Zondag 10 Januari was het zo ver. Het vieren van het “Drie koningen feest” in het gemeentehuis stond op de agenda. De burgemeester zou een nieuwjaarstoespraak houden en daarna zou de Kerstman komen voor de kinderen uit het dorp. De middag zou worden beëindigd met het daadwerkelijk “vieren” van het Driekoningen feest, ofwel het gezamenlijk nuttigen van de “Driekoningentaart” (les galettes de roi).
Dit feest hebben we hier één keer eerder meegemaakt toen Azira drie jaar oud was. Er werd toen “groots” uitgepakt. Er was een heuse diskjockey die tezamen met zijn vrouw een show gaf. Zij deed destijds dansjes, in heus majorettepakje, en korte sketches tussen de bedrijven door. En schuwde het niet de dorpelingen die zij ook kende even spreekwoordelijk bij de oren te vatten en rake grappen te plaatsten. Niet bij iedereen gingen destijds de mondhoeken omhoog en ook ik vroeg me af waar ik beland was……… Maar gelachen heb ik toen wel.
Toen werd het feest “traditioneel” gevierd. Degene die het boontje (in feite een plastic poppetje) in zijn of haar stukje taart vond werd geacht een koning of koningin te kiezen en kreeg een kartonnen kroontje op het hoofd. De eerste dans was aan dat koningspaar.
Ik zag mijn geest al dwalen natuurlijk. Stel je voor dat ik het boontje, welke helaas te groot is om door te slikken, al helemaal voor een “niet kunnen pillenslikker” als ik, vind. Is dan Laneuvelle progressief genoeg voor twee koninginnen, en kan ik de buurvrouw vragen?
Het zijn een beetje verplichtingen die achteraf altijd weer leuk zijn geweest, maar waar ik wel wat moeite voor moet doen om heen te gaan. Zeker alleen met de twee meiden. Het is ook vaak een beetje de vraag hoe hun petje staat en of ze zich dus als de “standaard Hollandse kindertjes” (onopgevoed, onbeschoft en druk) zullen gedragen of moeders een keer niet voor joker zullen zetten.
Nou goed, klokslag 14.00 uur liepen wij het gemeentehuis binnen waar de tafels alweer netjes gedekt stonden. De kerstboom die buiten voor het gemeentehuis had gestaan was binnen neergezet en een beetje extra aangekleed. De voorbereiding had weer goed zijn best gedaan. Ook de kachel loeide als vanouds en iedere keer heb ik een te dikke trui aan. Je weet maar nooit. Deze keer zijn we wel zo slim geweest niet pal naast de kachel te gaan zitten.
Bij binnenkomst waren er al aardig wat mensen. Dus zoentje hier, zoentje daar, wie was dat ook alweer, heb ik haar al eerder ontmoet, nou ja zoenen maar gewoon…………… Een groot deel van de mannen een hand gegeven, ik liet het maar een beetje van hen afhangen.
Met een aantal mensen een klein praatje gemaakt, dat is toch altijd weer leuk eigenlijk.
De moeder van de tweeling vertelde dat de meiden komend jaar ook naar Bourbonne naar school gaan en dat zij dan voor het eerst niet bij elkaar in de klas zullen komen. Het samenzijn is fijn, maar stimuleert niet tot het maken van vrienden en vriendinnen. En het stroomt toch al niet over van de kinderen in de omliggende dorpen. Ze leek er niet helemaal gerust op. Ik kon haar vertellen dat het vast wel goed zou komen. Ik ben ook deel van een tweeling en ben ook op de middelbare school een andere richting opgegaan. In het begin is het wennen, maar dat gaat best snel. De moeder leek een beetje gerustgesteld.
Afin zo langzamerhand zocht een ieder een plekje om te zitten en deden ik en de meiden hetzelfde. Aan mijn zijde zaten aan de ene kant mijn kinders en aan de andere zijde buren van een paar huizen verderop waar ik vaker een praatje mee maak en die ik erg aardig vind.
Er werd om stilte gemaand en de burgemeester begon zijn praatje. Ik begreep dat hij als eerste een ieder het beste voor het nieuwe jaar wenste en vervolgde met wat praktische zaken betreffende het dorp. Verkoop van hout, reparatie van de oude weg naar Bourbonne les bains en nog wat zaken die mij helemaal ontgingen. Hij is één van de personen in het dorp die voor mij vrij onbegrijpelijk Frans spreekt. Een mengeling van heel snel, zacht volume en binnensmonds. En waar ik van te voren ook al een beetje “angst” voor had, dat hij het woord zou richten tot mij en de meiden als de nieuw ingeschreven inwoners, werd waarheid. Hij had het eerst over de schoolgaande kinderen in het dorp, dat waren er dus welgeteld vijf, en ging daarna in op Azira en Eluana. En mij. Maarja, zijn manier van spreken belemmerde me te begrijpen wat hij precies zei en ook kon ik niet opmaken of hij me iets vroeg en dus een antwoord verwachtte, of slechts een algemene mededeling deed. Ik dacht het eerste en reageerde door me te verontschuldigen en te zeggen dat ik hem helemaal niet begrepen had omdat ie net te snel had gesproken voor mijn niveau van Frans spreken. Naast me werd een beetje gelachen onder herhaling van mijn woorden, want ook dat had niet iedereen verstaan, maar de burgemeester gaf geen krimp en ging verder met zijn praatje. Hij had dus helemaal geen antwoord verwacht. Nou ja, we zullen maar zeggen dat ik wel een “entrance” heb gemaakt in het dorp. En ’s avonds nadat mijn rode hoofd eindelijk weer haar normale kleur had heb ik er ook smakelijk om gelachen.
Enige dagen later begreep ik van een andere buurvrouw, een Française, dat ook zij moeite heeft hem te verstaan en hem steeds moet vragen zijn zinnen te herhalen. Ha, ha, dat deed me wel weer goed!
Na de toespraak maakte Père-Noël zijn opwachting. De kinderen werden naar voren gevraagd en Azira en Eluana, de eerste een beetje schuifelend, de tweede hupsend van enthousiasme, liepen naar de open plek tussen de tafels.
Na enige minuten ging de deur open en kwam daar en krakelend gebogen “mannetje” in rood gewaad met aan de kin iets wat op een witte baard moest lijken binnen. Azira ging er niet vrolijker op kijken terwijl Eluana danste van opwinding. Het mannetje maakte eerst een paar grapjes voor het volwassen publiek en riep vervolgens de kinderen om de beurt naar voren. Er werd begonnen met Azira. Zij schuifelde op haar Spaanse hakken, hoe een grote meid dan weer klein kan lijken, naar voren. Beantwoordde Père-Noël gedwee en gaf nog gedweeër een kus op zijn wang, en liep vervolgens opgelucht weer terug met het inmiddels gekregen cadeau.
Daarna was Eluaan aan de beurt. Zij huppelde naar voren en stond braaf ja te knikken op alles wat de goede man haar vroeg en zei. Haar bruine ogen spraken boekdelen en straalden. “Ze had de Kerstman ontmoet!” Haar cadeau was bijna te groot om zelf vast te houden en al struikelend en slepend met het enorme pakket liep ze terug naar haar grote zus.
Nu werd Quentin naar voren geroepen. Ik had de indruk dat de Kerstman familie van hem was, maar hij herkende haar, oeps sorry, hem niet. Op het praatje dat de Kerstman met hem had werd heftig gereageerd door de overige familie van het jochie. Zijn koppie betrok en hij liet duidelijk weten dat zij hun mond moesten houden omdat hij wel lief was geweest. Tot zijn grote opluchting kreeg ook hij een groot cadeau.
Als laatste kregen de tweeling meiden hun cadeau. Daarna was het uitpakken geblazen en toverde Azira een barbiepop met zeehondensetje tevoorschijn en peuterde Eluana een babypop met verzorgingsaccessoires uit het glimmende papier.
De kinderen verzamelden zich nog één keer rond de Kerstman, een soort “cadeaushowronde”, en gingen nadat de nodige foto’s waren genomen weer ieder zijns weegs.
De rest van de middag zijn de meiden zoet geweest met hun nieuwe spulletjes en heb ik kunnen praten en meedoen met de andere aanwezigen.
Azira kwam een beetje gedesillusioneerd naar me toe. “Mama”, zei ze,”ik denk dat het niet de echte Kerstman is, maar een hulp Kerstman. Zijn baard ruikt naar plastic en toen ik hem een kusje moest geven zag ik ook van die gaatjes in zijn baard, net als bij mijn barbie ( een soort plastic gaas). En ik zag net een mevrouw binnen komen die er eerder niet was en die dezelfde trui aanhad als de Kerstman onder zijn rode jasje.” Ik kon haar alleen maar vertellen dat ze dat slim gedacht had, dat het inderdaad de hulp Kerstman moest zijn omdat het een drukke tijd is voor de echte. Gerustgesteld door mijn antwoord wendde ze zich weer tot haar barbie.
Ondertussen dat de meiden bij de Kerstman zaten werden de taarten verwarmd. Zodra Père-Noël zijn hielen had gelicht werd er sect ingeschonken en werden er taartpunten rond gedeeld. Ik rekte en strekte mijn keeldoorgang voor het geval dat……….. Maar mijn angsten bleken ongegrond. Er waren meerdere poppetjes verstopt dit jaar en er zat er geen in mijn stukje of in het stukje taart van de meiden. Behalve het kartonnen kroontje welke de “gelukkige vinders” ten deel vielen werd de rest van de traditie achterwege gelaten. Er werden geen koningen en koninginnen gekozen en er werd niet gedanst. De enigen die dansten op de welbekende hoempa muziek waren mijn meiden. Dit tot groot vermaak van de overige gasten. Ik heb meerdere aanbiedingen gekregen van mensen die Eluana wel mee naar huis wilden nemen.
Na de taart volgde een koffieronde en nadat er langzaamaan wat mensen begonnen weg te druppelen heb ik de mensen van het organiserend comité en de burgemeester bedankt en heb ik de meiden ook in de jassen gehesen. Klaar om de straat over te steken en in eigen huis verder te spelen.
Tijdens deze korte wandeling de meiden laten weten hoe trots ik op hen was en hen bedankt voor hun super lieve gedrag! Ja, ik was een blije moeder.