balans's Blog

My Links

Blog Stats

Archives

Image Galleries

Wednesday, January 16, 2008 #

Clairey Kerstvakantie 2007

 

                  

 

 

 Tja, deze vakantie geen Laneuvelle. Wel een heerlijk weekje bij mijn moeder en een snel kijkje in Laneuvelle.

Ons oorspronkelijke plan was eerst naar mijn moeder en Adriaan te rijden in de Vogezen. Daar zouden we eerste kerstdag doorbrengen.Op tweede kerstdag, in Frankrijk geen feestdag, zouden we naar Laneuvelle rijden om daar nog een ruime week te vertoeven.

Maar voor dat zo ver was is Bert maandag naar Laneuvelle gereden om daar het één en ander voor te bereiden voor de komst van zijn dames.

Afgelopen herfst heeft hij een lekkende leiding in de badkamer geconstateerd en die zou hij nu gaan afdoppen. Ook  wilde hij de houtkachel in de keuken vast op stoken en in de achterkamer en de tuinkamer een elektrische kachel de boel wat laten opwarmen. Eerste kerstdag zou hij dan weer naar Akke en Adriaan terug rijden.

 

Wat ons al opviel toen we het dorp inreden waren de lichtjes die bij mijn moeder vandaan leken te komen. Toen we het pad insloegen naar het huis en “langszij” kwamen zagen we buiten in de vensterbank allemaal kaarsjes en kerststukjes staan. In de boom vlak voor het raam brandden ook de lichtjes. Het was een fijn gevoel om zo welkom geheten te worden! Toen we uitstapten viel ons nog iets op: ijzige kou. Later bleek dat het hier al een paar weken aardig vroor. Binnen echter was het gerieflijk door het opporren van de houtkachels. Hoewel boven geen vaste kachels staan was het in bed dankzij kruiken en flanellen beddengoed ook goed toeven. Wel was ik blij dat ik op de valreep met het oog op de nachtelijke voedingen van Eluana nog een flanellen pyjama heb gekocht. Deze had ik helaas voorin de laadruimte ingepakt en daarom moest ik het de eerste nacht met mijn hemdje doen. Gelukkig had ik voor de kinderen, en Dymph voor zichzelf, een “eerste nacht tasje” gepakt, zodat deze goed uitgerust de eerste nacht zouden ingaan.

 

Op zich verliep de reis goed. Eluana deed het net als van de zomer super in de auto. Ze heeft wat liggen spelen en heeft veel geslapen. Netjes bij elke stop klaar voor een luier en een slok. Azir kon haar draai niet zo goed vinden en kon niet in slaap vallen in de auto. Die kwam eigenlijk oververmoeid aan en heeft de hele nacht gespookt. Te moe om in slaap te vallen en met zere benen. Ik had met haar te doen want ze leek er zelf weinig grip op te kunnen krijgen. Ik ben twee keer even bij haar in bed geschoven. Zij kalmeerde en viel in slaap. Bovendien hield ik het ook niet langer uit in hemd en onderbroek in die kou! Toen ik er voor de vijfde keer uitmoest omdat ze het hele huis bij elkaar schreeuwde heb ik haar toch ook even streng toegesproken. Daar tussendoor wilde Eluana ook nog twee keer een flinke slok. Ik hoopte maar dat dit niet de standaard voor de komende weken zou worden want mijn bed uitkomen voor afwisselend Eluana en Azira zou ik met de vermoeidheid die toch al speelt niet erg lang trekken. De eerste dag was ook ik dus redelijk gebroken. Gelukkig hoefde ik me geen zorgen te maken over boodschappen, huishouden, koken en zo meer. We zijn weer vreselijk in de watten gelegd door Akke en Adriaan.

 

De eerste dag hebben we benut om wat bij te komen van de reis. Zoals gezegd brandden overal de houtkachels en Akke had het huis voorzien van allerlei gezellige kerststukjes en twee kerstbomen. Op elk tafeltje en kastje straalden de kaarsjes je tegemoet. Het was reuze gezellig en hartelijk in huis. Ik ben in de middag even met Eluana naar bed gegaan en we hebben ook Azira even in bed gelegd. Ik denk dat Eluana de enige was die echt even een tukkie deed. Maar het gewoon even liggen soezen deed mij ook goed. Azir ging van haar eigen bedje via mijn bed naar een bedje op de bank beneden. Misschien een minuut of 10 de ogen dicht, maar toen vond ze het wel weer welletjes. Die avond allemaal een beetje bijtijds naar bed.

 

 

                                

 

                                                                                gezellig voorlezen

 

 

 

Maandag is Bert naar Laneuvelle gereden en hebben wij de dag spelend en wandelend doorgebracht. Het had weer flink gevroren en onderweg kwamen we bevroren plassen en greppels met een laagje ijs tegen. Azir ging helemaal uit haar dak. Ieder plas moest getest worden. Zelf erop en met stokken erin porren. Zoveel echte winters heeft ze nog niet meegemaakt. Ook moest er weer een verzameling gevonden takken mee naar huis. En omdat ze die zelf niet allemaal kon sjouwen, “ ik heb een gebroken arm en daarom is het lastig om zelf zoveel mee te nemen”, werd oma Akke tot lastezel gebombardeerd. Deze taak heeft ze goed volbracht en ook Dymph en ik pasten ons goed aan aan het wandeltempo wat nu eenmaal samengaat met veel ijsoponthoud.

 

 

 

Tussen de middag een snelle hap brood en daarna met zijn allen de auto in om het ijs op het meertje bij Le Morillon te gaan beproeven. Het vroor al lange tijd en Adriaan dacht dat het ijs nu zeker sterk genoeg zou zijn om een schaatsploegje te kunnen dragen. Zelf was hij zondag aan het eind van de middag al even een testrondje gaan maken. Bij thuiskomst glunderde hij en zei dat het prachtig ijs was. Ik ging maar al te graag mee want het is een eeuwigheid geleden dat ik op natuurijs heb geschaatst. Wat dat betreft ben ik verwend opgegroeid. De deur uit en zo het ijs op stappen op de vaart achter ons huis. Hele tochten maakten we vroeger. Als kind met de buren, als we moe werden werden we op sleepsjaal genomen, en later met de middelbare school en vrienden. Mijn laatste tocht heb ik gemaakt met Adriaan in Ursem en omstreken. Het was leuk om ook nu weer samen op het ijs te staan. En petje af hoor, want ik kan alleen maar hopen dat ik op die leeftijd, 72, nog zo fit ben als hij!

 

 

                     

 

 

 

             

 

                                                                        Adriaan in aktie!!!

 

 

Arjan, Brigit en de kinderen zouden ook komen en toen wij bezig waren de ijzers om te binden arriveerden ook zij. Akke had nog Friese doorlopers van ons van vroeger en daar gingen Fey en Youk stoer mee aan de gang. Even later mocht Mex een poging wagen.

Ook voor Azira was het een hele ervaring. Voor het eerst in haar leventje op natuurijs! En hoewel ze in verband met haar gebroken arm niet kon schaatsen is ze met oma aan haar zijde het meertje helemaal overgeglibberd.

Dymph en ik moesten weer even wennen, maar toen we een paar minuten op het ijs stonden kregen we de slag al snel weer te pakken. Ook de daarbij behorende zere enkels, helaas. Maar we hebben flink doorgezet en genoten van deze onverwachte schaatspartij. Nadat Dymph was uitgeschaatst nam Brigit haar schaatsen over en zo kwamen we toch nog allemaal toe aan wat ijspret. Eluana was dik ingepakt en was onderweg al in slaap gevallen. Die heeft in haar buggy aan de kant gestaan en toen het wat frisser werd hebben we haar op het ijs in het zonnetje gezet. Toen ze wakker werd heb ik een rondje meertje met haar geschaatst. Ze vond het maar een rare boel.

 

 

          

 

                                                               oma Akke met de jongste dames

 

 

 

Thuis gekomen belde Bert. De leiding liet zich niet afdoppen omdat hij hem niet heet genoeg kreeg. Het enige resultaat was dat de plastic plaktegels achter de leiding op de muur, hoewel goed afgeschermd, begonnen te smelten en verschrompelen. Daarop heeft Bert de aktie voorlopig gestaakt. Dus actiepunt 1, weer stromend water in badkamer en wc mogelijk maken, was gestrand. Erger was dat het in Laneuvelle -17 was geweest en de afvoer bevroren was. Ook in de woonkeuken was de afvoer in het aanrechtkastje bevroren. Bert heeft zijn vorige bezoek de leidingen wel leeg laten lopen, maar nu blijkt er in dat aanrechtkastje een knik te zitten in de afvoerpijp. En in die knik was wat water blijven staan, hetgeen natuurlijk bevroor. Bert heeft de boel heel langzaam weten te ontdooien met behulp van het badkamerkacheltje en wonder boven wonder waren er geen leidingen geknapt. Maar voordat de boel ontdooit was was hij wel een dag verder. Bert zag het somber in hier met de kinderen te gaan zitten vakantie vieren. Daar baalde ik best van en had nog goede hoop dat we ons met de cuisiniere in de woonkeuken en de elektrische kachelelementen ook goed zouden kunnen redden. Dan maar de hele dag een grote ketel en pan water op de houtkachel. Een weekje niet douchen maar ons gewoon met een teiltje warm water wassen leek mij een niet al te zware opgave. De badkamer zelf is redelijk snel warm wanneer de badkamerkachel vol gas staat. Voor de tijd van de douche hebben hele generaties zich zo schoon gehouden. Dat zouden wij toch ook moeten kunnen.

 

Dinsdag zijn wij begonnen met een heerlijk ontbijtje. Akke had zoals altijd de tafel mooi gedekt. Tijdens het eten belde Arjan om te vragen of we weer meegingen schaatsen. Ondanks de pret van de dag ervoor hebben we toch afgeslagen, de blaren op mijn enkels waren even niet in schaatsstemming en ook Dymph haar enkels hadden nog wat tijd nodig om bij te komen. Tja, dat krijg je ervan als de winters geen echte winters meer zijn…….

 

 

 

                          

                             

                                                                lekker warm ingepakt

 

 

Adriaan is wel gaan schaatsen en onze damesploeg is gaan wandelen. Over de weg naar Frizon. Daar doken we het bos in om via het bospad  weer uit te komen naast het musée in Clairey. Akke stond bij dat het bospad aardig hard was, zeker nu de grond bevroren was, en vermoedde geen grote problemen met de buggy. Ze had gelijk, het pad was erg hard. Helaas ook de stenen en keien die erop lagen. De buggy stond steeds op de noodrem en ik was bang dat Eluana te veel door elkaar geschud zou worden. Maar een blik in de buggy leerde ons dat zij het prachtig vond allemaal. Twee grote zussen die voor haar uit liepen, overal bomen en lekker gehobbeld worden. Zij vond het prima. En na een half uurtje viel ze hobbelend en al heerlijk in slaap. Dat stelde me wel wat gerust. Ook tijdens deze wandeling kamen we overal bevroren plassen tegen. Wederom tot groot genoegen van Azira. Op een gegeven moment moesten we haar echt afremmen om iedere plas te beproeven, we wilden wel voor het donker het bos uit zijn. Het laatste kwartier begon zij een beetje te piepen over vermoeidheid, maar voor zo’n kleine meid vind ik dat ze een reuze wandelaar is.

 

 

 

                                                       

 

                                                                           dames in aktie

 

 

 Thuisgekomen arriveerde Bert ook snel. Hij stelde me voor om weer richting Nederland af te reizen en niet met de kinderen naar laneuvelle te gaan. Ik gaf meteen tegengas. We spraken af dat wij donderdag even samen heen zouden rijden en dat ik daarna mijn oordeel zou vellen. Ik was ook benieuwd hoe het huis er na de herfstvakantie uitzag. Foto’s zeggen vaak niet alles. Ook leek het Bert een goed idee de vakanties van het komende jaar te benutten om een aantal klussen te klaren in het huis zodat we volgende winter niet tegen dezelfde problemen aanlopen als nu. Dat zou wel betekenen dat hij met een vriend/ ingehuurd iemand aan de gang zal gaan en ik met de kinderen op moet trekken. Misschien niet mee gaan naar Frankrijk. Dat viel niet helemaal goed bij mij. Natuurlijk weet ik dat het de afgelopen vakantie enorm is opgeschoten en dat je niet kan leven met een gezinnetje en klussen tegelijk als het om de werkzaamheden gaat die we nu moeten gaan verrichten. Maar voor mijn gevoel sta ik er dan helemaal buiten. De afgelopen vakanties heb ik me een breuk gewerkt aan het sloopdeel van de verbouwing en nu het opgebouwd gaat worden ben ik niet eens in de buurt! Het is de droom van ons beiden en ik kan niets toevoegen de komende fase. Dat voelt niet fijn. Maar rationeel gezien heeft Bert zeker een punt. Het is rommelig en stoffig en het werk kan niet steeds onderbroken worden omdat er boodschappen gedaan moeten worden of omdat er moet worden gekookt. Misschien dat ik een korte vakantie bij mijn moeder kan logeren en eventueel huren we in de zomer één van de gites in het dorp. Zolang ik met de kinderen de tuin kan gebruiken is het al een stuk beter. Het echte huiselijke leven dan maar tijdelijk elders. Helemaal zijn we er nog niet uit, maar we zullen wel een aardig compromis vinden.

 

Woensdag ook weer op ons gemakkie de dag begonnen. Vanuit bed hoorde ik Azira beneden in jubelstemming. En ja hoor, het sneeuwde! Ze zat er al sinds aankomst op te hopen en nu gebeurde het dan. Oma moest meteen mee naar buiten om een sneeuwpop te maken.

Gelukkig bleef het even doorsneeuwen. Geen spectaculaire hoeveelheid, maar genoeg om een paar mooie ballen van te draaien.

 

 

 

        

 

                                                                       sneeuwpret

 

Bert en ik hadden beiden al een tijdje het idee dat Eluana eigenlijk toe was aan haar eerste vaste hapje. Iedere keer dat wij zaten te eten zat ze driftig mee te smakken. We besloten nu we allemaal relaxed waren en geen haast hadden een appeltje tot moest tot koken en haar kennis te laten maken met iets anders dan moedermelk. Ik herinner me de snoetjes die Azira destijds trok nog goed. Maar de gezichten die Eluaan trok sloegen alles. Ze vond het duidelijk maar niets. Maargoed, de eerste kennismaking heeft plaatsgevonden en het zal nu een kwestie zijn van iedere dag een beetje proberen en afwachten hoe lang het duurt voor ze er aan went. Azira was meteen gretig, het is grappig om te zien dat dat bij Eluaan helemaal anders is. Maar met wat geduld en zonder te forceren komt het ook bij Eluaan de dag dat ze lekker zal zitten smikkelen.

 

 

 

 

  

 

                                                               “lekker“ smikkelen..........

 

 

In de loop van de dag hebben Bert, Azira, Eluana en ik een grote wandeling gemaakt. Dit keer gewoon over de weg, dat was hier en daar al lastig genoeg met de aangevroren sneeuw. Het eerste kwartier werd benut om eens lekker met sneeuwballen te gooien. Azir gaf Bert een paar flinke ballen en ook Azir kreeg haar deel. Ze gierde het uit van de pret. Azira wilde Bert graag het schaatsmeertje laten zien. Naar mijn idee was dat veel te ver lopen voor haar. Maar ze was vastbesloten. We zijn een stuk richting meertje gegaan, maar besloten de afslag er naar toe toch maar links te laten liggen. We hadden zo toch nog een hele trippel voor ons liggen en de eerste tekenen van vermoeidheid sloegen toe bij Azir. Maar zo met kleine pauzes om een tekening in de sneeuw te maken of om dierenspoortjes te bekijken zette ze toch dapper door.

 

    

 

 

               

 

                                                                                     “uitrusten“

 

 

 

Het laatste stuk ging over behoorlijk steile hellingen. Daar was het echt glibberig. Daar hebben we een soort spel van moeten maken, een soort uitdaging want onze kleine wijsneus had ondertussen de tong op de knieën. De laatste tien minuten gingen weer als een speer. Er waren jongens met brommers en quads aan het crossen in de sneeuw en dat gaf zoveel afleiding dat Azir even helemaal vergat hoe moe ze was. Ik denk dat we al met al toch bijna twee uur onderweg geweest zijn. Dus wederom petje af voor het uithoudings-, en doorzettingsvermogen van Azira.

 

 

 

                                                    

 

                                                                            stoer doorzetten!

 

 

 

Donderdagochtend zijn Bert en ik naar Laneuvelle gereden om daar de boel te bekijken en dan ons definitieve oordeel te vellen over het al dan niet naar Holland rijden. Gelukkig was de dooi ingetreden en leken de wegen beter begaanbaar. Over de grotere wegen had ik geen twijfels, maar wel over de wegen waar we overheen moesten om Clairey uit te komen en om Laneuvelle in te komen. Nu het niet meer vroor en er waarschijnlijk al wat andere auto’s over die wegen gegaan zouden zijn besloten we het er toch op te wagen. Het eerste stuk was dus spannend. En daar bleken ook de slechtste stukken in te zitten. We voelden de auto een paar keer glijden, geen prettig gevoel, en we hoopten maar dat we geen tegenliggers zouden krijgen op die smalle weggetjes. Zolang je rustig aan rechtdoor kachelde was er niet veel aan de hand, maar om op die gladde weggetjes uit te moeten wijken zou weer een heel andere rijvaardigheid vereisen. Na de eerste hobbels reden we moeiteloos door naar de afslag Laneuvelle. Dat laatste stukje weg gaat door de bossen en we werden verrast door plotselinge mist en glibberigheid. We vroegen ons stilletjes af hoe de steile daling het dorp in er bij zou liggen. Daar hadden we geluk. Die weg was helemaal ijs en sneeuwvrij!

 

Een snelle blik in het huis leerde mij al heel snel dat Bert gelijk had en dat het geen goed idee zou zijn hier de komende week met de kinderen vakantie te gaan vieren. In onze slaapkamer stonden de spullen die voorheen boven stonden opgeslagen. Alles netjes in dozen en kratjes, maar erg veel bewegingsruimte was er niet over gebleven. In de woonkeuken waar we in de winter eigenlijk de hele dag vertoeven waren twee lampen uitgevallen bij de werkzaamheden op de eerste verdieping. Dus er was geen goed licht waarbij de kinderen zouden kunnen spelen of lezen. Daarnaast was er geen water in wc en badkamer en was het ijzig koud. Dit met de nog te verwachten kou trok ook mij niet aan. Zonder kinderen geen probleem, wij improviseren wel wat, maar ik denk dat er voor de kinderen geen lol te beleven zou zijn. Ze zouden geen kant opkunnen. We besloten de dag erop terug te rijden naar Nederland. Azira is toe aan een nieuw bed en we spraken af dat we de resterende vakantie week zouden benutten om een begin te maken met Azira’s kamer. En als we zover zouden komen ook meteen Eluana’s kamertje van een bedje zouden voorzien. Zij slaapt nu in Azira’s oude ledikant op onze kamer en nu ze bijna 6 maanden is vinden we het wel tijd worden dat ze naar haar eigen kamertje verhuisd.

Bert heeft nog het één en ander afgesloten en ingeladen en in die tussentijd ben ik even bij een aantal mensen langs geweest. De Franse buurvrouw nodigde me weer uit voor een kopje koffie, maar dat heb ik moeten afslaan. Ik heb haar uitgelegd dat ik even gedag kwam zeggen en Eluana kwam laten zien en dat we bij mijn moeder logeerden de afgelopen week. Dat we in verband met de kou niet met de kinderen naar Laneuvele komen en dat we hopen dat we ons volgende bezoek aan Laneuvelle langer kunnen blijven en we dan weer graag een kopje koffie bij haar komen drinken. Ook zij was vol van de -17 graden van de afgelopen week. Maar ze liep rond in t-shirt en makkelijke broek, dus ik denk dat haar kacheltjes haar huis gerieflijk kunnen houden.

Daarna ben ik even bij Claartje en Erik langs geweest. Er is nogal wat gebeurd in hun privé sfeer de laatste tijd en ik wilde ze graag weer even zien en spreken. Ook dit was geen lang bezoek, maar ik was blij hen even gesproken te hebben. En ze hadden heel lief een pakketje voor Eluana gemaakt met kleertjes en een knuffeltje. Stijn en Luuk vonden Eluana ook erg interessant. Frappant wat voor uitwerking een baby heeft op andere kinderen. De stoerste jongetjes worden stil en zijn onder de indruk.

 

Tegen de tijd dat we terugreden begon het donker te worden. We waren een beetje onzeker over het laatste stukje weg naar mijn moeder toe. Op de heenweg hadden we wat geglibberd en nu de zon onder was gegaan was het kouder geworden en hadden we minder zicht. We besloten een andere weg te nemen. Ook daar zaten twee steile hellingen in. De eerste was net als in Laneuvelle helemaal schoon. Maar het stuk weg daarna, ook een door het bos kronkelende weg, was hier en daar zo glad als een spiegel. We zaten alletwee met geknepen billetjes. En dan hadden we de lange klim nog voor de boeg. Hoewel deze wel besneeuwd en bevroren was kwamen we daar zonder kleerscheuren overheen. Pfff, het laatste stukje zou een kippenkunstje zijn. Daar vergisten we ons in. Het pad omhoog naar mijn moeders huis moest nog beproefd. Ik stelde Bert al voor om de auto gewoon beneden te laten staan. Dan zouden we met inladen wat extra heen en weer moeten lopen. Maar Bert besloot de proef op de som te nemen. En eenmaal begonnen is er geen weg terug meer. Al zwiepend en zwaaiend kwamen we aan op het plekje waar de banden weer een beetje grip hadden omdat onze auto daar de voorgaande dagen had gestaan en het daar vrij was gebleven van sneeuw. Het engste was dat we bijna de auto van Akke en Adriaan ramden en we geen enkele invloed leken te hebben op welke kant onze auto op ging. Toen we dus eindelijk op de juiste plaats stil stonden hebben we eerst even zitten bijkomen voordat we uitstapten. De schrik zat er toch een beetje in. Stel je voor dat we op het laatste moment nog even de auto van mijn moeder total loss gereden zouden hebben……….

 

De volgende ochtend is het me 1 keer gelukt als eerste op te staan. Met het idee toch nog iets gedaan te hebben heb ik mijn kans geroken en heb de houtkachels vast lekker op gang geholpen en de houtvoorraad aangevuld. En natuurlijk stelt zoiets niet veel voor, maar al doende had ik er wel mijn binnenpretjes van. Deed me ook een beetje denken aan de keren dat ik hier alleen was, toen ik nog niet samen was met Bert, en ik wel mijn steentje bij kon dragen. In de herfst met de appeloogst, in de zomer met het hooien en in de winter met het hout halen en wandelen met het hondje. Ja, ik heb hier fijne herinneringen liggen.

Maargoed, het mijmeren sloeg al snel om in even aanpakken. De auto moest ingeladen en de kinderen moesten reisvaardig gemaakt worden.

Deze vakantie pakte anders uit dan gedacht, maar we hebben desondanks een heerlijk weekje gehad. Mam en Adriaan nogmaals bedankt!!

 

 

 

                      

 

posted @ 1:47 PM | Feedback (0)