Vrijdagochtend, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Na een moeizaam opstaan en net op tijd de deur uitvliegen, het begint hier steeds meer op Amsterdam te lijken, daalden we gedrieën af naar de pressoir. Daar zou vandaag de bus immers wel stoppen.
Na enige tijd wachten verscheen en nog een dorpsgenote met een jongetje die ook mee moest voor de Maternelle. Het jochie stond het huilen nader dan het lachen.
Net toen we begonnen te twijfelen of de bus ons dorp vandaag weer vergeten zou zijn kwam er een wit bestelachtig busje de hoek om scheuren. Aha, de schoolbus.
Azir begon ook steeds bedrukter te kijken en mijn innerlijk gevoelsleven zwiepte weer alle kanten op. Ik hielp azir instappen en kennis maken met de begeleidster van de bus. Wederom een dame met een keur aan kleur in haar haar, maar erg aardig. Azir vergat in alle zenuwen haar tas dus die bracht ik haar even na. Ik gaf haar nog een kus en zei haar dat ik naar school zou rijden en haar op het plein bij haar klas weer zou zien. Ze knikte flauwtjes en toen het busje wegreed was ik bang dat zij net als het jongetje naast haar in snikken zou uitbarsten. Gelukkig had ze het vooruitzicht dat Joshua en Brin in het volgende dorp zouden instappen. Misschien kon ze wel even met hen praten.
Ik wisselde nog kort een paar woorden met de andere aanwezige dames, er was nog een buurvrouw komen kijken hoe het met de jongelui ging, en kroop toen samen met Eluaan in de auto. Op naar school.
De hellingproef in Bourbonne gaat me steeds beter af, nog ff en het is de normaalste zaak van de wereld.
Wederom vele wachtende ouders voor het hek. Maar het was inmiddels tien voor negen en middels de schoolreglementen die ik de avond ervoor van Azira ter ondertekening had ontvangen wist ik inmiddels dat zowel kinderen en in speciale gevallen ook de ouders, zich vanaf tien minuten voor aanvang van de klas op het schoolplein mogen bevinden. Dit keer aarzelde ik dus niet en liep door. Hoewel ik wederom de enige bleek.
Bij Azira’s klasingang wachtten we af. De minuten tikten weg, maar geen Azira. Zou ze soms aan de andere kant van school zijn uitgestapt en op me staan wachten? Ik besloot het nog even aan te zien.
De juf kreeg me in het vizier en vroeg me of ik achter de bus was aangereden? Nee, ik was rechtstreeks gekomen. Haar antwoord daarop was dat ik dus ook niet wist of de bus al gearriveerd was. De eerste bel was al gegaan en de juf leek op Azir te wachten. Ze ging polshoogte nemen bij het hek en informeerde bij een andere leerkracht.
Plotseling stond Azir naast me. Opgelucht me te zien en een beetje ongemakkelijk omtrent hoe zichzelf op te stellen richting klasgenoten. Gewoon mee gaan rennen of toch maar afwachten. Ze deed het laatste.
De tweede bel ging en alle kinderen, inclusief Azir, sprongen in het gelid. Op dat moment kreeg een klasgenootje Azir in het oog en sprong op haar af, lachtte uitbundig en begon haar te aaien. Daarop stormden nog twee meisjes toe. De uitdrukking op Azira’s gezichtje op dat moment was mij goud waard. De opluchting en trotse blik richting mij: “kijk eens mama, ik heb al 3 vriendinnetjes”. Wat was ik blij naar school gereden te zijn en dit heerlijke moment te mogen meemaken.
Ondertussen kwam de juf terug en glimmend van trots liep Azir, uitbundig zwaaiend naar ons, het schoolgebouw in. Het gaat wel goed komen met mijn meisje!