar en over de kinderen en ouders die ze daar ontmoet heeft, alsook over de collega's waarmee ze heeft samengewerkt. Haar visie sloot erg aan bij die van ons. Ook op andere gebieden. Bert en ik waren beiden opgetogen over het etentje, we hebben Angela een beetje beter leren kennen en we waren aangenaam verrast door  haar openheid en humor. In de loop van de week heeft ze nog een paar keer een kop koffie bij ons gedronken en heeft Bert haar geholpen met het maaien van haar tuin. Ze heeft onlangs een knie operatie gehad en kan de knie nog niet teveel belasten.

 

 

                     

                                                      

                                                                              Eluana in haar wagentje

 

Deze vakantie heb ik weer heerlijk “vakantie” gehad. Natuurlijk de drukte van het verzorgen van een baby en daarnaast tijd vrij maken voor huishouden en de grote zussen, maar aan klussen heb ik erg weinig gedaan deze keer. En ik moet zeggen dat het toch ook wel een keer lekker was. Wel heb ik nog een paar uur op de zolder met de oude stofzuiger doorgebracht om de balken zo schoon te maken dat we ze kunnen gaan behandelen tegen kleine knagers, maar daar had ik na die paar uur de buik, en longen, alweer van vol. Wat een stoffige bende blijft dat toch!

Deze vakantie bestond dus met name uit kleine wandelingen met Eluana en Azira en Dymf en uit kleine bezoekjes aan de mensen die we kennen in Laneuvelle. Erik en Margreet waren er ook met Sam en ook Claartje, Erik, Stijn en Luuk waren weer van de partij. Daar wilde Azir natuurlijk ook graag naar toe en daar bleef ik af en toe even lekker hangen om wat te kletsen. Verders weer eens met een boek in het zonnetje gezeten. Eluana lekker in haar wagentje ernaast in de schaduw van het huis.

Ook Azira en Dymphna hebben zich goed vermaakt. Voor Dymph vind ik dat zeker knap. 13 jaar en dan in een boerendorp waar erg weinig leeftijdsgenoten zijn met natuurlijk een enorme taalbarriére. Ze heeft veel gelezen, wat wandelingetjes gemaakt, geholpen met het fruitplukken en een paar heerlijke taartjes gebakken. De laatste week van de vakantie is ze erg bezig geweest met de computer en een programma om websites met bewegende objecten te maken. En ze had het reuze snel door allemaal. Hartstikke leuk om te zien.

Azir speelt naar hartelust met alles wat ze tegenkomt. natuurlijk wil ze ook vaak samenspelen en komen wij iets in haar keukentje kopen. Ook heeft ze weer bij Sam gespeeld en is ze daar met Dymph het grote zwembad ingeweest. Ze kwam helemaal trots thuis vertellen dat ze nu wel zelf durfde en dat ze echt gezwommen heeft. Ook heeft ze een paar keer bij Stijn gespeeld en gezwommen en heeft ze de buurvrouw weer bezocht. Het nadeel daar is nu dat de buurvrouw een jonge boxer van 6 maanden oud heeft. Erg speels en sterk dus. Azir heeft het niet zo op honden en raakt helemaal in paniek als er een hond op haar af komt rennen. Zelfs toen de hond aangelijnd en wel in de schuur lag durfde ze nog bijna niet naar buiten te gaan in de angst dat ie toch op haar af zou komen.

De buurvrouw heeft de hond van haar zoon gehad. Zo hoeft ze zich minder alleen te voelen nu haar man, alweer meer dan een jaar geleden, is overleden. En haar zoon, die nog inwoont, wilde eigenlijk zelf ook wel graag een hond hebben. De manier waarop ze met de hond omgaat geeft Bert en mij een zeer ongemakkelijk gevoel. Met zeer strakke hand wordt zij terecht gewezen. De tweede keer dat ik op visite ging had ze een soort karwats ter hand genomen. Het is niet onze manier van africhten, maar om ons er nu meteen mee te bemoeien leek ons ook geen goed idee. Wel probeerden wij het gedrag van de hond iets te relativeren. In de trant van och ze is nog jong en speels. Veel helpen deed het niet. Misschien als ons Frans iets beter is en we ons voorzichtiger kunnen uitdrukken dan nu het geval is wagen we ons er eens aan het aan te kaarten.

 

 

                       

 

                                               Lekker buiten lezen met Dymf en Luutje in de wagen.

 

 

Met Azira heb ik een tijdje behoorlijke mot gehad. Het zat haar duidelijk dwars dat er minder tijd voor haar was en daarbij was mijn lontje door vermoeidheid en “over”bezorgdheid ook wat kort. Na een paar keer ergens iets van zeggen, en dan met name met betrekking tot Azira’s voortdurende aanhalerigheid naar Eluana, gaf ik een snauw en het was duidelijk te zien dat Azira daar best door gekwetst werd. Zij werd boos en agressief naar mij toe. Hoogtepunt was haar boze gezichten trekkerij toen we bij Erik en Margreet  op bezoek waren en haar weglopen voor mij toen ik daar met haar over wilde praten. Ze liep steeds verder weg tot ik ook niet meer wist wat te doen om haar te benaderen en ik haar zei dat ik dan maar weer terug zou gaan naar Erik en Margreet omdat zij blijkbaar niet wilde dat ik met haar kwam praten. Daar schrok ze van en toen zei ze dat ik toch niet weg mocht gaan. Ondertussen liepen bij mij de tranen al over de wangen en al snel bij haar ook. Toen hebben we even goed kunnen praten en heb ik haar nogmaals uitgelegd ook erg veel van haar te houden en dat zij altijd mijn eerste kindje zal blijven, maar dat Eluana nu even veel tijd vraagt omdat die nog niks zelf kan doen en ook niet kan zeggen wanneer ze iets niet leuk vindt en dat mama dat dan voor haar in de gaten moet houden. Dat ik Azira wel erg lief vind voor haar kleine zusje en dat ik daar erg trots op ben, maar dat Eluana af en toe ook even rust moet hebben en dat het gevaarlijk is wanneer er steeds een lieve grote zus over de rand van de kinderwagen/wieg hangt om een kusje te brengen. Want wat nu als die twee zussen samen omkukelen? Dat snapte ze wel en ik heb beloofd beter mijn best te doen om leuke dingen met Azira te gaan doen. Natuurlijk was het daarna ook nog wel eens niet naar beider zin, maar we hebben alletwee beter ons best gedaan, Azir met beter luisteren en ik met de toon waarop ik Azir iets zei.

Daarna was er weer ruimte voor lol tussen ons twee. Grapjes maken onder het wandelen en luchtiger omgaan met een aantal zaken in plaats van er bovenop te zitten.

Wat Azira wel jammer vond was dat we niet konden wandelen bij “de modder”. De vakantie in Mei hebben we regelmatig de “modderwandeling” gedaan. Een eindje hoger in het dorp is in het bos een pad gemaakt voor de houtkap. Eigenlijk vreselijk om te zien hoe her en der bomen gewoon platgereden zijn en gewoon zijn laten liggen, maar het hoofdpad was aan het begin vrij stijl omhoog en na een bui supermodderig en kleiig. Azir vond het geweldig om ons daar met zij tweeën tegen de heuvel omhoog te worstelen en om wat klei mee te nemen om daar thuis “broodjes” van te bakken. Het uitzicht vanaf dat modderpad was wel geweldig. Je keek zo de vallei in die naast het dorp ligt.

 

         

 

                                    modderheuvel                                                             uitzicht

                                         

 

Ook ik vond het jammer deze tocht nu niet te kunnen maken, maar Azir begreep wel dat we daar niet tegenop konden komen met de kinderwagen en vond het ook goed om het weggetje naar de kleine paardjes en het kerkhof af te lopen. Na een regenbui gewapend met haar regenlaarzen want dan wilde ze in de plassen dansen. Dat laatste eindigde in natte broek en onderbroek, maar dat woog 100% op tegen de lol die ze erbij had. Zeker wanneer ik “angstig” riep:”Pas op je onderbroek, die moet toch niet meespetteren?” Al zingend en hikkend van de lach danste ze dan verder. Het blijft een kleine dondersteen!

 

Dit jaar hingen de meeste fruitbomen vol. De appels en peren moeten nog even verder rijpen, maar de mirabellen waren klaar om gegeten te worden. Samen met Dymf en Azir ben ik de boomgaard ingegaan. Wanneer ik achterom keek, moest ik af en toe echt zoeken naar Azira, die is flink gegroeid, maar nog kwam het gras boven haar uit hier en daar. We hebben ons tegoed gedaan aan de mirabellen en andere pruimen. Bij het schudden aan de boom vielen ze zo naar beneden. Ik ben toen snel terug naar huis gegaan en heb een groot zeil gehaald. De mirabellen konden zo op het zeil vallen en niet verdwijnen tussen het hoge gras. Gewapend met een flinke hoeveelheid in de emmer en met een aantal al afgevallen appels liepen we weer terug. We hebben er flink wat taartjes mee gebakken en 2 grote potten compote mee gemaakt. De laatste dagen van de vakantie waren ook de perziken rijp genoeg om te eten. Ook hiervan hebben we gesnoept en verdwenen er een aantal in een taartje.

 

Zoals al eerder vermeld zat Bert deze vakantie met dubbele gevoelens in Laneuvelle. Kon niet zo lekker zijn draai vinden en zeker de eerste twee weken stonden min of meer in het teken van bezinning op hoe nu verder. En dan met name een bezinning met betrekking op het huis in Laneuvelle. Er passeerden al plannen in de trant van het huis van mijn moeder overkopen wanneer die misschien verhuizen over een paar jaar, of het huis verder opknappen en dan verkopen. Ik wilde er niets van weten. We hebben dit huis gekocht met een droom voor ogen en nu het even anders lijkt te lopen moeten we niet meteen opgeven. Dit is het stekkie waar we voor gevallen zijn en daar moeten we maar het beste van maken. En als we nu het woonhuis verder opknappen zijn we daar ook over een paar jaar mee klaar, hoeven we echt geen “af” huis te kopen van anderen. Mochten de verhuisplannen definitief geen doorgang vinden dan zien we dat over een paar jaar wel en moeten we dan beslissen wat we doen. Er kan zoveel gebeuren in een paar jaar. We moeten het voorlopig maar zien als een lekkere plek waar we heen kunnen als we er even uit willen. En wat ook belangrijk is dat we zien dat de kinderen het erg naar hun zin hebben. Heerlijk de ruimte om buiten en binnen te spelen.

                    

 

                                                       

 

                                                                Lekker spelen in je eigen wereldje

 

 

 

Natuurlijk zie ik ook wel een beetje op tegen het weer een paar jaar iedere vakantie aan het bouwvakken zijn, maar misschien moet ik daar ook een betere balans in vinden. Niet maar door moeten gaan omdat de tijd dar altijd veel te kort is, maar ook meer tijd vrij maken voor echte ontspanning en wandelingetjes en dergelijke.  

 

De laatste week begon Bert’s gemoedstoestand  gelukkig toch om te slaan. Hij had een nieuwe bosmaaier gekocht en was aan de slag gegaan. Ik had de eerste dag al het “kinderweitje” gedaan met de elektrische maaier, maar de nieuwe vond ik zo met slappe buikspieren en bekkenbodemspieren net een graatje te zwaar en te groot. Meestal neem ik de maaiklussen op me, maar het was best fijn dat Bert het dit keer deed. Ik was wel een beetje bang dat het met zijn rug niet goed zou gaan, maar hij had gelukkig een goed tuigje bij de maaier en die verdeelde het gewicht over heupen en rug. En hij ging als een speer. Deze is duidelijk een stuk krachtiger dan die elektrische. Kleine boomgaard en eerste stukje weiland waren in een paar middagen kaal. En dan echt kaal, want het is een monster die maaier, eigenlijk heel oneerbiedig, alles wat ie tegen komt wordt aan pulp gehakt. Dat was ook wel iets wat Bert dwars zat. Dat is ook een probleem van er alleen de vakanties zijn. Je bent er nooit echt op het juiste moment om bepaalde klussen te doen. In dit geval dus het gras maaien. Met als gevolg dat er nu grof geschut moet worden ingezet. Ik durf er niet eens over na te denken hoeveel slakken er gepureerd zijn…………..

 

Het echt even bezig zijn heeft ook geholpen Bert zijn bui wat te veranderen. Langzaamaan kreeg hij ook weer zin er hier iets van te maken. Maar dan zouden we het één en ander wel wat anders moeten gaan aanpakken. Echt verbouwen lukt niet wanneer de kinderen mee zijn. Eén van beiden kan toch al niet helpen dan en de kinderen “lopen alleen maar in de weg”. Je moet er niet aan denken dat je net puin naar buiten gooit en Azir besluit toch daar naar buiten te stappen in een onbewaakt ogenblik. Komende herfstvakantie zal Bert twee weken alleen heen gaan. Eén week om het een en ander voor te bereiden en een tweede week om daadwerkelijk op te gaan bouwen. Plan is de boven verdieping aan te pakken. Nu de hooizolders leeg en schoon zijn is het tijd voor nieuwe vloertjes. Dat zou misschien net lukken in die tijd met hulp van één of twee aanpakkers. Ook kan er een begin gemaakt worden met de herinrichting van de eerste verdieping. De vloer verdubbelen en isoleren en een groffe kamerindeling maken. Om de keuken wat meer licht te geven zal er een stukje vloer  van de eerste verdieping helemaal weg gehaald worden. Via glazen pannen in het dak moet er dan een zee van licht naar binnen gaan vallen in de toekomst. Misschien laten we het “gat” in de vloer open met een leuke balustrade eromheen, misschien leggen we er loopglas in. Ik zal deze weken in Holland blijven met de kinders. Het is wel even slikken dan weer een lange tijd niet in Laneuvelle te kunnen zijn, maar ik denk dat het voor Bert goed is om met dit plan heen te gaan, het geeft een gevoel van echt constructief bezig zijn en zelf vorm geven aan het huis. En dit alles in zijn eigen ritme en zonder afleiding van kinderen en “overaktieve” partner. Ik zal gewoon een strak plan moeten maken voor de invulling van de herfstvakantie want zonder auto is het lastig ergens te komen met een kleuter en een baby. Maar tegen die tijd kan Eluana wel mee met de bakfiets in de maxi cosi en kan Azir achterop, en dat geeft alweer iets meer bewegingsvrijheid. Wat nu het belangrijkste is is dat wij weer samen op één lijn komen over het hoe en wat met ons huis in laneuvelle. En gelukkig lijkt de zin en motivatie bij Bert weer terug te komen en zijn we wat dat betreft weer samen op een weg vooruit.

posted @ 11:29 AM | Feedback (0)

Sunday, November 26, 2006 #

Laneuvelle herfstvakantie 2006

 

 

 

Deze vakantie zou in het teken van het grote “meten is weten” staan. Het is te voorzien dat we in de toekomst met aanvragen voor bouwvergunningen te maken zullen gaan krijgen. Daarvoor zal een bouwtekening en de inmenging van een architect vereist zijn. Bert kent via zijn werk een goede architect en deze zou ons willen helpen met het vertalen van de maten van het huis naar een bouwtekening. Een heel erg fijn aanbod.

Wij zijn dus vele uren bewapend met meetlinten en pen en papier aan de gang geweest. We hebben de klus best onderschat, wat gaat daar veel tijd in zitten zeg!

 

Meteen de eerst dag zijn we begonnen met klusjes. Bert is begonnen de grote deur van de schuur te verstevigen. Enkele deurbomen zijn gebroken of hangen min of meer uit hun voegen. Ondertussen ben ik begonnen de kelder op te schonen.

 

 

                              

 

                                             ingang van de kelder

 

 

Daar lag een enorme laag oude aarde. De vorige bewoners hebben daar jarenlang hun groenten ingekuild. Maar de kelder is vrij vochtig en de laatste jaren durfde de vorige bewoonster de trap van de kelder niet meer af in verband met gevaar voor uitglijden en is de boel er niet frisser op geworden. Wel was de laag aarde hier en daar helemaal gecomposteerd en tierden de paddenstoelen welig. Dus daar ging ik weer, met mijn vertrouwde emmer, trap af, emmer vullen, trap op, emmer legen in de kruiwagen etc. Als ik die emmer toch niet had! Hier en daar lagen stukken steen en oude dakpanresten tussen de aarde. Eigenlijk waren die meer in de aarde geklonken en dat maakte de klus niet makkelijker. De eerste dag een kruiwagen of 10 afgevoerd. Ik had het idee aardig gewerkt te hebben, maar er was visueel geen vooruitgang te zien. Morgen dan maar verder.

 

                 

 

                                                          voor de klus

 

 

Klaartje en Erik waren er ook met de kinderen. Onze vakanties liepen zowaar een keer synchroon. Ik ben even langs gegaan en Azira is even blijven spelen. Later in de week is Azir nog een paar uurtjes wezen spelen.

 

 

 

 

                   Claartje, Luc, Stijn en Azira bewoneren de paddestoelen

  

                                                                 

 

                                                                              op naar het huis op de heuvel

 

 

Het boodschappen doen hebben we het weekend uitgesteld, maar moesten er toen toch op uit. We zijn altijd het liefst zo min mogelijk tijd bezig met dat soort zaken. Zeker als we er maar een weekje zijn, de tijd vliegt. Natuurlijk te gehaast de winkel door en thuisgekomen bedachten we plotseling nog een heleboel dingen die we mee hadden moeten nemen. Maargoed, ook deze keer, ondanks de vergeten schapjes, zijn we niets tekort gekomen deze week.

Op weg naar Bourbonne zijn we even bij Daniël en Francoise gestopt. Deze nodigden ons uit om te komen eten op dinsdag. Leuk, ons eerste etentje bij Fransen in het dorp. We werden wel “gewaarschuwd” dat het niet veel bijzonders zou worden, maar ons gaat het ook niet om de culinaire hoogstand van zo’n avond. Wij vinden het gewoon leuk dat we een avond met Franse vrienden kunnen doorbrengen en wat bij te praten.

 

Na de boodschappen zijn we verder gegaan met meten. Bert had een schema gemaakt in de laptop en zo liepen we heen en weer tussen voorgevel en laptop. Van de details meteen foto’s gemaakt ter ondersteuning van de tekening die komen moet. Alleen het meten van de voorgevel kostte al bijna de rest van de dag. Dat beloofde iets voor de hooizolders. Daarin bevinden zich de nodige balk constructies  waarvan de afmetingen vast ook van belang zijn voor een degelijke tekening.

 

 

   

 

                                                 inbrengen

 

Het etentje bij Francoise en Daniël was gezellig. Bert was al eerder op de dag heengegaan en had samen met Daniël aan de computer gewerkt. Ik ben iets later heengegaan met Azira. We hebben Bert en Daniël even gedag gezegd en zijn toen met Francoise naar de achterkamer/ keuken vertrokken. Daar had ze een cadeautje voor Azira. Een klein babypopje inclusief klein beertje. Ja, die Azira wordt maar mooi verwend door al die oma’s in het dorp. De rest van de avond heeft ze zich vermaakt met de nieuwe pop en het speelgoed van de kleindochter van Francoise. Een hele vuilniszak werd leeg gekiept en stond ter beschikking van Azira. Onder tussen heb ik met Francoise gepraat over haar kleindochter, onze plannen en bezigheden met het huis en over enkele aspecten van het Nederlandse leven. Zij complimenteerde me met mijn Frans. Volgens haar ben ik erg vooruitgegaan sinds de vorige keer dat we echt wat langer hebben gepraat met elkaar. Dat was een jaar of  twee en half geleden. Ik wijt die vooruitgang meer aan mijn toegenomen zelfvertrouwen met betrekking tot het Frans spreken, dan aan het volgen van lessen of het me in de boeken storten. Laatste twee zaken zijn meerdere malen voorgenomen, maar tot op heden niet uitgevoerd.

Toen de mannen waren uitgewerkt zijn we naar de voorkamer gegaan en hebben we een aperitief gedronken en wat geknabbeld. Tot Azira’s vreugde stond er ook een schaaltje olijven. Daar heeft ze flink van gesnoept en de dorst die ze ervan kreeg werd gelest met een, door Francoise met liefde bereid, glas grenadine limonade.

Ik dronk mijn glas waarschijnlijk niet snel genoeg leeg, want Francoise bleef maar zeggen dat ik het niet op hoefde te drinken als ik het niet lekker vond. Dat ik niet uit beleefdheid door moest drinken. Tja, ik ben geen grote drinken en na een dag hard werken weet ik hoe een beetje alcohol op me in kan werken. Maar die uitleg overtuigde haar niet.

 

Na een uurtje was het eten klaar en gingen we aan tafel. Een echte franse pot au feu. Groenten, aardappelen en een stuk vlees. Francoise legde nog een keer uit dat dit echt Frans eten was en verontschuldigde zich nog een keer voor de eenvoud van de maaltijd. Zij smaakte ons anders goed. Bij het eten serveerde Daniël zelf ingemaakte augurkjes. Hij zei er wel bij dat we het samen met een hap vlees zouden moeten eten. Ik besloot eerst een klein stukje gewoon te proeven. Dat heb ik geweten. De boel was flink gepeperd en brandde mijn mond uit. En inderdaad samen met een hap vlees ging het prima.

Na de hoofdgang werden de kazen aangerukt en we moesten overal van proeven en flink toetasten. Ik zat al aardig vol van de pot au feu maar de kaasjes smaakten goed. Daarna kwamen nog wat gebakjes als toetje. Ik heb een halve genomen want meer kon ik niet hebben.

We zijn nog even blijven zitten, maar al snel werd het tijd om Azira richting bed te laten gaan, dus heb ik gastheer- en vrouw bedankt en ben ik met Azir naar huis gegaan. Bert bleef nog even en vertelde me toen hij thuiskwam dat Daniël hem een in Frankrijk vrij gangbare angst had verteld. Frankrijk zal volstromen met Nederlanders die massaal Nederland zullen gaan ontvluchten omdat wij hier allemaal in angst leven ivm het wonen onder de zeespiegel. We zitten te springen om het hogerop te gaan zoeken.

 

 

De rest van de week dus verder meten. Tussen de bedrijven door verder met de kelder en natuurlijk stonden ook de wandelingen met Azira naar de paardjes op de agenda. En samen met Azira heb ik weer flink wat walnoten geraapt. Samen hadden we reuzelol wie de noot het eerst zag/voelde en hem als eerste opraapte. De noten hebben we in een kistje gedaan welke we in de zon hebben gezet  zodat ze goed zouden kunnen drogen. Later in de week, toen er meer regen viel, hebben we de noten verplaatst naar de mand achter de cuisinière. Laatstgenoemde brandde weer behaaglijk en nam de drogende werking van de zon over.

 

 

   

 

                                                            noten

 

 

Dag na aankomst hebben we de cuisinière aangestoken. De eerste regenachtige dagen was het ook lekker behaaglijk dat hij brandde, daarna was het eigenlijk alleen noodzakelijk in de avond. Gaf ons mooi de gelegenheid wat broodjes te bakken.

 

 

                   

 

                                                   kneden en rollen

 

De temperaturen overdag stegen gestaag en op donderdag zaten we op zo’n 25 graden. Het was gewoon warmer dan tijdens de zomervakantie! Wat een traktatie. Hoewel niet optimaal voor de natuur om ons heen, de fruitbomen kwamen alweer in de knop terwijl de winter nog moet komen, heb ik er heerlijk van genoten. Die herfstatmosfeer, mooie kleuren en aparte lichtval aan het einde van de dag, in combinatie met die hoge temperatuur was een bijzonder geheel.

 

 

                                                  

                                                        lekker in  de zon

 

 

Sam en Erik zijn dinsdag met een aantal vrienden aangekomen. Sam en één van zijn vriendjes zijn even langs geweest en hebben zich, samen met Azira, vermaakt met het smurfenspel op de computer. De volgende dag is Bert even gedag wezen zeggen bij sam en is hij even blijven hangen omdat Azir mee wilde spelen met alle kinderen die daar waren. Ondertussen ben ik verder gegaan met het meten van de hooizolders en de houten geraamten. Dat valt niet mee in je eentje. Sta je boven in de nok op je laddertje schiet het meetlint weer los. Vervolgens stoot je je kop bij het naar beneden gaan. Dat soort gedoe. Toen ik “klaar” was trilden alle spieren in mijn benen. Zo ingespannen was ik bezig geweest mijn evenwicht te bewaren en bovenin te komen. Bij dat dat gebeurd was.

 

Natuurlijk stond ook deze vakantie een bezoekje aan onze buurvrouw gepland. Ook daar worden de gesprekken steeds persoonlijker. Dit keer hadden we het onder andere over het opvoeden van kinderen. Azira liet meteen zien waar ik het over had want die bleef maar negatief aandacht vragen. De buurvrouw herkende dat gedrag wel van haar kleinkinderen. Tenminste richting hun ouders. Bij haar kregen ze de kans niet. Zij zet ze meteen in de hoek en stelt haar grenzen erg scherp. Maargoed, daarbuiten gedragen kinderen zich over het algemeen anders wanneer ze niet thuis bij papa en mama zijn.

Ook hier gepraat over de vorderingen met het huis. Toen ik vertelde bezig te zijn met de kelder vroeg ze me met welke. Met welke? We hebben er toch maar één? Mais, non, il y en a deux! Nog een kelder, maar waar dan? Het schijnt een kleine kelder te zijn welke zich bevind in de tweede grange. Helemaal achterin waar het varkenskotje zat. Maar daar hebben we al heel snel onze gezaagde boomstammen opgestapeld. Het plafonnetje zat er toen nog in waardoor het een erg donker hok was en de vloer was bedekt met een laag zand en modder. Ik heb er geen luik gezien destijds. Neemt niet weg dat ik dit een enorm leuke ontdekking vind.

 

Eén van de laatste dagen heb ik Bert zijn haren lekker in het zonnetje zitten knippen. De burgemeester reed een aantal keer langs en ging iedere keer meewarriger kijken.  

 

 

       

 

                   Bij nader inzien toch begrip voor de meewarrige blik……………

 

 

Ook besloot Azira toen even alleen naar de buurvrouw te gaan. Maar deze ging net een wandelingetje maken en kwam vragen of Azira met haar mee mocht lopen. Ook zij keek enigszins geschokt naar mijn vorderingen tot dan toe. Het was een leuk gezicht haar hand in hand met Azira te zien wegwandelen. Azira verlegen aan haar hand en luisterend naar haar gekwebbel. Na een minuut of 10 kwamen de dames weer terug en was ik net klaar met Bert zijn coupe. De buurvrouw zei, nadat Bert haar nadrukkelijk haar mening vroeg, dat het er goed uitzag. Ja, hij heeft er wel eens erger bijgelopen, maar eerlijk gezegd verdiende mijn knipkunst geen schoonheidsprijs.

 

 

         

 

                                               samen op weg

 

 

We hebben de buurvrouw  meteen een tour door het huis aangeboden. Die nam ze graag aan want ze was wel nieuwsgierig. Als eerste heeft zij ons de plaats van de tweede kelder gewezen. Inderdaad, weggestopt onder de stapels planken.. Daarna hebben we haar onze vorderingen laten zien. Ze had niet begrepen dat we zoveel hadden gedaan en zo grondig wilden aanpakken. Ze had er respect voor. Zeker toen ze zag dat de zolders leeg waren en de lemen vloeren en plafonds verdwenen waren. We hebben nog veel te doen, maar we zijn al een eind gekomen zo in onze vakanties. Daar konden wij ons alleen maar bij aansluiten.

posted @ 10:53 AM | Feedback (0)

Thursday, September 14, 2006 #

laneuvelle zomervakantie 2006

Eindelijk was daar de zomervakantie. Vier weken Laneuvelle, geweldig! Ik had mijn plannetje al klaar met betrekking tot hetgeen ik minimaal gedaan zou willen hebben voor we weer richting Holland zouden rijden.

Op de heenweg hebben we het gehad over de bron van inkomsten wanneer we in Frankrijk wonen. De vorige vakantie hebben we het idee gekregen dat er misschien iets in de computers te doen is voor Bert. Op zich zou het fijn zijn dat er in ieder geval een bron van inkomsten is, maar ergens zat het mij ook niet helemaal lekker. Hoe moet het dan wanneer ik geen werk vind en Bert om de één of andere reden wegvalt? Ik kan het computergebeuren niet overnemen. Dus laten we toch nog eens goed nadenken over iets wat we alletwee zouden kunnen trekken en waar voor beiden affiniteit ligt. We kwamen al snel op het brood bakken, koken met verse ingrediënten, het leven dichtbij de natuur. Oude ambachten. Zelf je yoghurt maken etc. Maar hoe zoiets vorm te geven? Proberen cursussen te organiseren waarbij we een aantal zaken zelf kunnen doen en het één en ander uitbesteden aan docenten die een thema kunnen vullen. Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben! Borrelend van de ideeën en  met het gevoel dat dit ons beiden het meest levensvatbare idee lijkt van alle ideeën die we tot nu toe hebben gehad reden we met een blij gevoel verder.

 

De eerste twee weken ging Amber mee. En de meiden hebben net als de vorige keer geweldig gespeeld. Azir mocht ook vaak meedoen, dus ook die had weer de tijd van haar leventje.

 

                                  

 

                                                                       Azir en Amber

 

De eerste anderhalve week was een beetje de tijd van het aanrommelen. Bezoekjes bij oma en buren. Boodschappen doen en Bert heeft de omgeving wat verder uitgekamd en ons tot nu toe onbekende mooie plekjes ontdekt. De meiden zijn een paar keer bij Sam gaan zwemmen. Daar staat nu een enorm zwembad, waar een heel gezin in kan zonder elkaar in de weg te zitten. Azira wilde ook graag mee. Maar het is een stuk dieper dan haar eigen tweebands badje en het duurde een hele tijd voor ze erin heen en weer durfde te lopen. Trapje af en snel naar de overkant, weer terug en snel er weer uit. Vol trots.

 

 

                                

 

                                                                            Zwembad

 

Helaas was het maar een paar dagen echt lekker zonnig. Dus het zwemmen liep al snel uit op bibberige kinders. Azir wilde wel steeds mee om te zwemmen, maar had de hele tijd begeleiding nodig en die hebben we kunnen overhalen ook gewoon in haar eigen badje te plonzen.

 

Klaartje, Erik, Stijn  en Luuk bleken er ook te zijn. Maar hun vakantie zat er alweer bijna op. Azir heeft nog een middag bij Stijn gespeeld en daar kwam ze weer enthousiast van terug. Die twee kunnen het goed vinden samen. Erg leuk. Jammer dat we net in een andere regio wonen wat betreft vakantie indeling in Nederland. Zo lopen we elkaar wel eens net mis in de vakanties.

 

De eerste anderhalve week heb ik geen grote klussen aangepakt. Heb een oud bureautje van Dymph, dat overgaat op Azira, opgeschuurd en geverfd. Hij was bruin met rode laatjes en deurtjes. Ik vond dat dat wel wat gezelliger kon. Hij is paars geworden en de deurtjes en laatjes heb ik verschillende pasteltinten gegeven. Dit klusje duurde toch langer dan gepland doordat de schuifdeurtjes niet meer lekker pasten nadat er een extra verflaagje op gesmeerd was. Dus de onder en bovenkant een stuk bijschuren en opnieuw verven. Eén deurtje loopt nog niet helemaal lekker, maar Azira kan nu zelf alles open en dicht krijgen, dus ik besloot het verder maar zo te laten.

Bert is bezig geweest met elektra op de bovenste zolder boven het woonhuis. Daar bevindt zich nu ook een elektriciteitspunt en kunnen we de zolder verlichten. Bovendien kunnen we nu eventueel ook met elektrische apparatuur aan de slag op zolder. Ondertussen heb ik nog wat stuiken en dode bomen omgehaald. Dat gaf me toch ergens een naar gevoel. Terwijl ik de bomen omzaagde voelde ik een soort misselijkheid, net alsof ik hem vermoordde. Vreemd omdat er bijna geen leven meer in de boom zat en hij geen licht meer kreeg doordat de andere bomen veel groter zijn en het zonlicht voor hem wegkaapten. We moesten maar geen dieren nemen die ter zijner tijd opgegeten moeten worden. Wat dat betreft ben ik toch opgegroeid met het knuffelidee van een dier en niet met de productieve kant van het houden van dieren.

 

15 Augustus is een feestdag in Frankrijk en zou er feest zijn in onder andere Bourbonne. Ook was er kermis. Daar moesten we natuurlijk naar toe! In Bourbonne aangekomen moesten we goed zoeken om enig feestgedruis te ontdekken. In de winkelstraat bleek een rommelmarkt te zijn. Daar zijn we  even over heen gelopen. Maar veel bijzonders zijn we niet tegen gekomen. Natuurlijk waren wij rond het middaguur heen gegaan. Een tijd dat de meeste Fransen thuis zitten. Ergens stond een bandje te spelen, maar er kwam geen hond op af. Was dit het feest, of hadden wij het verkeerde uur van de dag gekozen om heen te gaan? We hebben nog wat door Bourbonne gewandeld en de meiden hebben nog wat lol gemaakt bij de fontein.

 

 

                       

 

                                                                      Fonteinpret

 

Daarna zijn we in de auto gestapt en richting kermis gegaan. En net als de vorige keren dat er kermis was in Bourbonne, kwamen we aan op een uitgestorven kermisterrein. Alle attracties nog afgedekt. Toen zijn we maar verder gereden op zoek naar heftig feestgedruis in een ander dorp of stadje. Want in Bourbonne waren we wel uitgefeest.

 

Al snel kwamen we bij een dorpje waar een geitenboerderij bleek te zijn. Daar zijn we even gestopt en hebben we wat kaas gekocht. Naast kazen maakten ze er ook op kleine schaal jam, kaarsen, en crème de cassis. Van het laatste hebben we ook een fles gekocht. De vrouw des huizes vertelde ons dat er ook gefeest werd in les Tonnes. Aha, dat was spekkie naar ons bekkie, eindelijk zouden we dan toch nog feesten vandaag.

 

In les Tonnes aangekomen zagen we een pleintje en een wegafzetting. Er stond zowaar een Miko standje (te vergelijken met Ola in Nederland). Helaas was hij niet bemand en was er verder ook geen teken van leven. Laat staan van feestgedruis.

We zijn toen maar gestopt bij een soort oud klooster. Er was daar ook een restaurant en de meiden wilden graag een ijsje. Na even rondgekeken te hebben zijn we op ijsjesjacht gegaan. Zelfs dat lukte niet. We hebben zeker 10 minuten bij de balie gestaan maar we werden gewoon genegeerd. Het was net een soort slapstick. Het leek erop dat het restaurant gerund werd door één familie. Er was een soort Quasimodo achtig mannetje, zonder bochel, die de hele tijd heen en weer liep. Zich voortbewegend als een pinguïn en voordurend pardon, pardon zeggend wanneer hij er langs moest. Het personeel moest langs de balie om naar de keuken/ wijnkelder te gaan en de ruimte was erg klein. Op een gegeven moment ben ik frisse lucht gaan zoeken want ik kreeg een zeer opgesloten gevoel. Toen kwam ik ergens de lijst met ijsjes, inclusief de prijs, tegen. Het goedkoopste waterijsje was €1,85. Dit samen met het feit dat Bert nog steeds volledig genegeerd werd, er zou ook even gezegd kunnen worden dat er zo iemand zou komen om te helpen, had ik mijn buik vol van het hele gebeuren. Dan thuis maar een waterijsje.

Toen zijn we maar weer naar huis gegaan. Ernstig vermoeid van al het feestgedruis dat we de kop hadden moeten bieden.

 

De dagen daarna hebben de meiden een prachtige hut gebouwd. Ik heb grote bewondering voor de manier waarop ze hebben samengewerkt. Bijna geen gemopper en in heus overleg. En het is een heel mooie hut geworden. Netjes afgewerkt. En heel gezellig ingericht met tafeltje, boekenplankje een oude bel en een waxinelampje. Er is echt de tijd voor genomen. Jammer genoeg is het de dagen na de bouw veel gaan regenen en hebben de meiden er niet heel veel in kunnen spelen. Maar hij staat er nog wel even, dus een volgende keer kan er ook nog lekker in gespeeld worden.

 

                     

            

 

                                                              huttenbouwerij

 

Zaterdag kwamen Niels en Jasmin in Smurf om Amber weer op te halen. We hebben lekker buiten gegeten en vonden het jammer dat ze zondag alweer weg moesten.

 

De eerste helft van de vakantie zat er op en het werd tijd wat grotere klussen aan te pakken. We wilden heel graag de hooizolder boven het woonhuis leeg krijgen. Boven de voorkamer alle hooi, dakpannen en stukken hout weg, boven de tuinkamer het laatste stukje plafond weghalen en daarna de vloer eruit. Om een mooie afvoerweg te maken moesten we eerst de zolder boven de eerste schuur ontruimen. Daar lag een beetje hooi, veel oude rotte planken en een heleboel stof…………..

De eerste stap daartoe was het leegruimen van de werkbank en alle spullen in een hoek te zetten en goed af te dekken. Uit ervaring weten we hoe stoffig alles wordt en daar kan het gereedschap slecht tegen. Zeker wanneer er een filmpje vocht over heen komt. Dat hele opruimen kostte ruim een dag. Maar toen dat gebeurd was voelde het goed, ons gereedschap zou goed beschermd zijn.

Daarna heb ik de ladders naar boven gebracht en zo neer gelegd dat ze op de balken lagen en ik me kon voortbewegen zonder naar beneden te storten. Toen hebben we een aantal planken in de hoek verwijderd en van daaruit de rest van de rommel naar beneden gegooid. Na anderhalve dag was deze klus geklaard. Een groot deel van de eiken planken zagen er nog heel goed uit. Hier en daar een plek en de meeste waren wat krom getrokken in de loop der jaren, maar aan stevigheid hadden ze weinig ingeboet. We hadden het idee ze te herbruiken, maar toen we even bezig waren ze af te kloppen en bij te schaven met de staalborstel zagen we wel in dat dat voor nu een te langdurig klusje zou worden. We hebben een aantal planken goed afgeborsteld en bijgeschuurd en die zien er prachtig uit. En er was er één met precies het formaat die in de houder van het dakje boven de put paste. Die hebben we apart gelegd en is later door Bert op de juiste lengte gezaagd.

De meeste planken liggen los op de zolder en er zijn er een aantal die echt rot zijn en waar niet meer op te lopen is.

 

                           eerste klus

 

                                           Lege zolder en zolder die nog leeg moet

 

De volgende dag zijn we begonnen de stapeltjes dakpannen die nog op de zolder boven het woonhuis lagen te verwijderen. Bert liet ze naar beneden zakken en ik stopte ze in de kruiwagen en reed ze naar achteren waar ik al een flinke stapel heb liggen van de vorige hooizolderruimingen. Gelukkig viel het aantal pannen mee die we hadden af te voeren en al vrij snel kon ik mijn stofmasker opzetten en beginnen met het naar beneden gooien van oud hout en hooi. Er leek geen eind aan te komen. Maar ik was bang dat als ik toen zou stoppen ik de klus waarschijnlijk niet meer op zou pakken. Dus hevelde ik rustig door. Toen ik klaar was en Bert riep kon hij de deur van de schuur niet eens meer open krijgen. Er lag een enorme hoeveelheid hooi in de werkplaats. Het was goed dat we de zware machines ook hadden afgedekt met zeilen want de zaagtafel en de van dikte bank waren helemaal verdwenen. Met de nodige moeite klauterde ik de, ook half in het hooi verborgen, ladder weer af.

 

     

                en nu afvoeren..................                                       werkuitrusting

 

Daarna begon het grote afvoeren. Gelukkig hebben we twee kruiwagens. Ik stampte ze vol en Bert reed ze naar achteren waar al voor de tweede dag een vuur brandde van alle niet bruikbare stukken hout die van de zolders kwamen. We hebben tegen de 60 kruiwagens hooi verbrand…….

De laatste “beetjes” viezigheid wilden we niet naar beneden gooien. Dat zou zo stoffig zijn dat we bang waren dat dat toch de afgedekte machines en gereedschapskisten zou bedekken. Bovendien lagen er hier en daar dierlijke uitwerpselen en die wilden we ook niet door de schuur laten rollenbollen. Voor de zoveelste dag op rij zette ik mijn stofmasker weer op en ben de laatste stof en puinresten in asbestzakken gaan stoppen. Maar het viel tegen. Aan het eind van de dag was er pas een halve zolder redelijk stofvrij en de zolder die we als eerste hadden ontruimd deze vakantie lag weer helemaal bezaaid met vreselijk fijn stof. Maargoed, de volgende dag met goede moed verder en aan het eind van de dag konden we de vruchten proeven van ons werk. Wat een schitterende ruimte lag daar onder al die rotzooi verstopt! En de vloer zag er, op enkele kromgetrokken vloerdelen, prachtig en zeer stabiel uit. Het grootste deel kunnen we zeker als ondervloer laten liggen. Voor in de middag waren oma Akke en opa Adriaan gekomen en die hebben de twee meiden voor twee en halve dag logeren meegenomen.

 

     schoon

 

                                                              schone vloer

 

Die twee dagen hebben we doorgebracht met het slopen van het laatste stukje zolder boven de achterkamer en met het verwijderen van de vloer in de kamer. Een kalklaagje met daaronder een dikke leemlaag en daaronder weer een laag duigen die rustten op de balken. Aan de onderkant van de balken hangt het gebakken tegel plafond van de tuinkamer, dus enige voorzichtigheid was geboden. Hier en daar was de leemlaag nog kneiterhard maar op andere plaatsen was hij min of meer verpulverd en tussen de duigen door verstuift.

 

                        

                         

                                                       het begin is gemaakt...................

 

De stukken vloer verdwenen ook deze keer weer in mijn zwarte emmer welke via de trap in de kruiwagen in de eerste schuur werd geleegd. Dit keer met de luxe van Bert die de kruiwagens wegreed. Aan het eind van de dag was de vloer op een vierkante meter na eruit. Dat wil zeggen de bovenlaag want de duigen had ik nog maar even laten liggen.

 

                       

                       

                                          duigen, duigen, duigen, duigen..............................

 

We waren alletwee doodmoe, maar wel tevreden over de hoeveelheid werk die we de laatste dagen hadden verzet.

De volgende ochtend dus met frisse moed en stramme ledematen weer verder. Eerst het laatste stukje van de leemlaag en daarna de rand op de muren die het kamertje omsloten schoongemaakt. Daar zaten hier en daar nog plakken leem van het plafond op en er lag een dik pak fijn stof en gruis. Daarna zouden we eindelijk de duigen verwijderen. Ik gooide ze naar beneden en Bert joeg ze meteen door de zaagtafel. Hupla voor de houtkachel.

 

     

 

                              afvoeren                                              we zijn er bijna..................

 

Ondertussen was het alweer tegen vijven en zouden oma en opa weer komen met de meiden.

 

Restte ons alleen nog het opruimen en schoonmaken. Ik zou me de komende dagen bezig gaan houden met het uitzuigen van de ruimten tussen de balken zodat we ook daar van het gruis en fijne stof af zouden zijn.

Ondertussen had Carla gebeld en zij en Bas wilden graag bij ons langs komen. Ze zaten op dat moment in Luxemburg en zouden in de loop van de middag bij ons kunnen zijn. Ik zag naar hun komst uit. Voor die avond hadden we ook Ron en Elles uitgenodigd. Zij zouden de volgende dag weer op Holland aangaan.  We besloten onder het afdakje buiten een eettafel en stoelen te installeren. Met meer mensen aan de tafel in de woonkeuken gaat ons steeds meer tegen zitten. De tafel is vrij laag en het is altijd een gedoe hoe we met zijn allen toch bij tafel kunnen komen. Voor de kinderen hadden we een tafeltje apart gezet. Het was een gezellige avond.

 

De volgende ochtend hebben we lekker ontbeten en hebben we een toertje met de auto gemaakt. Koffie en koekjes mee. Leuke dorpen gezien en na een aantal keer verkeerd te zijn gereden de weg terug weer ingeslagen. Onderweg gestopt bij een zonnebloemenveld en wat zaden geraapt en een verdwaalde bloem geplukt en meegenomen. We waren bijna thuis, maar toen vonden we toch een geschikt plekje om een kopje koffie te drinken. Hup oude slaapzak uit de auto en genieten van het uitzicht.

Na thuiskomst heeft Carla met de kinderen gespeeld en hebben Bert en Bas wat hout naar achteren gelopen en chiffrons gemaakt voor op het dakje van de abri in de eerste boomgaard. Ik heb me gestort op het uitruimen en uitzuigen van de ruimtes tussen de balken waar we de vloer verwijderd hadden.

 

  

 

                                                            schoon

                                                 

En zo waren we alweer bij de laatste week aangekomen. Nadat het boven klaar was hoopte ik ook nog even wat ontspanning te kunnen opzoeken deze week. Mijn stukje speksteen lag nog precies op dezelfde plek als waar ik hem had neergelegd bij aankomst. Helaas………….. We hadden wat gereedschap nodig en zagen dat in de kisten onder het zeil toch de stof was neergeslagen. Ik kon me weer herenigen met de stofzuiger………… eerst alle richeltjes en latjes schoongemaakt. Daarna alle grote spullen naar buiten gebracht om de boel eerst goed aan te kunnen vegen. Daarna met de stofzuiger, zonder mondje, we moeten het doen met het ronde gat van de slang, stukje voor stukje af en uitgezogen. Daar was ik na twee dagen mee klaar en toen waren de gereedschapskisten aan de beurt. De compressor naar buiten gevolgd door en één voor één de dozen en kisten met onze gereedschappen. Alle dozen en kisten leeggehaald en gereedschapje voor gereedschapje afgeblazen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van werd. Was die dagen ook niet het zonnetje in huis, maar het moest wel gebeuren want anders zouden we ons gereedschap zo kunnen afschrijven. Maar goed het was een wijze les. De volgende keer gewoon alles buiten zetten onder een zeil. Dan hoeven we alleen de schuur zelf schoon te maken. Dat scheelt alweer 2 dagen werk en een slechte bui.

Ik was dan ook erg blij toen ik de laatste kist weer terugzette. En de schuur heeft er nog nooit zo schoon uitgezien. Dat probeer ik me maar voor ogen te houden.

 

Bert had weer een periode dat zijn rug heftiger opspeelde dan gewoonlijk. Iedere dag is het aanwezig, maar een aantal keer per jaar moet ie echt bed houden. En nu was het weer zover. Het is altijd weer naar om hem zo te zien lopen. Na een paar dagen is hij weer wat gaan scharrelen. Gelukkig maar, want zeker in een vakantie periode is zo'n heftige aanval van rugpijn heel naar en ook psychisch belastender. Wel wilde hij nog graag een hoekje beton storten in de schuur en zodra hij weer enigszins mobiel was heeft hij de bekisting gemaakt en heeft hij het betonijzer op maat geknipt en geplaatst.

 

                       

 

                                                   de basis

 

 

Die dagen was ik bezig met de grote schoonmaak en ben ik verder gegaan met het dakje van de put. Met de schuurmachine proberen al het spinthout en de splinters eraf te krijgen en de scherpe hoeken wat af te vlakken. Er moest toch meer afgeschuurd worden dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Daarna ben ik begonnen met schilderen. We hadden toevallig een rode beits staan die de oorspronkelijke kleur van het dakje heel dicht benaderd. Ik had nog anderhalve dag en beide zijden moesten minimaal 2 keer, en de bovenkant 3 keer, gebeitst worden. Hoe zou ik dat gaan redden?

 

Bert was de ruimte op de zolder nog eens aan het bekijken en liet zijn kritische blik over de schoorsteen glijden. Daarbij kwam hij een tekst tegen. De schoorsteen is gerepareerd in 18… door iemand uit Bourbonne les bains. Helaas waren de cijfers na de 18 niet te lezen, maar het zegt wel iets over de leeftijd van ons huis. Ik hoop dat we de tekst kunnen behouden en hem in zicht kunnen houden.

 

               

 

                                                    gerepareerd in 18..?

 

Gelukkig was het donderdag weer mooier weer geworden en was het vrijdag en zaterdag stralend. De verf droogde dus een stuk sneller dan de aangegeven tijd op het blik en kon ik net zaterdagavond de laatste laag beits smeren. Zondag voor vertrek hebben we de planken weer boven de put gehangen.

 

Vrijdag had ik er even de balen van. Het schoonmaken was klaar en het was toch nog mooi weer geworden deze vakantie. Ik wilde een middagje even lekker niets moeten doen. Behalve dus af en toe een zijde van het putdakje schilderen zat er weinig aktie in me. Ik ben met Azira naar de buurvrouw op bezoek geweest en daar heeft Azir voor het eerst echt bonjour, merci en au revoir gezegd. En de buurvrouw een knuffel en een kus gegeven ipv dat de buurvrouw haar echt bij de lurven moest grijpen voor een lekkere bisou. En daar waren we alledrie natuurlijk erg mee in ons nopjes. Het gaf azir ook meteen een stoot zelfvertrouwen want ze zei dat ze wel een keer alleen naar de buurvrouw zou willen gaan als ze nog 3 is. Prima, dat mag, dan ga je morgen nog even alleen heen.

 

Ik heb me over mijn stukje speksteen gebogen, maar al snel brak er een zorgvuldig uitgeschuurd lelieblaadje af en heb ik het weer terzijde gelegd om eerst rustig na te denken over hoe het op te lossen. De oplossing zit redelijk in mijn hoofd, maar ik moet er een rustig gevoel voor hebben om te gaan zitten kneuteren.

Ik heb me toen op het fruit gestort. Voor het eerst hangen de perziken er prachtig bij zonder al te veel te zijn aangetast door ziekte en zeer.

 

 

                                                                           

                       perziken                                 en                       druiven

 

 En de witte druif tegen het huis doet het ook geweldig. Ik lag een keer in bad en had het raam open. Toen ik naar buiten keek, keek ik zo tegen de trossen aan die zich in vol ornaat laafden aan de stralen van de zon. Dit gaf wel het “leven als God in Frankrijk gevoel”.

Gewapend met de ladder begon ik mijn pluk missie. Ik zou ook wel aan de takken kunnen schudden tot de perziken eruit zouden vallen, maar ik denk dat ze dan eerder beurs geweest zouden zijn dan dat ze zouden zijn na gerijpt. En dus niet houdbaar tot thuis. De eerste die ik plukte was mooi rood en voelde zacht aan. Rijp voor mijn mondje dus. En hij smaakte heerlijk. Het zonnetje scheen en ik at het versgeplukte fruit uit eigen boom. Beter kan het toch niet?

 

Zaterdagochtend voelde Bert zich goed genoeg om toezicht te houden terwijl ik het beton stortte. Zo met zijn aanwijzingen durfde ik het wel aan. Het was wat lastig om het in alle hoeken mooi strak te krijgen omdat ik daar geen steunpunt had voor het “strijkbalkje”. Maar Bert heeft me overtuigd gewoon rustig door te gaan. dan zou het zich vanzelf zetten. En gelukkig had ie gelijk! Het is ook niet voor niets de Bertweter. Ik merk dat ik me moet trainen in geduld hebben bij dat soort klussen. Wanneer ik het niet snel genoeg de goede kant op zie gaan wordt ik chagrijnig en loop er het liefst bij weg. Bang dat het niet gaat lukken en ik het gewoon niet kan. Ook heb ik weinig ervaring met zelf betonstorten en moet ik ook gewoon de eigenschappen van het materiaal en de fases in het verwerkingsproces leren kennen. En inderdaad met en beetje geduld kwam het helemaal in orde en is het begin gelegd voor een mooie stevige betonvloer in de eerste schuur cq werkplaats.

 

 

 

   

 

                                                          begin nieuwe vloer

                                                                                                                                           

 

De rest van de zaterdag stond in het teken van schilderen en opruimen en schoonmaken.

Tijdens het werken achtervolgde Azira me op de trap naar de kelder. Ze weet dat ze daar niet mag komen en ik gaf haar een standje. Ze werd boos en antwoordde dat ze dan nu wel alleen naar de buurvrouw zou gaan. Ik zei haar dat dat wel mocht, maar dat ze dan niet de straat op moest huppelen en in het gras moest blijven lopen naar haar huis toe. Meteen enthousiast en opgewonden ging ze op pad. Natuurlijk kon ik het niet laten om te gluren, je kind gaat immers maar één keer voor de eerste keer alleen naar de franse buurvrouw……………….. Azir was zo in haar enthousiasme verzonken dat ze niet door had dat ik een stukje achter haar liep en me verstopte achter het muurtje bij de kerk. Van daaruit kon ik haar mooi bespieden. Ik had haar gezegd dat ze maar op het keukenraam moest kloppen en bonjour moest roepen. En dat deed ze dan ook. De buurvrouw kwam lachend naar buiten en gaf haar meteen weer een knuffel waar je u tegen zegt, zwaaide naar mij, want ze had mij al lang zien staan en nam Azir mee naar binnen.

Op weg naar huis kwam ik Tony en Mary, een Engels echtpaar dat een beetje hoger in het dorp een huisje heeft, tegen. Samen met bert hebben we ze een tour gegeven langs de zaken die veranderd zijn sinds hun laatste bezoekje en we hebben even kort bijgekletst.

Toen we hen gedag zeiden kwam Azira alweer aangehuppeld. Met een tasje gevuld met een Franse wafel, een harde pannenkoek volgens azira, en een paar lollies. Helemaal trots en in haar nopjes. Ze was alleen vergeten merci te zeggen, maar ze had haar wel een knuffel en een kus gegeven. Dat was ook goed. Tja, ze wordt wel erg snel groot. Nu al alleen ‘op pad’.

 

Zondagochtend hebben we de hele bubs weer in de auto geladen en hebben we de put van zijn dakje voorzien. Het moet nog wat afgewerkt worden, maar dat komt een volgende keer.

 

 

                 

 

                                                             Put

 

Tegen twaalven reden we weg en na een bezoek aan Akke en Adriaan stopten we rond half 12 weer netjes voor ons Amsterdamse huisje.

Het was een vakantie zonder al te veel zomers weer, maar met een zeer goed gevoel over hetgeen we aan werk verzet hebben. En daarmee stappen we ook de volgende fase in: de opbouwende fase, dus nu nadenken over dakramen en isolatie van het dak boven het woonhuis. En dat geeft ook zo’n goed gevoel, nu zullen we eindelijk verschil gaan zien en kunnen we beginnen met het omtoveren van de boerderij tot ons “palazzio”.

 

 

posted @ 4:04 PM | Feedback (1)