Laneuvelle zomer 2009
Na weken van inpakken, afscheidsfeestjes voorbereiden en geren en gevlieg was het dan eindelijk zo ver. De laatste verhuisdozen gingen de bus in en woensdag 15 juli stapten we in op weg naar onze nieuwe woonplek. De meiden bij mij in de Twingo en Bert, vergezeld van een walkie talkie, in de bus. In Nederland reden we lekker door.
In Luxemburg reden we de files in. Dat was behoorlijk inspannend rijden. Want het ene moment kropen we over de weg en het volgende moment moesten we vol gas geven om daarna weer op de noodrem te moeten trappen. Dit duurde zo ongeveer tot Metz, maar daarna reed het aardig door. Ondertussen contact via de walkie talkie want we hadden elkaar al een tijdje niet meer in zicht. Bert leek zich er drukker om te maken dan ikzelf. Ik ken immers de weg ook naar Laneuvelle. Zij het dat de binnendoorweggetjes het laatste stuk nog niet vanzelfsprekend zijn, maar via de péage kom ik er wel. Dus ondanks dat het zo zijn charme had was de walkie ook af en toe een soort hinderlijke indringer. Want ook het commentaar dat we elkaar leverden, in de veronderstelling dat het binnensauto’s bleef, werd door de ander waargenomen…… De reis heeft lang geduurd, we zijn een paar keer extra gestopt en de files hadden behoorlijk wat tijd opgeslokt. Bovendien is de Twingo niet de snelste in de Ardennen. Ook hier in de omgeving moet ie er af en toe behoorlijk aan trekken om enige snelheid te houden heuvelopwaarts. Maar ik moet zeggen dat het een fijn autootje is. De kinderen hebben er goed de ruimte in en op vlakkere delen zoeft ie als een speer vooruit.
De eerste dagen alleen het hoogstnodige uitgepakt. Want het huis staat inmiddels aardig vol met eerder meegenomen verhuisdozen en kratjes kleding voor de meiden en met de “meuk” die we hier al hadden staan. We wilden aan het werk in de achterkamer en moesten daar dus ruimte creëren. De eerste week liet het weer wat te wensen over in de zin dat er behoorlijk wat regen viel. Geen ideale omstandigheden om de tent op te zetten dus. Wanneer die zou staan zouden de bedden die kant op kunnen en zouden we in de achterkamer aan de lambrisering kunnen beginnen.
Ik ben natuurlijk als eerste de badkamer ingesneld om Bert zijn werk van de afgelopen bezoeken hier te bekijken. Er staat een prachtige douchecabine en Bert heeft een heel mooi badkamermeubel gemaakt. Het bad heeft een andere plek gekregen en de wasmachine is verhuisd naar het warmte hok. Laatstgenoemde ziet er ook goed uit. Boiler en vat voor de zonne-energie warmwatervoorziening hebben hun plekje daar gekregen en het geheel ziet er goed verzorgd uit. Nu alleen de panelen nog op het dak.
In de keuken liggen de thermopane plaatjes netjes in een lijstje van blank hout in het plafond waardoor er via de glazen dakpannen toch enig daglicht de keuken binnenvalt.
lichtinval
De eerste dagen heb ik me voornamelijk bezig gehouden met schuren en lakken van het badkamermeubel en met de kinderen. Er waren nog geen vriendjes voor Azira in het dorp en zij wist zich geen raad met zichzelf. Hetgeen zich bij haar uit in het vervelen van een ieder die in haar buurt komt. Gelukkig vond ze na een paar dagen haar draai een beetje. Wel moeten we erg strikt zijn want de vrijheden die ze hier ervaart laten haar regelmatig doorschieten in haar gedrag.
Gelukkig duurde het niet lang of Stijn en Luuk kwamen ook hun vakantie vieren.
Bovendien heeft Bert Azir naar Coiffy le bas gebracht waar Brin en Josh sinds afgelopen herfst wonen met hun ouders. Zij gaan naar dezelfde school in Bourbonne les bains als waar Azira naartoe zal gaan. Azir is meteen de middag blijven spelen en heeft het erg naar haar zin gehad. Het waren leuke jongens volgens haar. Geeft haar ook wat meer vertrouwen in verband met het naar school gaan. Zijn er tenminste twee bekende gezichten op het schoolplein en eventueel in de schoolbus.
Zoals eerder gezegd regende het de eerste dagen aanzienlijk. En het waren forse buien. Toen ik op zoek ging naar tuingereedschap in de schuur om de in Mei geplante bonenplantjes in de tuin over te zetten leek het alsof er een stroomversnelling door de schuur gejaagd was. Je zag een soort modderspoor lopen en ondanks het feit dat we de meeste spullen van de grond hebben gezet was de behuizing van de nieuwe cv, gevuld met glaswolachtig spul, nat geworden. We hadden van mensen in het dorp al gehoord dat het maandag de 14e enorm tekeer was gegaan en dat er in Langres hagelstenen zo groot als eieren waren gevallen. Het was de grootste regenhoos allertijden…….. Dus wezen we dat noodweer aan als schuldige. Daar kan geen elke schuurdeur tegen…….. Totdat er weer een paar flinke buien vielen en ik “verse” stroomversnellingsporen zag. Toen zijn we op nader onderzoek uitgegaan. Het bleek dat de put naast de schuurdeur waarop de dakgoot loost niet goed doorliep en na snelle vulling overstroomde, hupsakee, de schuur in. Bert is op onderzoek gegaan naar de verstopping. De buis vanuit de put naar de tweede put leek ok. Dus het euvel moest in de tweede put zitten. En ja hoor, de afvoerbuis was helemaal uit zicht verdwenen. Er kwamen een emmer of 10 met drek en stenen uit en toen werd de pijp weer zichtbaar. Ook zat er een grote boomwortel vlak in de opening gegroeid. Voor een deel is hij verwijderd en sindsdien loopt de put via de goede route leeg.
Inmiddels had ik de snoeischaar ter hand genomen om de druiven en bramen onder handen te nemen. Ik was lekker bezig totdat ik een beetje raar knipte en het leek alsof ik een nagel mee knipte. Ik keek en zag inderdaad netjes opgevangen in dezelfde hand een stuk nagel van mijn pink liggen. Bij nadere inspectie en plotseling opkomende pijn zag ik dat er nog een topje aan de pink leek te zitten. Ik keek naar mijn pink en zag een wit stukje op de plek waar voorheen een mooi roze velletje zat. Al snel werd de plek rood en begon er bloed te druppelen. Ik zorgde ervoor dat ik het stukje vlees plus nagel in mijn hand niet verloor en rende naar voren om Bert te zoeken. Even een second opinion vragen. Ondertussen kwam Azira achter me aangehold en bij het aanzicht van het druppende bloed liet zij weten het niet aan te kunnen zien en er misselijk van werd. Bert lag net op zijn buik eerder genoemde put leeg te halen en had niet de meest schone handen. Dus met enig oponthoud, en inmiddels ook bleek om de neus, heeft hij zijn blik erop geworpen en samen kwamen we tot de conclusie dat het afgesnoeide stukje te klein was om mee naar de dokter te gaan. Een geluk bij een ongeluk dus…… In eerste instantie hebben we er een steriel gaasje omheen gebonden, hetgeen mij de rillingen bezorgde want er staat me nog fris in het geheugen hoe vroeger, mijn zus en ik waren rond de 7 jaar, het steriele gaasje welke het gat in de knie van mijn zus afdekte in een mum van tijd zat vastgegroeid in de wond. En de ellende die dat veroorzaakte! Bovendien voelde het contact tussen wond en gaasje ook niet echt prettig. Gelukkig hebben we meerdere verbandtrommels in huis en de auto’s en hadden we goede wondpleisters die niet vasthechten aan de wond. Ik heb me dus een tijdje gedeisd moeten houden wat betreft werkzaamheden. Ook afwassen en kinderen wassen moest met de nodige voorzichtigheid. Ik wilde het nieuwe velletje in aanmaak niet hinderen.
In het weekend knapte het weer op en dinsdag zijn Akke en Adriaan gekomen voor een bezoekje en om te helpen met het opzetten van de tent. We hebben eerst achter een lekker zitje gemaakt en hebben koffie gedronken en een beetje bijgepraat. De meiden mochten en paar stenen en armbandjes, meegenomen vanuit het verre Amerika, uitzoeken. De ogen van de meiden glommen en een keuze maken was niet zo eenvoudig.
Na de koffie hebben we ons op de tent gestort. Zo met het volgen van de gebruiksaanwijzingen stond hij sneller dan verwacht. We hebben een mooi plekje gekozen om hem op te zetten. Dat heb ik tussen de buien door de voorgaande dagen gemaaid. Vanuit de tent hebben we mooi uitzicht op coiffy le haut en coiffy le bas.
uitzicht
De tent staat als een huis en er zaten een extra zonneluifel en windflappen bij. Voor de tent dus ook nog een behoorlijke overdekte ruimte. Ik had er al meteen zin in. Vroeger hebben we altijd gekampeerd en mijn ouders hadden ook een Albatros. Eindelijk hadden we deze tent gekocht ivm de dakwerkzaamheden, maar nu we de achterkamer wilden aanpakken kwam hij ook goed van pas. Bovendien vind ik het gewoon erg fijn hem te hebben en er lekker in te kunnen kamperen. Al is het maar in aangepaste vorm in eigen boomgaard en met het gebruiksgemak van het huis. Ook voor de meiden vind ik het fijn dat ze een beetje het kampeeridee meekrijgen. En wie weet gaan we er de komende jaren wel op uit met de tent. Hoewel ik bang ben dat er naast de tent niets meer mee kan in de Twingo………..
Het slapen in de tent was een wisselend succes. Azira is bang voor regen en vindt het allemaal net te spannend. De eerste avond zag ik mijn romantische idee van een avondje voor de tent zitten met een boek en een glaasje wijn in rook opgaan. Beide dames weigerden te gaan slapen. Eluana kreeg spontaan haar tweede grote driftbui en Azira verzon steeds nieuwe smoesjes om te kletsen en haar bed uit te komen. Uiteindelijk sloot Eluana de ogen rond kwart voor elf en Azira net na elf uur. Ik was toen ondertussen ook gevloerd en ben gedesillusioneerd onder de wol gekropen. De dagen erop ging het slapen van Eluana steeds beter in de tent. Maar Azir bleef nachtelijk naast mijn bed staan. Uiteindelijk is Bert met Azira binnen gaan slapen en ik met Eluana in de tent.
slapen???
Zo rond de tent heel mooie sterrenhemels gezien en prachtig uitzicht over dal en beide Coiffy’s. ’s Morgens de nevel zien opstijgen vanuit het dal en wanneer die beschenen werd door de zon gaf dat er een ongelooflijk mooi sprookjesachtig effect.
De achterkamer was inmiddels weer beslaapbaar en ziet er al een stuk gezelliger uit nu er lambrisering op de muren zit. Het stuk erboven tot aan het plafond moet nog worden gestuukt, al dan niet met een kleurtje erdoorheen, en is nu nog een kale cementen muur. Maar nu is er al een verschil als tussen dag en nacht.
Bert heeft meteen het elektra aangepakt in die kamer. Kost een hoop tijd allemaal, maar dan is het maar meteen gedaan en zitten wij er de komende winter goed bij. De komende tijd zal ik me storten op het stucwerk.
voor de lambrisering
met lambrisering
Eluana scharrelt lekker rond in de cour en tuin. De pruimen zijn goed rijp en vallen spontaan van de boom. Geheel zelfstandig gaat Eluana op pad. Wanneer je vraagt of ze naar huis komt zegt ze :”nee, mama, pruime zoeke.” Vervolgens komt ze laten zien welke pruim ze gevonden heeft en vraagt of hij goed is. Zo niet, dan gooit ze hem weg met de mededeling “iew sies”. Ook de pitten worden vakkundig uitgespuug. Nee, ook deze kleine Tompot-Mussig telg is niet op het achterhoofdje gevallen.
Velola verzorgen
Het praten zit in een stroomversnelling en ze is helemaal verliefd geworden op het rode bakfietsje. Die moet ik dan ook steevast iedere morgen voor haar buiten zetten. Ook is haar pop een onafscheidelijk accessoire geworden. De pop van Azira heet Viola, dus haar popje ook. In verband met een klein spraakgebrek noemt ze haar zelf Velola. Er worden wilde aardbeitjes geplukt en in haar mondje geduwd, ze moet mee in de bak van de fiets en haar tanden worden bij tijd en wijle gepoetst. Het is grappig om te zien allemaal. Het blijft een heerlijke leeftijd, twee jaar!
bakfiets
Azir is veel aan het spelen met Stijn en Luuk en gezamenlijk komen ze regelmatig ook onze kant een tijdje op. Het hooi van het gemaaide veldje bij de tent was eindelijk goed droog en klaar voor verbranding. Ik heb meteen wat dode takken uit de boomgaard gesleept en deze gingen mee het vuur op. Dat gaf een mooi vuurtje en creëerde de gelegenheid een paar aardappelen te poffen voor de kinderen. Na een minuut of 20, die werden opgevuld met het smikkelen van de pruimen, waren de aardappelen gaar en hebben we ze lekker opgepeuzeld in de wei. Heerlijk dat we nu dit soort dingen kunnen doen met de kinderen. En leuk en lekker!
In het vuur
Pruimpjes plukken
smikkelen
Een avond stonden Bert en Petra voor de deur. Net op het moment dat Eluana op instorten stond en Azira ook de kont tegen de krib had gegooid. Ze hadden een lekkere fles wijn uit Coiffy mee om te toosten op ons huwelijk, en zoutjes voor de kinderen. Hartikke lief! Maar het moment leende zich er niet voor en hebben we een afspraak voor de volgende middag, met blijven eten, gemaakt. De dag erop waren we allemaal weer in normale doen en was het een gezellig samenzijn geworden.
Tja, en dan moeders op weg. Ik zou voordat Petra en Bert terug zouden rijden een keer langs gaan op de koffie. Nu wist ik wel latent welk huisje van hen is in Les granges Huquet, maar helemaal precies niet. Mijn Bert vertelde dat het aan een soort zijstraatje lag hetgeen geen echte zijstraat was. Ik besloot desbetreffende paadje in te gaan. Nadat ik al het hele dorp had doorgereden natuurlijk. Iedere keer wanneer ik moet keren bij die scheve stoeprandjes ben ik bang dat ik het buikje van de Twingo lipposuctioneer. Hoewel ze al aardig strak in haar velletje zit. Enfin, uiteindelijk rijd ik, met Eluaan en Azir achterin, het straatje in en parkeer de auto langs het weggetje. Ik besloot aan een dame die aan het begin van et paadje in de tuin aan het werken was te vragen naar het huis van Bert en Petra. Had beter meteen hun namen kunnen noemen ipv het Hollandse stel met het kleine hondje.
Naast het parkeerterreintje stond een huis te koop en de dame dacht dat ik voor een bezichtiging kwam. Ik voelde al nattigheid en zei dat ik kwam om vrienden te zien en dat ik niet geïnteresseerd was in het huisje. Oh, u wilt het voor vrienden bekijken. Nee, ook dat niet. Ze zou even bellen en dan kon ik het zien en kon ik altijd nog ja of nee zeggen. Ik probeerde haar nogmaals duidelijk te maken dat ik slechts op visite kwam en het huis an die vrienden zocht. Maar ze was al weg. Een paar minuten later kwam ze weer naar buiten, helemaal opgewonden, of ik nog even wilde wachten want ze was onderweg. Ondertussen zat Azir vanuit de auto te roepen waar ik bleef. Ik heb even uitgelegd waarom het zolang duurde en ben tch weer naar de dame teruggegaan want ik baalde natuurlijk enorm dat er nu een makelaar onderweg zou zijn, die mij helemaal niet van dienst zou kunnen zijn. Heb nog een keer heel duidelijk, geprobeerd, uit te leggen niet voor het huis te komen maar voor Petra en Bert. Toen ging haar wat dagen. Maar ik moest toch maar even wachten totdat de mevrouw er zou zijn om het uit te leggen.
Ik ben terug gegaan naar de auto want het leek erop dat Petra en Bert niet thuis waren. Ik heb een briefje geschreven en dat achter gelaten. Ondertussen ging de telefoon bij de dame die ons “geholpen” had. Het bleek de makelaar en ze riep me even binnen om het zelf uit te leggen.
Helemaal nog niet mijn ding; telefoneren in het Frans met een Francaise er met haar snuit bovenop. Maargoed, maakte me sneller duidelijk aan de makelaar dan aan de dame des huizes en al snel liepen we weer naar de auto.
Het volgende avontuur; op naar de kaasboer. Bert had gevraagd een stuk kaas mee te nemen wanneer Petra en Bert niet thuis bleken te zijn.
Ik dacht te hebben onthouden dat de kaasboer in Chezaux zat. Dat lag aardig op de route. Daar aangekomen ik het dorp rond en zoeken. Ik wist dat het ergens op een hoek zat want was 1 keer met Bert mee geweest. Helaas is mijn oriëntatie vermogen niet je dat en duurt het altijd even voordat ik de weg ergens naartoe goed in het geheugen heb zitten. Na weer tig keer te hebben gekeerd over en langs de welbekende schuine randjes besloot ik het maar te vragen. Maar waar o waar zien we iemand die aan te spreken is? Aha, bij de glasbak, snel keren en er achter aan. De dame was erg aardig en wist m meteen te vertellen dat de kaasboer in Saulxures zit. Aha, natuurlijk, Saulxures. Hoe dom kan een mens zijn……………….. Verkeerde dorp. Maar wat was er dan met Chezaux? Of was dat gewoon onderweg naar Hortes…. Tja, dat komt ervan als je veel huis-tuin, en keukent in de vakanties ipv erop uit te trekken. A goed, dit zal ik niet meer vergeten. Ik heb de dame gevraagd welke kant ik op moest om naar Saulxures te gaan en zij heeft me geholpen middels mijn kaart. De te volgen route had ik zelf al uitgedokterd, maar ik wist alleen niet waar in Chezaux ik me bevond en welke kant ik dus uit moest vanaf de plek waar we stonden.
Zij raadde me aan de om te draaien en de weg te volgen naar Coiffey. Daarna naar laneuvelle en zo naar de grote weg. In die route had ik geen zin en ben bij Coiffey richting Vicq gegaan. Van daaruit reed je ook gewoon door naar Saulxures. Tja en daar toen weer de kaasboer vinden. Eluana was inmiddels in slaap gevallen en Azir piepte dat ze naar huis wilde. Ik zat zo dicht op het doel, en het was bijna 12 uur, dus sluitingstijd, dat ik nu wilde doorzetten. Het dorp drie keer heen en weer gecrossed, zijweg hier en zijweg daar maar geen kaasboer. Balen: Ik besloot dan maar aan te bellen en het gewoon ergens te vragen. Als er niemand op straat te zien is dan maar zo. En verdraaid als het niet waar is: waar ik de auto parkeer is ook net die kaasboer! Pffffff, uitstappen en meiden in de auto gelaten. Mijn stukkies kaas kopen en weer naar Huis. Inmiddels was de hele ochtend voorbij, maar we zijn weer een avontuur rijker. En Bert zijn reactie liet zich voorspellen………………………… Een echte “Céleste Aktie”.
De dagen erna ben ik bezig geweest met het sorteren van het achterkamertje. Ruime hoeveelheid aan vuilniszakken voor de kringloop en voor de vuilnis waren het resultaat. En de muur is vrijgekomen, dus ook hier kunnen we aan de slag met de lambrisering als de tijd zich ervoor leent. Wel staan er nog wat twijfelgevallen in de vorm van meubeltjes, die op zich wel grappig zijn, maar niet heel praktisch in gebruik. Voorlopig krijgen ze het voordeel van de twijfel. Wie weet kunnen ze terecht op de bovenverdieping bij de toekomstige bloemen- en plantenhoek die we willen gaan creëren in het nieuw te vormen lichthof.
Bert is ondertussen druk doende met het reviseren van de elektra. Het één hangt samen met het ander. En het is een behoorlijk breiwerk van onduidelijke en ondeugdelijke draadjes. Zo dachten we in de badkamer al die jaren een goed stopcontact gebruikt te hebben. Daar draaide de wasmachine en de badkamerkachel op. Nu bleek dat het een wonder is dat dat al die tijd is goed gegaan omdat de capaciteit eigenlijk veel te klein was en het stopcontact bovendien niet geaard was.
Daar waar we boven verder wilden liepen we dus vertraging op door de situatie ivm de elektriciteitsvoorziening. Maar ik ben blij dat Bert er kundig in is en dat de boel nu wel goed op de rails komt. Een elektriciteit technisch veilig huis vind ik nu even belangrijker dan een begin maken met de bovenkamer.
Tussen de bedrijven door wandel ik met de meiden en speel politieagentje want beide dames laten zich het kaas niet van de boterham eten terwijl ze op strooptocht gaan bij de ander…….
Zondag is Adriaan jarig en gaan we met twee auto’s op pad. Bert rijdt na een bezoek verder naar Nederland en wij rijden maandag weer terug naar Laneuvelle.