balans's Blog

My Links

Blog Stats

Archives

Image Galleries

Wednesday, July 08, 2009 #

Meivakantie 2009 en aanloop verhuizing

Deze mei vakantie zou in het teken staan van het voorbereiden voor de dakklus die komende zomer zou gaan gebeuren. Dan zou het hele dak eraf gaan om daarna opnieuw opgebouwd te worden met behulp van een hoogwaardig soort isolatiepanelen. Het is een specifieke manier van isoleren met een hoog isolatie rendement. En het materiaal is ecologisch verantwoord, hetgeen voor ons ook erg belangrijk is. Maar zoals geschreven “zou staan”. Ruim een week voor ons vertrek is Bert naar Laneuvelle gereden om het contract te tekenen met de aannemers. Helaas kwam hij van een koude kermis thuis. Ik zal niet in detail treden maar het kwam er op neer dat de aannemer, op een voor ons nogal kinderachtige manier, niet de genoemde termijn, begin juni beginnen met steigers opbouwen, heeft aangehouden. Hij zal maart 2010 wel alle tijd hebben ons te helpen. Terwijl wij van begin af aan duidelijk zijn geweest in onze planning. Het moet klaar zijn voordat de kinderen en ik naar Laneuvelle verhuizen. Niet dat het dak eraf is als wij hier net zitten en de chaos helemaal compleet zal zijn. Azira naar een Franse school en thuis ook geen kant op kunnen ivm een verbouwing. Wij waren ervan overtuigd dat de aannemer dat ook begrepen had en vonden het erg onvolwassen om Bert helemaal naar Frankrijk te laten rijden om een contract te tekenen waarvan zij al konden weten dat het voor ons geen optie zou zijn. Een email of telefoontje zou voldoende geweest zijn, even overleggen. Achteraf hebben we nog email contact gehad en daaruit concluderen we dat wij misschien teveel op de mondelinge, en dus niet ondertekende, plannen hebben vertrouwd. Neemt niet weg dat de aannemer bij twijfel zijner zijds heel goed contact met ons had kunnen opnemen. Al met al zijn we terug bij af.

 

Toch wil ik de verhuizing doorzetten. Ik heb mijn baan opgezegd, ben per 1 maart met ontslag gegaan, en Azira hoort al bijna een jaar nu dat we gaan verhuizen en zit ter voorbereiding op Franse les. Ook ten opzichte van haar kunnen we de verhuizing niet nog een jaar uistellen. Qua leeftijd en schoolinstroom vinden we dat dit echt de “laatste kans” is en de overstap nu waarschijnlijk makkelijker verloopt dan wanneer ze ouder is.

Er zal huis technisch wel het nodige moeten gebeuren. De centrale verwarming moet weer aan de praat komen en de schoorsteen van de cuisinière in de keuken moet worden aangepakt zodat het huis goed te verwarmen is. Het kan hier vreselijk koud zijn en een huis met zulke dikke muren blijft lang kil. Dat merkten we ook deze vakantie. Eigenlijk had de kachel in de keuken nog even lekker moeten branden. Zeker vanuit een onbewoonde situatie en met de kou van de winter nog in de muren was het niet aangenaam. Op een gegeven moment was het binnen kouder dan buiten. Maar met het badkamerkacheltje aan dreven we de temperatuur ook betrekkelijk snel op naar wel prettige hoogte. Dus verwarming, electra, badkamer en hoeveelheid licht in huis hebben een hoge prioriteit. Daar gaan we ons dus de komende tijd op toeleggen. Qua vervanging van het dak zullen we nieuwe plannen moeten maken. Met wie gaan we in zee en welke manier van isoleren kiezen we dan. Het hele dak vervangen of slechts een deel. Duidelijk is wel dat dit volgend voorjaar pas reëel is.

 

Ondanks bovengenoemde tegenvaller zijn we vol frisse moed naar Laneuvelle gereden. We moeten nu eenmaal roeien met de riemen die we hebben en diep van binnen heb ik het gevoel dat het wel allemaal goed gaat komen. En er was evengoed genoeg te doen. De cour was weer bijna een grasveld en ik heb de nodige tijd op de knieën gezeten om de begroeiing te verwijderen.

 

                                                                     

 onkruid wieden

 

                                              wiedewiedewied....

 

 In de boomgaard moest een hoop opschot worden weggezaagd en in de schuur zijn we begonnen met voorbereiden om de toekomstige cv een plek te kunnen geven. Daarvoor moest een hoop geruimd en verschoven worden. “Gelukkig” was het grofvuil ophalen deze vakantie. Spullen die we veel te lang hebben bewaard, voor het geval dat we het ooit gaan gebruiken, maar in 5 jaar niet meer aangeraakt zijn, en leuke nostalgische poppenwagentjes die we hier op zolder hebben gevonden, maar ook te gehavend waren om echt te gebruiken, zijn met enige pijn in het hart langs de weg gezet. Een door Bert gevonden onderdeel van een industriële ventilator, een oud zwembad en kinderspeeltentje, stoelen en een kast volgden dezelfde route. Ik heb bij een aantal spullen sterk de neiging gehad ze weer naar binnen te sleuren, maar dat is meer mijn “probleem met loslaten” dan dat we de spullen echt zouden gaan gebruiken.

We konden ons na deze opschoning weer vrijelijk door de schuur bewegen. Een heerlijk  gevoel want daarvoor konden we niet meer bij onze prachtige machinerie komen. Zaagtafel en vlak van dikte bank waren grotendeels onbereikbaar geworden in de loop der jaren.

Bert is begonnen de schuurdeur, een soort grote poort, te verstevigen. Hierbij moest de keuze gemaakt worden tussen hermetisch dichten of voor gebruik intakt houden. Daar we niet weten hoe de toekomst eruit zal zien en waarvoor we de schuur mogelijk willen gaan gebruiken hebben we ervoor gekozen dat de deur toch te openen zal blijven. Voorlopig niet want het wordt de komende jaren de plek voor de werkbank, maar het mechaniek laten we intact.

Nadat de deur gefixeerd was hebben we een plaatje beton gestort voor de deur. Twee zomers terug hebben we daar al een plaatje gestort met het idee regelmatig een stukje te betonneren en zo doende uiteindelijk in de hele schuur een vlakke betonvloer te storten. Toen dat klaar en gehard was hebben we een deel van de oude werkbank daarheen verplaatst.

 

 

                                       werkbank

 

                                                                Begin van nieuwe werkbank

 

 

 Volgende stap was het storten van een betonplaatje op de plaats waar de nieuwe cv installatie, op hout en olie, zal gaan komen. Helaas hebben de oude installaties de geest gegeven tijdens de ernstige vorst van de afgelopen winters. Dat was een tegenvaller, maar waarschijnlijk kunnen we het nu af met één installatie die zowel op hout als op olie gestookt kan worden ipv als voorheen met een houtkachel en een oliestoker.

 

Wat ons wel steeds meer zorgen baart is de staat waarin het huis naast ons verkeerd. Iedere vakantie zie je het verder vervallen. De gaten in het dak worden steeds groter en steeds vinden we een stuk dakpan of een stuk loodslap in onze cour. De kinderen mogen ook niet meer spelen in die hoek. Er zal maar net een stuk van het dak naar beneden komen zeilen wanneer zij daar aan het ronddarren zijn. We zullen het binnenkort aankaarten bij de burgemeester zodat hij de eigenaar ook kan aanschrijven en hem kan verplichten er iets aan te doen.

 

 

                                        gatenkaas

 

                                                                              gatenkaas

 

 

 We hebben een paar dagen vrij guur en regenachtig weer gehad maar daarna klaarde het op en hebben we zomerse dagen gehad. De meiden hadden het weer prima naar de zin. Eluaan wilde het liefst meteen na het opstaan de cour op om lekker buiten te spelen. Die werd echt boos wanneer ik zei dat ze nog even moest wachten omdat het nog wat te fris was. Tja, als de zon erdoor kwam was het heerlijk, maar ’s morgens tussen half 6 en 6 uur was het nog kil. Standaard kwam ze ook met de buggy aanzeulen; “mama wannele, paadje kijke?” Dan gingen we weer op weg naar het straatje  tegenover ons huis om de paardjes te bekijken en om even op het bankje onderweg te gaan zitten. Al dan niet met wat te knabbelen of te drinken.

 

 

 

                             op avontuur      slokje drinken

                                                                    

                                                                                      op avontuur

 

 

Al Azira’s bekende vrienden waren er weer deze vakantie. Stijn en Luuk, Sam en Jatosha en Wyona. Er is dus weer enorm veel gespeeld. Wat ook erg leuk is nu de kinderen allemaal wat ouder zijn is dat ze gewoon zelf heen en weer gaan en besluiten wanneer ze bij iemand anders willen spelen.

 

Bij Sam hebben we een gezellige avond gehad onder het genot van een maaltijd patatjes. De hele maaltijd stond in het teken van het spel “verzin een dier met de laatste letter van het voorgaand genoemde dier”. Al snel zijn de meest bekende dieren genoemd en ook niet alle letters lenen zich om “ff snel” met een dier op de proppen te komen. Al snel kwam ik met de tureluur, de grutto en de snib en, na enig speuren in de vogelboeken,( mensen,  mensen kent uw natuur!) moesten deze vogels schoorvoetend worden goedgekeurd. Al met al veel gelachen deze avond.

 

Ook hebben we gedineerd bij Francoise en Daniël. Iedere keer weer een ervaring op zich. Met mijn Frans red ik me daar goed genoeg, ik voel me ook niet meer opgelaten mocht ik iets niet weten. Zij maken er ook geen punt van en bij heel hoge nood proberen we het woord in het Engels. Maar daar zijn zij weer beduidend minder goed in. We hebben lekker gegeten en zo rond negenen ben ik met Eluaan en Azira terug gegaan naar ons huis. Bert heeft zich bij hen nog wat met de computer bemoeit en heeft de cv installatie van Daniël bewonderd. Het plan werd gesmeed ook voor ons een dergelijke installatie aan te schaffen. Daniël zou meegaan met Bert om te bemiddelen. De eigenaar van de zaak is een bekende van Daniël en misschien viel er wat af te dingen op de prijs. En paar dagen later zijn beide heren op stap gegaan en kwamen met een opgeruimd gevoel terug. Er is een bestelling geplaatst voor een degelijke installatie die zowel op hout alsook op olie gestookt kan worden. Dat laatste vind ik erg aantrekkelijk. Bij onze afwezigheid in de wintermaanden kan het huis middels de antivries stand van de thermostaat toch vorstvrij blijven en zal de machinerie ook niet weer kapot vriezen. Ook dit avontuur zal weer een dure “grap” worden, maar, als alles gaat zoals het hoort, is het een grap die een jaar of 30 probleemloos meegaat.

 

Op maandag ben ik bij de burgemeester binnengelopen tijdens het spreekuur. Sinds een tijdje zit er ook een secretaresse. Wij vermoeden dat de burgemeester zelf wat moeite heeft met de computer en de daarin “verstopte” formulieren. Deze dame doet ook elders dienst als secretaresse van de burgemeester en weet van de hoed en de rand. Ik wilde Azira inschrijven op school en wilde weten hoe dat in zijn werk gaat. Heb al een email gestuurd naar school maar daar geen antwoord op gehad. Volgens de secretaresse gaat de inschrijving via de burgemeester van Bourbonne les bains. Ik was enorm opgelucht toen zij daadkrachtig de telefoon pakte en hem even belde. Ik red me wel in het Frans, maar officiële zaken over de telefoon zijn nog niet mijn ding. Deze burgemeester verwees toch door naar de school zelf. Dus ook de school werd gebeld. Eind juni, en voor de gemiste kansen, 2 juli is de school geopend voor inschrijvingen. Met een beetje geluk zal Bert dan in laneuvelle zijn en zal de honneurs moeten waarnemen. Ik vind het wel jammer dat we nog geen contact met de school zelf hebben gehad en dat het ook niet meer gaat lukken om met Azira langs te gaan voordat ze na de zomer daar op school zal beginnen.

 

De laatste avond hebben we gebarbecued bij laurens en zijn Tiny. Zij hadden hun kleinkinderen, Jatosha en Wyona, meegenomen. Voor Azira ook gezellig. Helaas was de batterij van Eluana vrij snel leeg en ben ik weer overgestoken naar ons eigen stekkie.

 

Ik ben bang dat dit relaas een beetje een karig aftreksel is geworden van de twee fijne weken in Laneuvelle, maar het is ondertussen tweede week juli geworden en ik heb niet alles meer even scherp in het geheugen.

Wat wel beklijft is dat de meiden, en Bert en ik ook, een fijne tijd hebben gehad. Met veel buiten zijn en “rondscharrelen“.

Zo heeft Eluana de skippy bal ontdekt. En klein als ze is kreeg ze het zowaar voor elkaar om erop te kruipen en ermee aan de hops te gaan.

                                                                       

 

                                                  hopsen

 

                                                                               hopsen

 

 

In de tussentijd is er veel gebeurd en veel gedaan. Zo zijn Bert en ik op 2 juni getrouwd. Heel apart volgens de ambtenaar van de burgerlijke stand want wij zij het eerste koppel dat hij trouwt met het doel te gaan “latten”. Dit doelend op de overbruggingsjaren dat ik alleen met Azira en Eluana in Laneuvelle zal wonen en Bert voor het leeuwendeel van het jaar in Amsterdam zal zijn. Ach tja, het maakte onze dag er niet minder op. We hebben het erg klein gehouden. Naar het stadsdeelhuis in Amsterdam Noord met de kinderen en de getuigen met partner. Daarna zijn we bij het Ponthuis gaan eten. Tegen half 3 waren we thuis en toen was ook Eluana’s grens van gezellig blijven zonder slaapje wel bereikt. Nadat we ons, nu nog in vol bruidskleed ornaat, even hadden geshowd aan de overbuurvrouw van ver in de 80, heb ik Eluaan in bed gelegd en hebben we met de rest van ons gezinnetje een stukje “home made appeltaart” gegeten en is een ieder weer zijns weegs gegaan. We hadden stralend weer en alles liep zoals gepland. En ik denk wel dat we kunnen zeggen dat we er alletwee van genoten hebben. Het was echt even “ons moment”. Blij dat de kinderen er alle drie bij waren en we uiteindelijk allemaal meer dan geslaagd zijn in het vinden van het “juiste tenue”.

 

 

          bijna mama en meiden

 

                         we zijn er klaar voor                                             op naar stadsdeelhuis

 

 

  vows mooie meiden

 

                               “de gelofte“                                            onze drie mooie bruidsmeiden

 

 

                               

De grote zorg die blijft is Bert zijn gezondheid. Problemen met zijn been en rug spelen al lang, maar daar zijn een aantal vage klachten bijgekomen. Hoge bloeddruk, vermoeidheidsaanvallen en stemmingswisselingen. Hij heeft zijn huisarts weer plat gelopen en is weer bij de nodige specialisten in het bestand opgenomen. De meest recente klachten kunnen samenhangen met Bert’s schildklier. Hij slikt al een jaar of 14 thyrax en zal nu moeten “experimenteren” om te kijken bij welke dosis hij het beste functioneert en de klachten verminderen/verdwijnen. Zo om de 8 weken evalueren en bijstellen. Voor de juiste dosis is gevonden kan er wel een jaar overheen gaan. Maar hopen dat er snel een schot in de roos zal plaatsvinden.

Ook voor zijn rug is Bert verder gezien door een neurochirurg. In augustus staat de volgende afspraak bij de pijnkliniek gepland.

Samen met een vriend is Bert naar Laneuvelle gereden en op Bert zijn aanwijzingen heeft Erik een hoop zwaar werk verricht. Hartstikke fijn! Want het is behoorlijk frustrerend wanneer je goede zin hebt en je wordt tegengewerkt door je lichaam. Ook hebben de mannen de cuisinière in de keuken ontmanteld. En voilà, daar openbaarde zich de reden van de niet meer trekkende kachel: de horizontale pijp richting schoorsteengat zat helemaal dicht gekoekt. Helaas is er bij deze klus een hoop aangebrand stof en gruis naar beneden gevallen. Op de mooie tegelvloer. Heel jammer, want niet alle aanslag gaat er meer vanaf. Wel is er meteen een roestvrijstalen rookkanaal in het bestaande kanaal geplaatst. Hierbij werden Erik en Bert bijgestaan door overbuurman Laurens. Geen hoogtevrees en een enorme aanpakker. Dus een verstopt kanaal kunnen we in de toekomst wel vergeten, mits we het horizontale deel regelmatig vegen dan………….. Nu het kanaal weer goed trekt en dit naar verwachting ook lange tijd zal doen overwegen we toch ook een extra kachel in de tweede kamer. Met goede trek is er minder kans op een eventuele rookvergiftiging doordat de rook blijft hangen beneden in het kanaal. Met name voor Bert was dit een heikel punt, hij was bang dat hij ons een keer bezweken onder de rokende kachel zou aantreffen en zou zichzelf dat nooit vergeven. Maar dit euvel lijkt te zijn opgelost.

Erik heeft de laatste balken in het achterste deel van de tweede schuur ontmanteld en er is een hoop hout dat daar binnen lag naar buiten verhuisd. Evenals een goot deel van het hout dat nog op de cour lag.

Er zijn boven het woonhuis een serie glazen dakpannen gelegd en er zijn een paar thermopeen plaatjes gekocht om een volgende keer geplaatst te worden in het plafond van de keuken. Het licht dat boven door de glazen pannen naar binnen komt wordt op deze manier ook beneden benut om wat daglicht binnen te brengen en de boel daar licht technisch iets op te fleuren.

 

Bert heeft de school gebeld en een afspraak gemaakt met de directrice. Hij is naar school gegaan en heeft een goed gesprek gehad. De directrice bleek en goed toegankelijke kordate dame te zijn. Azira zal geplaatst worden in de “ cours préparatoire”(CP). Dit is te vergelijken met groep 3, de groep na de kleuterklas. Met dit verschil dat het in Frankrijk, wat Bert ervan begreep, een beetje tussen groep 2 (kleuterklas) een groep 3 inzit. Misschien fijn voor Azira om zo in te stromen. Ze ziet enorm op tegen het niet verstaan van de juf. Is zich heel erg bewust van de taalbarriëre.

Wat mij persoonlijk erg opluchtte was de mededeling dat er meer Nederlandse kinderen op de school zitten. Er is dus ervaring met buitenlandse kinderen. En volgens de directrice hebben de meeste kinderen het de eerste 6 weken even moeilijk, maar redden ze zich na die periode verbazingwekkend goed in het Frans. In Coiffy le bas, ons buurdorp, zijn afgelopen herfst ook een Nederlands stel met twee zoontjes gaan wonen. Deze jongens zijn 4 en 9 en gaan ook naar school in Bourbonne. Voor Azira haalt deze wetenschap ook een hoop druk van de ketel. Ze heeft het vooruitzicht op school wel met gelijktalige kinderen te praten en woordjes te leren die ze niet kent. Ook in de schoolbus zal het fijn zijn dat ze makkelijker contact heeft. Alle mooie theorieën ten spijt zullen we moeten afwachten hoe snel Azira de taal oppikt en zich thuis zal voelen op deze Franse school. Het zal nooit de Antoniusschool worden………..

 

 

Bert heeft ook een douchecabine op de kop getikt en een volgende reis is hij langzaamaan gaan knutselen aan de waterleiding van met name het achterhuis. Deze rit is er ook een zonne energie warmwatersysteem meegegaan in de aanhanger van mijn vader. Met de helpende hand bij zwaar werk van een buurman is Bert behoorlijk opgeschoten. Maar bij deze klussen komen er vaak meer gebreken boven water. We vonden al langere tijd dat de waterafrekening zo hoog was. Geen moestuin gesproeid, geen overdadige baden genomen en bij lange na geen 3 maanden daadwerkelijk watergebruik. We hadden niet het idee dat er “gefraudeerd” werd, maar vreemd vonden we het wel. Nu zat er al een langere tijd een natte plek in de achterste schuur. Daar ergens moet ook jog een tweede kelder zijn. Deze hebben we nog steeds niet ontdekt, en we vermoedden een tijdje dat daar misschien water in was gelopen. Nu bleek daar de wateraanvoer gebarsten te zijn. Dus wanneer de water toevoer in de kelder open staat lekt daar een flinke hoeveelheid weg. Blijft vreemd dat ook na een langere periode van onze afwezigheid die natte plek er is. Dan is het water toch afgesloten. Afin, Bert heeft meteen deze lekkage aangepakt en de oude leidingen vervangen.

Ook is de bestelde cv installatie inmiddels opgehaald en met behulp van 3 sterke buren en wat technisch vernuft van Bert, de truc met de rolletjes, is de boel uitgeladen en deels geplaatst. Komende herfst zal Bert samen met een loodgieter de boel smeden tot een lopend/ verwarmend geheel.

 

Ondertussen had Azira hier in Nederland haar laatste Franse les en diploma-uitreiking. Daarbij werd er door de verschillende klassen een kleine uitvoering gegeven. Ik ben gaan kijken met Eluana. De leerkrachten hadden erg hun best gedaan, maar de zenuwen speelden de meeste leerlingen parten. Eluana stond te dansen van enthousiasme toen ze Azira tussen de zingende kinderen ontdekte: ZIEJA, ZIEJA!!!!!!!! riep ze uit volle borst. Natuurlijk leidde dit tot een soort lachgolf door de zaal en Azira giechelde verlegen wat terug. Maar ze stond daar toch maar mooi haar Franse liedjes te zingen.

Eluana is ondertussen ook behoorlijk aan Tatou, de kater die de hoofdrol speelt in de Franse lessen van Azira, gewend geraakt en vraagt regelmatig om de cd. Met name het eerste liedje zingt ze luidkeels mee. Ze zingt dit lied beter dan de Nederlandse liedjes die ze kent!

 

 

                                                    tatou

 

                                                                                 “je suis“

 

 

 

De afgelopen week heeft in het kader van het thema “afscheid” gestaan. Azira heeft woensdag haar kinderafscheidsfeestje gevierd. We zijn naar “de grote speeltuin” hier om de hoek gegaan. Ik had een dozijn aan (oud Hollandse) spelletjes voorbereid dus het feest kon beginnen.

Uit school vandaan hebben we meteen twee vriendinnen meegenomen in de bakfiets. Dymphna zou komen helpen met het feestje, net als Marjo, haar moeder, en Dymf is eerder hier gekomen zodat Eluana thuis kon blijven en ik de dames van school kon halen. Nadat de meiden waren “ingeladen” heb ik hen uitgelegd dat het wel belangrijk was dat ze een beetje stil zouden zitten onderweg. Met zijn drieën bij elkaar wegen ze zwaarder dan ik en als ze tegelijkertijd naar één kant zouden hellen zou het voor mij wel eens heel lastig kunnen worden de bakfiets overeind te houden. Ik moet zeggen dat ze als een soort stokstaartjes stil hebben gezeten. Alleen hun mondjes gingen non stop door. Het was een gezellig ritje. Voor ons is de overgang met het pontje heel gewoon geworden, we doen het immers twee keer per dag, maar voor de meiden was het toch wel iets bijzonders.

 

 

                                                                  fietsie vol

 

                                                                                   fietsie vol

 

 

Thuis hebben we wat gegeten en rond half twee, Marjo was inmiddels ook gearriveerd, zijn we richting speeltuin gegaan. Ik had de bakfiets vol geladen met alle benodigdheden en Marjo duwde Eluana in de buggy voort. In optocht gingen we het feest tegemoet.

 

Toen alle kinderen er waren en de speeltuin even verkend was zijn we begonnen met de kadootjes, een heeeeeeeel belangrijk onderdeel in het geheel voor het “feestvarken”. Daarna heeft ieder kind zijn/haar eigen plakje cake versierd. Er zijn hele kunstwerken ontsproten, maar lang de tijd om ze te bewonderen was er niet: ze smaakten net zo lekker als dat ze mooi waren.

Daarna zijn de kinderen gaan spelen en na een half uurtje hebben we de ballonnenrace gedaan. Deze werd gevolgd door het spekhappen. Altijd leuk!

 

 

dagboek!!  versieren

 

                          een dagboek!                                                                 “eigen taartje maken“

 

 

                                       spekhappen

 

                                                                       spekhappen

 

 

 

Hierna zwermden de kinderen weer uit over de speeltuin. Na enig polsen speelden ze liever zelf verder. Ik besloot de spelletjes in de trommel te laten en bij eventueel optredende verveling later weer naar buiten te toveren. Met name de zandbak met waterpompsysteem deed het erg goed. Er werden dammen en kastelen gebouwd en op een gegeven moment deed bijna het hele feestgroepje mee. Een paar dames speelden liever met droge voeten verder en hadden bij de glij/klimcombinatie een soort huis bedacht. Ook Eluana speelde vol overgave mee. Toen ze uiteindelijk de zandbak uitkwam leek het wel alsof ze een zandstorm had overleefd.

     

 

                                   waterpret

 

                                                                             waterpret

 

 

De kinderen vermaakten zich prima en met uitzondering van af en toe scheidsrechteren, aandringen om iets te komen drinken en het regelmatig insmeren van de snuitjes en schoudertjes, hoefde ik niet bijzonder veel te doen. Hoewel er met zo’n hoeveelheid kinderen wel de nodige alertheid op zijn plaats is. Waar is die en die nu? Heeft  X al wat gedronken, wat doet Y daar nu met die schep, etc. Heb een tijdje met de jongsten een zandkasteel gebouwd en al snel was het rond half vijf  en was het tijd om een pannenkoekje te eten. Ten tijde van de pannekoeken verschenen de eerste ouders alweer. Dymfie was inmiddels richting pianoles gegaan. We waren het er allemaal over eens dat dit niet het moment was voor ons om afscheid te nemen. Dus hebben we afgesproken elkaar donderdagmiddag bij Tofani, een ijssalon op de Nieuwmarkt, te treffen. Dymf gaat maandag met Marjo naar Australië op vakantie en als zij terugkomt wonen wij in Frankrijk. Dus een gepast afscheid is wel op zijn plaats.

Zo rond half 6 waren feestgangertjes weer opgehaald. Rood van de zon en het spelen.

 

Marjo moest ook klokslag 5 uur weer weg en ik ben begonnen de bakfiets weer in te laden. Alleen moesten Eluana en de buggy ook naar huis en had ik niemand meer om haar te duwen. Met enig persen en duwen kreeg ik alles in en op de bakfiets, inclusief Eluana, en zijn Azira en ik naar huis gelopen. Daar hebben we een, nu wel opgewarmde en dus veel lekkerdere, pannenkoek gegeten en heb ik Eluana naar bed gebracht. Azira heeft nog een tijdje met een vriendinnetje gespeeld maar is daarna ook moe en voldaan, met haar mooiste cadeau (een dagboek welke ze al zo lang wilde hebben) naar bed gegaan. Ik heb wel eens een beetje medelijden met haar. Ze moet zich maar zien aan te passen aan onze keuzes. En ze heeft het er niet makkelijk mee. Ziet op tegen het niet verstaan van de Franse juf en het missen van haar vriendinnen. Gelukkig staat ze ook open voor de leuke kanten van de verhuizing en vindt ze het ook wel spannend Franse vriendjes en vriendinnetjes te maken.

 

 

                                     huiswaarts

 

                                                                             huiswaarts

 

                                                                                          

Donderdag hadden we dus ook nog een zure appel door te bijten. We hadden met Dymf afgesproken bij Tofani op de Nieuwmarkt. Onder het genot van een ijsje hebben we afscheid van elkaar genomen. Ik hield het de hele week al niet droog als ik aan dit moment dacht en ook nu kon ik enige tranen niet onderdrukken.

Ik had een muismat met foto’s van Azira, Eluana en mezelf en een tekst besteld, en we hadden een kaart geschreven voor Dymf. Dymf had voor ieder van ons zelf een kaart gemaakt en had daarop ook een persoonlijke boodschap geschreven. Het waren heel mooie kaarten geworden die ik tot in lengte van dagen zal bewaren. Je weet dat dit moment ooit een keer gaat komen, maar het is toch pijnlijker dan je je voorstelt wanneer je gezinnetje eigenlijk gewoon uit elkaar valt.

Het was ondanks de pijnlijkheid van het geheel toch een gezellig samenkomen en we hebben goed gedag kunnen zeggen. Azira en Eluana hebben hun grote zus uitgebreid gedag geknuffeld. Toen we later wegfietsten en Dymf een stukje voor ons bleek te fietsen riepen beide dames net zo hard en lang tot Dymf omkeek en er nog even flink gezwaaid kon worden. Dit duurde een minuutje totdat Dymf de bocht omfietste.

Sniffend fietste ik verder en in vogelvlucht kwam “mijn geschiedenis” met Dymf voorbij. Hoe ik haar als klein meisje ontmoette bij mijn moeder waar ze met Bert tijdens een vakantie logeerde. Hoe ze poppenkast speelde voor Azira en samen met Azira het mondorgel speelde toen Azira nog geen twee jaar oud was. Hoe ze als eerste Eluana na haar geboorte in de armen hield. Hoe opgewonden ze klonk toen ze me belde en zei door te mogen naar de HAVO, tot ons laatste weekend als gezin samen. Afscheid valt niet mee. Hoewel geen definiteif afscheid zal ik haar enorm gaan missen.

 

Voor Azira stond vrijdag het afscheid op school gepland. Tussen de bedrijven door heb ik me suf gebakken aan cakejes en heb deze versierd met een smartie. Met een vol geladen doos cake in de bakfiets, professorisch afgedekt met een plaatje hout ter bescherming van Eluana’s rondtrappelende voetjes, spoedden we voor de laatste keer naar de Antoniusschool.

Azira kreeg een mooie feestmuts op en mocht de ogen van de klasgenoten dicht toveren. Eluana struinde de klas ondertussen rond en vond ook een “bosje bloemen” om het toveren kracht bij te zetten. Daarna mocht Azir ieder kind de verrassing in de handen leggen. Toen ze de hele klas was rond geweest moesten de ogen weer open getoverd worden. Er was enige nieuwsgierigheid in de klas wie welke kleur smartie had, maar al snel werd er lekker gesmikkeld.

 

 

 

               feestvarken  toveren

 

                                    feestvarken                                                “toveren“

 

 

                                                      uitdelen

 

                                                                                       uitdelen

 

 

     oude klas oude klas1

 

                                                                                      oude klas

 

 

 

Ik ben gebleven totdat de kinderen uitgegeten waren en zouden gaan spelen. Eluana zat als een volleerde kleuter in de kring en hielp Azir goed mee de kinderen de ogen dicht en weer open te toveren.

 

Na deze ronde vlogen Eluaan en ik naar huis. Snel de cadeautjes voor de juffen ingepakt en de zwemtas ter hand genomen. Onze laatste babyzwemles wachtte op ons. We hebben er weer van genoten. Helaas konden we deze laatste keer niet met onze vrienden en vriendinnen meedouchen omdat ik Azira om kwart voor twaalf alweer moest ophalen. Dus even voor tijd eruit en afscheid genomen van juf Cora. Van haar hebben we al een hele tijd les. Helaas is babyzwemmen in Bourbonne een niet bestaand fenomeen. Maar misschien is het mogelijk om gewoon op eigen houtje regelmatig met Eluaan het zwembad in te duiken en onze lessen in eigen beheer voort zetten. Bij een vakantie in Nederland proberen we zeker nog een keer mee te doen. Al is het alleen al om even bij te beppen met ons inmiddels vaste groepje van 4 moeders.

Ik heb me nog nooit zo snel aangekleed en net op tijd waren we bij school aangekomen. Daar heb ik de juffen gedag gezegd en heeft Azira haar rapport meegekregen. Normaal gesproken wil Azira erg graag nog een tijdje buiten het schoolplein spelen. Nu zat ze als een haas in de bak van de fiets. Ik vroeg haar of ze goed afscheid had genomen van de voor haar belangrijke vriendinnen. Heel eerlijk antwoordde ze dat ze dat niet gedaan had en dat ze snel wilde gaan. Op mijn vraag of ze het zeker wist legde ze me uit dat ze geen afscheid wilde nemen omdat ze er dan weer aan moet denken haar vriendinnen niet meer te zien en ze wilde zich niet verdrietig voelen en gaan huilen. Ik kan me goed voorstellen dat het allemaal een beetje teveel voor haar wordt en heb haar gevoel en gedachtegang gerespecteerd en ben naar huis gefietst.

Snel Eluaan naar bed en toen zij weer wakker was zijn we weer op de fiets gesprongen richting centrum. Justine, een vriendinnetje die halverwege het jaar naar Bonaire is verhuisd, vierde haar verjaardag in Speeltuin “de Waag” en Azira was ook uitgenodigd. Aan het einde van dat feestje hebben een aantal meiden uit Azira’s klas een flinke knuffel gegeven en hebben de meiden met een groepje “gehuild als baby’s” terwijl ze een “groepsknuffel” gaven. Een soort echt afscheid en op de fiets kwamen de tranen. Het is ook wel wat allemaal voor een 6-jarige. Hebben we nog twee speelafspraken met vriendinnen en dan zal het echt aftellen zijn.

posted @ 8:15 AM | Feedback (0)