Deze vakantie zou in het teken van het grote “meten is weten” staan. Het is te voorzien dat we in de toekomst met aanvragen voor bouwvergunningen te maken zullen gaan krijgen. Daarvoor zal een bouwtekening en de inmenging van een architect vereist zijn. Bert kent via zijn werk een goede architect en deze zou ons willen helpen met het vertalen van de maten van het huis naar een bouwtekening. Een heel erg fijn aanbod.
Wij zijn dus vele uren bewapend met meetlinten en pen en papier aan de gang geweest. We hebben de klus best onderschat, wat gaat daar veel tijd in zitten zeg!
Meteen de eerst dag zijn we begonnen met klusjes. Bert is begonnen de grote deur van de schuur te verstevigen. Enkele deurbomen zijn gebroken of hangen min of meer uit hun voegen. Ondertussen ben ik begonnen de kelder op te schonen.
ingang van de kelder
Daar lag een enorme laag oude aarde. De vorige bewoners hebben daar jarenlang hun groenten ingekuild. Maar de kelder is vrij vochtig en de laatste jaren durfde de vorige bewoonster de trap van de kelder niet meer af in verband met gevaar voor uitglijden en is de boel er niet frisser op geworden. Wel was de laag aarde hier en daar helemaal gecomposteerd en tierden de paddenstoelen welig. Dus daar ging ik weer, met mijn vertrouwde emmer, trap af, emmer vullen, trap op, emmer legen in de kruiwagen etc. Als ik die emmer toch niet had! Hier en daar lagen stukken steen en oude dakpanresten tussen de aarde. Eigenlijk waren die meer in de aarde geklonken en dat maakte de klus niet makkelijker. De eerste dag een kruiwagen of 10 afgevoerd. Ik had het idee aardig gewerkt te hebben, maar er was visueel geen vooruitgang te zien. Morgen dan maar verder.
voor de klus
Klaartje en Erik waren er ook met de kinderen. Onze vakanties liepen zowaar een keer synchroon. Ik ben even langs gegaan en Azira is even blijven spelen. Later in de week is Azir nog een paar uurtjes wezen spelen.
Claartje, Luc, Stijn en Azira bewoneren de paddestoelen
op naar het huis op de heuvel
Het boodschappen doen hebben we het weekend uitgesteld, maar moesten er toen toch op uit. We zijn altijd het liefst zo min mogelijk tijd bezig met dat soort zaken. Zeker als we er maar een weekje zijn, de tijd vliegt. Natuurlijk te gehaast de winkel door en thuisgekomen bedachten we plotseling nog een heleboel dingen die we mee hadden moeten nemen. Maargoed, ook deze keer, ondanks de vergeten schapjes, zijn we niets tekort gekomen deze week.
Op weg naar Bourbonne zijn we even bij Daniël en Francoise gestopt. Deze nodigden ons uit om te komen eten op dinsdag. Leuk, ons eerste etentje bij Fransen in het dorp. We werden wel “gewaarschuwd” dat het niet veel bijzonders zou worden, maar ons gaat het ook niet om de culinaire hoogstand van zo’n avond. Wij vinden het gewoon leuk dat we een avond met Franse vrienden kunnen doorbrengen en wat bij te praten.
Na de boodschappen zijn we verder gegaan met meten. Bert had een schema gemaakt in de laptop en zo liepen we heen en weer tussen voorgevel en laptop. Van de details meteen foto’s gemaakt ter ondersteuning van de tekening die komen moet. Alleen het meten van de voorgevel kostte al bijna de rest van de dag. Dat beloofde iets voor de hooizolders. Daarin bevinden zich de nodige balk constructies waarvan de afmetingen vast ook van belang zijn voor een degelijke tekening.
inbrengen
Het etentje bij Francoise en Daniël was gezellig. Bert was al eerder op de dag heengegaan en had samen met Daniël aan de computer gewerkt. Ik ben iets later heengegaan met Azira. We hebben Bert en Daniël even gedag gezegd en zijn toen met Francoise naar de achterkamer/ keuken vertrokken. Daar had ze een cadeautje voor Azira. Een klein babypopje inclusief klein beertje. Ja, die Azira wordt maar mooi verwend door al die oma’s in het dorp. De rest van de avond heeft ze zich vermaakt met de nieuwe pop en het speelgoed van de kleindochter van Francoise. Een hele vuilniszak werd leeg gekiept en stond ter beschikking van Azira. Onder tussen heb ik met Francoise gepraat over haar kleindochter, onze plannen en bezigheden met het huis en over enkele aspecten van het Nederlandse leven. Zij complimenteerde me met mijn Frans. Volgens haar ben ik erg vooruitgegaan sinds de vorige keer dat we echt wat langer hebben gepraat met elkaar. Dat was een jaar of twee en half geleden. Ik wijt die vooruitgang meer aan mijn toegenomen zelfvertrouwen met betrekking tot het Frans spreken, dan aan het volgen van lessen of het me in de boeken storten. Laatste twee zaken zijn meerdere malen voorgenomen, maar tot op heden niet uitgevoerd.
Toen de mannen waren uitgewerkt zijn we naar de voorkamer gegaan en hebben we een aperitief gedronken en wat geknabbeld. Tot Azira’s vreugde stond er ook een schaaltje olijven. Daar heeft ze flink van gesnoept en de dorst die ze ervan kreeg werd gelest met een, door Francoise met liefde bereid, glas grenadine limonade.
Ik dronk mijn glas waarschijnlijk niet snel genoeg leeg, want Francoise bleef maar zeggen dat ik het niet op hoefde te drinken als ik het niet lekker vond. Dat ik niet uit beleefdheid door moest drinken. Tja, ik ben geen grote drinken en na een dag hard werken weet ik hoe een beetje alcohol op me in kan werken. Maar die uitleg overtuigde haar niet.
Na een uurtje was het eten klaar en gingen we aan tafel. Een echte franse pot au feu. Groenten, aardappelen en een stuk vlees. Francoise legde nog een keer uit dat dit echt Frans eten was en verontschuldigde zich nog een keer voor de eenvoud van de maaltijd. Zij smaakte ons anders goed. Bij het eten serveerde Daniël zelf ingemaakte augurkjes. Hij zei er wel bij dat we het samen met een hap vlees zouden moeten eten. Ik besloot eerst een klein stukje gewoon te proeven. Dat heb ik geweten. De boel was flink gepeperd en brandde mijn mond uit. En inderdaad samen met een hap vlees ging het prima.
Na de hoofdgang werden de kazen aangerukt en we moesten overal van proeven en flink toetasten. Ik zat al aardig vol van de pot au feu maar de kaasjes smaakten goed. Daarna kwamen nog wat gebakjes als toetje. Ik heb een halve genomen want meer kon ik niet hebben.
We zijn nog even blijven zitten, maar al snel werd het tijd om Azira richting bed te laten gaan, dus heb ik gastheer- en vrouw bedankt en ben ik met Azir naar huis gegaan. Bert bleef nog even en vertelde me toen hij thuiskwam dat Daniël hem een in Frankrijk vrij gangbare angst had verteld. Frankrijk zal volstromen met Nederlanders die massaal Nederland zullen gaan ontvluchten omdat wij hier allemaal in angst leven ivm het wonen onder de zeespiegel. We zitten te springen om het hogerop te gaan zoeken.
De rest van de week dus verder meten. Tussen de bedrijven door verder met de kelder en natuurlijk stonden ook de wandelingen met Azira naar de paardjes op de agenda. En samen met Azira heb ik weer flink wat walnoten geraapt. Samen hadden we reuzelol wie de noot het eerst zag/voelde en hem als eerste opraapte. De noten hebben we in een kistje gedaan welke we in de zon hebben gezet zodat ze goed zouden kunnen drogen. Later in de week, toen er meer regen viel, hebben we de noten verplaatst naar de mand achter de cuisinière. Laatstgenoemde brandde weer behaaglijk en nam de drogende werking van de zon over.
noten
Dag na aankomst hebben we de cuisinière aangestoken. De eerste regenachtige dagen was het ook lekker behaaglijk dat hij brandde, daarna was het eigenlijk alleen noodzakelijk in de avond. Gaf ons mooi de gelegenheid wat broodjes te bakken.
kneden en rollen
De temperaturen overdag stegen gestaag en op donderdag zaten we op zo’n 25 graden. Het was gewoon warmer dan tijdens de zomervakantie! Wat een traktatie. Hoewel niet optimaal voor de natuur om ons heen, de fruitbomen kwamen alweer in de knop terwijl de winter nog moet komen, heb ik er heerlijk van genoten. Die herfstatmosfeer, mooie kleuren en aparte lichtval aan het einde van de dag, in combinatie met die hoge temperatuur was een bijzonder geheel.
lekker in de zon
Sam en Erik zijn dinsdag met een aantal vrienden aangekomen. Sam en één van zijn vriendjes zijn even langs geweest en hebben zich, samen met Azira, vermaakt met het smurfenspel op de computer. De volgende dag is Bert even gedag wezen zeggen bij sam en is hij even blijven hangen omdat Azir mee wilde spelen met alle kinderen die daar waren. Ondertussen ben ik verder gegaan met het meten van de hooizolders en de houten geraamten. Dat valt niet mee in je eentje. Sta je boven in de nok op je laddertje schiet het meetlint weer los. Vervolgens stoot je je kop bij het naar beneden gaan. Dat soort gedoe. Toen ik “klaar” was trilden alle spieren in mijn benen. Zo ingespannen was ik bezig geweest mijn evenwicht te bewaren en bovenin te komen. Bij dat dat gebeurd was.
Natuurlijk stond ook deze vakantie een bezoekje aan onze buurvrouw gepland. Ook daar worden de gesprekken steeds persoonlijker. Dit keer hadden we het onder andere over het opvoeden van kinderen. Azira liet meteen zien waar ik het over had want die bleef maar negatief aandacht vragen. De buurvrouw herkende dat gedrag wel van haar kleinkinderen. Tenminste richting hun ouders. Bij haar kregen ze de kans niet. Zij zet ze meteen in de hoek en stelt haar grenzen erg scherp. Maargoed, daarbuiten gedragen kinderen zich over het algemeen anders wanneer ze niet thuis bij papa en mama zijn.
Ook hier gepraat over de vorderingen met het huis. Toen ik vertelde bezig te zijn met de kelder vroeg ze me met welke. Met welke? We hebben er toch maar één? Mais, non, il y en a deux! Nog een kelder, maar waar dan? Het schijnt een kleine kelder te zijn welke zich bevind in de tweede grange. Helemaal achterin waar het varkenskotje zat. Maar daar hebben we al heel snel onze gezaagde boomstammen opgestapeld. Het plafonnetje zat er toen nog in waardoor het een erg donker hok was en de vloer was bedekt met een laag zand en modder. Ik heb er geen luik gezien destijds. Neemt niet weg dat ik dit een enorm leuke ontdekking vind.
Eén van de laatste dagen heb ik Bert zijn haren lekker in het zonnetje zitten knippen. De burgemeester reed een aantal keer langs en ging iedere keer meewarriger kijken.
Bij nader inzien toch begrip voor de meewarrige blik……………
Ook besloot Azira toen even alleen naar de buurvrouw te gaan. Maar deze ging net een wandelingetje maken en kwam vragen of Azira met haar mee mocht lopen. Ook zij keek enigszins geschokt naar mijn vorderingen tot dan toe. Het was een leuk gezicht haar hand in hand met Azira te zien wegwandelen. Azira verlegen aan haar hand en luisterend naar haar gekwebbel. Na een minuut of 10 kwamen de dames weer terug en was ik net klaar met Bert zijn coupe. De buurvrouw zei, nadat Bert haar nadrukkelijk haar mening vroeg, dat het er goed uitzag. Ja, hij heeft er wel eens erger bijgelopen, maar eerlijk gezegd verdiende mijn knipkunst geen schoonheidsprijs.
samen op weg
We hebben de buurvrouw meteen een tour door het huis aangeboden. Die nam ze graag aan want ze was wel nieuwsgierig. Als eerste heeft zij ons de plaats van de tweede kelder gewezen. Inderdaad, weggestopt onder de stapels planken.. Daarna hebben we haar onze vorderingen laten zien. Ze had niet begrepen dat we zoveel hadden gedaan en zo grondig wilden aanpakken. Ze had er respect voor. Zeker toen ze zag dat de zolders leeg waren en de lemen vloeren en plafonds verdwenen waren. We hebben nog veel te doen, maar we zijn al een eind gekomen zo in onze vakanties. Daar konden wij ons alleen maar bij aansluiten.