Dinsdag zouden we gaan kennismaken op school. Donderdag gaat de school van start, de inschrijving zou immers rond zijn, en ik vond het een fijn idee om Azira kennis te laten maken met gebouw en leerkrachten. Op goed geluk dus heen. Waarschijnlijk zouden de leerkrachten druk bezig zijn de lessen voor te bereiden en ik wist niet of het gebruikelijk was zomaar binnen te lopen, maar dat zouden we dan meteen uitvinden.
De deur stond open dus dat was een goed teken. Binnen gekomen geen kip te zien, alhoewel ons wel een gekakel van jewelste in de oren klonk. Op een tussendeur zag ik, netjes gerangschikt naar dorp, de lijst met kinderen die met de schoolbus zouden komen hangen. Eens kijken, Laneuvelle………….. Hmmm, geen Laneuvelle. Dan zou Azir zeker elders op de lijst staan. Na de lijst geheel doorgelezen te hebben kwamen we tot de conclusie dat Azira er niet opstond. Dat was natuurlijk al een teken aan de wand….
Er kwam een lerares langs en na een korte uitleg over hetgeen wij kwamen doen ging zij de directrice halen. Er kwamen twee dames de trap af. Eén kleine, tengere, maar kordaat ogende dame en een iets grotere blonde dame van middelbare leeftijd. Eerste bleek de directrice te zijn en de tweede Azira’s toekomstige leerkracht.
De directrice viel meteen met de deur in huis en wist me te vertellen dat ze nog steeds wachtte op de inschrijving van de burgemeester. Die had ze nog niet mogen ontvangen. Hetgeen betekende dat wij Azira daar nog niet hadden ingeschreven, want alles komt in een digitaal gebeuren waartoe de school ook toegang heeft.
Wel was de kaart voor de schoolbus aanwezig want de formulieren daarvoor had Bert samen met de directrice ingevuld. Maar zonder inschrijving ook niet mee met de schoolbus natuurlijk.
Ik had al lichte argwaan toen Bert, niks ten nadele van hem, me verzekerde dat alles rond was. Ik vroeg nog of hij niet bij de burgemeester moest zijn en er niet gevraagd werd om bewijzen van vaccinatie. Dat had ik eerder op internet gelezen als één van de vereisten voor inschrijving op school. Nee, een dossier vanuit Holland zou mooi zijn, maar verder hoefde er niets overlegd of verder geregeld te worden. Een fraaie vorm van crommunicatie dus
Op dat moment was de mairie van Bourbonne geopend en de directrice raadde me aan nu langs te gaan en daarna weer terug te komen naar school zodat we de klas van Azir even zouden kunnen zien.
Hup Eluana in de buggy en snel richting mairie. Mama’s stresslevel steeg gestaag en onder enig gemopper omtrent deze minder perfect afgeronde issue bereikten we het gemeentehuis. We waren meteen aan de beurt en werden geholpen door een enigszins norse, veel te snel sprekende dame in een zalmkleurige kruising tussen blouse en schort.
Ik had Azira’s geboortepapieren nodig. Had ik natuurlijk net even niet bij de hand. Want had er nooit bij stilgestaan dat we die nodig zouden kunnen hebben.
Gelukkig heb ik de meiden in mijn paspoort laten bijschrijven en daar kon ze ook genoegen mee nemen. Of ik ook het paspoort van de papa bij me had. Nou eh, nee, die zit in Holland. En natuurlijk had ik ook ons trouwboekje, erg handig in dit soort situaties, netjes in het boekenkastje in Laneuvelle laten liggen. Ondanks de inmiddels hoogrood aangelopen wangen had ik een helder moment en vroeg ik het faxnummer van de mairie zodat Bert een kopie van zijn paspoort zou kunnen faxen. Ik zou een andere keer langs kunnen komen met het trouwboekje. Dit omdat de vader anders heet dan de kinderen en ik ook nog steeds als eerste achternaam Tompot voer. Behoorlijk verwarrend voor deze Franse dame. Zij begon lustig op het toetsenbord te hameren en begon al snel daarna te blazen. Oei, wat was er nu weer aan de hand?? De computer bleek te zijn vast gelopen. Na nog enkele pogingen besloot ze de aanwezige papieren te kopiëren en de boel zodra de computer weer zin had in te brengen en door te sluizen naar school.
Ik wilde opgelucht ademhalen en keerde de buggy al richting uitgang toen zij informeerde naar vaccinatie bewijs en “carte de bonne santé”. Beiden zouden echt nodig zijn om ingeschreven te worden. Zoals eerder geschreven had ik via internet, heerlijk medium, al uitgevonden dat het bewijs van vaccinatie een vereiste was en samen met een kopie van Azira’s rapport had ik die wel in mijn tasje gestoken. Maar ‘la carte de bonne santé’ zou ik bij de dokter moeten halen. Dat klonk ook weer erg geruststellend. Hoe vind ik zo vlak voor midi nog een dokter waar ik terecht kan?
We besloten maar gewoon naar school terug te gaan en daar te vertellen van de computerstoornis. Even duidelijk maken dat geen bericht in dit geval geen bewijs van falen onzerzijds was.
De directrice begon toen zelf over de “carte de bonne santé” en het bewijs van vaccinatie. De laatste haalde ik, ik hoop dat de lichte zelfvergenoegdzaamheid omtrent het feit dat ik daar wel aan gedacht had niet te duidelijk van mijn gezicht droop, in een handomdraai uit de tas. Tja, hij was alleen in het Nederlands. Nu was de laatste vaccinatie oproep van Eluana vergezeld van een uitleg van de afkortingen (DKTP, BMR etc) in meerdere talen. Helaas ontbrak die op de uitvoering van Azira. Voor een groot deel herkende de directrice de termen wel en besloot ze een kopie te maken voor nadere bestudering.
Ondertussen liepen we richting Azira’s lokaal. We staken het schoolpleintje over en kwamen in een zijvleugel terecht. Halverwege de gang bevond zich Azira’s lokaal. Het was een ruim, en met name erg leeg lokaal. Ouderwetse bureautjes twee aan twee in net geordende rijen. Het enige moderne dat opviel was de frisse groene kleur op de muur. En de lerares kwam mij ook modern aardig over. Een hele geruststelling wanneer je toch een beetje bent voorbereid op ‘het ergste’ en je “kenau-achtige” voorstellingen in je hoofd hebt. Maar feit is wel dat het onderwijs systeem verschilt van het Hollandse. Zo stond er op de, ellenlange, lijst met benodigdheden voor Azira ook “une boîte pour les bons points”. Ik maak mezelf wijs dat het de equivalent is van het Hollandse “plaatje” bij een goed volbracht werkje, maar vermoed dat er hier meer de nadruk ligt op presteren. We zullen het zien.
Voor de directrice wegliep herinnerde ik me dat ik ook het rapport van Azir nog bij me had. Ik heb haar dat ook overhandigd en samen met haar en de leerkracht hebben we het zo goed en zo kwaad als het ging doorgenomen. Met name de punten met betrekking op het rekenen en de taal, schrijfvaardigheid, hadden interesse. Muziek,sport en spel, alsook sociaal-emotionele ontwikkeling konden worden overgeslagen. Ook deze kopieën zouden in Azira’s dossier gevoegd worden. Ik had van Bert al begrepen dat de school goede contacten had met de Hollandse bloemist in de hoofdstraat. Deze vertaalt waar nodig voor school Nederlandse paperassen naar het Frans. Zo gaat het rapport van Azir “half Bourbonne” door.
Met veel moeite kon ik de leerkracht duidelijk maken dat Azira de eerste schooldag gewoon met de schoolbus zal gaan. Maar dat ik erachteraan zal rijden, haar naar binnen zal begeleiden en dat ik tussen de middag even langskom. Nee, niet om haar op te halen, maar om even te kijken hoe het gaat. De radertjes in mijn hoofd draaiden ondertussen op volle toeren en het feit dat Azira en Eluana zich gedroegen als het het Franse vooroordeel omtrent Nederlandse kinderen betaamt, bracht daarin zeker geen verlichting. Gillend en krijsend renden ze door de gang. Ongehinderd door pogingen mijnerzijds hen tot enig bedaren te manen.
Nu we het toch over de kantine hadden. Hadden we al een strippenkaart ?
Strippenkaart?? Nee, die hadden wij nog niet. Waar kunnen wij die kopen? Bij de mairie. En waar kwamen wij net vandaan?
Ik besloot, nu het net na half 12 was, weer naar de mairie te snellen en zo’n kaart aan te schaffen. De juf had het over een 10-ritten kaart. Pff, op hoeveel zou dat ongeveer uitkomen? Zo 3,50 per maaltijd? Ik had nog 40 euro bij me. Zou net lukken dus. En anders betaalde ik toch gewoon met de bankkaart….
Ik voegde me, hijgend en al, weer bij de dame in het zalmroze gewaad en vroeg naar de kaart voor de kantine. Zij verwees me door naar haar collega aan de andere kant van de balie. Deze dame had een duidelijk modernere kledingkeuze. Maar wat de meeste Franse dames toch met hun haren doen is me nog steeds een raadsel. Een kapsel met ‘coup de soleil’ blonk me tegemoet. Daar doorheen echter zaten streepjes gekleurde haren variëend van knalroze tot donkerpaars. Net alsof ze die zelf had aangebracht met haar mascararoller. Dit lokte een tweede blik op het kapsel van de dame in het zalmroze uit. In haar kortgeknipte bruine coupe prijkten grijs geverfde plukjes als een soort alternatieve coup soleil. Ik houd het maar op mijn eigen grijze doorkomende slierten…………
Afin, de strippenkaart bleek uit 15 strippen te bestaan en moest 60 euro kosten. Oei, est-ce que je peux payer avec la carte bancaire? Mais non ! En espèces ou par cheque ! Ik stelde voor naar de bank te rennen en daar geld te halen. Maar ik zag uit mijn ooghoeken dat het inmiddels 10 voor 12 was en het idee de steile helling af, en daarna weer op, te moeten rennen met buggy en Azira die een blaar onder haar sandaalriempje had leek me een beslissing die alleen een wanhopige kon nemen.
De dame met de carnavalscoupe stelde me, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om iedere dag even naar Bourbonne heen en weer te rijden, voor om morgenochtend terug te komen. Helaas leek dat de enige logische oplossing te zijn.
Me tegelijkertijd weer geheel bewust van het verschil in afstanden hier en in Amsterdam, waar we alles met onze trouwe bakfiets afstruinden, liepen we, voor het eerst rustig vandaag, terug naar de auto. Even de fiets pakken is hier een ongekend begrip en met lichte weemoed naar onze “autovrije dagen” zette ik “Twingie” in zijn één en hoopte dat deze kleine grijze rugzak ons niet in de steek zou laten in deze auto afhankelijke omgeving.