balans's Blog

My Links

Blog Stats

Archives

Image Galleries

Tuesday, July 01, 2008 #

Laneuvelle Mei 2008

 

 

               azirtje   miss piggy

 

 

Deze vakantie was de vakantie van de voorbij vliegende tijd. De 2 weken waren om voor we er erg in hadden en ook de ontwikkelingen in de natuur, inclusief Eluana’s ontwikkelingssprongen, gingen super snel. Toen we aankwamen stonden de bloemen her en der in de knop, na een week bloeiden zij dat het een lieve lust was. En ook de seringen geurden ons tegemoet. De appelbomen stonden volop in bloesem terwijl we de laatste bloesems van de kersenbomen er alweer af zagen vallen. Bij Eluana kwamen de twee boventanden door en het kruipen en staan deden hun intrede. Er wordt vrolijk meegeklapt en gewiebeld met “klap eens in je handjes” en bij het afscheid nemen van iemand wordt er lustig gezwaaid met haar handje en roept ze “da da”. Ook “mama” lijkt steeds bewuster te worden gezegd. Maar ja, misschien ben ik als moeder in kwestie wel niet de meest neutrale persoon om daar een “oordeel” over te vellen……….

 

 

 

            perzikbloesem      kersenbloesem      appelbloesem

 

                         perzikbloesem.                            kersenbloesem.                           appelbloesem.

 

 

We reden op een heerlijk zonnige zondag weg richting Clairey om daar een eerste nachtje bij opa en oma te bivakkeren. Zoals gewoonlijk zat ik ingeprakt tussen de tassen eten en drinken en de maxi cosi op de bijrijders stoel. Met het verstand op nul en de om bewegingsvrijheid zeurende billen houd ik dat iedere keer aardig vol. En natuurlijk zag het er allemaal veel vrolijker uit nu eindelijk de zon scheen, maar dat ie nu de hele weg bij mij naar binnen moest schijnen vond ik toch iets minder. Eluana lag in haar rompertje ook te zweten en ik had stille hoop dat ze dan nu eindelijk de tuitfles zou gaan gebruiken waarvoor hij bedoeld is: drinken. Maar nee hoor, ook nu werd er weer vrolijk op gekauwd en in geblazen. En ondanks het etiket “antilek”, spuit de inhoud uit de beker zodra Eluana er even flink in blaast. Zelfs met deze hitte en de stops om Eluana de borst te geven kwamen we vlot aan bij opa en oma.

 

De zonnige zondag bleek ook voorlopig de laatste mooie dag te zijn geweest. Maandag was het kil en grauw met enorme regenhozen. Maar mijn moeder, Azira en ik, met Eluana als lijdend voorwerp in de wandelwagen, laten ons niet zomaar kennen en een wandeling ontnemen. Hup, regencapejes en jassen aan en met knijpers de kinderwagen regenhoes om het wandelwagentje gedrapeerd. En het leek allemaal nog te gaan lukken ook. We besloten naar Frison te lopen. Een aardige tippel, maar na een dag in de auto te hebben gezeten wilden we de beentjes wel even strekken. Het begon steeds harder te waaien en te regenen en toen Eluana het “luchtgat” in de kinderwagenhoes had ontdekt om haar benen door te steken en ook nog de knijpers lospielde waardoor haar wagentje meer een soort luchtballon cq douchecabine leek te worden besloten we terug te gaan. We hebben toch een minuut of 20 gelopen. Na thuiskomst hebben we de box opgezet en de PlayMobil tevoorschijn getoverd. De dames konden dus naar hartenlust spelen.

Dinsdag zijn we in de loop van de ochtend richting Laneuvelle gereden. Met nog een middagje voor ons zouden we op ons gemak de spullen kunnen uitladen. Onze vakanties krijgen steeds meer het karakter van een soort volksverhuizing, we slepen van alles af en aan. Deze middag kon ik ook goed benutten om de slaapkamers slaapklaar te maken. Het grote opruimen zou de volgende dag wel komen, gewoon even de rommel negeren.

 

 

 

                                                                regenboog

 

                                                                                           regenachtig

 

 

Het was nog steeds guur en regenachtig, maar de temperatuur buiten was aangenamer dan in huis. Dus snel alle deuren open om wat buitenlucht binnen te krijgen. Bert is de kachel gaan aansteken. Eén van de andere klusjes die we als eerste op de agenda hadden gezet was het opzetten van de box zodat Eluana ook haar eigen plekje zou hebben. Het kinderstoeltje dat we vorig jaar hebben gekocht en geparkeerd hebben in Laneuvelle, in afwachting van het moment dat de tijd rijp zou zijn voor gebruik, heb ik goed uitgesopt. Toen Azira een baby was hebben we van een tante een tuigje gehad wat nu goed van pas kwam om Eluana vast te zetten in de kinderstoel. Al zittend in de “grote” stoel voelde ze zich er duidelijk echt bij horen. Niet meer vanuit wipstoel of Maxi Cosi omhoog kijken, maar alles goed kunnen overzien en observeren. Van echt eten is het niet gekomen, maar er werd heftig heen en weer gezwaaid met alle eetwaar die ze in haar handje kreeg. In de vorige vakantie zijn we begonnen met hapjes op een lepeltje. Maar Eluana wil er nog steeds niets van weten. Op internet heb ik verhalen over kinderen met een zelfde soort “probleem” gevonden. Bij een deel van hen bleek de “ Rapley- methode” wel aan te slaan. Deze methode komt er in het kort op neer dat de baby, net als bij de borstvoeding, gevoed wordt op verzoek. Het kindje geeft dus het tempo, en zijn/haar behoefte, aan. En hierbij geen gepureerde smurrie, Eluana gruwelde letterlijk als ze toch een hapje binnen kreeg. Van echt een maaltijd konden we nog niet spreken, maar van een sperzieboon en een gekookte wortel in haar knuistje werd wel geknabbeld. Ze kreeg er duidelijk steeds meer interesse voor en een rijstwafeltje werd enthousiast verwelkomd. En daar verdween uiteindelijk toch de helft van in haar mondje. Appelmoes doet haar kokhalzen, maar als ik een appeltje eet schraapt ze graag een paar hapjes met haar tandjes af. Dus geen paniek, gewoon blijven aanbieden en niets opdringen. Het komt vanzelf wel goed. Toen wij patatjes aten en zij er ook één kreeg zat ze vol verwondering het gezin rond te kijken. Azira had net zo’n ding in haar handje en papa en mama ook. Vrolijk zwaaide ze rond met die gele stengeltjes en uiteindelijk verdwenen er 2 patatjes in haar mondje. Ze zit dus nog volledig op borstvoeding. Ik prijs mezelf wel eens gelukkig dat de voedingswaarde blijkbaar goed genoeg is en zij nog steeds aan haar trekken komt. Wel zou het erg fijn zijn wanneer ze ook andere bronnen om vocht binnen te krijgen gaat gebruiken. Zeker nu het weer warmer wordt. Ze blijft zo wel enorm aan mij gebonden en ik maak me wel eens zorgen over hoe dat moet wanneer ik weer hele dagen ga werken. Waarschijnlijk lost ook dat zich uiteindelijk vanzelf wel op, maar in die kwesties heb ik de boel toch liever een beetje onder controle…………..

 

 

                     

                                                           rijstewafel

 

                                                                                     knabbelen

 

 

De dagen na aankomst heb ik doorgebracht met het verzorgen en bezighouden van de kinderen en het uitruimen van de tuinkamer. Die doet nu al een tijdje dienst als onze slaapkamer en ik wilde de overbodige spullen graag “weggewerkt” zien. Daarbij ben ik eindelijk een beetje streng tegen mezelf geweest in de zin van het sorteren en ook daadwerkelijk wegdoen van spullen die ik al sinds mijn pubertijd heen en weer sleep en waar ik eigenlijk nooit meer iets mee zal gaan doen. Bovendien hadden de muizen huisgehouden in enkele dozen en om nu uit nostalgische overwegingen met muizenurine besprenkelde spullen te bewaren ging me toch iets te ver. Zo werden drie dozen teruggebracht tot één doos en werden de overige spullen die afkomstig waren van de bovenkamer ook herschikt en samengeprakt in een kleiner aantal dozen en kistjes. Restte mij nog de taak de kistjes en dozen “vakkundig” weg te werken. Maar met de hoeveelheid tafeltjes en stoelen die we nog in die kamer hebben staan was dat niet de moeilijkste klus. Het merendeel is dus uit het zicht verdwenen en dat geeft de kamer weer een veel ruimere aanblik.

 

 

     

 

                                                spelen

                            

                                                                                     spelen

 

 

 

Ondertussen waren, tot Azira’s grote vreugde Erik, Margreet en Sam ook gearriveerd. Azira en Sam hebben veel samen opgetrokken. Ik vind dat erg leuk om te zien. Sam die nu 10 is en onze kleine bijdehand van 5 (“ vijf en half hoor mam!”). Sam kent Azira al vanaf dat ze een baby was en had toen al een zwak voor haar. Ik vind het geweldig dat hij nog steeds zo leuk met haar speelt. Ik hoop maar dat hij zich nog lang niet te groot zal voelen om met het “kleine meisje van boven” te spelen. Tot groot verdriet van Azira bleef Sam niet de hele vakantie. Zij reisden nog verder om elders vakantie te vieren. Al bij voorbaat huilde Azira tranen met tuiten: “maar mam als Sam weggaat ga ik hem heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg missen!”.

 

Gelukkig werd het leed verzacht doordat ook Stijn en Luuk weer present waren en Azir ook nog een paar keer bij hen heeft gespeeld en Stijn een paar keer bij ons is komen spelen. En ook dat zag er erg gezellig uit. Azira doet nog wel eens haar best het spel te bepalen, maar Stijn liet zich niet gek maken en uiteindelijk vonden ze iets waar ze alle twee lol in hadden. Er werden bordspellen gespeeld, mama las de kaartjes voor, en fantasiespellen waarbij ze me de auto ver weg gingen en allebei al een stuk ouder waren. Azira was 18 en Stijn wilde wel 20 zijn. Dat kon dan weer niet volgens Azira want :” als je 20 bent ben je al een echte meneer!” Daarop verkoos Stijn dan toch maar 18 te zijn. Heerlijk om die conversaties “stiekem” te volgen!

 

 

 

          swieberspel'   auto

 

                                     “het Swieberspel”                                                                            in de “auto”

 

In de kleine gaatjes die ik tijdstechnisch zag tussen het bezig zijn met de kinderen door, heb ik de twee toegangshekken van de cour geschrobd, geschuurd en opnieuw geschilderd. Het was een beetje puzzelen want het moest twee keer geschilderd worden met minimaal 4 uur en maximaal 8 uur tussenliggende tijd. Daarbij mocht het niet in de volle zon geschilderd worden. Laten we nu net vanaf het tweede weekend prachtig zomerweer hebben! Op een gegeven moment zaten we op 25 graden in de schaduw.

 

Op de bovenverdieping moeten de balken een stuk omhoog omdat het plafond te laag zal worden wanneer we de balklaag zoals die nu is zouden benutten. Hiertoe zullen de balken “losgepeuterd” moeten worden uit de muur en zullen de stenen rondom de balken verwijderd moeten worden waardoor er ruimte ontstaat om de balken te liften tot de gewenste hoogte. Dit leek me een mooi klusje voor deze vakantie omdat het een klus is dat zonder teveel gedoe gestopt en opgepikt zou kunnen worden. Wanneer ik even een gaatje zou zien zou ik er mee verder kunnen gaan. Dus toen Eluana een middagslaapje deed wapende ik me met hamer, steenbeitels, stofmasker en afvoeremmer en toog ik naar de hooizolder. Al snel bleek het klaren van deze klus tijdens deze vakantie ijdele hoop. Voordat de eerste steen verwijderd was was ik een half uur en een aantal liter zweet verder. Bovendien hoorde ik Eluana alweer kroelen in haar bedje. Het getimmer klonk door in het hele huis en had haar wakker gemaakt. Een volgende vakantie waarin Bert ook weer wat meer tijd heeft om wat vaker een oogje op de kinderen te houden ga ik weer een nieuwe poging wagen.

 

Verder ben ik er sinds lange tijd weer eens aan toe gekomen even gewoon te zitten met een bakkie koffie en een boek. Eluana in bed en Azira bij Sam of Stijn en Luuk en ik een half uurtje in de zon. Heerlijk! Of met Eluana in haar stoel of wagentje onder de parasol met een speeltje en ik met mijn boek ernaast. De laatste week heb ik onder de parasol 2 kleden uitgespreid. Een lekker plekje voor de kinderen en daar heeft Eluana haar eerste meters kruipend afgelegd.

 

 

 

                                        parasol

 

                                                                              onder de parasol

 

 

En natuurlijk hebben we iedere dag een wandeling gemaakt. Net als Azira bleek Eluana de kleine paardjes ook geweldig te vinden. Ze hing helemaal scheef in haar wagentje om ze maar zolang mogelijk te kunnen zien en haar armpjes en beentjes vlogen alle kanten op. Kirrend en wel.

 

                                   

 

                                           paardjes           

 

                                                                                 kleine vriendjes                                  

 

 

Toen ik op een avond aan het koken was en Eluana in de box zat hoorde ik haar plotseling enthousiast kirren. Ze had zichzelf opgetrokken aan de spijlen van de box en was voor het eerst op eigen kracht gaan staan. Wat ziet dat er toch altijd vertederend uit, zo’n klein hummeltje met die korte pootjes rechtop! Ik heb de box meteen een stukje opgeschoven want al snel werd de boekenkast die naast de box stond geplunderd.

 

De woensdag voor vertrek naar Nederland zijn we nog een dagje naar de Vogezen geweest. We hebben nog steeds hout liggen bij Mieneke en ons streven was dat nu op te halen. Mieneke woont dicht bij mijn moeder en daar logeerden Machteld en Erik Jan met hun 2 kinderen. Machteld is de dochter van Adriaan, mijn moeders man, en met haar heb ik in het verleden tijdens gezamenlijke vakanties bij mijn moeder leuk opgetrokken. Maar nu alweer jaren niet gezien dus ik had er zin in haar weer eens te zien. Zij zouden rond het middaguur weer naar Nederland rijden. Dus lang zouden we elkaar niet zien, maar ik hoopte op tijd bij Akke en Adriaan te zijn en toch nog even met haar kunnen praten. Helaas duurde de boodschappen onderweg meer tijd dan verwacht en overlapten onze bezoeken elkaar maar een kleine 3 kwartier.

       

 

                                      familie

 

                                                                              familietafereel

 

 

Ook de Youk, Fey en Mexy waren bij Akke en Adriaan. Daar kon Azira fijn mee spelen terwijl wij aan het werk waren bij Mieneke. En we hadden Azira kunnen overhalen een paar dagen bij oma te logeren/ Op de terugweg naar Nederland zouden we haar dan weer oppikken. Nu is Azira niet zo’n held met logeren. Alles leuk en aardig maar papa of mama moeten ook blijven. Nu liet ze zich enthousiast maken door oma, en zei oké. Na een uurtje gaven wij Azira een dikke knuffel en reden wij naar Mieneke. Daar hebben we eerst wat gekletst en haar huisje bekeken. Ik heb echt enorm respect voor haar. Steen voor steen haar eigen huis gebouwd! En alles met zo veel mogelijk natuurlijke en duurzame materialen. Veel houtwerk ook. Prachtig! In haar vijvertje krioelt het van de groene kikkers en hebben een aantal waterslangen een thuishaven gevonden. Een heuse mini biotoop. Natuurlijk kent zij ook periodes van twijfel en tegenslag bij het leven in het Franse land en het bijéén zien te krijgen van een inkomen. Maar ze gaat niet bij e pakken neerzitten en ik vind dat ze het geweldig doet. Petje af hoor Mien!

We hebben nog een bord linzensoep gegeten en zijn toen aan de slag gegaan. Uiteindelijk zijn we niet verder gekomen dan het ordenen van het hout en een plan maken voor de volgende vakantie. Dan kunnen we onze grote aanhanger weer tevoorschijn halen en rijden we een paar keer heen en weer om het hout op te halen. De kettingzaag mee om de slechte stukken meteen om te toveren in hapklare brokken voor de houtkachel en de rest mee om bij ons op te slaan. Wij hopen het schuurtje in de kleine boomgaard van een stevig dakje te voorzien in de komende zomervakantie en dan kan het opgehaalde hout en het hout dat nu nog in onze stal ligt daarin worden opgeslagen.

 

‘s Avonds hebben we Azira gebeld en die leek het erg naar haar zin te hebben bij opa en oma. Ze mistte ons wel, maar ze had nog plezier genoeg om te blijven. Maar in de loop van de volgende dag hebben we meerdere keren heen en weer gebeld want Azira was niet meer te overreden om langer te blijven. Ze had wel plezier met opa en oma, maar ze mistte ons teveel. Kleine dingen werden haar al snel teveel. Een mier die op haar liep en waarvan zij in paniek raakte, ze is ooit gebeten door een grote rode mier, was waarschijnlijk een van de druppels. Dus aan het eind van de dag is Bert in de auto gestapt en heeft haar weer opgehaald. Tja, het blijft een rare druif die oudste van me. Grote mond en klein hartje. Ik hoop maar dat ze snel over de heimwee heen groeit, want dat kan een leuke logeerpartij behoorlijk overschaduwen.

 

Bert heeft zich deze vakantie veel beziggehouden met buitenwerk. De eerste dagen heeft hij achterin de boomgaard tussen de bomen het gras gemaaid. Totdat hij de maaier vast liet lopen. Daarnaast had hij een flinke kluif aan het wegzagen en afvoeren van enkele omgevallen oude fruitbomen. Dat lijkt een klusje dat zo geklaard is, maar je moet tig keer heen en weer lopen en er komen flink wat stukken hout, naast de resterende takken, af van zo’n boom. Dus rustig aan en met beleid aan de slag. Daarnaast had Bert vier nieuwe fruitbomen gekocht en ook die moesten geplant. Dus gaten graven, aarde storten en water slepen naar de achterste boomgaard. De buurvrouw vond het maar slim van ons. Ondanks het feit dat er een behoorlijk aantal fruitbomen staat denken wij vast vooruit aan onze kinderen. Wij zelf hebben het idee dat er toch een aantal bomen kampen met een ziekte en langzaamaan het onderspit delven. Dus nu al af en toe een boom vervangen geeft ons een zekere continuïteit aan fruit in de

toekomst.

 

                           oud fruit   nieuw fruit

 

                                                                   oud fruit                                                                    nieuw fruit

 

 

Ook is Bert weer langs geweest bij de boer in Coiffy  le Bas die voorheen ook wel eens onze boomgaard heeft gemaaid. Vorig jaar hebben we het stuk land niet laten maaien. En het jaar daarvoor maar één keer. Dat was naar mijn idee veel te weinig om toch een beetje een mooi graslandje over te houden. Onkruid ging de boventoon voeren en overal spoot het opschot aan “fruitbomen” de grond uit. Het leek meer een soort wildernis te worden dan een weiland. Ook Bert zag dat punt duidelijk in en we hebben besloten het “gras”deze vakantie, en in het najaar nog een keer, te laten maaien. Voordat de boer zou langskomen wilde Bert de dode bomen graag opgeruimd hebben zodat deze geen hindernis zouden vormen bij het maaien. Maar toen we na ons bezoek aan de Vogezen ’s avonds thuis kwamen lag ons landje er netjes gladgeschoren bij. En zonder enig teken van overlast door de nog sporadisch aanwezige dode bomen restanten. Nu heb ik ook wel het idee dat er weinig is bestand tegen de maai-inrichting die desbetreffende boer achter zijn tractor heeft hangen. Nog maar niet te spreken van zijn “ragmethode”. De grote boomgaard lag er dus weer acceptabel bij.

 

De laatste dagen kreeg ik het toch een beetje op mijn heupen want de kleine boomgaard en het eerste stukje weiland, dat wij omheind hebben en waar de boer dus niet kon komen met zijn tractor en maaier, begon ook steeds meer te lijken op een soort mini jungle. Daar moest dus ook een maaier overheen.

Aangezien de grote maaier het loodje had gelegd heb ik gewoonte getrouw de elektrische maaier van stal gehaald en ben ik de bilhoge plukken gras en onkruid te lijf gegaan. En wonder boven wonder harkte ik de avond voor vertrek de laatste plukken los gras op een hoop.

 

Voor de vrijdag voor ons vertrek naar Holland had Bert een afspraak gemaakt met een aannemer. Hij heeft het dak van een kennis in het dorp vervangen en heeft daar goed werk geleverd. Ons dak kan nog wel een paar jaar mee, maar zeker met het oog op het nog moeten isoleren en nieuwe kamers willen maken boven, leek het ons een goed idee om ons dak ook nu vast aan te pakken. Het zou de klussen die nog moeten gebeuren op de bovenverdieping een stuk makkelijke maken. Boven het woonhuis willen we alles laten vervangen. Boven de schuur alleen de echt slechte balken en daar willen we de oude pannen die nog bruikbaar zijn ook hergebruiken. De balken die nu boven het woonhuis liggen liggen niet evenwijdig aan elkaar en zijn hier en daar met stutjes en tussenplankjes vastgelegd. Het zal dus een heel gepuzzel worden om daar in deze staat een mooi geïsoleerd wandje van te maken. Wanneer er nieuwe balken worden geplaatst zullen die wel mooi op één lijn liggen en is er zo een wandje te timmeren waarbij desbetreffende eiken balken ook nog in het zicht kunnen blijven.

De aannemer kwam op tijd(!) en leek ons een eerlijke hardwerkende ondernemer. Hij heeft de boel bekeken en de maten opgenomen. Gaf hier en daar advies, nee mijnheer, dat is echt nog niet nodig, of, dat is mooier, authentieker, en beloofde ons snel de offerte toe te sturen. Ook hebben we hem gevraagd de schoorsteen opnieuw te ommantelen. Hij heeft voor het vervangen van het dak toch een hoogwerkertje en kan dan ook goed bij de schoorsteen. Als wij dat zelf moeten gaan doen op onze welbekende laddertjes duurt het veel langer en is de klus gewoon veel lastiger. En als laatste hebben we afgesproken dat hij ook de doorgang naar de moestuin in de tweede schuur gaat maken. Dan hoeven we eindelijk niet meer met al onze gereedschappen en volle kruiwagens door de gang van het woonhuis te stuntelen, en kunnen we de modderboel een beetje in de schuur houden. De deuren voor die doorgang zullen we zelf maken van onze planken Douglas.

.

Deze vakantie dus geen “megaklussen” aangepakt, maar toch met een tevreden gevoel weer naar huis.

Nou ja, een tevreden gevoel over de manier waarop we de vakantie hebben doorgebracht dan, want het gevoel dat ik heb wanneer we weer richting stinkend Amsterdam vertrekken, wederom met een volgeladen auto, de babyspullen moeten immers weer mee terug, is over het algemeen een gevoel van tegenzin. Gelukkig vind ik eenmaal in Amsterdam aangekomen mijn draai ook wel weer snel. Maar zeker de eerste dagen blijft het verschil in ruimte en het gebrek aan de mogelijkheid zomaar even lekker je eigen tuin in te lopen een gevoel van een zekere opgesloten zijn en opstandigheid geven. Maar zo zal het permanent in Laneuvelle wonen ook weer zijn nadelen en moeilijkheden hebben. Ik besef me ook iedere keer weer dat we er nu slechts een vakantie zitten en we nog niet mee hoeven te draaien in het alledaagse leven daar. Bovendien zijn we ook nog niet gedwongen om daar een manier te vinden om in ons levensonderhoud te voorzien. Factoren die het leven in Laneuvelle best zullen verzwaren. Maargoed, we wachten eerst de offerte maar eens af en denken in de tussentijd verder over onze mogelijkheden en de termijn waarop we ons in laneuvelle kunnen gaan vestigen.

 

 

                               pruttelen    troon

 

                                                                                          lekker buiten

 

 

posted @ 9:30 PM | Feedback (0)