Monday, September 07, 2009
#
Ja, de Fransen laten er geen gras over groeien. Huiswerk. Pats eerste dag CP (zeg groep 3) en hupsakee huiswerk.
Vier keer de naam schrijven in mooie letters. Volgens voorbeeld van de juf. Och, dat lijkt nog mee te vallen. Maar de tijd die er mee gemoeid ging was toch niet mis. Azir wilde eerst oefenen op een kladblaadje want ze wilde het goed doen. Ze verstaat al niemand en wil dan haar huiswerk ten minste goed voor elkaar hebben.
Ik hoop dat er snel verandering in komt, maar Azir lijkt te lijden aan een soort perfectionisme en faalangst die mij niet geheel onbekend is. Bij de eerste de beste letter, die natuurlijk niet meteen de perfectie van juf’s letter evenaarde, barstte ze in snikken uit en zei dat ze een sufferd was en een domkop.
Het kostte me erg veel moeite en geduld haar rustig door te laten zetten want alle trucen kwamen uit de kast. Of ik het alsjeblieft voor haar wilde schrijven. Geen denken aan. Het is de bedoeling dat je het netjes gaat leren schrijven. Daarom is huiswerk, om te oefenen, want je kan alleen iets leren door heeeeeel veel te oefenen. Ruim een uur later kon de pen aan de kant en prijkten in het schriftje vier keer in mooie letters geschreven haar naam. En de laatste was gewoon netjes te noemen. Hupsa, hoezo een domkop? Bovendien zal mama ook nooit zo netjes als de juf leren schrijven, en mama heet al ruim 30 jaar kunnen oefenen. Nou, dan moet mama wel een opperdomkop zijn. Alletwee trots en opgelucht dronken we nog een kop thee en las ik Azir voor het slapen gaan nog een lekker Nederlands verhaaltje voor.
oefenen
resultaat
Voor maandag was er een huiswerktaak bij gekomen. Naast wederom vier keer haar naam schrijven moest ze nu ook lezen uit het “cahier de lecture”. Daar had ik niet meteen rekening mee gehouden. Natuurlijk zal er een keer gelezen moeten gaan worden, maar dat zullen dan wel eenlettergrepige woordjes zijn. Met van die plaatjes erbij zodat het kind ook snapt wat het leest. Mispoes!
Er moesten hele volzinnen gelezen worden. Woorden als “aujourd’hui” en “maîtresse”. Ik had begrepen dat cp iets onder het niveau van groep 3 zou liggen, maar begin me ernstig af te vragen wat de kindertjes hier op de kleuterschool (grande section van de maternelle) al leren. Dit leeswerkje kostte beduidend meer doorzettingsvermogen en geduld dan het schrijven van de eerste dag. Zulke lange woorden zij sowieso al niet mis, maar in een vreemde taal waarbij de meeste letters anders worden uitgesproken, als ze al worden uitgesproken, bijna onmogelijk. Over 8 zinnen hebben we bijna twee uur gedaan. En wederom kan ik zeggen hoe trots ik ben op Azir. Toch doorzetten en het afmaken. Haar frustratie aan de kant weten te zetten en mijn advies voor lief nemen. Naast het anders uitspreken van de woorden is een bijkomende handicap dat ze geen idee heeft van wat ze leest. Een woord waarvan je de betekenis/duiding kent leest een stuk makkelijker dan wanneer je alleen een lange aaneengesloten reeks letters ziet en daar iets van moet zien te maken. We maakten er dus meteen een soort Franse les van. Enkele woorden bleven uiteindelijk hangen, maar het is gewoon nog even teveel allemaal.
Zondag hebben we het lezen herhaald en we waren met een kwartier klaar. De Franse uitspraak en betekenis van enkele woorden waren zowaar blijven hangen. Dit gaf ons beiden vertrouwen in de taalgevoeligheid van Azir. Hoewel Azir twijfelde over haar prestatie wanneer ze in de klas zou moeten voorlezen vond ik dat de juf haar wel tien “bons points” (goede punten= een soort prestatieaanmoedigend beloningssysteem hetgeen mn de onderlinge concurrentie aanwakkert) zou moeten geven. Laat de juf maar eens proberen een stukkie Nederlands, en dan met name woorden met een lekkere H en G, te lezen.
Met een beetje een ongerust hart op dit gebied wacht ik af wat ons komende week te wachten staat. Als het huiswerk gemaakt moet worden tussen de paar uurtjes tussen school- en bedtijd. Een periode waarin eigenlijk even flink afgeblazen en ontspannen moet worden na een lange schooldag.
Vrijdagochtend, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Na een moeizaam opstaan en net op tijd de deur uitvliegen, het begint hier steeds meer op Amsterdam te lijken, daalden we gedrieën af naar de pressoir. Daar zou vandaag de bus immers wel stoppen.
Na enige tijd wachten verscheen en nog een dorpsgenote met een jongetje die ook mee moest voor de Maternelle. Het jochie stond het huilen nader dan het lachen.
Net toen we begonnen te twijfelen of de bus ons dorp vandaag weer vergeten zou zijn kwam er een wit bestelachtig busje de hoek om scheuren. Aha, de schoolbus.
Azir begon ook steeds bedrukter te kijken en mijn innerlijk gevoelsleven zwiepte weer alle kanten op. Ik hielp azir instappen en kennis maken met de begeleidster van de bus. Wederom een dame met een keur aan kleur in haar haar, maar erg aardig. Azir vergat in alle zenuwen haar tas dus die bracht ik haar even na. Ik gaf haar nog een kus en zei haar dat ik naar school zou rijden en haar op het plein bij haar klas weer zou zien. Ze knikte flauwtjes en toen het busje wegreed was ik bang dat zij net als het jongetje naast haar in snikken zou uitbarsten. Gelukkig had ze het vooruitzicht dat Joshua en Brin in het volgende dorp zouden instappen. Misschien kon ze wel even met hen praten.
Ik wisselde nog kort een paar woorden met de andere aanwezige dames, er was nog een buurvrouw komen kijken hoe het met de jongelui ging, en kroop toen samen met Eluaan in de auto. Op naar school.
De hellingproef in Bourbonne gaat me steeds beter af, nog ff en het is de normaalste zaak van de wereld.
Wederom vele wachtende ouders voor het hek. Maar het was inmiddels tien voor negen en middels de schoolreglementen die ik de avond ervoor van Azira ter ondertekening had ontvangen wist ik inmiddels dat zowel kinderen en in speciale gevallen ook de ouders, zich vanaf tien minuten voor aanvang van de klas op het schoolplein mogen bevinden. Dit keer aarzelde ik dus niet en liep door. Hoewel ik wederom de enige bleek.
Bij Azira’s klasingang wachtten we af. De minuten tikten weg, maar geen Azira. Zou ze soms aan de andere kant van school zijn uitgestapt en op me staan wachten? Ik besloot het nog even aan te zien.
De juf kreeg me in het vizier en vroeg me of ik achter de bus was aangereden? Nee, ik was rechtstreeks gekomen. Haar antwoord daarop was dat ik dus ook niet wist of de bus al gearriveerd was. De eerste bel was al gegaan en de juf leek op Azir te wachten. Ze ging polshoogte nemen bij het hek en informeerde bij een andere leerkracht.
Plotseling stond Azir naast me. Opgelucht me te zien en een beetje ongemakkelijk omtrent hoe zichzelf op te stellen richting klasgenoten. Gewoon mee gaan rennen of toch maar afwachten. Ze deed het laatste.
De tweede bel ging en alle kinderen, inclusief Azir, sprongen in het gelid. Op dat moment kreeg een klasgenootje Azir in het oog en sprong op haar af, lachtte uitbundig en begon haar te aaien. Daarop stormden nog twee meisjes toe. De uitdrukking op Azira’s gezichtje op dat moment was mij goud waard. De opluchting en trotse blik richting mij: “kijk eens mama, ik heb al 3 vriendinnetjes”. Wat was ik blij naar school gereden te zijn en dit heerlijke moment te mogen meemaken.
Ondertussen kwam de juf terug en glimmend van trots liep Azir, uitbundig zwaaiend naar ons, het schoolgebouw in. Het gaat wel goed komen met mijn meisje!
We waren nog niet halverwege het schoolplein of de wolken braken open en een hevig regenen barstte los. Door het geweld van de wind klapte de paraplu omhoog en renden we, ik met Eluana onder de arm, richting auto. Daar zette ik Eluaan achterin en gebood haar zelf in haar stoel te klimmen. Ondertussen worstelde oma, nog steeds buiten, met de paraplu. Deze weigerde dicht te klappen en toen Eluana en ik al veilig zaten vast gegordeld kwam oma Akke binnen waaien. Toen ik weg wilde rijden viel me op dat de parkeerplaats al bijna helemaal leeg was.
Deze nattigheid had even de aandacht van mijn bezwaarde gevoel weggenomen. Maar al snel dwaalden mijn gedachten terug naar mijn kleine meisje die er zo stil, maar dapper, bij had gezeten.
We reden naar Laneuvelle terug en stortten ons op de koffie en koekjes. Het huilen stond mij steeds nader dan het lachen. Niet dat ik echt verdrietig was en ook had ik een rustig en goed gevoel omtrent onze toekomst hier en Azira’s schooltijd. Misschien was het de spanning van de laatste weken die er nu uit kwam. Eerst het geregel en gezoek met betrekking tot de aanschaf van alle schoolbenodigdheden voor Azir waarvoor wij anderhalve week voor begin van de school een ellenlange lijst kregen toegestuurd. En hier zit niet zomaar even een Wibra, Action of Zeeman om de hoek waar je heel gemakkelijk de spullen bijeen scharrelt. Daarna de verassing van het niet ingeschreven zijn en niet te vergeten de plaatsvervangende ellende die Azira zich vast gewaar werd in een klaslokaal met kinderen en een juf die ze niet verstond.
Toen ik Bert belde lieten de tranen zich ook niet meer wegdrukken. Maar veel tijd om te treuren was er niet want we moesten na een snelle boterham de auto alweer in om Azira te bezoeken tijdens de lunchpauze. Ik hoopte dat er zich geen dramatische taferelen zouden voordoen in de vorm van een aan mijn broekspijpen hangende Azira die niet om te praten zou zijn op school te blijven. Maar dat liep verassend anders.
Bij school stonden de ouders netjes te wachten voor het hek. Na enig twijfelen besloten Akke en ik gewoon richting klaslokaal te lopen om Azir op te wachten. We bleven wel buiten staan onder het afdak en vroegen ons af of we op ons donder zouden krijgen voor deze misstap. Uit de school kwam geen enkel geluid. Zaten er wel kinderen binnen? In Amsterdam hoorde je zowel kinderen als leerkrachten hun stemmen aardig gebruiken tijdens het passeren van het schoolplein. Het is bekent dat er meer discipline heerst hier op de Franse scholen, lees de leerkrachten laten geen gras groeien over “ een misstap”, maar dit had ik niet verwacht. Toen de bel ging heerste er nog steeds een allesoverheersende stilte. Enige tijd later kwamen de kinderen, wederom netjes twee aan twee, naar buiten. Azira lachtte breed toen ze ons zag, maar lette goed op dat ze netjes in gelid bleef. De juf dropte een aantal kinderen bij het hek en liep daarna met de overblijvertjes door richting de kantine. Ze zou zo vast wel vertellen hoe het Azira was vergaan de afgelopen uren. Toen zij aanstalten maakte weer weg te lopen ben ik zelf maar vragen gaan stellen. En die beantwoordde ze netjes, maar ik leek te merken dat dit soort contact voor haar met een ouder niet gebruikelijk was. Ik heb meteen aangegeven dat de schoolbus niet was gekomen ’s morgens en zij zou het gaan regelen.
We liepen mee, Eluana dit keer slapend in haar buggy, richting toiletten waar Azira aan een klasgenootje werd gekoppeld. Ik kreeg van een bleke Azira bijna gefluisterde antwoorden op mijn vragen over hoe ze de ochtend op school had gevonden. En veel verder dan goed en ok kwam ze niet. Help, waar is mijn drukbukkel gebleven? Is dit totaal in zichzelf teruggetrokken meisje werkelijk mijn dochter? Azira werd de kantine binnengesluisd en wij wachtten netjes totdat de horde kinderen die nog naar binnen moesten hun bestemming hadden bereikt. Een stevig jongetje met kort peenhaar sprong wat heen en weer op de trap voor de kantine. Daarop spichtte een kantine kracht naar buiten en beet hem pinnig toe dat hij maar beter niet meteen weer moest beginnen zo aan het begin van het schooljaar. Slik, gaan ze hier zo om met kinderen, of kreeg deze jongen een “voorkeursbehandeling”?
Toen iedereen binnen was ben ik even naar Azir toegegaan. De kinderen zaten in groepjes van vier bij elkaar. Er werd gekeken en gegiecheld toen ik zomaar de kantine binnenkwam en enkele kantine krachten keken verbaasd op. Oom agent, die het verkeer rond school net had geregeld en ook even in de kantine kwam, hield ook in de gaten wat die vrouw bij dat meisje kwam doen. De dame die Azir naar binnen had begeleid zei iets en dat leek de rest op te luchten. Er werd niet meer gekeken en een ieder leek te weten wat ik kwam doen nu.
Uit azir kwam niet zoveel. Die wachtte geduldig af op wat komen ging. Wel vroeg ze met een zacht stemmetje hoe lang het nog zou duren. Arm kind, het lange middagdeel moest nog komen.
Maar ik kon gewoon weggaan en oma hoefde niet perse naar binnen om even een kus te geven want misschien mocht dat wel niet. Ik zou later horen dat er al 2 jongetjes heeeeel lang in de hoek hadden moeten staan omdat ze een geluidje hadden gemaakt en begreep toen die angst van haar wel.
Nog steeds met gemengde gevoelens weer richting Laneuvelle. Daar een koppie thee gedaan en oma heeft nog even met Eluaan gewandeld. Zo tien over vier ben ik weer in de Twingo gestapt om een minuut of 10 te vroeg bij school uit te stappen.
Het parkeerterrein stond weer aardig vol. Het schoolplein was helemaal leeg. Alle ouders stonden netjes achter het hek. Toen de bel ging besloot ik af te wijken van de rest en ben het schoolplein opgegaan. Ik wilde dat Azira wist dat ik er was. Net toen ik bijna bij het tweede deel van het schoolplein kwam liep Azira’s klas me netjes in gelid twee aan twee en hand in hand tegemoet. Juf stopte niet en ik liep maar mee. Nu werd me de bedoeling wel duidelijk. De leerkracht levert het kind netjes af bij het hek. Daar vervalt de verantwoordelijkheid van school en gaat die over op de ouder. Dus eigenlijk moest ik ook buiten het hek wachten….
Juf zei me nog dat de bus geregeld was en vrijdagochtend wel zou komen. Ik vertelde nog even voor de duidelijkheid dat Azir met de bus zou komen en ik nog één keer met de auto om azir naar binnen te begeleiden.
Ik heb azir een dikke knuffel gegeven en overhandigde haar de kaart die oma Els voor haar gemaakt en opgestuurd had. Voor haar eerste schooldag. Azir glom van blijdschap. En een mooie kaart en helemaal niet bang geweest. Ik heb haar maar meteen ingewreven dat mama zo trots als een pauw was. Hoe stoer ze gewoon meedeed op een nieuwe school met een vreemde taal. Nou ze was zelf wel het allertrotste!
Gelukkig leek ze weer meer zichzelf dan het zieke vogeltje die ik eerder op de dag trof. In de auto babbelde ze weer honderduit. Over het eten in de kantine, ze lustte niet alles maar had wel alles opgegeten, en over de les. Nou ja over hetgeen ze zich er nog van herinnerde dan.
We zijn even lekker thuis gekomen en hebben een snee brood gegeten.
Daarna restte ons nog één beproeving….. huiswerk.
Na een rusteloze nacht met veel gepieker over hetgeen ik mijn kleine meisje allemaal aandoe door haar zo in het diepe te gooien, stonden Eluana en ik om 6 uur naast ons bed.
Azira had ook niet de meest supere nacht gedraaid en vergezelde ons om half zeven. Voordeel daarvan was wel dat we alle tijd zouden hebben om rond half negen klaar te staan voor de schoolbus. Maandag was ik naar het spreekuur van onze burgemeester gegaan, welke overigens nu zelf niet eens meer verschijnt en alles aan zijn secretaresse lijkt over te laten, om te informeren naar de tijden van de schoolbus. Dus met de juiste bustijden en de wetenschap dat Azira’s buskaart op school is aangekomen stapten wij vol goed moed naar buiten. Op naar de “bushalte”.
Schoolbushalte
Ondertussen werden we gadegeslagen door enkele nieuwsgierige buren. Eén buurvrouw kwam een praatje maken en bracht de kinderen en chocoladereep mee. Heel erg aardig, maar alle aardigheid, en Eluana’s driftbui, ten spijt mochten de dames die van mij nog niet tussen de kaken duwen. ’s Morgens om half negen na een goed ontbijt geen gesnoep onder toeziend oog van deze moeder.
We praatten en we praatten, de kinderen renden steeds baldadiger rond en de klok tikte door. Nu al ruim na half negen. Het zou toch niet…………….Alles was nu toch goed geregeld?
Vijf over half negen besloot ik mijn autootje te halen zodat kinders en oma er na nog 5 minuten wachten in één moeite konden inspringen. Onderweg kwam ik nog een dorpsgenote tegen die informeerde of we wachtten op de bus. Ik legde haar uit nog even te wachten en dan maar met de auto te gaan. Zij zou voor me in de gaten houden of de bus alsnog kwam en zou de chauffeur vertellen dat wij vast waren gegaan. Ik moet zeggen dat dat veel goed doet, alle medeleven en bereidwilligheid te helpen van een groot aantal dorpsgenoten.
Tien over half negen zijn we allen ingestapt en op mijn klokje bleek het al kwart voor negen te zijn. Nu heb ik altijd geroepen dat 70 km per uur voor mij echt snel genoeg is op de Franse binnenwegen, maar deze ochtend maakte ik een uitzondering. Bleef netjes onder de 93 maar daar is dan ook alles mee gezegd.
In Bourbonne ligt het centrum min of meer tegen een heuvelrug aangeplakt. Hetgeen een aantal forse hellingproeven met zich mee brengt. En ex-collega’s weten vast nog met welk gebrul ik de parkeergarage binnenkwam. Nu heb ik een autootje met minder capaciteit dan de dienstauto’s hadden, maar het geluid van mijn brullende motor overtrof die van de volkswagens.
Het normaal gesproken uitgestorven kerkplein stond vol met auto’s van ouders die hun kinderen ook kwamen brengen. Een agent regelde het verkeer rond het zebrapad richting maternelle. Als ik maar een plekkie zou vinden.
Op de hoek het laatste plekje ingepikt en als een speer uit de auto. Door het gedrang heen naar de zijvleugel van de school waar Azira’s lokaal zich bevond. Onderweg kwamen we de directrice tegen die vriendelijk gedag zei en ons vertelde waar we moesten zijn.
Wat meteen opviel was dat alle kinderen, inclusief Azira, gebukt gingen onder enorme rugzakken. Nu snapte ik ook waarom de rugzakken met wieltjes zo populair zijn hier. Je moet echt je best doen om te zien welk kind er schuilgaat onder welke rugzak.
Tweede wat opviel was de opstelling van de kinderen. Netjes twee aan twee in rijen naast elkaar om vanuit die positie klasgewijs het schoolgebouw te betreden. En dat de regen naar beneden kletterde maakte hierbij totaal geen verschil.
Gelukkig grenst Azira’s lokaal aan een afdak en mochten zij voor deze ene ochtend zelfstandig, hoewel praktisch iedereen vergezeld was door ouders, het lokaal betreden.
Op de gang stonden de ouders braaf te wachten terwijl hun kroost binnen een plekje zocht. Ik stoorde me niet aan het feit dat ik de enige ouder leek te zijn die het klaslokaal betrad en bracht Azira naar de juf. Deze maakte duidelijk dat Azir zelf een plekje mocht uitzoeken.
Ik raadde haar aan naast het meisje in de eerste rij te gaan zitten. Die zat immers ook nog alleen en dat leek ons gezelliger.
Azira zat nog geen twee minuten of het meisje naast haar was verhuisd naar de achterste rij. Daar was een mollig meisje met een klein brilletje enorm aan het huilen geslagen en Azira’s tijdelijke buurvrouw kende haar waarschijnlijk van de maternelle. Ik heb de juf gevraagd of azir straks ook naast iemand mocht zitten want zo alleen vond ik het maar een trieste boel. De juf verzekerde me dat ze voor een kameraadje voor Azira zou zorgen.
Ik ben terug gegaan naar Azira en heb haar verteld dat de juf de klas nog een beetje gaat husselen en dat zij ook naast iemand komt te zitten. Een ielig “oké” kwam over haar lippen. Ze zat er muisjestil en bleek rond de neus bij. Wat voelde ik me beroerd op dat moment. De kinderen moeten het maar mooi doen met de keuzes die wij maken. Heb haar niet laten merken dat de tranen prikten maar heb haar een kus gegeven en ben naar buiten gegaan. De bel ging en na een laatste flauwe glimlach sloeg de deur dicht.
Woensdag hebben we zoals afgesproken de strippenkaart voor de kantine gekocht op de mairie van Bourbonne. Ik heb meteen de kopieën van Bert’s paspoort, welke hij inmiddels per email had opgestuurd en ons trouwboekje overhandigd. De dame die ons dinsdag hielp was er niet en de dame waarbij we toen moesten zijn voor de strippen kaart nam het geheel in ontvangst. Ze keek naar de papieren en vergeleek met het eerdere dossier. Je zag haar puzzlen met iets. Vous êtes mariée? Eh, oui. Mais le nom des enfants…… Ah, c’est correct, elles ont mon nom familiale. Ook hier weer lichte verwarring op het gebied van de achternamen kwestie. Ondertussen had ik de dame eens goed bestudeerd. De gekleurde plukjes in haar haar kwamen precies overéén met de kleuren van haar blouse en sjaaltje. Zal ze iedere dag haar coup aanpassen aan haar kleding?
We hadden ons doel bereikt en nu allen relaxed omdat echt alles geregeld was zijn we even de hoofdstraat van Bourbonne doorgewandeld. We gaan ons steeds meer afvragen waar een “normaal mens” zijn kleding hier koopt. Is het de gewoonte eens in de zoveel tijd naar een echte stad te gaan en daar de hypermarchés te bezoeken en voor het hele jaar in te slaan? Ik moet een joggingbroek voor Azira’s gymlessen hebben, maar heb geen idee waar te kijken. De kleine kledingafdeling in de supermakten hier bieden ook geen uitkomst. Bij tijd en wijle ligt er wat bij de lidl of de aldi in de weekaanbiedingbak, maar daar zijn de Fransen zelf ook als de kippen bij en wanneer ik eindelijk eens aankom zijn de goede maten er alweer uit.
We vonden een soort tweedehands kledingzaak en zijn even binnen gewandeld. Het zag er allemaal goed verzorgd en redelijk modern uit. Maar helaas net geen joggingbroek in Azira’s maatje.
Maar we gaven de moed niet op. Ik had begrepen dat woensdag marktdag is in Bourbonne dus besloten we naar het kerkplein te lopen waar de markt zich waarschijnlijk zou bevinden. Wie weet kunnen we daar aan kleding komen. Na een steile klim naar boven bereikten we een leeg kerkplein………. Licht gedesillusioneerd liepen we weer richting auto. Onderweg bij een bakker iets lekkers gehaald en met een pitstop bij een soort gezondheidscentrum, waar enkele huisartsen en tandartsen dienst deden, om te informeren of we daar in geval van nood terecht zouden kunnen, verlieten we het centrum van Bourbonne.
Vlak bij de parkeerterreinen aangekomen ging ons hartje sneller kloppen. Het leek warempel wel of we marktkraampjes zagen! De kraampjes, welgeteld drie, stonden er echt maar verkochten slechts hot dogs en (oude) dames kleding.
Enigszins lacherig namen we de beslissing het voorlopig dan maar met de korte broek en een t-shirt te doen. Al smikkelend liepen we verder en reden we naar huis.
Daar zou een uurtje later oma Akke arriveren om ons de eerste schooldag bij te staan.
En laat die eerste dag maar komen nu we alles volledig onder controle hebben…………
Dinsdag zouden we gaan kennismaken op school. Donderdag gaat de school van start, de inschrijving zou immers rond zijn, en ik vond het een fijn idee om Azira kennis te laten maken met gebouw en leerkrachten. Op goed geluk dus heen. Waarschijnlijk zouden de leerkrachten druk bezig zijn de lessen voor te bereiden en ik wist niet of het gebruikelijk was zomaar binnen te lopen, maar dat zouden we dan meteen uitvinden.
De deur stond open dus dat was een goed teken. Binnen gekomen geen kip te zien, alhoewel ons wel een gekakel van jewelste in de oren klonk. Op een tussendeur zag ik, netjes gerangschikt naar dorp, de lijst met kinderen die met de schoolbus zouden komen hangen. Eens kijken, Laneuvelle………….. Hmmm, geen Laneuvelle. Dan zou Azir zeker elders op de lijst staan. Na de lijst geheel doorgelezen te hebben kwamen we tot de conclusie dat Azira er niet opstond. Dat was natuurlijk al een teken aan de wand….
Er kwam een lerares langs en na een korte uitleg over hetgeen wij kwamen doen ging zij de directrice halen. Er kwamen twee dames de trap af. Eén kleine, tengere, maar kordaat ogende dame en een iets grotere blonde dame van middelbare leeftijd. Eerste bleek de directrice te zijn en de tweede Azira’s toekomstige leerkracht.
De directrice viel meteen met de deur in huis en wist me te vertellen dat ze nog steeds wachtte op de inschrijving van de burgemeester. Die had ze nog niet mogen ontvangen. Hetgeen betekende dat wij Azira daar nog niet hadden ingeschreven, want alles komt in een digitaal gebeuren waartoe de school ook toegang heeft.
Wel was de kaart voor de schoolbus aanwezig want de formulieren daarvoor had Bert samen met de directrice ingevuld. Maar zonder inschrijving ook niet mee met de schoolbus natuurlijk.
Ik had al lichte argwaan toen Bert, niks ten nadele van hem, me verzekerde dat alles rond was. Ik vroeg nog of hij niet bij de burgemeester moest zijn en er niet gevraagd werd om bewijzen van vaccinatie. Dat had ik eerder op internet gelezen als één van de vereisten voor inschrijving op school. Nee, een dossier vanuit Holland zou mooi zijn, maar verder hoefde er niets overlegd of verder geregeld te worden. Een fraaie vorm van crommunicatie dus
Op dat moment was de mairie van Bourbonne geopend en de directrice raadde me aan nu langs te gaan en daarna weer terug te komen naar school zodat we de klas van Azir even zouden kunnen zien.
Hup Eluana in de buggy en snel richting mairie. Mama’s stresslevel steeg gestaag en onder enig gemopper omtrent deze minder perfect afgeronde issue bereikten we het gemeentehuis. We waren meteen aan de beurt en werden geholpen door een enigszins norse, veel te snel sprekende dame in een zalmkleurige kruising tussen blouse en schort.
Ik had Azira’s geboortepapieren nodig. Had ik natuurlijk net even niet bij de hand. Want had er nooit bij stilgestaan dat we die nodig zouden kunnen hebben.
Gelukkig heb ik de meiden in mijn paspoort laten bijschrijven en daar kon ze ook genoegen mee nemen. Of ik ook het paspoort van de papa bij me had. Nou eh, nee, die zit in Holland. En natuurlijk had ik ook ons trouwboekje, erg handig in dit soort situaties, netjes in het boekenkastje in Laneuvelle laten liggen. Ondanks de inmiddels hoogrood aangelopen wangen had ik een helder moment en vroeg ik het faxnummer van de mairie zodat Bert een kopie van zijn paspoort zou kunnen faxen. Ik zou een andere keer langs kunnen komen met het trouwboekje. Dit omdat de vader anders heet dan de kinderen en ik ook nog steeds als eerste achternaam Tompot voer. Behoorlijk verwarrend voor deze Franse dame. Zij begon lustig op het toetsenbord te hameren en begon al snel daarna te blazen. Oei, wat was er nu weer aan de hand?? De computer bleek te zijn vast gelopen. Na nog enkele pogingen besloot ze de aanwezige papieren te kopiëren en de boel zodra de computer weer zin had in te brengen en door te sluizen naar school.
Ik wilde opgelucht ademhalen en keerde de buggy al richting uitgang toen zij informeerde naar vaccinatie bewijs en “carte de bonne santé”. Beiden zouden echt nodig zijn om ingeschreven te worden. Zoals eerder geschreven had ik via internet, heerlijk medium, al uitgevonden dat het bewijs van vaccinatie een vereiste was en samen met een kopie van Azira’s rapport had ik die wel in mijn tasje gestoken. Maar ‘la carte de bonne santé’ zou ik bij de dokter moeten halen. Dat klonk ook weer erg geruststellend. Hoe vind ik zo vlak voor midi nog een dokter waar ik terecht kan?
We besloten maar gewoon naar school terug te gaan en daar te vertellen van de computerstoornis. Even duidelijk maken dat geen bericht in dit geval geen bewijs van falen onzerzijds was.
De directrice begon toen zelf over de “carte de bonne santé” en het bewijs van vaccinatie. De laatste haalde ik, ik hoop dat de lichte zelfvergenoegdzaamheid omtrent het feit dat ik daar wel aan gedacht had niet te duidelijk van mijn gezicht droop, in een handomdraai uit de tas. Tja, hij was alleen in het Nederlands. Nu was de laatste vaccinatie oproep van Eluana vergezeld van een uitleg van de afkortingen (DKTP, BMR etc) in meerdere talen. Helaas ontbrak die op de uitvoering van Azira. Voor een groot deel herkende de directrice de termen wel en besloot ze een kopie te maken voor nadere bestudering.
Ondertussen liepen we richting Azira’s lokaal. We staken het schoolpleintje over en kwamen in een zijvleugel terecht. Halverwege de gang bevond zich Azira’s lokaal. Het was een ruim, en met name erg leeg lokaal. Ouderwetse bureautjes twee aan twee in net geordende rijen. Het enige moderne dat opviel was de frisse groene kleur op de muur. En de lerares kwam mij ook modern aardig over. Een hele geruststelling wanneer je toch een beetje bent voorbereid op ‘het ergste’ en je “kenau-achtige” voorstellingen in je hoofd hebt. Maar feit is wel dat het onderwijs systeem verschilt van het Hollandse. Zo stond er op de, ellenlange, lijst met benodigdheden voor Azira ook “une boîte pour les bons points”. Ik maak mezelf wijs dat het de equivalent is van het Hollandse “plaatje” bij een goed volbracht werkje, maar vermoed dat er hier meer de nadruk ligt op presteren. We zullen het zien.
Voor de directrice wegliep herinnerde ik me dat ik ook het rapport van Azir nog bij me had. Ik heb haar dat ook overhandigd en samen met haar en de leerkracht hebben we het zo goed en zo kwaad als het ging doorgenomen. Met name de punten met betrekking op het rekenen en de taal, schrijfvaardigheid, hadden interesse. Muziek,sport en spel, alsook sociaal-emotionele ontwikkeling konden worden overgeslagen. Ook deze kopieën zouden in Azira’s dossier gevoegd worden. Ik had van Bert al begrepen dat de school goede contacten had met de Hollandse bloemist in de hoofdstraat. Deze vertaalt waar nodig voor school Nederlandse paperassen naar het Frans. Zo gaat het rapport van Azir “half Bourbonne” door.
Met veel moeite kon ik de leerkracht duidelijk maken dat Azira de eerste schooldag gewoon met de schoolbus zal gaan. Maar dat ik erachteraan zal rijden, haar naar binnen zal begeleiden en dat ik tussen de middag even langskom. Nee, niet om haar op te halen, maar om even te kijken hoe het gaat. De radertjes in mijn hoofd draaiden ondertussen op volle toeren en het feit dat Azira en Eluana zich gedroegen als het het Franse vooroordeel omtrent Nederlandse kinderen betaamt, bracht daarin zeker geen verlichting. Gillend en krijsend renden ze door de gang. Ongehinderd door pogingen mijnerzijds hen tot enig bedaren te manen.
Nu we het toch over de kantine hadden. Hadden we al een strippenkaart ?
Strippenkaart?? Nee, die hadden wij nog niet. Waar kunnen wij die kopen? Bij de mairie. En waar kwamen wij net vandaan?
Ik besloot, nu het net na half 12 was, weer naar de mairie te snellen en zo’n kaart aan te schaffen. De juf had het over een 10-ritten kaart. Pff, op hoeveel zou dat ongeveer uitkomen? Zo 3,50 per maaltijd? Ik had nog 40 euro bij me. Zou net lukken dus. En anders betaalde ik toch gewoon met de bankkaart….
Ik voegde me, hijgend en al, weer bij de dame in het zalmroze gewaad en vroeg naar de kaart voor de kantine. Zij verwees me door naar haar collega aan de andere kant van de balie. Deze dame had een duidelijk modernere kledingkeuze. Maar wat de meeste Franse dames toch met hun haren doen is me nog steeds een raadsel. Een kapsel met ‘coup de soleil’ blonk me tegemoet. Daar doorheen echter zaten streepjes gekleurde haren variëend van knalroze tot donkerpaars. Net alsof ze die zelf had aangebracht met haar mascararoller. Dit lokte een tweede blik op het kapsel van de dame in het zalmroze uit. In haar kortgeknipte bruine coupe prijkten grijs geverfde plukjes als een soort alternatieve coup soleil. Ik houd het maar op mijn eigen grijze doorkomende slierten…………
Afin, de strippenkaart bleek uit 15 strippen te bestaan en moest 60 euro kosten. Oei, est-ce que je peux payer avec la carte bancaire? Mais non ! En espèces ou par cheque ! Ik stelde voor naar de bank te rennen en daar geld te halen. Maar ik zag uit mijn ooghoeken dat het inmiddels 10 voor 12 was en het idee de steile helling af, en daarna weer op, te moeten rennen met buggy en Azira die een blaar onder haar sandaalriempje had leek me een beslissing die alleen een wanhopige kon nemen.
De dame met de carnavalscoupe stelde me, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om iedere dag even naar Bourbonne heen en weer te rijden, voor om morgenochtend terug te komen. Helaas leek dat de enige logische oplossing te zijn.
Me tegelijkertijd weer geheel bewust van het verschil in afstanden hier en in Amsterdam, waar we alles met onze trouwe bakfiets afstruinden, liepen we, voor het eerst rustig vandaag, terug naar de auto. Even de fiets pakken is hier een ongekend begrip en met lichte weemoed naar onze “autovrije dagen” zette ik “Twingie” in zijn één en hoopte dat deze kleine grijze rugzak ons niet in de steek zou laten in deze auto afhankelijke omgeving.