Na een rusteloze nacht met veel gepieker over hetgeen ik mijn kleine meisje allemaal aandoe door haar zo in het diepe te gooien, stonden Eluana en ik om 6 uur naast ons bed.
Azira had ook niet de meest supere nacht gedraaid en vergezelde ons om half zeven. Voordeel daarvan was wel dat we alle tijd zouden hebben om rond half negen klaar te staan voor de schoolbus. Maandag was ik naar het spreekuur van onze burgemeester gegaan, welke overigens nu zelf niet eens meer verschijnt en alles aan zijn secretaresse lijkt over te laten, om te informeren naar de tijden van de schoolbus. Dus met de juiste bustijden en de wetenschap dat Azira’s buskaart op school is aangekomen stapten wij vol goed moed naar buiten. Op naar de “bushalte”.
Schoolbushalte
Ondertussen werden we gadegeslagen door enkele nieuwsgierige buren. Eén buurvrouw kwam een praatje maken en bracht de kinderen en chocoladereep mee. Heel erg aardig, maar alle aardigheid, en Eluana’s driftbui, ten spijt mochten de dames die van mij nog niet tussen de kaken duwen. ’s Morgens om half negen na een goed ontbijt geen gesnoep onder toeziend oog van deze moeder.
We praatten en we praatten, de kinderen renden steeds baldadiger rond en de klok tikte door. Nu al ruim na half negen. Het zou toch niet…………….Alles was nu toch goed geregeld?
Vijf over half negen besloot ik mijn autootje te halen zodat kinders en oma er na nog 5 minuten wachten in één moeite konden inspringen. Onderweg kwam ik nog een dorpsgenote tegen die informeerde of we wachtten op de bus. Ik legde haar uit nog even te wachten en dan maar met de auto te gaan. Zij zou voor me in de gaten houden of de bus alsnog kwam en zou de chauffeur vertellen dat wij vast waren gegaan. Ik moet zeggen dat dat veel goed doet, alle medeleven en bereidwilligheid te helpen van een groot aantal dorpsgenoten.
Tien over half negen zijn we allen ingestapt en op mijn klokje bleek het al kwart voor negen te zijn. Nu heb ik altijd geroepen dat 70 km per uur voor mij echt snel genoeg is op de Franse binnenwegen, maar deze ochtend maakte ik een uitzondering. Bleef netjes onder de 93 maar daar is dan ook alles mee gezegd.
In Bourbonne ligt het centrum min of meer tegen een heuvelrug aangeplakt. Hetgeen een aantal forse hellingproeven met zich mee brengt. En ex-collega’s weten vast nog met welk gebrul ik de parkeergarage binnenkwam. Nu heb ik een autootje met minder capaciteit dan de dienstauto’s hadden, maar het geluid van mijn brullende motor overtrof die van de volkswagens.
Het normaal gesproken uitgestorven kerkplein stond vol met auto’s van ouders die hun kinderen ook kwamen brengen. Een agent regelde het verkeer rond het zebrapad richting maternelle. Als ik maar een plekkie zou vinden.
Op de hoek het laatste plekje ingepikt en als een speer uit de auto. Door het gedrang heen naar de zijvleugel van de school waar Azira’s lokaal zich bevond. Onderweg kwamen we de directrice tegen die vriendelijk gedag zei en ons vertelde waar we moesten zijn.
Wat meteen opviel was dat alle kinderen, inclusief Azira, gebukt gingen onder enorme rugzakken. Nu snapte ik ook waarom de rugzakken met wieltjes zo populair zijn hier. Je moet echt je best doen om te zien welk kind er schuilgaat onder welke rugzak.
Tweede wat opviel was de opstelling van de kinderen. Netjes twee aan twee in rijen naast elkaar om vanuit die positie klasgewijs het schoolgebouw te betreden. En dat de regen naar beneden kletterde maakte hierbij totaal geen verschil.
Gelukkig grenst Azira’s lokaal aan een afdak en mochten zij voor deze ene ochtend zelfstandig, hoewel praktisch iedereen vergezeld was door ouders, het lokaal betreden.
Op de gang stonden de ouders braaf te wachten terwijl hun kroost binnen een plekje zocht. Ik stoorde me niet aan het feit dat ik de enige ouder leek te zijn die het klaslokaal betrad en bracht Azira naar de juf. Deze maakte duidelijk dat Azir zelf een plekje mocht uitzoeken.
Ik raadde haar aan naast het meisje in de eerste rij te gaan zitten. Die zat immers ook nog alleen en dat leek ons gezelliger.
Azira zat nog geen twee minuten of het meisje naast haar was verhuisd naar de achterste rij. Daar was een mollig meisje met een klein brilletje enorm aan het huilen geslagen en Azira’s tijdelijke buurvrouw kende haar waarschijnlijk van de maternelle. Ik heb de juf gevraagd of azir straks ook naast iemand mocht zitten want zo alleen vond ik het maar een trieste boel. De juf verzekerde me dat ze voor een kameraadje voor Azira zou zorgen.
Ik ben terug gegaan naar Azira en heb haar verteld dat de juf de klas nog een beetje gaat husselen en dat zij ook naast iemand komt te zitten. Een ielig “oké” kwam over haar lippen. Ze zat er muisjestil en bleek rond de neus bij. Wat voelde ik me beroerd op dat moment. De kinderen moeten het maar mooi doen met de keuzes die wij maken. Heb haar niet laten merken dat de tranen prikten maar heb haar een kus gegeven en ben naar buiten gegaan. De bel ging en na een laatste flauwe glimlach sloeg de deur dicht.