balans's Blog

My Links

Blog Stats

Archives

Image Galleries

Thursday, September 04, 2008 #

Laneuvelle zomer 2008

Eindelijk was het zover: zomervakantie! Al een paar weken vakantiekriebels, maar nog geen vrij en nog geen tijd om te beginnen met inpakken.

Alhoewel wij besloten hebben niets meer aan gevonden spullen mee te nemen eindigden we ook dit keer met een afgeladen auto. Als we nu nog niet alles driedubbel hebben! Maargoed, een stevig roestvrijstalen bureauframe, een nog werkend plat beeldscherm, enkele leuke potten en theepot en een stapel boeken kan een mens altijd gebruiken, nietwaar? Daarnaast de gebruikelijke huisraad als het kampeerbedje voor Eluana, de kinderstoel, de wandelwagen en de andere bagage. Iedere keer ben ik weer blij met onze bus, hoe hadden we anders weg moeten komen?

Ik zag het niet zitten om ook weer de box mee te slepen. De vorige keer waren er enkele spijlen losgekomen en voor je er dan weer één geheel van hebt gesmeed ben je een paar uur verder. Gelukkig mochten we de box van mijn moeder lenen.

Onze eerste stop was ook deze reis weer bij opa en oma. Dit keer omdat mijn moeder haar 60e verjaardag vierde en alle kinders dat zouden komen vieren.

 

De heenreis was een drama. Op vrijdag aan het begin van de middag wegrijden was toch niet zo’n goed idee. Het was loeiheet en we stonden praktisch van Amsterdam tot Belgische grens vast. Het gemopper was niet van de lucht. Maar goed, toen we even voorbij Maastricht eenmaal reden en de zon wat luwde tuften we lekker door. Eluana zat voor het eerst in haar autostoel. De Maxi Cosi nu echt ontgroeid en genietend van alles wat ze buiten zag. De plaats naast me waar voorheen de Maxi Cosi stond deed nu dienst als speelgoed- en “lekkers voor onderweg tas” bergplaats. Wat ik “erger” vind weet ik eigenlijk nog steeds niet echt. Met de Maxi Cosi minder ruimte, maar die blijft ten minste netjes op zijn plaats. Het is niet erg praktisch wanneer je koffie voor de dappere bestuurder probeert in te schenken, de dop van de thermoskan reeds vastgeklemd in de linkerhand, het bekertje tussen de benen geklemd en de thermosfles in de rechterhand, en de speelgoedtas en “lekkers voor onderweg tas” besluiten een andere plek te zoeken. Nu is het sowieso een vak apart om koffie in te schenken in een rijdende auto. Dat vergt wel de nodige planning en vooruitziende blik. Geen hobbels in het wegdek, geen bochten, en niet teveel andere auto’s waarop de bestuurder moet anticiperen in de buurt. Mn dat laatste was een lastig gegeven aangezien heel Holland één lange file leek. Er kwamen karige bakkies van, maargoed, twee karige bakkies maken samen 1 royale.

 

Laat in de avond arriveerden we bij mijn moeder en Adriaan. Wij mochten intrek nemen in het bijhuisje. Prachtig opgeknapt door mijn oom en tante. En onze dank voor het mogen gebruiken van jullie landgoedje, Louis en Greet!

In het bijhuisje zouden we een beetje meer ruimte en rust hebben om ons terug te trekken ivm de kinderen.

Na aankomst kort met mijn broer gebabbeld en toen hupsakee de kinderen naar bed en even later zelf ook maar onder de wol gekropen.

De volgende ochtend ook mijn andere broer en Jin en Virginy gedag kunnen zeggen. Het was nog een dag mooi weer en voor zondag, de feestdag, werd minder rooskleurig weer verwacht. Maar zaterdag hebben we ervan genoten. Azira speelde als vanouds met het Playmobill. En zij was niet de enige. Zodra alle dozen waren uitgestald op het kleed buiten sloegen ook de twee grote ooms toe, helemaal terug in hun kinderjaren.

 

 

                          omen en playmobill

 

                                                                                 Terug in de tijd

 

 

Na het spelen en de koffie besloten we even naar het bosmeertje in de buurt te gaan.

Maar eerst liet mijn moeder mij haar nieuwste creaties zien. Ik word iedere keer zo blij wanneer ik zie dat mijn moeder er zo duidelijk zelf ook van geniet. Giechelend en lachend zet ze ze neer zodat ze goed te zien zijn en vertelt er hun verhaal bij. Het ontroert me te zien hoe ze nog een aai over de bol krijgen. En inderdaad lijken het ook echte persoonlijkheidjes.

 

 

 

                                   beestenbende

 

                                 draakje      slangetje

 

                                                                         boeman

 

 

Bij het meertje aangekomen bleken er maar enkele “die-hards” te zijn die ook daadwerkelijk de duik waagden. Het meertje is enige tijd geleden leeg gepomt om de boel te verversen. Het water was nu nog niet op zijn oude pijl en de oevers zagen er smoezelig uit. Terwijl je weet dat het water niet veel anders van kwaliteit is dan normaal is het toch minder aantrekkelijk om een duik te nemen. Zo zie je maar weer hoe alle zintuigen samenwerken. 

Adriaan nam als eerste een duik. Maar ook Laurens en Virginy lieten zich niet kennen. En mijn eigen stoere grietje waadde dapper met haar bandjes om het water door. Ikzelf ben niet verder gekomen dan net boven de knieën. Modder tussen mijn tenen en een spatterende dochter werden me teveel. Eluaan heeft lekker bij oma op schoot gezeten en heeft haar tenen even kennis laten maken met het water.

 

 

 

           meertje  op schoot

 

                                                spetteren en spatteren                    Eluaan lekker bij oma op schoot en de minder

                                                                                                    dapperen onder ons verscholen in de schaduw.                                 

                      

Thuis gekomen troffen we Bert aan op het PlayMobill kleed. Die had tijdens onze afwezigheid blijkbaar zo vol overgave zitten spelen dat er hoognodig moest worden bijgetankt…………

 

                                                   

    

                                                                               Het rijk alleen……………………

 

Enige tijd later arriveerden ook mijn zus met haar vriend en hun hond. Met name de hond vond Eluana bijzonder interessant. Ze liet geen kans onbenut om bij hem in de buurt te komen. Nuqyen leek zo’n kruipend “gevaar” maar angstaanjagend te vinden en koos steeds weer het hazenpad.

Ook de beelden van mijn moeder hadden een enorme aantrekkingskracht op Eluaan. We moesten haar op een gegeven moment echt 'wegplukken“  bij de kunststukjes want enkelen hadden een steen als oog en daar ging ze al snel mee aan de haal. Gelukkig waren er genoeg mensen die haar even op schoot of in de armen wilden nemen en waren er genoeg dingen te zien zodat er genoeg afleiding was. Al waren het alleen al de capriolen die Azira uithaalde aan de rekstok en touwladder van oma's speeltoestel. We hebben weer hele voorstellingen gezien waarbij onze haren af en toe overeind gingen staan. Op de touwladder zonder zich vast te houden of staand wiebelen op de “wipkip“. Gelukkig werden de voorstellingen ook nu weer zonder echte brokken beeindingd.

 

 

                         aai popje, aai   element, mens, dier

 

                                                      “aai popje, aai                                          element, mens, dier

 

De volgende dag begonnen we met een lekker ontbijtje. En aangezien dit de feestdag was besloten we na het ontbijt de cadeaus te geven. Het was wat passen en meten, maar het was ons gelukt  een dag te plannen waarop alle kinderen en aanhang vrij waren en naar Amsterdam konden komen. Daar zijn we gezamenlijk naar de fotograaf getogen om ons te laten vereeuwigen op de gevoelige plaat. Een foto van de vier kinderen en een foto van de kinderen met partners en kleinkinderen leken ons aardige cadeaus. Daarnaast wilde mijn moeder graag een Sansula hebben. Ook dat was wat zoeken, maar uiteindelijk kon de goede besteld worden in Duitsland. En alle cadeaus waren op tijd in huis voor vertrek naar Frankrijk. Gelukkig waren de ook foto’s een schot in de roos. Mijn moeder was er erg blij mee.

 

 

 

                                                   kado oma

 

 

                                     uitgepakt  sansula   

 

 

 

 De rest van de dag ging iedereen een beetje zijn eigen gang. De mannen trokken zich terug om te gaan pokeren. Dit tot grote teleurstelling van Azira. Die mocht niet meedoen omdat ze te klein was. Die had graag (mee) gespeeld met haar ooms. Ze was immers al vijf en driekwart! Maar wat aandacht betreft is ook Azira niets tekort gekomen dat weekend. Oma en ooms hebben weer heel wat afgespeeld. Ondertussen gingen de dames en route naar de glasfabriek in La Rochère. Wij zijn lekker thuis gebleven en hebben wat gespeeld en gerust. Later op de middag zouden ook Arjan en Brigit komen met de kinderen. Daar keek Azir al de hele dag naar uit. Eén van de vorige vakanties is ze dikke vrienden geworden met Fey en hoopt ze altijd dat er een mogelijkheid is om met haar te spelen. Arjan en Brigit zouden ook blijven eten, dus er lag nog meer samenzijn en spelen in het verschiet.

 

 

 

                                                                       stoeien

 

                                                                              Stoeien met oom Sung Koo

 

 

’s Avonds hebben we lekker gesmuld van een boerderijkip- en visbuffet. Normaal gesproken staat mijn moeder de hele dag in de keuken, maar gelukkig had ze deze keer eten besteld bij een traiteur en had ze zelf ook een keer de mogelijkheid om van haar verjaardag te genieten. Iedereen de buikjes volgesmikkeld en na het eten is er nog gezellig nageborreld. Dat er nog vele gezonde jaren zullen volgen voor (o)ma!

 

Maandagochtend vertrok iedereen weer. Of naar Holland of verder naar de vakantiebestemming. Zo reden wij naar Laneuvelle. Daar hebben we de boel een beetje uitgepakt en zijn we in de loop van de middag begonnen met grasmaaien. Dinsdag zouden er vrienden van Bert aankomen met hun twee kinderen en die wilden we wel een fatsoenlijk bereikbare plek voor hun tent in de boomgaard kunnen aanbieden.

 

Dinsdag eind van de middag kwamen Michiel, Elle, Nola en Suza aan. Eigenlijk was het meteen gezellig. Azira en Suza hadden elkaar ook al snel gevonden en zijn samen het hele dorp afgesjouwd in de week die zou volgen. In één van de weides waar eerst de kleine paardjes stonden stond nu een wit paard. Vreselijk stijf en stram en zijn hoofd zat vol vliegen. Hij werd al snel Witje gedoopt en de meiden gingen dagelijks even bij hem kijken. Ook werd er lustig gespeeld bij “de trog” onder in het dorp. Daar stroomt non-stop water en soms zit er een stop in zodat het water blijft staan. Bij die trog zijn heel wat “heksendrankjes” gebrouwen. Lange tijd lieten we de meiden lekker gaan, ze waren met zijn tweeën en Suza was immers ook “al” 8. Maar toen de dames een keer bij Bert en Michiel waren ingestapt op weg naar de kaasboer, die dit even vergeten waren te melden, zijn Elle en ik zo enorm geschrokken dat we hebben afgesproken dat de dames daar niet meer alleen mogen spelen. Het is toch langs de weg en er hoeft maar één gek met kwaads in de zin te stoppen. We hadden het hele dorp uitgekamd en ieder volgend plekje waar we ze niet aantroffen deed de hartslag versnellen en steeds meer richting keel gaan. Je probeert rustig te blijven en te bedenken waar we nog zouden kunnen kijken. Maar ondertussen gaat je lijf een heel eigen leven leiden. Licht in het hoofd en shaky. Opeens bedacht ik me dat het heel goed mogelijk zou zijn dat de dames bij Bert en Michiel ingestapt zouden zijn. Met die gedachte hielden we ons dan maar kalm. Pas toen zij terugkwamen en ook nog net deden alsof de meiden niet bij hen in de auto zaten sloeg de paniek toe. Ze hadden niet veel later moeten zeggen dat het een grapje was………………………………… Maargoed, eeuwige spijt valt ons ten deel. Eens kijken wanneer die schuld gecashed kan worden.

 

 

 

 

               heksendrankjes brouwen

 

                                                                                       Heksendrankjes brouwen

 

 

                                                     handen tekort Nola en Eluaantje

                                              

                                           Creatieve oplossing voor handen tekort.                 Nola en Eluaantje

 

 

 

Nola was gek op Eluaan en Eluaan vond al die aandacht ook erg leuk. Wanneer ze Nola zag aankomen werd ze al blij. Vaak ging ze dan even op schoot of kreeg ze een aai over haar bolletje. Voor Nola was het wel jammer dat Dymph er nog niet was. Dan had ze toch net even meer aanspraak gehad. Maar ook met de jongere meiden heeft ze zich prima vermaakt. En ze heeft mij goed geholpen met het afvoeren van het onkruid dat ik uit de cour verwijderd had. Onderweg stiekem gegrepen door een stel bramentakken, maar ze liet de moed niet zakken. Hup, de handschoenen aan, even aanstampen die kruiwagen en weer gaan met die banaan.

.

Tijdens hun bezoek was Michiel jarig en Eluaan vierde een dag later haar eerste verjaardag.

Voor Michiel hebben we een vruchtentaart gebakken en om ook wat eigen vruchten toe te voegen zijn Elle en ik gewapend met het kleine uitklapladdertje de boomgaard ingetogen. Daar hebben wij ons een weg door de takken geworsteld en kregen uiteindelijk toch een aardige hoeveelheid kersen uit de boom. Nu moet er wel eerlijk worden bijgezegd dat we later die dag een schaal kersen van Tibot, de overbuurjongen, kregen en die waren nog net even lekkerder, groter, en makkelijker te ontpitten, dan de onze. Het is iedere keer weer een beetje afwachten hoe de taart uitpakt. Het recept is eigenlijk altijd een “op goed geluk“ recept. Naar eigen inzicht mengen we het éen en ander door elkaar. Gelukkig dit keer ook weer met een zeer smakelijk resultaat. Na het avondeten hebben we de taart soldaat gemaakt en hebben we nogmaals geklonken op de jaardag van Michiel.

 

 

 

                                                                 45!

 

 

 

Bij de tent hadden de meiden het prachtig versierd voor Michiel. Onder al die pracht en praal hadden ze 's morgens ontbeten. Dat deed me weer denken aan vroeger hoe speciaal het toch altijd weer was als mijn ouders stiekem de avond voor onze verjaardag de kamer hadden versierd. Je gaat naar bed in een “gewoon” huis en je staat op en de huiskamer heeft een extra dimensie gekregen. Datzelfde gevoel lijk ik ook bij Azira te herkennen als zij haar stoel en de kamer versierd aantreft. Ondanks dat het iedere verjaardag weer gebeurt, blijft het iets speciaals.

Ook voor Eluana hadden we de boel versierd. Een paar slingers boven haar box waaraan ik een paar “opgeleukte” ballonnen had gehangen sierden de kamer. Enkele ballonnen met een gezichtje. Ze merkte duidelijk dat er iets anders was dan gewoon en ze bleef maar wijzen naar de ballonnen en l slingers:“ die, die!“ Ook toen we voor haar gingen zingen en haar de cadeautjes gaven had ze dondersgoed door dat er iets speciaals met haar aan de hand was en ze genoot van alle aandacht die nu allemaal even naar haar uitging.

 

 

 

                            samen uitpakken mooi kado

 

                            Cadeautjes!!!

 

 

 

         kadotest lego

 

                Spelen met het blokken- en vormenhuis van oma Els                                 Lego in de doos, lego uit de doos…….

 

 

 

We hebben niet eens echt een verjaardagsfeestje gegeven en toch was Eluaan enorm verwend. Oma Els en Alie hadden vanuit Nederland een cadeau meegegeven. Van oma Els kreeg Eluaan een huis waarin ze verschillende vormen blokken door de juiste opening moet doen en van Alie kreeg ze kleertjes. Verder is Eluaan verwend met een kikkerknuffel, met geluid, van Michiel, Elle en de kids, blokken en een borstelsetje van papa en mama, een knuffelhondje van oma Akke en een auto van Louis en Greet en natuurlijk alle leuke kaarten die we in Laneuvelle in de bus vonden. Geweldig, allemaal nogmaals enorm bedankt.

En natuurlijk was er voor Azira ook een cadeautje. Vorig jaar had ze een bikini van “Dora” en daar was ze helemaal verliefd op. Helaas is toen het bovenstukje kwijt geraakt en daar bleef ze het hele jaar op terugkomen. Dus welk een beter cadeau hadden we voor haar kunnen verzinnen dan een nieuwe Dora bikini. En inderdaad, ze was er helemaal mee in de wolken en de rest van de vakantie werd iedere gelegenheid aangepakt om Dora aan te trekken. Al was het maar om als “naveltruitje” dienst te doen op “hele warme dagen”. Je snapt wel dat zelfs wanneer het kippenvel op haar armpjes stond er nog gepraat werd over een hele warme dag……..

De rest van de dag is er gewoon fijn gespeeld en gewandeld en hebben we ’s avonds lekker patatjes gegeten. En die gingen erin “als pap” bij Eluaan. Ik heb haar tot dan toe niet zo goed zien eten. Tevreden geluidjes makend smakte ze de één na de ander weg. Als toetje hadden we deze avond appeltaart. En natuurlijk werd er weer gezongen voor Eluaan.

 

 

 

                                                      hoera, Eluana 1 jaar

 

                                                        Hoera, Eluana 1jaar!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

Voor Azira was deze dag nog extra bijzonder want ze mocht een nachtje in de tent komen logeren. Na het eten hebben we haar beddengoed naar de tent gesleept en hebben we haar lekker warm aangekleed. ’s Nachts is het toch behoorlijk fris en wanneer het toch te warm zou blijken zou ze altijd iets uit kunnen trekken. Helemaal opgewonden is ze de tent ingedoken met de andere meiden. Zo logeerde ze toch een beetje bij zichzelf, in de boomgaard, en een beetje bij anderen.

 

 

 

                                                       tentpret

 

                                                                                             Tentpret

 

 

Toen Elle en ik de meiden naar de tent brachten deed zich weer een mooi schouwspel der elementen voor. Onder invloed van de zon en het wolkendek leek de heuvel tegenover onze boomgaard goud op te lichten. Het licht was zo fel dat het bijna zeer deed aan je ogen. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij me om een foto te nemen van de meiden in de tent, want als ik eerst naar huis had moeten terugrennen om het toestel te halen was deze lichtspeling alweer voorbij geweest. Het is een kwestie van een paar minuten en iedere keer verbaas ik me weer over de diversen soorten pracht hier onder invloed van de elementen. Steeds weer heeft het een soort overdonderend effect, raakt het me diep van binnen. Een soort ontzag en ontroering. Ook dan realiseer je je eigen nietigheid weer.

 

 

 

               spel der elementen  natuurschoon

 

                                                                             speling der elementen

 

                                                                                               

 

Zondag was er de jaarlijkse “quatorze Juillet” viering in het dorp. Het begon tussen de middag. Iedereen was weer uitgenodigd en ook wij zijn weer aangeschoven aan één van de lange tafels waar een goed voorbereidde lunch werd geserveerd. Dit was pas de tweede keer dat we de viering konden bijwonen in verband met de maand waarin wij zomervakantie hebben. Dit keer hadden wij als eerste van Nederland de eer de biezen te pakken en waren wij dus wel in staat hier rond 14 juli te zijn. Ons viel op dat er dit keer wel andere mensen aanwezig waren. Zo was er nu een familie die we de eerste keer niet hebben gezien. Na enig navragen bleek dit ook samen te hangen met het feit dat er een nieuwe burgemeester in het dorp is aangetreden. De vorige viering waarbij wij aanwezig waren was de andere burgemeester nog in het gelid en daar bleek deze familie niet bijzonder goed mee door één deur te kunnen. Er gaan verhalen dat er toch een soort kampen zijn ontstaan in het dorp en er werd gevreesd voor een gespannen viering. Gelukkig is dat erg meegevallen, de meeste mensen hielden zich alleen maar bezig met zich lekker amuseren.

 

 

 

 

                                                   Quatorze Juillet

 

                                                                                       Lekker eten

 

 

Zo tegen het einde van de lunch raakte Eluana’s batterijtjes leeg. Bert is bij het feestgedruis gebleven en ik ben naar huis gegaan. Een beetje in de tuin gerommeld en wat met Elle ziten praten. Nadat Eluana wakker was geworden ben ik toch weer heen gegaan. Wel had ik Nola en Elle meegsleept. Michiel was in eerste instantie niet over te halen. Nu moet ik ook zeggen dat dit soort feestjes niet echt mijn ding zijn, maar je leert er wel de mensen kennen en achteraf is het altijd toch gezellig geweest. Zo was er één man in het dorp wie ik nog nooit heb zien lachen. Keek altijd als een oorwurm en vaak kon er met moeite een groet af. Laten we nu net naast hem en tegenover zijn vrouw zitten. Zijn vrouw babbelde er meteen op los. Zij liet wel duidelijk weten dat ze er niets van snapte dat de mensen naar zo’n dorp toetrokken en er zelfs graag zouden gaan wonen. Wat moeten ze hier? Hoe kom je aan geld? En die laatste vraag is natuurlijk de hamvraag hier. De jongeren stromen weg uit de dorpen om elders hun geld te verdienen, en de buitenlanders stromen er juist naar toe, dus wat denken die dan anders te gaan doen? Afin, haar man liet zich ook van een verrassend andere kant zien. Hij was erg aardig en hij deed zelfs zijn best belangstelling te tonen. En ik heb hem bijna de hele middag zien lachen en genieten. Zo’n uitnodiging toont ook de hartelijkheid van de dorpsbewoners. We mogen deelgenoot zijn van de dorpsgebruiken en feesten. Dat geeft toch ook de open sfeer in het dorp wel een beetje weer. Voor het merendeel staat de deur ook open voor de buitenlanders in het dorp..  

Toen ik bij het presoir terugkwam werd er ondertussen flink gedanst. Met name de buurvrouw was niet te stuiten. Heerlijk om te zien dat ze zich zo goed vermaakt. Sinds haar man is overleden valt niet alles mee en op een dag als vandaag geniet ze gewoon van het moment. Een paar dagen later zou ik van haar horen dat ze twee dagen zere benen heeft gehad van al het dansen!

 

 

 

 

                                                                          dansen

 

                                                                                                 dansen

 

Er werd champagne ingeschonken voor Elle en mij en we zijn aangeschoven aan de inmiddels minder volle tafels. En natuurlijk moesten we dansen. Bert zag zijn kans schoon en zei dat hij even bij Azira ging kijken. Die was eerder langs gehold met Suza een een beetje extra checken kon geen kwaad. We hebben hem niet meer terug gezien!

Elle pakte het handig aan en nam Eluana mee de dansvloer op. AHHHH, en ik dan?? Ik ben niet zo’n (dans)held en moest ook wel wat moed verzamelen om voor het toeziend oog van het halve dorp te gaan “swingen” op de grandioze Franse hoempa muziek. Maar daar was Nola, mijn reddende engel. Ook zij durfde eigenlijk niet, maar ze heeft zich dapper voor mij opgeworpen. Toppie hoor Nola! Ik ben je nog dankbaar! Zo samen waren we dus wat moediger en na een tijdje lukte het alleen ook wel.

Nola had Michiel nog weten te overtuigen toch even langs te komen. Net op dat moment begon een man uit het dorp een gesprekje met me. En dan met name over wie Elle was. Die zag hij wel zitten, de snoeperd. Ik heb hem toen maar beleefd gezegd dat zij de vrouw van de man aan mijn andere zijde was. Oh, een beetje gegrinnik en het gesprek verwaterde al snel. Hij ging weer terug naar zijn glaasje en wij gingen verder met kletsen met Ron en Elles.

Ondertussen had Eluana sjans met een Frans jongetje van een jaar of twee. Eén van de tafelgenoten bleef maar doorgaan over het eerstvolgende huwelijk van Laneuvelle. Nu is dat nog wat voorbarig, ik weet nog niet welk beroep zijn vader uitoefent, maar die twee grutjes leken elkaar wederzijds erg leuk te vinden.

 

 

                                     aan de zwier liefde op het eerste gezicht

                                              

                                     Elle en Eluaan aan de zwier                       liefde op het eerste gezicht

 

 

Even na half zes zagen wij het toch voor gezien. Eluaan was toe aan een hap en slaapje en wij hadden ook nog een maaltijd voor te bereiden.

Voor het vuurwerk ben in ’s avonds nog even terug gegaan. Het was iets later dan gepland, de feestgangers “pur sang” waren nog niet helemaal uitgegeten, maar in vergelijking met het laatste vuurwerk dat ik hier heb aanschouwd was er echt werk van gemaakt en was het opblijven dan ook de moeite waard geweest.

 

Helaas kwam ook het eind van het bezoek in zicht. Ik moet zeggen dat het erg goed bevallen is zo’n weekje bezoek. Veel samen gegeten, maar ook gewoon ieder zijn eigen ding kunnen doen. Wat zitten babbelen en genieten van de kinderen. Want ook Nola en Suza zijn prachtmeiden. Er is heel wat afgespeeld, kattenkwaad uitgehaald en gepraat dat weekje.

 

 

 

                sportveld

 

                                            De cour veranderde in een sportveld

 

 

 

                                                                                    schaak

 

                                                                                                        Spelen voor gevorderden

 

 

De rest van die week zijn we bezig geweest met het verder bijwerken van tuin en boomgaard. Bert heeft met het trekkertje de grote aanhanger uit de kleine boomgaard weggesleept en heeft de aanhanger daarna achter de auto gehangen om richting Vogezen te rijden. Daar stond nog een schuurtje van ons wat we zouden afbreken en meenemen. Ook lag er nog een plukje van ons hout. Bert is teruggekomen met het schuurtje, het restje hout en de zitmaaier van mijn moeder en Adriaan. Onze grote bosmaaier heeft het de vorige vakantie opgegeven en we wilden ons stukkie land toch weer kortwieken. Dit was meteen een goede gelegenheid om te kijken of zo'n maaier iets voor ons is. We hebben nog steeds geen bevredigende maai inrichting gevonden voor achter onze eigen kleine tractor en misschien zou het een idee zijn onze tractor in te ruilen voor een goede zitmaaier. Bert was behoorlijk geradbraakt na een paar dagen gehobbel op de maaier. Maar het resultaat mocht er zijn. Ons weiland lag er bij als een golfbaan!

 

 

 

 

 

                                             lekker op de trekker

 

                                                                       “lekker op de trekker”

 

 

Ondertussen was het al een paar dagen erg warm weer. De thermometer steeg zelfs in de schaduw tot 28 graden. Tijd dus voor het opzetten van de zwembadjes. En ook dit keer werd het een badgebeuren in de schaduw. De zon brandde zo fel dat ik de meiden niet zonder enige bescherming met hun blote lijfjes in de zon wilde laten spetteren. We hadden nog een lekke tent, dus daar kon ik zonder problemen de stokken van gebruiken. Hupsakee, een oud laken eroverheen spannen en klaar was ons subtropisch zwemparadijs.

 

 

 

                     zwemparadijs poedelen

 

                                                               “overdekt zwemmen”

 

Ik ben tussen de bedrijven door verder gegaan met onkruid wieden voor het huis. De cour slibt steeds verder dicht en ook de bossage tegen het huis van de buren raakt steeds dichter. Tijd voor een flinke snoeipartij. Al is het maar voor even, want de kans is groot dat we het in de herfstvakantie weer net zo bebost terugvinden.

In de achtertuin was ook genoeg te doen. De druiven moesten nodig worden bijgesnoeid. Vorig jaar zijn we daar wat summier in geweest. Een paar ranken door de appelboom gevlochten had ook zo zijn charmes. Maar nu was de appelboom bijna niet meer terug te vinden en leek de boom verworden tot een soort druivenbol. De hoogste tijd dus om de snoeischaar er eens flink in te zetten. De klus was niet in één dag geklaard, maar er is nu weer een goed uitgangspunt voor volgend jaar. Ook bij de druiven langs het hek heb ik een aantal ranken weggeknipt.

Een paar jaar terug heb ik geprobeerd stokrozen te zaaien van zaadjes die ik van mijn moeder had gekregen. Maar steeds zonder goed gevolg. Dit jaar echter was ik blij verrast.Voor de badkamer toornden 4 stokrozen hoog de lucht in en tegen het muurtje in het kinderspeelveldje staken er ook 2 hun staken de lucht in. Bovendien zag ik een plukje bladeren waaruit volgend jaar, als alles gaat zoals het hoort, stokrozen zullen verrijzen. Ja, het is iedere keer weer leuk om te ontdekken welke zaadjes zijn aangeslagen.

 

 

                      voor na

 

                                                        Voor                                   na

 

Toen  Nola en Suza er nog waren hebben zij samen met Azira met Tibot gespeeld. Hij is het Franse overbuurjongetje en alleen durfde azira het niet. In eerste instantie durfden de meiden samen het ook niet zo goed, het is toch een Frans jongetje en hoe moet je je dan verstaanbaar maken? Maar al snel werd het ijs gebroken en werd er op los gespeeld en gegiecheld. Met gebarentaal kom je een heel eind! Ook toen Nola en Suza weer vertrokken waren bleef Azira spelen met Tibot. Samen een stukje fietsen en vooral veel non non geroep van Azir. Hetgeen het grootste deel van de tijd alleen maar averechts werkte. En dat vond Azira dan toch ook wel weer grappig.“Mama, Tibot is zo'n gekkie, als ik NON zeg doet ie het tòch!“

 

En dan was er natuurlijk de “vide grenier” ofwel de jaarlijkse zolderopruiming.

Al voor dag en dauw stonden er overal kraampjes in het dorp. En de echte speurneuzen waren ook al vroeg te vinden in het dorp. Op zoek naar de “slag van hun leven”. Toen ik opstond had ik een enorme hoofdpijn, maar ik wilde graag met Azira het dorp even rond. Bij de buurvrouw kocht ik een suikerpotje. Achteraf gezien natuurlijk voor teveel geld, maargoed, het is een schattig Frans potje en bij de buurvrouw durfde ik niet zo goed af te dingen. Verder kwamen we terug met een barbie bord voor Azira en een barbiekoets met paard en twee barbies. En of dat nu zo echt Frans is…………………. De laatste stop was bij een kraampje met babykleertjes en daar heb ik voor Eluaan een paar luierpakjes, broekjes en haar eerste paar schoentjes gekocht.

Sinds een paar dagen was ze begonnen met haar eerste losse stapjes. Zich nog vooroverstortend richting mijn armen, maar toch, de eerste losse stappen waren gezet. Wel was ze al vanaf rond haar verjaardag ijverig aan het oefenen met gaan staan vanuit zitstand. En niet door zich ergens aan op te trekken. Nee, mevrouw wurmde haar beentjes onder haar lijfje en drukte zichzelf zo omhoog. De handjes om balans te houden netjes naast zich. En zo trots als een pauw als ze stond. Al snel viel ze weer op haar billen en hups dan begon het weer van voor af aan. Ook liep ze rond de tafel en van de tafel naar de stoel. En aan het handje lopen ging best aardig. Ze heeft hier in Laneuvelle dus al een paar mijlpalen liggen. In de meivakantie is ze hier begonnen met kruipen en heeft ze zichzelf voor het eerst tot staan opgetrokken. En in de zomervakantie is ze vanuit zitten naar staan gegaan en heeft ze haar eerste stapjes los gezet. Wat gaat het weer allemaal snel!

 

 

 

                                    vide grenier

 

                                                    Het kraampje bij Tibot en zijn ouders

 

 

Thuisgekomen voelde ik me steeds beroerder worden. Ik ben in bed gedoken en ben er af en toe noodgedwongen uitgegaan voor sanitaire stops. Het leek wel of ik iets verkeerds gegeten had. Maar ik was de enige met deze verschijnselen dus dat leek me sterk. Ondertussen waren mijn moeder en Adriaan samen met mijn oom en tante en nicht gekomen om alsnog Eluana’s verjaardag te vieren.

 

Eluaan  Eluaan1  Eluaan2  Eluaan3

 

 

 

Ik heb weinig van hun bezoekje meegekregen. Ik voelde me slap als een vaatdoekje en maakte me ondertussen zorgen over hoe ik Eluana nu moest verzorgen en voeden. Gelukkig heeft mijn moeder zich opgeworpen om lekker met haar bezig te zijn en haar te voorzien van broodjes. Af en toe werd ze even naast me gelegd voor een slok uit de borst, maar verders was ze goed onder de pannen. Ik was wel bang dat dit de borstvoeding negatief zou beïnvloeden. In die zin dat ik te weinig voeding zou maken. Want ik hield ook geen druppel water binnen.

Ondertussen was ook Azira weer verwend door oma. Zij waren ook nog even door het dorp gelopen en Azira kwam thuis met een tas vol barbiespulletjes. Van meubels tot kleertjes en kleine frutsels. Maar daar heeft ze dan ook de rest van de vakantie erg veel mee gespeeld.

De volgende dag was ik alweer wat opgeknapt, maar heb toch nog veel gerust. Wel hield ik weer vocht binnen, het eten kwam later wel weer.

 

Bert zou dinsdagavond wegrijden om Dymphna op te halen. Die was in Zuid Frankrijk op vakantie geweest. Ze was met een jongerenreis meegegaan voor een mix tussen vakantie en Frans leren. Wij zijn maar wat trots op haar. Ik durfde op mijn veertiende zo’n reis “in mijn uppie” echt nog niet aan! Ze was in Amsterdam opgestapt en Bert zou haar òf op de vakantieplek, òf ergens onderweg naar Nederland oppikken. Dymph zou dan de laatste week bij ons in Laneuvelle doorbrengen. Breda werd gekozen als afhaalpunt, hetgeen betekende dat Bert dinsdagavond weg zou rijden en heel vroeg in Breda aan zou komen. Daar een paar uur slaap pakken en vervolgens met Dymph weer terug zou rijden naar Laneuvelle.

 

Eind van de middag is mijn moeder gekomen want die vond het geen fijn idee dat ik net nadat ik zo ziek was geweest het huishouden met de twee kinders zou moeten runnen. Ik voelde me daar eigenlijk wel weer goed genoeg voor, maar ik vond het ook wel gezellig dat mijn moeder een nachtje kwam logeren. En ik wist zeker dat Azira er ook zo over zou denken.

Ik vond het een fijn bezoek. We hebben eindelijk weer een beetje bij kunnen praten. We zien elkaar niet erg vaak en meestal is er dan veel reuring door kinderen en andere “storende factoren”. Nu was er naast het spelen met Azira, er zijn hele sprinkhanenjacht tochten georganiseerd, ook tijd voor wat diepgaandere gesprekken.

 

 

 

                                                           kokkerellen

 

                                                                                 kokkerellen

 

 

Chantal, een vroegere buurvouw uit Amsterdam, zou een paar nachtjes komen logeren. Ook zij zou woensdagavond aankomen. Omdat ik niet wist hoe laat een ieder thuis zou komen heb ik een koude salade gemaakt. Ondertussen had ik alle tijd om het beddegoed nog even lekker buiten te hangen en de slaapkamer gezellig te maken voor de dames.

Aan het einde van middag is mijn moeder weer naar Clairey gereden en hebben de meiden en ik de reizigers opgewacht.

Als eersten arriveerden Bert en Dymph. Arme Dymph, al zo’n 24 uur onderweg inmiddels en natuurlijk helemaal verreist. Ze heeft even wat gegeten en gedronken en een lekker bad genomen. Dat deed al een hoop goed en daarna kon ze er weer even tegenaan.

Dymph had ook een verjaardagscadeau voor Eluana mee. Een zelf gemaakte rode knuffel. Heel erg goed gelukt. En voor mij een knuffel om te koesteren omdat ik een zelf gemaakt cadeau altijd een enorme meerwaarde vind hebben. Dymph heeft er echt behoorlijk wat tijd in gestoken, hij is heel erg netjes afgewerkt. Ik hoop er dan ook stiekem op dat “het rode monster“ de lievelingsknuffel van Eluaan gaat worden.

Mijn tweelingzus en ikzelf  hadden als geboorte cadeau een haas gekregen die de oma van mijn moeder zelf had gemaakt. De haas van mijn zus had roze randjes aan haar truitje en de mijne gele. Sinds ik me kan heugen heet de haas van mijn zus daarom “ rozehuidje“  en de mijne “geelhuidje“. Wij uit logeren betekende hazen uit logeren. Zelfs toen ik ergens in het begin van mijn twintiger jaren in het ziekenhuis was opgenomen lag Geelhuidje naast me. Ik herinner me nog goed de paniek die zich van mij meester maakte toen zij per ongelijk bij het verschonen van mijn bed, ik stond onder de douche, in de waskar terecht gekomen was. En die was allang van de afdeling af toen ik erachter kwam dat ze niet meer lekker onde de wol lag. Omdat het zondag was werd de waskar niet geleegd in het vrachtwagentje die het naar de wasserette bracht. Dat was mijn geluk, want 's avonds is Geelhuidje bij me terug gebracht door een verpleegkundige die geduldig alle waskarren had doorgeworsteld tot ze mijn haas gevonden had. Ach tja, zo roept het één het ander op.

 

 

 

                                               zussen

 

                                                                                  De zussen weer bijeen

 

 

Niet veel later arriveerde ook Chantal. Het was fijn om beide dames weer te zien. Chantal is naar Antwerpen verhuisd en het was alweer een paar maanden geleden dat we haar voor het laatst gezien hadden. Azira was ook opgetogen om Dymph en Chantal te zien. Haar grote zus speelt een belangrijke rol in haar leventje en die had ze al een paar weken moeten missen. Chantal was naast buurvrouw ook een vriendin van haar en haar verhuizing naar Antwerpen heeft Azira destijds best aangegrepen. En dat beide dames bij haar op de kamer sliepen was natuurlijk helemaal geweldig!

Tja, zolang de bovenverdieping nog niet verder aangepakt is zullen de logees het met een kampeerplek in de boomgaard, of een gezamenlijke slaapkamer met onze kinders moeten doen.

Met Chantal hebben we het veel over onze Franse avonturen gehad. Ik vond het erg leuk dat ze nu ook zelf kon zien waarover we al die tijd hebben gepraat. En ook met haar heb ik weer een beetje kunnen bijpraten. Verders hebben we wat wandelingetjes gemaakt en hebben we ook ieder ons eigen ding gedaan. Lekker in de zon, of onder de patio ivm de warmte, een boekje lezen, wat in de tuin gewerkt etc. Donderdagavond gebarbecued op de terraskachel en zitten kletsen bij het vuurtje totdat het pikkedonker was geworden. 

 

 

 

                        Bbq

 

                                                                        bbq

 

 

Vrijdag zou de aannemer aan het eind van de dag nog even langskomen. Bert was hem op de vide grenier ook tegengekomen en toen is die afspraak gemaakt. Wij hadden de vorige vakantie een offerte laten maken en deze hadden we en paar weken voor de zomervakantie thuis in Amsterdam ontvangen. We wilden een paar zaken aanpassen en daar zouden we het nu over gaan hebben. Aan het eind van de werkdag zou hij even langskomen. Wij hebben vroeg gegeten zodat de avondmaaltijd niet net zijn komst in de weg zou staan. Om 6 uur geen aannemer, om 7 uur ook niet. 8 uur hetzelfde liedje en om 9 uur nog geen teken van zijn komst. Ook geen boodschap op het antwoordapparaat. We waren enigszins teleurgesteld want de vorige vakantie hadden we een goede indruk van deze man gekregen en dit vonden we niet erg netjes. Maargoed, Bert zou proberen hem de komende week nog een keer op te zoeken.

 

Chantal reed zaterdagochtend weer weg richting België waar haar in de avond een feestje wachtte.

Daarmee was onze laatste week vakantie aangebroken. En er was ineens nog een hele boel te doen. Ik wilde het hooi nog bijeen harken en verbranden. Bert had het weiland zo strak als een golfbaan gemaaid en hier en daar waren behoorlijke plaggen gras blijven liggen. Dat zou als het zou blijven liggen de grond eronder verstikken en dan heb je nog geen profijt van al je maaiwerk gehad. Dus wanneer Eluana een slaapje deed ben ik met grashark en fles water de boomgaard ingetogen en ben ik aan het harken geslagen. Een deel van het hooi heb ik rond de stammen van de fruitbomen gelegd en hetgeen er daarna overbleef  heb ik op hoopjes geharkt. Klaar voor een vuurtje. Het weiland zag er na mijn gehark uit als een soort stapelwolkenlandje. Her en der lagen kleine streepvormige hooibergjes. Ergens gaf het een gemoedelijke aanblik Net als de sneeuw op de boomtoppen in de winter het landschap een lieflijk en zacht uiterlijk geven. Het was bijna jammer dat mijn wolkjes in vlammen op zouden gaan.

 

Natuurlijk hadden Azira en Eluaan ook hun aandacht nodig. Azira heeft nog wat bij Stijn en Luuk gespeeld en heeft zich verder in en rond het huis vermaakt. We hebben regelmatig kleine wandelingen gemaakt en zijn natuurlijk een paar keer bij de buurvrouw op bezoek geweest. Nog steeds zijn er voor Azira nieuwe dingen te ontdekken en voor Eluaan gaat er sowiezo iedere dag een nieuwe wereld open. Wat die kleine druif wel niet allemaal voor nieuwe indrukken heeft opgedaan de afgelopen weken!

 

 

                           fietspret

 

                                                             Plezier met de eerste fiets

 

Ondertussen waren we ook begonnen het oude schuurtje in de kleine boomgaard te ontmantelen. Daarvoor in de plaats zouden we het schuurtje opzetten welke Bert opgehaald had uit de Vogezen . Hoewel schuurtje, eigenlijk praten we hier alleen over een aantal grondpennen en een aantal palen en golfplaten. De rest van het hout hadden we hier nog liggen.

We zijn begonnen met meten en graven. In de gaten zouden we de pennen zetten waarin de palen hun plek zouden krijgen. Rondom de pennen zouden we beton storten. Het was toch weer meer werk dan gedacht. Voordat alle pennen stonden was er heel wat heen en weer gelopen en gemeten. Daarna de dragende constructies maken. En verhip, stonden er toch twee pennen niet op de goede plek. Weer uitgraven, nameten en opnieuw ingraven en cement storten. Ook leken de palen niet waterpas te staan. Ook daar zijn we een tijd mee bezig geweest. Maar uiteindelijk stond het geraamte!

De ochtend voor vertrek heeft Bert de laatste hand, voorlopig, aan het schuurtje gelegd. Klaar om afgetimmerd te worden in de herfstvakantie.

 

 

 

                                     paaltje  rijtje

 

                                                                        “netjes op een rijtje?”

 

 

                      geraamte  verstevigd geraamte

 

 

                        dakje erop voorlopig klaar 

          

                                                                                    Volgende vakantie verder

 

 

Ook mijn project met betrekking tot het opruimen van het hooi is net voordat het begon te regenen afgerond.

In twee etappes heb ik het hooi verbrand. Bij de eerste ronde heb ik meteen een hoop hout wat nog onder zeilen in de kleine boomgaard lag verbrand. Ook gingen enkele grote recent gesnoeide takken in vlammen op. Het hout op het vuur zorgde ervoor dat de brandstapel toch een luchtig geheel bleef. Wanneer je alleen maar hooi op elkaar gooit verstikt dat de boel op den duur en blijft er van je vuurtje weinig over. Bovendien gaf het de kleine boomgaard een heel ander aangezicht zonder al die stapels hout en bossen takken.

De tweede ronde ging ietwat gehaast want de weersvoorspellingen waren slecht. Regen en onweer op komst. Dan zou ik het verbranden wel kunnen vergeten. Dus ’s avonds na het eten ben ik nog even als een half bezetene heen en weer gaan rennen met armen vol hooi. En net voordat het te donker werd om nog te zien waar ik liep was de laatste hoop in vlammen opgegaan.

 

 

 

                                        vuurtje

 

                                               De meiden, op veilige afstand, genieten mee van de verbranding

 

 

We hebben de laatste jaren geen moestuin meer opgestart omdat het enorm veel werk is en we eigenlijk nooit echt de vruchten van ons werk konden plukken. Of de groenten waren al doorgeschoten of er had éen of andere plaag huisgehouden. Maar we vonden het toch wel leuk om iets “ uit eigen bodem”  te eten. In de eerste vakantie week had Bert slaplantjes gekocht. Deze had hij in de trog op de cour geplant. Mooi hoog van de grond zodat de naaktslakken ze niet voor onze neus zouden kunnen wegeten. De laatste week hebben we heerlijk van onze eigen sla kunnen smikkelen. Het waren prachtige kroppen geworden.We hadden zelfs zoveel over dat we op de terugreis een aantal kroppen bij mijn moeder hebben achtergelaten.

 

 

 

                                slanijntje kroppen

 

                                                        Roze konijn houdt de wacht met mooi resultaat

 

 

Onze laatste dag verliep chaotisch. Er moest nog van alles gebeuren en uiteindelijk reden we ruim twee uur later dan gepland richting Vogezen. Daar zouden we nog even op verjaardagsbezoek gaan bij Adriaan. We hadden lekkere handgemaakte chocolade voor hem meegenomen. Na een korte stop zijn we verder gereden. Ik was niet erg tevreden met ons late vertrek, maar doordat we zo laat gingen rijden liepen we wel alle files mis en konden we bij uitzondering ook in Holland gewoon doorrijden. Ook de kinderen hielden zich goed. Zij zaten nu voor het eerst met zijn drieen op de achterbank en daar laat de ruimte niet echt over. Bert heeft de achterbank een beetje aangepast en zo weer een centimeter of tien bewegingsruimte gewonnen.

Thuisgekomen snel een kop thee voor een ieder en daarna lekker onze bedjes in.

 

 

 

posted @ 11:29 AM | Feedback (0)