Eén van de leuke dingen van het hier wonen is de wetenschap dat het “krioelt” van de wilde dieren in de omgeving. Van klein tot groot. En het spannende daar weer van is de mogelijkheid er één “tegen het lijf te lopen”. Maar waar en wanneer………..
Het begon van de zomer met het aantreffen van stukjes omgewoelde grond in het weiland. We weten dat er woelmuizen zitten en een soort mol welke nogal een ravage kan aanrichten. In eerste instantie dacht ik daar dus aan. Maar het zouden ook wilde zwijnen geweest kunnen zijn. Een spannend idee, een wild zwijn tegen te komen in eigen boomgaard. Hoewel, liever niet in gezelschap van jonkies en helemaal niet wanneer míjn kindertjes daar ronddarren met de bal of op strooptocht zijn naar fruit . Bovendien stond de tent nog op en een nachtelijke achtervolging door een kudde wilde zwijnen trok mij ook niet erg aan.
’s Morgens vroeg, toen Eluaan en ik al wakker waren en Azira nog lag te slapen in de tent, zijn Eluaan en ik voor de tent gaan zitten. Azir vond het eng alleen in de tent te zijn want vreesde op haar beurt de aanwezigheid van Wolven.
Enfin, Eluaan en ik zaten heerlijk in de schommelstoel, wij kampeerden in luxe, en keken uit over het dal. Ik zag een groepje kraaien vliegen en meestal is daar meer te zien. We zijn heel stil blijven zitten kijken en even later kwamen er 3 herten uit de bosjes. Ze bleven een paar minuten grazen en hupten vervolgens het grote bos in. De dagen erna gewapend met camera klaar gezeten, maar natuurlijk geen hert meer te zien.
Toen Azira hoorde dat we herten hadden gezien raakte ze licht overstuur. Nu durfde ze helemaal niet meer alleen in de tent te zijn. Het duurde nog enige dagen voordat ik begreep waar die angst vandaan kwam.
We waren aan het wandelen en Azira vroeg of er daar ook herten konden komen. Ik zei dat ik dacht van wel, maar zij zouden ons allang gehoord hebben en zouden zich vast niet laten zien. Azira wilde meteen terug naar huis. Ik had niet veel zin om toe te geven. Het was mooi weer en als Azir zich vastbijt in elke angst die ze heeft komen we helemaal de deur niet meer uit. Dus zijn we doorgewandeld. Ondertussen deed ik weer een poging de angst van Azir te achterhalen. En wat bleek. Uit de borden langs de weg, de “pas op herten borden” had zij de conclusie getrokken dat herten gevaarlijke dieren moesten zijn. Waarom staat er anders zo;n waarschuwingsbord? De angst werd iets minder toen ik uitlegde dat het hert zelf niet gevaarlijk was, maar een aanrijding ermee wel. Een hert kan zomaar voor je auto uit de bosjes springen. Dat hadden wij al een keer meegemaakt toen Azira een baby was. Gelukkig hadden we toen de bus al en zaten we relatief hoog. Maar ondanks onze geringe snelheid was de auto in één klap klaar. Radiateur lek geslagen en het arme hert morsdood. Ik herinner me nog de onaangename geur die ons tegemoet kwam toen wij de schade gingen opnemen aan auto en aan hert. Verschroeid hertenvlees. Brrrr.
Helaas zit de angst wat diep geworteld na al die jaren door zichzelf ingeprent te zijn, maar we konden wel doorwandelen.
Ik heb toen ik achter in de boomgaard aan het werk was nog enkele keren een paar herten gezien, maar net wanneer er geen camera in de buurt was. En de en keer dat dat wel het geval was stond ie nog op filmen ingesteld en zie je net een wit staartje de bosjes induiken.
Maar ons geduld is uiteindelijk toch nog beloond. Op één van de laatste warme dagen zat ik met Eluana in de achtertuin. Ik had mijn zus aan de telefoon en zag uit mijn ooghoek iets bewegen, net voorbij de kleine boomgaard. Ik stond op en warempel een kleine ree rende door het gras. Duidelijk een beetje de weg kwijt. Ze bleef heen en weer rennen langs het hek dat de scheiding vormt tussen ons weiland en dat van de buren. Ik zag ook geen andere, oudere exemplaren in de buurt en vond dat ze wel erg dicht bij de bewoonde wereld was gekomen. Eluana en ik “slopen” dichterbij, maar het diertje had ons natuurlijk meteen in de smiezen. Nu twijfelde ze niet meer en met een reuzensprong schoot ze over het hek.
Terug naar de wilde zwijnen.
Saskia, een vriendin van mij uit Holland, is komen logeren in de tent. Toch al niet helemaal gerust ivm de enorme donkerte hier ’s nachts wanneer er slechts een kleine maan is of wanneer het bewolkt is, kreeg toch een wat opgejaagd gevoel toen ik haar mijn vermoedens omtrent de aanwezigheid van wilde zwijnen in het veldje naast de tent meedeelde. Zij heeft in Nederland tijdens een boswandeling een keer oog in oog gestaan met een behoorlijk exemplaar en die gebeurtenis heeft behoorlijke indruk gemaakt.
Na enkele nachten van spanning kwam ze op een ochtend opgelucht naar ons toe. Ze had een geluid gehoord en de zwijnen gevreesd. Is stiekem gaan kijken en trof geen zwijnen aan maar wel een reusachtige kat die de gaten in de grond steeds verder openkrabde. Einde mysterie van de wilde zwijnen. Maar een reusachtige kat met pluimpjes op de oren? Waren er niet weer lynxen gesignaleerd in de Vogezen?????
Dan hebben we natuurlijk nog “Reintje de vos”. Aan de drollen te zien rond het huis en in de boomgaard slentert er af en toe een vos rond. Maar wanneer gaan we hem zien? Hij is zelfs zo brutaal geweest op het muurtje tussen onze tuin en de tuin van de buurvrouw een enorme drol achter te laten. Natuurlijk tot grote hilariteit bij de kinderen; “Reintje de muurpoeper”.
In de herfstvakantie (vakantie voor Nederland) was het zover. Ik ging naar buiten om een wandeling te maken en wat foto’s te maken van de nevel die opsteeg uit het dal gecombineerd met een laagje rijp ten gevolge van stevige nachtvorst. Ik liep de kleine boomgaard in en vlak voor me zag ik een behoorlijke vos wegschieten. Ik rende terug naar huis om de kinderen te laten kijken, maar deze stonden al met Bert voor het raam. Tegen de tijd dat ik me, opgewonden en wel, weer omdraaide was de vos ook verdwenen. Grrrr, de volgende keer dus zelf kijken en niet de buit mis lopen.
En natuurlijk was er de pracht van diverse soorten vlinders en libelles. Van klein tot groot. Ik heb verwoedde pogingen gedaan de verschillende exemplaren vast te leggen met de camera, maar na een keer of drie de boomgaard heen en weer te hebben gerend, met 1 vlinder als enige buit op de memory stick, heb ik het opgegeven. Ik ben blijkbaar niet de enige die niet op de foto wil……….
