Eindelijk was daar de zomervakantie. Vier weken Laneuvelle, geweldig! Ik had mijn plannetje al klaar met betrekking tot hetgeen ik minimaal gedaan zou willen hebben voor we weer richting Holland zouden rijden.
Op de heenweg hebben we het gehad over de bron van inkomsten wanneer we in Frankrijk wonen. De vorige vakantie hebben we het idee gekregen dat er misschien iets in de computers te doen is voor Bert. Op zich zou het fijn zijn dat er in ieder geval een bron van inkomsten is, maar ergens zat het mij ook niet helemaal lekker. Hoe moet het dan wanneer ik geen werk vind en Bert om de één of andere reden wegvalt? Ik kan het computergebeuren niet overnemen. Dus laten we toch nog eens goed nadenken over iets wat we alletwee zouden kunnen trekken en waar voor beiden affiniteit ligt. We kwamen al snel op het brood bakken, koken met verse ingrediënten, het leven dichtbij de natuur. Oude ambachten. Zelf je yoghurt maken etc. Maar hoe zoiets vorm te geven? Proberen cursussen te organiseren waarbij we een aantal zaken zelf kunnen doen en het één en ander uitbesteden aan docenten die een thema kunnen vullen. Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben! Borrelend van de ideeën en met het gevoel dat dit ons beiden het meest levensvatbare idee lijkt van alle ideeën die we tot nu toe hebben gehad reden we met een blij gevoel verder.
De eerste twee weken ging Amber mee. En de meiden hebben net als de vorige keer geweldig gespeeld. Azir mocht ook vaak meedoen, dus ook die had weer de tijd van haar leventje.
Azir en Amber
De eerste anderhalve week was een beetje de tijd van het aanrommelen. Bezoekjes bij oma en buren. Boodschappen doen en Bert heeft de omgeving wat verder uitgekamd en ons tot nu toe onbekende mooie plekjes ontdekt. De meiden zijn een paar keer bij Sam gaan zwemmen. Daar staat nu een enorm zwembad, waar een heel gezin in kan zonder elkaar in de weg te zitten. Azira wilde ook graag mee. Maar het is een stuk dieper dan haar eigen tweebands badje en het duurde een hele tijd voor ze erin heen en weer durfde te lopen. Trapje af en snel naar de overkant, weer terug en snel er weer uit. Vol trots.
Zwembad
Helaas was het maar een paar dagen echt lekker zonnig. Dus het zwemmen liep al snel uit op bibberige kinders. Azir wilde wel steeds mee om te zwemmen, maar had de hele tijd begeleiding nodig en die hebben we kunnen overhalen ook gewoon in haar eigen badje te plonzen.
Klaartje, Erik, Stijn en Luuk bleken er ook te zijn. Maar hun vakantie zat er alweer bijna op. Azir heeft nog een middag bij Stijn gespeeld en daar kwam ze weer enthousiast van terug. Die twee kunnen het goed vinden samen. Erg leuk. Jammer dat we net in een andere regio wonen wat betreft vakantie indeling in Nederland. Zo lopen we elkaar wel eens net mis in de vakanties.
De eerste anderhalve week heb ik geen grote klussen aangepakt. Heb een oud bureautje van Dymph, dat overgaat op Azira, opgeschuurd en geverfd. Hij was bruin met rode laatjes en deurtjes. Ik vond dat dat wel wat gezelliger kon. Hij is paars geworden en de deurtjes en laatjes heb ik verschillende pasteltinten gegeven. Dit klusje duurde toch langer dan gepland doordat de schuifdeurtjes niet meer lekker pasten nadat er een extra verflaagje op gesmeerd was. Dus de onder en bovenkant een stuk bijschuren en opnieuw verven. Eén deurtje loopt nog niet helemaal lekker, maar Azira kan nu zelf alles open en dicht krijgen, dus ik besloot het verder maar zo te laten.
Bert is bezig geweest met elektra op de bovenste zolder boven het woonhuis. Daar bevindt zich nu ook een elektriciteitspunt en kunnen we de zolder verlichten. Bovendien kunnen we nu eventueel ook met elektrische apparatuur aan de slag op zolder. Ondertussen heb ik nog wat stuiken en dode bomen omgehaald. Dat gaf me toch ergens een naar gevoel. Terwijl ik de bomen omzaagde voelde ik een soort misselijkheid, net alsof ik hem vermoordde. Vreemd omdat er bijna geen leven meer in de boom zat en hij geen licht meer kreeg doordat de andere bomen veel groter zijn en het zonlicht voor hem wegkaapten. We moesten maar geen dieren nemen die ter zijner tijd opgegeten moeten worden. Wat dat betreft ben ik toch opgegroeid met het knuffelidee van een dier en niet met de productieve kant van het houden van dieren.
15 Augustus is een feestdag in Frankrijk en zou er feest zijn in onder andere Bourbonne. Ook was er kermis. Daar moesten we natuurlijk naar toe! In Bourbonne aangekomen moesten we goed zoeken om enig feestgedruis te ontdekken. In de winkelstraat bleek een rommelmarkt te zijn. Daar zijn we even over heen gelopen. Maar veel bijzonders zijn we niet tegen gekomen. Natuurlijk waren wij rond het middaguur heen gegaan. Een tijd dat de meeste Fransen thuis zitten. Ergens stond een bandje te spelen, maar er kwam geen hond op af. Was dit het feest, of hadden wij het verkeerde uur van de dag gekozen om heen te gaan? We hebben nog wat door Bourbonne gewandeld en de meiden hebben nog wat lol gemaakt bij de fontein.
Fonteinpret
Daarna zijn we in de auto gestapt en richting kermis gegaan. En net als de vorige keren dat er kermis was in Bourbonne, kwamen we aan op een uitgestorven kermisterrein. Alle attracties nog afgedekt. Toen zijn we maar verder gereden op zoek naar heftig feestgedruis in een ander dorp of stadje. Want in Bourbonne waren we wel uitgefeest.
Al snel kwamen we bij een dorpje waar een geitenboerderij bleek te zijn. Daar zijn we even gestopt en hebben we wat kaas gekocht. Naast kazen maakten ze er ook op kleine schaal jam, kaarsen, en crème de cassis. Van het laatste hebben we ook een fles gekocht. De vrouw des huizes vertelde ons dat er ook gefeest werd in les Tonnes. Aha, dat was spekkie naar ons bekkie, eindelijk zouden we dan toch nog feesten vandaag.
In les Tonnes aangekomen zagen we een pleintje en een wegafzetting. Er stond zowaar een Miko standje (te vergelijken met Ola in Nederland). Helaas was hij niet bemand en was er verder ook geen teken van leven. Laat staan van feestgedruis.
We zijn toen maar gestopt bij een soort oud klooster. Er was daar ook een restaurant en de meiden wilden graag een ijsje. Na even rondgekeken te hebben zijn we op ijsjesjacht gegaan. Zelfs dat lukte niet. We hebben zeker 10 minuten bij de balie gestaan maar we werden gewoon genegeerd. Het was net een soort slapstick. Het leek erop dat het restaurant gerund werd door één familie. Er was een soort Quasimodo achtig mannetje, zonder bochel, die de hele tijd heen en weer liep. Zich voortbewegend als een pinguïn en voordurend pardon, pardon zeggend wanneer hij er langs moest. Het personeel moest langs de balie om naar de keuken/ wijnkelder te gaan en de ruimte was erg klein. Op een gegeven moment ben ik frisse lucht gaan zoeken want ik kreeg een zeer opgesloten gevoel. Toen kwam ik ergens de lijst met ijsjes, inclusief de prijs, tegen. Het goedkoopste waterijsje was €1,85. Dit samen met het feit dat Bert nog steeds volledig genegeerd werd, er zou ook even gezegd kunnen worden dat er zo iemand zou komen om te helpen, had ik mijn buik vol van het hele gebeuren. Dan thuis maar een waterijsje.
Toen zijn we maar weer naar huis gegaan. Ernstig vermoeid van al het feestgedruis dat we de kop hadden moeten bieden.
De dagen daarna hebben de meiden een prachtige hut gebouwd. Ik heb grote bewondering voor de manier waarop ze hebben samengewerkt. Bijna geen gemopper en in heus overleg. En het is een heel mooie hut geworden. Netjes afgewerkt. En heel gezellig ingericht met tafeltje, boekenplankje een oude bel en een waxinelampje. Er is echt de tijd voor genomen. Jammer genoeg is het de dagen na de bouw veel gaan regenen en hebben de meiden er niet heel veel in kunnen spelen. Maar hij staat er nog wel even, dus een volgende keer kan er ook nog lekker in gespeeld worden.
huttenbouwerij
Zaterdag kwamen Niels en Jasmin in Smurf om Amber weer op te halen. We hebben lekker buiten gegeten en vonden het jammer dat ze zondag alweer weg moesten.
De eerste helft van de vakantie zat er op en het werd tijd wat grotere klussen aan te pakken. We wilden heel graag de hooizolder boven het woonhuis leeg krijgen. Boven de voorkamer alle hooi, dakpannen en stukken hout weg, boven de tuinkamer het laatste stukje plafond weghalen en daarna de vloer eruit. Om een mooie afvoerweg te maken moesten we eerst de zolder boven de eerste schuur ontruimen. Daar lag een beetje hooi, veel oude rotte planken en een heleboel stof…………..
De eerste stap daartoe was het leegruimen van de werkbank en alle spullen in een hoek te zetten en goed af te dekken. Uit ervaring weten we hoe stoffig alles wordt en daar kan het gereedschap slecht tegen. Zeker wanneer er een filmpje vocht over heen komt. Dat hele opruimen kostte ruim een dag. Maar toen dat gebeurd was voelde het goed, ons gereedschap zou goed beschermd zijn.
Daarna heb ik de ladders naar boven gebracht en zo neer gelegd dat ze op de balken lagen en ik me kon voortbewegen zonder naar beneden te storten. Toen hebben we een aantal planken in de hoek verwijderd en van daaruit de rest van de rommel naar beneden gegooid. Na anderhalve dag was deze klus geklaard. Een groot deel van de eiken planken zagen er nog heel goed uit. Hier en daar een plek en de meeste waren wat krom getrokken in de loop der jaren, maar aan stevigheid hadden ze weinig ingeboet. We hadden het idee ze te herbruiken, maar toen we even bezig waren ze af te kloppen en bij te schaven met de staalborstel zagen we wel in dat dat voor nu een te langdurig klusje zou worden. We hebben een aantal planken goed afgeborsteld en bijgeschuurd en die zien er prachtig uit. En er was er één met precies het formaat die in de houder van het dakje boven de put paste. Die hebben we apart gelegd en is later door Bert op de juiste lengte gezaagd.
De meeste planken liggen los op de zolder en er zijn er een aantal die echt rot zijn en waar niet meer op te lopen is.
Lege zolder en zolder die nog leeg moet
De volgende dag zijn we begonnen de stapeltjes dakpannen die nog op de zolder boven het woonhuis lagen te verwijderen. Bert liet ze naar beneden zakken en ik stopte ze in de kruiwagen en reed ze naar achteren waar ik al een flinke stapel heb liggen van de vorige hooizolderruimingen. Gelukkig viel het aantal pannen mee die we hadden af te voeren en al vrij snel kon ik mijn stofmasker opzetten en beginnen met het naar beneden gooien van oud hout en hooi. Er leek geen eind aan te komen. Maar ik was bang dat als ik toen zou stoppen ik de klus waarschijnlijk niet meer op zou pakken. Dus hevelde ik rustig door. Toen ik klaar was en Bert riep kon hij de deur van de schuur niet eens meer open krijgen. Er lag een enorme hoeveelheid hooi in de werkplaats. Het was goed dat we de zware machines ook hadden afgedekt met zeilen want de zaagtafel en de van dikte bank waren helemaal verdwenen. Met de nodige moeite klauterde ik de, ook half in het hooi verborgen, ladder weer af.
en nu afvoeren.................. werkuitrusting
Daarna begon het grote afvoeren. Gelukkig hebben we twee kruiwagens. Ik stampte ze vol en Bert reed ze naar achteren waar al voor de tweede dag een vuur brandde van alle niet bruikbare stukken hout die van de zolders kwamen. We hebben tegen de 60 kruiwagens hooi verbrand…….
De laatste “beetjes” viezigheid wilden we niet naar beneden gooien. Dat zou zo stoffig zijn dat we bang waren dat dat toch de afgedekte machines en gereedschapskisten zou bedekken. Bovendien lagen er hier en daar dierlijke uitwerpselen en die wilden we ook niet door de schuur laten rollenbollen. Voor de zoveelste dag op rij zette ik mijn stofmasker weer op en ben de laatste stof en puinresten in asbestzakken gaan stoppen. Maar het viel tegen. Aan het eind van de dag was er pas een halve zolder redelijk stofvrij en de zolder die we als eerste hadden ontruimd deze vakantie lag weer helemaal bezaaid met vreselijk fijn stof. Maargoed, de volgende dag met goede moed verder en aan het eind van de dag konden we de vruchten proeven van ons werk. Wat een schitterende ruimte lag daar onder al die rotzooi verstopt! En de vloer zag er, op enkele kromgetrokken vloerdelen, prachtig en zeer stabiel uit. Het grootste deel kunnen we zeker als ondervloer laten liggen. Voor in de middag waren oma Akke en opa Adriaan gekomen en die hebben de twee meiden voor twee en halve dag logeren meegenomen.
schone vloer
Die twee dagen hebben we doorgebracht met het slopen van het laatste stukje zolder boven de achterkamer en met het verwijderen van de vloer in de kamer. Een kalklaagje met daaronder een dikke leemlaag en daaronder weer een laag duigen die rustten op de balken. Aan de onderkant van de balken hangt het gebakken tegel plafond van de tuinkamer, dus enige voorzichtigheid was geboden. Hier en daar was de leemlaag nog kneiterhard maar op andere plaatsen was hij min of meer verpulverd en tussen de duigen door verstuift.
het begin is gemaakt...................
De stukken vloer verdwenen ook deze keer weer in mijn zwarte emmer welke via de trap in de kruiwagen in de eerste schuur werd geleegd. Dit keer met de luxe van Bert die de kruiwagens wegreed. Aan het eind van de dag was de vloer op een vierkante meter na eruit. Dat wil zeggen de bovenlaag want de duigen had ik nog maar even laten liggen.
duigen, duigen, duigen, duigen..............................
We waren alletwee doodmoe, maar wel tevreden over de hoeveelheid werk die we de laatste dagen hadden verzet.
De volgende ochtend dus met frisse moed en stramme ledematen weer verder. Eerst het laatste stukje van de leemlaag en daarna de rand op de muren die het kamertje omsloten schoongemaakt. Daar zaten hier en daar nog plakken leem van het plafond op en er lag een dik pak fijn stof en gruis. Daarna zouden we eindelijk de duigen verwijderen. Ik gooide ze naar beneden en Bert joeg ze meteen door de zaagtafel. Hupla voor de houtkachel.
afvoeren we zijn er bijna..................
Ondertussen was het alweer tegen vijven en zouden oma en opa weer komen met de meiden.
Restte ons alleen nog het opruimen en schoonmaken. Ik zou me de komende dagen bezig gaan houden met het uitzuigen van de ruimten tussen de balken zodat we ook daar van het gruis en fijne stof af zouden zijn.
Ondertussen had Carla gebeld en zij en Bas wilden graag bij ons langs komen. Ze zaten op dat moment in Luxemburg en zouden in de loop van de middag bij ons kunnen zijn. Ik zag naar hun komst uit. Voor die avond hadden we ook Ron en Elles uitgenodigd. Zij zouden de volgende dag weer op Holland aangaan. We besloten onder het afdakje buiten een eettafel en stoelen te installeren. Met meer mensen aan de tafel in de woonkeuken gaat ons steeds meer tegen zitten. De tafel is vrij laag en het is altijd een gedoe hoe we met zijn allen toch bij tafel kunnen komen. Voor de kinderen hadden we een tafeltje apart gezet. Het was een gezellige avond.
De volgende ochtend hebben we lekker ontbeten en hebben we een toertje met de auto gemaakt. Koffie en koekjes mee. Leuke dorpen gezien en na een aantal keer verkeerd te zijn gereden de weg terug weer ingeslagen. Onderweg gestopt bij een zonnebloemenveld en wat zaden geraapt en een verdwaalde bloem geplukt en meegenomen. We waren bijna thuis, maar toen vonden we toch een geschikt plekje om een kopje koffie te drinken. Hup oude slaapzak uit de auto en genieten van het uitzicht.
Na thuiskomst heeft Carla met de kinderen gespeeld en hebben Bert en Bas wat hout naar achteren gelopen en chiffrons gemaakt voor op het dakje van de abri in de eerste boomgaard. Ik heb me gestort op het uitruimen en uitzuigen van de ruimtes tussen de balken waar we de vloer verwijderd hadden.
schoon
En zo waren we alweer bij de laatste week aangekomen. Nadat het boven klaar was hoopte ik ook nog even wat ontspanning te kunnen opzoeken deze week. Mijn stukje speksteen lag nog precies op dezelfde plek als waar ik hem had neergelegd bij aankomst. Helaas………….. We hadden wat gereedschap nodig en zagen dat in de kisten onder het zeil toch de stof was neergeslagen. Ik kon me weer herenigen met de stofzuiger………… eerst alle richeltjes en latjes schoongemaakt. Daarna alle grote spullen naar buiten gebracht om de boel eerst goed aan te kunnen vegen. Daarna met de stofzuiger, zonder mondje, we moeten het doen met het ronde gat van de slang, stukje voor stukje af en uitgezogen. Daar was ik na twee dagen mee klaar en toen waren de gereedschapskisten aan de beurt. De compressor naar buiten gevolgd door en één voor één de dozen en kisten met onze gereedschappen. Alle dozen en kisten leeggehaald en gereedschapje voor gereedschapje afgeblazen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van werd. Was die dagen ook niet het zonnetje in huis, maar het moest wel gebeuren want anders zouden we ons gereedschap zo kunnen afschrijven. Maar goed het was een wijze les. De volgende keer gewoon alles buiten zetten onder een zeil. Dan hoeven we alleen de schuur zelf schoon te maken. Dat scheelt alweer 2 dagen werk en een slechte bui.
Ik was dan ook erg blij toen ik de laatste kist weer terugzette. En de schuur heeft er nog nooit zo schoon uitgezien. Dat probeer ik me maar voor ogen te houden.
Bert had weer een periode dat zijn rug heftiger opspeelde dan gewoonlijk. Iedere dag is het aanwezig, maar een aantal keer per jaar moet ie echt bed houden. En nu was het weer zover. Het is altijd weer naar om hem zo te zien lopen. Na een paar dagen is hij weer wat gaan scharrelen. Gelukkig maar, want zeker in een vakantie periode is zo'n heftige aanval van rugpijn heel naar en ook psychisch belastender. Wel wilde hij nog graag een hoekje beton storten in de schuur en zodra hij weer enigszins mobiel was heeft hij de bekisting gemaakt en heeft hij het betonijzer op maat geknipt en geplaatst.
de basis
Die dagen was ik bezig met de grote schoonmaak en ben ik verder gegaan met het dakje van de put. Met de schuurmachine proberen al het spinthout en de splinters eraf te krijgen en de scherpe hoeken wat af te vlakken. Er moest toch meer afgeschuurd worden dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Daarna ben ik begonnen met schilderen. We hadden toevallig een rode beits staan die de oorspronkelijke kleur van het dakje heel dicht benaderd. Ik had nog anderhalve dag en beide zijden moesten minimaal 2 keer, en de bovenkant 3 keer, gebeitst worden. Hoe zou ik dat gaan redden?
Bert was de ruimte op de zolder nog eens aan het bekijken en liet zijn kritische blik over de schoorsteen glijden. Daarbij kwam hij een tekst tegen. De schoorsteen is gerepareerd in 18… door iemand uit Bourbonne les bains. Helaas waren de cijfers na de 18 niet te lezen, maar het zegt wel iets over de leeftijd van ons huis. Ik hoop dat we de tekst kunnen behouden en hem in zicht kunnen houden.
gerepareerd in 18..?
Gelukkig was het donderdag weer mooier weer geworden en was het vrijdag en zaterdag stralend. De verf droogde dus een stuk sneller dan de aangegeven tijd op het blik en kon ik net zaterdagavond de laatste laag beits smeren. Zondag voor vertrek hebben we de planken weer boven de put gehangen.
Vrijdag had ik er even de balen van. Het schoonmaken was klaar en het was toch nog mooi weer geworden deze vakantie. Ik wilde een middagje even lekker niets moeten doen. Behalve dus af en toe een zijde van het putdakje schilderen zat er weinig aktie in me. Ik ben met Azira naar de buurvrouw op bezoek geweest en daar heeft Azir voor het eerst echt bonjour, merci en au revoir gezegd. En de buurvrouw een knuffel en een kus gegeven ipv dat de buurvrouw haar echt bij de lurven moest grijpen voor een lekkere bisou. En daar waren we alledrie natuurlijk erg mee in ons nopjes. Het gaf azir ook meteen een stoot zelfvertrouwen want ze zei dat ze wel een keer alleen naar de buurvrouw zou willen gaan als ze nog 3 is. Prima, dat mag, dan ga je morgen nog even alleen heen.
Ik heb me over mijn stukje speksteen gebogen, maar al snel brak er een zorgvuldig uitgeschuurd lelieblaadje af en heb ik het weer terzijde gelegd om eerst rustig na te denken over hoe het op te lossen. De oplossing zit redelijk in mijn hoofd, maar ik moet er een rustig gevoel voor hebben om te gaan zitten kneuteren.
Ik heb me toen op het fruit gestort. Voor het eerst hangen de perziken er prachtig bij zonder al te veel te zijn aangetast door ziekte en zeer.
perziken en druiven
En de witte druif tegen het huis doet het ook geweldig. Ik lag een keer in bad en had het raam open. Toen ik naar buiten keek, keek ik zo tegen de trossen aan die zich in vol ornaat laafden aan de stralen van de zon. Dit gaf wel het “leven als God in Frankrijk gevoel”.
Gewapend met de ladder begon ik mijn pluk missie. Ik zou ook wel aan de takken kunnen schudden tot de perziken eruit zouden vallen, maar ik denk dat ze dan eerder beurs geweest zouden zijn dan dat ze zouden zijn na gerijpt. En dus niet houdbaar tot thuis. De eerste die ik plukte was mooi rood en voelde zacht aan. Rijp voor mijn mondje dus. En hij smaakte heerlijk. Het zonnetje scheen en ik at het versgeplukte fruit uit eigen boom. Beter kan het toch niet?
Zaterdagochtend voelde Bert zich goed genoeg om toezicht te houden terwijl ik het beton stortte. Zo met zijn aanwijzingen durfde ik het wel aan. Het was wat lastig om het in alle hoeken mooi strak te krijgen omdat ik daar geen steunpunt had voor het “strijkbalkje”. Maar Bert heeft me overtuigd gewoon rustig door te gaan. dan zou het zich vanzelf zetten. En gelukkig had ie gelijk! Het is ook niet voor niets de Bertweter. Ik merk dat ik me moet trainen in geduld hebben bij dat soort klussen. Wanneer ik het niet snel genoeg de goede kant op zie gaan wordt ik chagrijnig en loop er het liefst bij weg. Bang dat het niet gaat lukken en ik het gewoon niet kan. Ook heb ik weinig ervaring met zelf betonstorten en moet ik ook gewoon de eigenschappen van het materiaal en de fases in het verwerkingsproces leren kennen. En inderdaad met en beetje geduld kwam het helemaal in orde en is het begin gelegd voor een mooie stevige betonvloer in de eerste schuur cq werkplaats.
begin nieuwe vloer
De rest van de zaterdag stond in het teken van schilderen en opruimen en schoonmaken.
Tijdens het werken achtervolgde Azira me op de trap naar de kelder. Ze weet dat ze daar niet mag komen en ik gaf haar een standje. Ze werd boos en antwoordde dat ze dan nu wel alleen naar de buurvrouw zou gaan. Ik zei haar dat dat wel mocht, maar dat ze dan niet de straat op moest huppelen en in het gras moest blijven lopen naar haar huis toe. Meteen enthousiast en opgewonden ging ze op pad. Natuurlijk kon ik het niet laten om te gluren, je kind gaat immers maar één keer voor de eerste keer alleen naar de franse buurvrouw……………….. Azir was zo in haar enthousiasme verzonken dat ze niet door had dat ik een stukje achter haar liep en me verstopte achter het muurtje bij de kerk. Van daaruit kon ik haar mooi bespieden. Ik had haar gezegd dat ze maar op het keukenraam moest kloppen en bonjour moest roepen. En dat deed ze dan ook. De buurvrouw kwam lachend naar buiten en gaf haar meteen weer een knuffel waar je u tegen zegt, zwaaide naar mij, want ze had mij al lang zien staan en nam Azir mee naar binnen.
Op weg naar huis kwam ik Tony en Mary, een Engels echtpaar dat een beetje hoger in het dorp een huisje heeft, tegen. Samen met bert hebben we ze een tour gegeven langs de zaken die veranderd zijn sinds hun laatste bezoekje en we hebben even kort bijgekletst.
Toen we hen gedag zeiden kwam Azira alweer aangehuppeld. Met een tasje gevuld met een Franse wafel, een harde pannenkoek volgens azira, en een paar lollies. Helemaal trots en in haar nopjes. Ze was alleen vergeten merci te zeggen, maar ze had haar wel een knuffel en een kus gegeven. Dat was ook goed. Tja, ze wordt wel erg snel groot. Nu al alleen ‘op pad’.
Zondagochtend hebben we de hele bubs weer in de auto geladen en hebben we de put van zijn dakje voorzien. Het moet nog wat afgewerkt worden, maar dat komt een volgende keer.
Put
Tegen twaalven reden we weg en na een bezoek aan Akke en Adriaan stopten we rond half 12 weer netjes voor ons Amsterdamse huisje.
Het was een vakantie zonder al te veel zomers weer, maar met een zeer goed gevoel over hetgeen we aan werk verzet hebben. En daarmee stappen we ook de volgende fase in: de opbouwende fase, dus nu nadenken over dakramen en isolatie van het dak boven het woonhuis. En dat geeft ook zo’n goed gevoel, nu zullen we eindelijk verschil gaan zien en kunnen we beginnen met het omtoveren van de boerderij tot ons “palazzio”.