We waren nog niet halverwege het schoolplein of de wolken braken open en een hevig regenen barstte los. Door het geweld van de wind klapte de paraplu omhoog en renden we, ik met Eluana onder de arm, richting auto. Daar zette ik Eluaan achterin en gebood haar zelf in haar stoel te klimmen. Ondertussen worstelde oma, nog steeds buiten, met de paraplu. Deze weigerde dicht te klappen en toen Eluana en ik al veilig zaten vast gegordeld kwam oma Akke binnen waaien. Toen ik weg wilde rijden viel me op dat de parkeerplaats al bijna helemaal leeg was.
Deze nattigheid had even de aandacht van mijn bezwaarde gevoel weggenomen. Maar al snel dwaalden mijn gedachten terug naar mijn kleine meisje die er zo stil, maar dapper, bij had gezeten.
We reden naar Laneuvelle terug en stortten ons op de koffie en koekjes. Het huilen stond mij steeds nader dan het lachen. Niet dat ik echt verdrietig was en ook had ik een rustig en goed gevoel omtrent onze toekomst hier en Azira’s schooltijd. Misschien was het de spanning van de laatste weken die er nu uit kwam. Eerst het geregel en gezoek met betrekking tot de aanschaf van alle schoolbenodigdheden voor Azir waarvoor wij anderhalve week voor begin van de school een ellenlange lijst kregen toegestuurd. En hier zit niet zomaar even een Wibra, Action of Zeeman om de hoek waar je heel gemakkelijk de spullen bijeen scharrelt. Daarna de verassing van het niet ingeschreven zijn en niet te vergeten de plaatsvervangende ellende die Azira zich vast gewaar werd in een klaslokaal met kinderen en een juf die ze niet verstond.
Toen ik Bert belde lieten de tranen zich ook niet meer wegdrukken. Maar veel tijd om te treuren was er niet want we moesten na een snelle boterham de auto alweer in om Azira te bezoeken tijdens de lunchpauze. Ik hoopte dat er zich geen dramatische taferelen zouden voordoen in de vorm van een aan mijn broekspijpen hangende Azira die niet om te praten zou zijn op school te blijven. Maar dat liep verassend anders.
Bij school stonden de ouders netjes te wachten voor het hek. Na enig twijfelen besloten Akke en ik gewoon richting klaslokaal te lopen om Azir op te wachten. We bleven wel buiten staan onder het afdak en vroegen ons af of we op ons donder zouden krijgen voor deze misstap. Uit de school kwam geen enkel geluid. Zaten er wel kinderen binnen? In Amsterdam hoorde je zowel kinderen als leerkrachten hun stemmen aardig gebruiken tijdens het passeren van het schoolplein. Het is bekent dat er meer discipline heerst hier op de Franse scholen, lees de leerkrachten laten geen gras groeien over “ een misstap”, maar dit had ik niet verwacht. Toen de bel ging heerste er nog steeds een allesoverheersende stilte. Enige tijd later kwamen de kinderen, wederom netjes twee aan twee, naar buiten. Azira lachtte breed toen ze ons zag, maar lette goed op dat ze netjes in gelid bleef. De juf dropte een aantal kinderen bij het hek en liep daarna met de overblijvertjes door richting de kantine. Ze zou zo vast wel vertellen hoe het Azira was vergaan de afgelopen uren. Toen zij aanstalten maakte weer weg te lopen ben ik zelf maar vragen gaan stellen. En die beantwoordde ze netjes, maar ik leek te merken dat dit soort contact voor haar met een ouder niet gebruikelijk was. Ik heb meteen aangegeven dat de schoolbus niet was gekomen ’s morgens en zij zou het gaan regelen.
We liepen mee, Eluana dit keer slapend in haar buggy, richting toiletten waar Azira aan een klasgenootje werd gekoppeld. Ik kreeg van een bleke Azira bijna gefluisterde antwoorden op mijn vragen over hoe ze de ochtend op school had gevonden. En veel verder dan goed en ok kwam ze niet. Help, waar is mijn drukbukkel gebleven? Is dit totaal in zichzelf teruggetrokken meisje werkelijk mijn dochter? Azira werd de kantine binnengesluisd en wij wachtten netjes totdat de horde kinderen die nog naar binnen moesten hun bestemming hadden bereikt. Een stevig jongetje met kort peenhaar sprong wat heen en weer op de trap voor de kantine. Daarop spichtte een kantine kracht naar buiten en beet hem pinnig toe dat hij maar beter niet meteen weer moest beginnen zo aan het begin van het schooljaar. Slik, gaan ze hier zo om met kinderen, of kreeg deze jongen een “voorkeursbehandeling”?
Toen iedereen binnen was ben ik even naar Azir toegegaan. De kinderen zaten in groepjes van vier bij elkaar. Er werd gekeken en gegiecheld toen ik zomaar de kantine binnenkwam en enkele kantine krachten keken verbaasd op. Oom agent, die het verkeer rond school net had geregeld en ook even in de kantine kwam, hield ook in de gaten wat die vrouw bij dat meisje kwam doen. De dame die Azir naar binnen had begeleid zei iets en dat leek de rest op te luchten. Er werd niet meer gekeken en een ieder leek te weten wat ik kwam doen nu.
Uit azir kwam niet zoveel. Die wachtte geduldig af op wat komen ging. Wel vroeg ze met een zacht stemmetje hoe lang het nog zou duren. Arm kind, het lange middagdeel moest nog komen.
Maar ik kon gewoon weggaan en oma hoefde niet perse naar binnen om even een kus te geven want misschien mocht dat wel niet. Ik zou later horen dat er al 2 jongetjes heeeeel lang in de hoek hadden moeten staan omdat ze een geluidje hadden gemaakt en begreep toen die angst van haar wel.
Nog steeds met gemengde gevoelens weer richting Laneuvelle. Daar een koppie thee gedaan en oma heeft nog even met Eluaan gewandeld. Zo tien over vier ben ik weer in de Twingo gestapt om een minuut of 10 te vroeg bij school uit te stappen.
Het parkeerterrein stond weer aardig vol. Het schoolplein was helemaal leeg. Alle ouders stonden netjes achter het hek. Toen de bel ging besloot ik af te wijken van de rest en ben het schoolplein opgegaan. Ik wilde dat Azira wist dat ik er was. Net toen ik bijna bij het tweede deel van het schoolplein kwam liep Azira’s klas me netjes in gelid twee aan twee en hand in hand tegemoet. Juf stopte niet en ik liep maar mee. Nu werd me de bedoeling wel duidelijk. De leerkracht levert het kind netjes af bij het hek. Daar vervalt de verantwoordelijkheid van school en gaat die over op de ouder. Dus eigenlijk moest ik ook buiten het hek wachten….
Juf zei me nog dat de bus geregeld was en vrijdagochtend wel zou komen. Ik vertelde nog even voor de duidelijkheid dat Azir met de bus zou komen en ik nog één keer met de auto om azir naar binnen te begeleiden.
Ik heb azir een dikke knuffel gegeven en overhandigde haar de kaart die oma Els voor haar gemaakt en opgestuurd had. Voor haar eerste schooldag. Azir glom van blijdschap. En een mooie kaart en helemaal niet bang geweest. Ik heb haar maar meteen ingewreven dat mama zo trots als een pauw was. Hoe stoer ze gewoon meedeed op een nieuwe school met een vreemde taal. Nou ze was zelf wel het allertrotste!
Gelukkig leek ze weer meer zichzelf dan het zieke vogeltje die ik eerder op de dag trof. In de auto babbelde ze weer honderduit. Over het eten in de kantine, ze lustte niet alles maar had wel alles opgegeten, en over de les. Nou ja over hetgeen ze zich er nog van herinnerde dan.
We zijn even lekker thuis gekomen en hebben een snee brood gegeten.
Daarna restte ons nog één beproeving….. huiswerk.