Deze zomer was het in verband met de geboorte van Eluana niet zeker of we de vakantie zouden doorbrengen in Laneuvelle. We zouden afwachten hoe ik me zou voelen en hoe het met de baby zou gaan. Het leek Bert zelfs een beter idee deze zomer in Amsterdam te blijven. Ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken. Zodra ik weg zou kunnen zou ik dat graag willen doen. De kinderen hebben ook veel meer de ruimte om lekker hun gang te gaan daar dan hier, zeker wanneer het regent. Maar sinds het grote familieberaad dat we ergens in Maart hebben gehad en we hebben besloten nog een x aantal jaar hier in Holland te zijn in verband met familie omstandigheden lijkt de zin bij Bert een beetje weg. Het doel daar nu heen te gaan is ver weg. Hij twijfelt eraan of we over een jaar of 4-5 nog wel in staat zijn iets op te bouwen daar om in onze financiën te voorzien. Hij is teleurgesteld in het “wegvallen” van onze droom en loopt er het liefst dan helemaal bij weg. Hij wil geen tweede huis met extra zorgen, hij wil één huis, waar we daadwerkelijk wonen en een bestaan opbouwen. Ik snap zijn gevoel en redenatie heel goed, maar ik vind ook dat nu we het huis nu eenmaal hebben we er dan maar beter van kunnen genieten ook. Bovendien hoopte ik dat zijn gevoel wel een beetje zou omslaan wanneer we daar weer zouden zijn en hij weer aan de klets zou slaan met vrienden en buren.
Toen Eluana twee en halve week was en het volgens de kinderarts, waar Eluana onder controle staat in verband met nare geluiden bij het ademen die veroorzaakt worden door te zwak kraakbeen in haar strottenhoofd, geen probleem zou zijn haar mee te nemen naar Frankrijk, en ik me ook weer in staat voelde met tassen te slepen, zijn we ingestapt en weggereden. En de reis verliep erg goed. Bij de tank- en plasstoppen was Eluana net steeds toe aan een slok en een nieuwe luier en tegen het eind van de rit zijn we even in een dorpje langs de weg gestopt zodat ik haar kon voeden. Ze heeft heerlijk liggen ronken. Wel een beetje warm, maar zo in haar rompertje en met de zonnekap was het goed te doen.
We zijn eerst naar mijn moeder gereden. Die had Eluana nog niet gezien en het was voor ons ook rustiger aankomen zo. De bedjes lagen op ons te wachten en we hoefden niet eerst alles op orde te brengen in ons eigen huis.
We zijn twee dagen gebleven zodat oma en opa ook nog even van het nieuwe prinsesje konden genieten.
Oma Akke bewondert Eluana
Het was weer gezellig een paar dagen bij Akke en Adriaan te hebben doorgebracht en we zijn weer verzorgd tot in de puntjes. Ook Azira vond het zoals altijd een feest om bij oma Akke en opa Adriaan te zijn. Ze wilde in eerste instantie een paar dagen blijven logeren wanneer wij naar Laneuvelle zouden gaan, maar toen puntje bij paaltje kwam, wilde ze toch weer met ons mee. Met de geboorte van Eluana is er toch een hoop voor haar veranderd en ze had gewoon de behoefte om bij ons “nieuwe” gezinnetje te zijn. Ze is, net als Dymf, erg blij met haar zusje en beide dames zijn vreselijk lief voor hun zusje. Ondanks dat het voor Azira af en toe best moeilijk is om te wennen aan de veranderingen en de nieuwe verhoudingen in ons gezinnetje, blijft ze lief voor Eluana. Wij zijn dan ook beretrots op de grote zussen. Petje af voor beide dames!
Wat ik ook erg leuk vond was te zien dat mijn moeder weer wat meer tijd voor zichzelf probeert vrij te maken en lekker creatief aan de slag gaat. Met stukken hout die ze vindt in het bos maakt ze de mooiste objecten. De rotte stukken eraf krabben, het geheel mooi glad schuren en dan goed kijken wat er in zo’n stuk hout naar boven komt. En die delen vervolgens verven. Het “beeld” waarmee ze nu bezig was vind ik zo al prachtig en ik hoop echt dat er meer tijd vrij komt voor haar om zich lekker aan haar creativiteit over te leveren.
Bewerkt stuk boomwortel Indiaan en vogel
Vogelfiguur
Leeuwtje
Toen we in Laneuvelle aankwamen was bij het binnengaan van onze cour de “schok” weer groot. Waar komt al dat onkruid toch iedere keer vandaan?
Ook binnen was het dit keer erg muf en hier en daar zat wat schimmel op de houten meubelen. Het is de laatste maanden erg vochtig geweest en er is half Mei voor het laatst gelucht in huis. Dus meteen aan de schoonmaak en daarna de bedden op orde gebracht en heerlijk gegeten van een restje wat mee was gekomen van mijn moeder.
De volgende dag kon ik het toch niet laten de elektrische bosmaaier ter hand te nemen en het tuintje achter te millimeteren. De kinderen konden nu ook weer achter spelen. Meteen het zwembadje opgepompt en vol laten lopen en Azira’s keukentje tevoorschijn getoverd. Daarna merkte ik wel aan mijn bekkenbodem dat ik weer eens te enthousiast te werk was gegaan. Zal ik het ooit leren?, maar ik was toch blij deze klusjes gedaan te hebben want Azira straalde toen ze zag dat ze weer naar hartenlust kon spelen achter.
Daarna heb ik in onze slaapkamer Eluana’s hoekje ‘ingericht’. Alles wat ik nodig had voor haar had ik zo binnen handbereik. Met een beetje improviseren kom je een eind!
Eluana's hoekje
Hetzelfde geldt voor het badderen. Het grote bad vond ik nog geen optie, ook niet als we er samen in zouden gaan. Maar we hebben nog steeds het badje waar Azira inzat toen ze ruim anderhalf jaar oud was. Dit badje fungeerde de laatste twee jaar als barbiebadje, maar nu kon hij goed dienst doen voor Eluana. In de badkamer paste hij precies op de wasmachine. Om het lekker warm te maken zetten we even de kachel aan en daarna kon Eluaan heerlijk badderen.
Azira zomer 2004 Badderende Eluana
In de middag ben ik naar de buurvrouw gegaan. Die had al ook al vernomen dat Eluana was geboren en zat al naar onze komst uit te kijken. Azira had ze al in haar armen toen Azir 6 weken oud was en nu had ze Eluana nog eerder op haar arm. Ze vond het geweldig. Er kwam weer een hele reeks Franse troetelnamen voorbij.
Ik ben na het bezoek aan haar doorgelopen naar Daniël en Francoise, maar de laatste was niet thuis en zou pas de maandag erop thuiskomen omdat ze aan het oppassen was op haar kleinkinderen. Onderweg kwam ik nog andere mensen uit het dorp tegen en iedereen wilde een blik in de wagen werpen. Later hoorden we van Margreet dat Eluana het gesprek van het dorp was. Iedereen scheen aan elkaar te vragen of ze haar al gezien hadden. Het geluid dat Eluana maakt bij het ademen viel wel op en er werd bezorgd naar geïnformeerd. Gelukkig had ik dit keer wat woorden van te voren opgezocht in het woordenboek, want kraakbeen en strottenhoofd zijn voor mij geen dagelijkse gespreksonderwerpen en hoe ik dat in gebaren had moeten uitleggen………
De Engelse buurvrouw, Angela, bleek ook net aangekomen te zijn. Bert kwam haar tegen en nodigde haar uit even bij de baby te komen kijken. Haar man is eerder dit jaar overleden en in de loop van de week hoorden we van een andere dorpsgenoot dat dat in Laneuvelle is gebeurd. Angela was nu voor het eerst sinds zijn overlijden weer alleen hierheen gereden. We besloten haar uit te nodigen voor het avondeten. Die uitnodiging nam ze graag aan. Ze was erg gecharmeerd van Eluana en genoot er zichtbaar van toen ze haar even op schoot kreeg. Door omstandigheden hebben zij en haar man nooit kinderen gehad, iets wat ze nog kan betreuren.We hebben veel gepraat over haar vroegere werk. Ze was lerares en raakte betrokken bij een school voor probleemkinderen. Ze vertelde erg enthousiast over de werkwijze daar en over de kinderen en ouders die ze daar ontmoet heeft, alsook over de collega's waarmee ze heeft samengewerkt. Haar visie sloot erg aan bij die van ons. Ook op andere gebieden. Bert en ik waren beiden opgetogen over het etentje, we hebben Angela een beetje beter leren kennen en we waren aangenaam verrast door haar openheid en humor. In de loop van de week heeft ze nog een paar keer een kop koffie bij ons gedronken en heeft Bert haar geholpen met het maaien van haar tuin. Ze heeft onlangs een knie operatie gehad en kan de knie nog niet teveel belasten.
Eluana in haar wagentje
Deze vakantie heb ik weer heerlijk “vakantie” gehad. Natuurlijk de drukte van het verzorgen van een baby en daarnaast tijd vrij maken voor huishouden en de grote zussen, maar aan klussen heb ik erg weinig gedaan deze keer. En ik moet zeggen dat het toch ook wel een keer lekker was. Wel heb ik nog een paar uur op de zolder met de oude stofzuiger doorgebracht om de balken zo schoon te maken dat we ze kunnen gaan behandelen tegen kleine knagers, maar daar had ik na die paar uur de buik, en longen, alweer van vol. Wat een stoffige bende blijft dat toch!
Deze vakantie bestond dus met name uit kleine wandelingen met Eluana en Azira en Dymf en uit kleine bezoekjes aan de mensen die we kennen in Laneuvelle. Erik en Margreet waren er ook met Sam en ook Claartje, Erik, Stijn en Luuk waren weer van de partij. Daar wilde Azir natuurlijk ook graag naar toe en daar bleef ik af en toe even lekker hangen om wat te kletsen. Verders weer eens met een boek in het zonnetje gezeten. Eluana lekker in haar wagentje ernaast in de schaduw van het huis.
Ook Azira en Dymphna hebben zich goed vermaakt. Voor Dymph vind ik dat zeker knap. 13 jaar en dan in een boerendorp waar erg weinig leeftijdsgenoten zijn met natuurlijk een enorme taalbarriére. Ze heeft veel gelezen, wat wandelingetjes gemaakt, geholpen met het fruitplukken en een paar heerlijke taartjes gebakken. De laatste week van de vakantie is ze erg bezig geweest met de computer en een programma om websites met bewegende objecten te maken. En ze had het reuze snel door allemaal. Hartstikke leuk om te zien.
Azir speelt naar hartelust met alles wat ze tegenkomt. natuurlijk wil ze ook vaak samenspelen en komen wij iets in haar keukentje kopen. Ook heeft ze weer bij Sam gespeeld en is ze daar met Dymph het grote zwembad ingeweest. Ze kwam helemaal trots thuis vertellen dat ze nu wel zelf durfde en dat ze echt gezwommen heeft. Ook heeft ze een paar keer bij Stijn gespeeld en gezwommen en heeft ze de buurvrouw weer bezocht. Het nadeel daar is nu dat de buurvrouw een jonge boxer van 6 maanden oud heeft. Erg speels en sterk dus. Azir heeft het niet zo op honden en raakt helemaal in paniek als er een hond op haar af komt rennen. Zelfs toen de hond aangelijnd en wel in de schuur lag durfde ze nog bijna niet naar buiten te gaan in de angst dat ie toch op haar af zou komen.
De buurvrouw heeft de hond van haar zoon gehad. Zo hoeft ze zich minder alleen te voelen nu haar man, alweer meer dan een jaar geleden, is overleden. En haar zoon, die nog inwoont, wilde eigenlijk zelf ook wel graag een hond hebben. De manier waarop ze met de hond omgaat geeft Bert en mij een zeer ongemakkelijk gevoel. Met zeer strakke hand wordt zij terecht gewezen. De tweede keer dat ik op visite ging had ze een soort karwats ter hand genomen. Het is niet onze manier van africhten, maar om ons er nu meteen mee te bemoeien leek ons ook geen goed idee. Wel probeerden wij het gedrag van de hond iets te relativeren. In de trant van och ze is nog jong en speels. Veel helpen deed het niet. Misschien als ons Frans iets beter is en we ons voorzichtiger kunnen uitdrukken dan nu het geval is wagen we ons er eens aan het aan te kaarten.
Lekker buiten lezen met Dymf en Luutje in de wagen.
Met Azira heb ik een tijdje behoorlijke mot gehad. Het zat haar duidelijk dwars dat er minder tijd voor haar was en daarbij was mijn lontje door vermoeidheid en “over”bezorgdheid ook wat kort. Na een paar keer ergens iets van zeggen, en dan met name met betrekking tot Azira’s voortdurende aanhalerigheid naar Eluana, gaf ik een snauw en het was duidelijk te zien dat Azira daar best door gekwetst werd. Zij werd boos en agressief naar mij toe. Hoogtepunt was haar boze gezichten trekkerij toen we bij Erik en Margreet op bezoek waren en haar weglopen voor mij toen ik daar met haar over wilde praten. Ze liep steeds verder weg tot ik ook niet meer wist wat te doen om haar te benaderen en ik haar zei dat ik dan maar weer terug zou gaan naar Erik en Margreet omdat zij blijkbaar niet wilde dat ik met haar kwam praten. Daar schrok ze van en toen zei ze dat ik toch niet weg mocht gaan. Ondertussen liepen bij mij de tranen al over de wangen en al snel bij haar ook. Toen hebben we even goed kunnen praten en heb ik haar nogmaals uitgelegd ook erg veel van haar te houden en dat zij altijd mijn eerste kindje zal blijven, maar dat Eluana nu even veel tijd vraagt omdat die nog niks zelf kan doen en ook niet kan zeggen wanneer ze iets niet leuk vindt en dat mama dat dan voor haar in de gaten moet houden. Dat ik Azira wel erg lief vind voor haar kleine zusje en dat ik daar erg trots op ben, maar dat Eluana af en toe ook even rust moet hebben en dat het gevaarlijk is wanneer er steeds een lieve grote zus over de rand van de kinderwagen/wieg hangt om een kusje te brengen. Want wat nu als die twee zussen samen omkukelen? Dat snapte ze wel en ik heb beloofd beter mijn best te doen om leuke dingen met Azira te gaan doen. Natuurlijk was het daarna ook nog wel eens niet naar beider zin, maar we hebben alletwee beter ons best gedaan, Azir met beter luisteren en ik met de toon waarop ik Azir iets zei.
Daarna was er weer ruimte voor lol tussen ons twee. Grapjes maken onder het wandelen en luchtiger omgaan met een aantal zaken in plaats van er bovenop te zitten.
Wat Azira wel jammer vond was dat we niet konden wandelen bij “de modder”. De vakantie in Mei hebben we regelmatig de “modderwandeling” gedaan. Een eindje hoger in het dorp is in het bos een pad gemaakt voor de houtkap. Eigenlijk vreselijk om te zien hoe her en der bomen gewoon platgereden zijn en gewoon zijn laten liggen, maar het hoofdpad was aan het begin vrij stijl omhoog en na een bui supermodderig en kleiig. Azir vond het geweldig om ons daar met zij tweeën tegen de heuvel omhoog te worstelen en om wat klei mee te nemen om daar thuis “broodjes” van te bakken. Het uitzicht vanaf dat modderpad was wel geweldig. Je keek zo de vallei in die naast het dorp ligt.
modderheuvel uitzicht
Ook ik vond het jammer deze tocht nu niet te kunnen maken, maar Azir begreep wel dat we daar niet tegenop konden komen met de kinderwagen en vond het ook goed om het weggetje naar de kleine paardjes en het kerkhof af te lopen. Na een regenbui gewapend met haar regenlaarzen want dan wilde ze in de plassen dansen. Dat laatste eindigde in natte broek en onderbroek, maar dat woog 100% op tegen de lol die ze erbij had. Zeker wanneer ik “angstig” riep:”Pas op je onderbroek, die moet toch niet meespetteren?” Al zingend en hikkend van de lach danste ze dan verder. Het blijft een kleine dondersteen!
Dit jaar hingen de meeste fruitbomen vol. De appels en peren moeten nog even verder rijpen, maar de mirabellen waren klaar om gegeten te worden. Samen met Dymf en Azir ben ik de boomgaard ingegaan. Wanneer ik achterom keek, moest ik af en toe echt zoeken naar Azira, die is flink gegroeid, maar nog kwam het gras boven haar uit hier en daar. We hebben ons tegoed gedaan aan de mirabellen en andere pruimen. Bij het schudden aan de boom vielen ze zo naar beneden. Ik ben toen snel terug naar huis gegaan en heb een groot zeil gehaald. De mirabellen konden zo op het zeil vallen en niet verdwijnen tussen het hoge gras. Gewapend met een flinke hoeveelheid in de emmer en met een aantal al afgevallen appels liepen we weer terug. We hebben er flink wat taartjes mee gebakken en 2 grote potten compote mee gemaakt. De laatste dagen van de vakantie waren ook de perziken rijp genoeg om te eten. Ook hiervan hebben we gesnoept en verdwenen er een aantal in een taartje.
Zoals al eerder vermeld zat Bert deze vakantie met dubbele gevoelens in Laneuvelle. Kon niet zo lekker zijn draai vinden en zeker de eerste twee weken stonden min of meer in het teken van bezinning op hoe nu verder. En dan met name een bezinning met betrekking op het huis in Laneuvelle. Er passeerden al plannen in de trant van het huis van mijn moeder overkopen wanneer die misschien verhuizen over een paar jaar, of het huis verder opknappen en dan verkopen. Ik wilde er niets van weten. We hebben dit huis gekocht met een droom voor ogen en nu het even anders lijkt te lopen moeten we niet meteen opgeven. Dit is het stekkie waar we voor gevallen zijn en daar moeten we maar het beste van maken. En als we nu het woonhuis verder opknappen zijn we daar ook over een paar jaar mee klaar, hoeven we echt geen “af” huis te kopen van anderen. Mochten de verhuisplannen definitief geen doorgang vinden dan zien we dat over een paar jaar wel en moeten we dan beslissen wat we doen. Er kan zoveel gebeuren in een paar jaar. We moeten het voorlopig maar zien als een lekkere plek waar we heen kunnen als we er even uit willen. En wat ook belangrijk is dat we zien dat de kinderen het erg naar hun zin hebben. Heerlijk de ruimte om buiten en binnen te spelen.
Lekker spelen in je eigen wereldje
Natuurlijk zie ik ook wel een beetje op tegen het weer een paar jaar iedere vakantie aan het bouwvakken zijn, maar misschien moet ik daar ook een betere balans in vinden. Niet maar door moeten gaan omdat de tijd dar altijd veel te kort is, maar ook meer tijd vrij maken voor echte ontspanning en wandelingetjes en dergelijke.
De laatste week begon Bert’s gemoedstoestand gelukkig toch om te slaan. Hij had een nieuwe bosmaaier gekocht en was aan de slag gegaan. Ik had de eerste dag al het “kinderweitje” gedaan met de elektrische maaier, maar de nieuwe vond ik zo met slappe buikspieren en bekkenbodemspieren net een graatje te zwaar en te groot. Meestal neem ik de maaiklussen op me, maar het was best fijn dat Bert het dit keer deed. Ik was wel een beetje bang dat het met zijn rug niet goed zou gaan, maar hij had gelukkig een goed tuigje bij de maaier en die verdeelde het gewicht over heupen en rug. En hij ging als een speer. Deze is duidelijk een stuk krachtiger dan die elektrische. Kleine boomgaard en eerste stukje weiland waren in een paar middagen kaal. En dan echt kaal, want het is een monster die maaier, eigenlijk heel oneerbiedig, alles wat ie tegen komt wordt aan pulp gehakt. Dat was ook wel iets wat Bert dwars zat. Dat is ook een probleem van er alleen de vakanties zijn. Je bent er nooit echt op het juiste moment om bepaalde klussen te doen. In dit geval dus het gras maaien. Met als gevolg dat er nu grof geschut moet worden ingezet. Ik durf er niet eens over na te denken hoeveel slakken er gepureerd zijn…………..
Het echt even bezig zijn heeft ook geholpen Bert zijn bui wat te veranderen. Langzaamaan kreeg hij ook weer zin er hier iets van te maken. Maar dan zouden we het één en ander wel wat anders moeten gaan aanpakken. Echt verbouwen lukt niet wanneer de kinderen mee zijn. Eén van beiden kan toch al niet helpen dan en de kinderen “lopen alleen maar in de weg”. Je moet er niet aan denken dat je net puin naar buiten gooit en Azir besluit toch daar naar buiten te stappen in een onbewaakt ogenblik. Komende herfstvakantie zal Bert twee weken alleen heen gaan. Eén week om het een en ander voor te bereiden en een tweede week om daadwerkelijk op te gaan bouwen. Plan is de boven verdieping aan te pakken. Nu de hooizolders leeg en schoon zijn is het tijd voor nieuwe vloertjes. Dat zou misschien net lukken in die tijd met hulp van één of twee aanpakkers. Ook kan er een begin gemaakt worden met de herinrichting van de eerste verdieping. De vloer verdubbelen en isoleren en een groffe kamerindeling maken. Om de keuken wat meer licht te geven zal er een stukje vloer van de eerste verdieping helemaal weg gehaald worden. Via glazen pannen in het dak moet er dan een zee van licht naar binnen gaan vallen in de toekomst. Misschien laten we het “gat” in de vloer open met een leuke balustrade eromheen, misschien leggen we er loopglas in. Ik zal deze weken in Holland blijven met de kinders. Het is wel even slikken dan weer een lange tijd niet in Laneuvelle te kunnen zijn, maar ik denk dat het voor Bert goed is om met dit plan heen te gaan, het geeft een gevoel van echt constructief bezig zijn en zelf vorm geven aan het huis. En dit alles in zijn eigen ritme en zonder afleiding van kinderen en “overaktieve” partner. Ik zal gewoon een strak plan moeten maken voor de invulling van de herfstvakantie want zonder auto is het lastig ergens te komen met een kleuter en een baby. Maar tegen die tijd kan Eluana wel mee met de bakfiets in de maxi cosi en kan Azir achterop, en dat geeft alweer iets meer bewegingsvrijheid. Wat nu het belangrijkste is is dat wij weer samen op één lijn komen over het hoe en wat met ons huis in laneuvelle. En gelukkig lijkt de zin en motivatie bij Bert weer terug te komen en zijn we wat dat betreft weer samen op een weg vooruit.