Zaterdagochtend half 12 reden we weg. Dymphna, Amber, Dymphna’s vriendinnetje, en Azira zaten achterin. De grote meiden hadden een lekker plekje gemaakt van dekbed en kussens. De bus lijkt ruim, maar op de achterbank heb je weinig beenruimte. Maar de meiden hadden een manier gevonden om toch elk lekker te kunnen liggen en hangen. Af en toen werd er onder het dekbed gedoken om buiten Azira’s zicht een zelf op de markt gekocht snoepje in de monden te stoppen. Azira zou zich helemaal suf snoepen en erger nog, voortdurend blijven zeuren. In haar optiek wint de aanhouder. En ze heeft een behoorlijk uithoudingsvermogen wat dat betreft.
De ruimte in de “kattenbak” verbaasd me telkens weer. Wat een “zooi’ wij er al niet in hebben verkast. Dit keer een piano, seniorenstoel, rollator, een ontmantelde boiler, de gebruikelijke gereedschapskisten, 2 grote olievaten om met diesel te vullen voor de tractor en dan onze vakantie tassen en een aantal tassen met beddegoed, etenswaar en andere zaken die hier nodig zijn maar hier veel meer kosten dan in Nederland. Ik heb weer lopen passen en meten de dagen voor vertrek, maar weer is alles erin gekomen. Ok, de binnenspiegel had zijn functie verloren doordat de spullen boven het raampje achterin uittorenden, maar onder de klep hadden we zelfs nog wat ruimte over.
De vorige reis naar Laneuvelle hadden we Azira nog een luier aangetrokken op de heenweg. Hierover was ze toen zeer verontwaardigd. En eigenlijk ook wel terecht. Ze draagt al meer dan een jaar geen luier meer overdag en sinds oktober afgelopen jaar ook ’s nachts niet meer. Maar de wc’s onderweg zijn zo smerig en ze moet meestal net op een plek waar niet te stoppen is. De terugweg hebben we er toen vanaf gezien. Ook nu hebben we haar niet in de luier gestoken. Bij Weert heeft ze op de kindjes wc geplast en bij Martelange heb ik eerst de wc met vochtige doekjes schoongemaakt. Onderweg hebben we haar nog een keer in het gras laten plassen.
De rit verliep soepel, geen last gehad van drukte. Wel enorm veel regen onderweg. En in de Ardennen, tot groot genoegen van Azira, sneeuw.
Tegen half 8 reden we Laneuvelle binnen. We waren een klein stukje van de route afgedwaald omdat Bert wilde kijken of de kaasboer in Saulxure nog open was. Helaas niet, maar we hebben wel even een stukje kronkelweg gehad. En een vosje gezien. Ook leuk voor de meiden. Thuis aangekomen heb ik de boel weer uitgepakt en heeft Bert het water aangesloten en de kachel aangemaakt.
Zondag lekker rustig opgestaan. Beetje verder uitgepakt en opgeruimd en toen ben ik verder gegaan met de hooizolder boven het “gribuskamertje”. Daar heb ik de vorige keer de daar opgeslagen dakpannen afgevoerd en nu was het hooi aan de beurt.
voorraadjes
Wat een gepruts zeg. Via een gat in het dak afvoeren zou veel efficiënter zijn, maar aan de zijde van het weiland waar de vuurplaats is bevindt zich de patio. Die is niet zomaar te demonteren en we kunnen ook niet op het dakje staan. Dan nog zou de boel in tonnen of kruiwagen moeten worden afgevoerd, maar dan was het vast buiten. Nu moest ik dezelfde route als met de dakpannen afleggen. Dus trap op naar de eerste hooizolder, waar de vloer over een reep van zo’n 40 cm open ligt, via die hooizolder de ladder op naar de hooizolder boven de gribuskamer. Over het open deel in de vloer heb ik een grote houten plaat gelegd zodat ik wel het hooi naar beneden zou kunnen gooien. Daar zitten stukjes hout en steen tussen van de rotte vloer en die mogen niet op de open vloer vallen. Dat zijn namelijk hangende gebakken “tegels” die het plafond beneden vormen. Zoals gezegd is de vloer onder de berg hooi zo rot als een mispel. Bij stukken waar ik het hooi vanaf geprikt heb kijk je zo de kamer eronder in. Dus eerst een weggetje uitleggen met stevige planken zodat ik niet door de vloer zou zakken. Toen kon het werk beginnen. Het hooi ligt er al jaren. Ik denk meer dan 15 jaar en is lekker aan elkaar gekoekt en vreselijk stoffig. Hier en daar waren plukken tussen de planken in de vloer gezakt en zaten muurvast. Waar was ik aan begonnen. Maargoed, na veel zweten en rukken aan het hooi lag er een aardige bult op de hooizolder een verdieping lager. Ik weer met de ladder naar beneden en daar het hooi in de grote vuilnis ton gepropt. Die vervolgens tegen mijn buik gedrukt en zo over de open vloer op de trap gestapt. Trapje af, gangetje door en naar buiten. Zo’n 45 meter lopen naar de vuurplaats. Wat een vreselijk stom werk. Aan het eind van de middag had ik het helemaal gehad. En ik was nog niet eens op de helft. Het is echt een klusje van niet denken en doorgaan. Maar toch de hersens erbij houden en voorzichtig bewegen op de zolder. Ik heb geen zin naast een plank te stappen doordat ik sta te rukken aan een pluk hooi en vervolgens naar beneden zeil. De vloer een verdieping lager is ook erg slecht, dus met een beetje “mazzel” zou ik in de tuinkamer belanden. Net in, of net naast Azira;s bedje. En ook daar zou ik eerst een gebakken tegel plafond tegenkomen.
aangezicht vanaf eerste hooizolder aangezicht vanaf tweede hooizolder
Ik besloot de boel, tussen de buien door, meteen maar te verbranden. Dan zou ik de volgende dag verder kunnen met een nieuwe lading en stapelt de berg bij de vuurplaats zich niet teveel op.
Toen ik daarmee klaar was had ik wel een opgeruimd gevoel. Morgen met een schone lei verder.
Na de het pyromaantje spelen hebben Bert en ik de piano uitgeladen. Ook een klus op zich. Ik heb me wel verkeken in het gewicht. Met moeite kreeg ik hem een stukje van de grond. Alleen wanneer strikt noodzakelijk om een bobbel in de laadruimte van de bus te tacklen. Het echte tilwerk deed Bert. Bert had de auto zo achteruit gereden dat de bus zo ver mogelijk richting trapje naar binnen stond. De klep kon net open zonder de muur te raken. Ik ben in de auto achter de piano gekropen en Bert stond ervoor. Hij heeft een balk tussen laadruimte en stoepje gelegd en met vereende krachten hebben we de piano beetje bij beetje uit de auto getild en getrokken, cq, geduwd. Voorlopig heeft ie een plaatjes in de keuken gekregen.
nog ff duwen.......
Wij waren in onze nopjes en besloten een stukje te spelen. Helaas, de toetsen bleven hangen. Na één keer indrukken van een toets vond ie het wel genoeg. Er is ooit een sloot water in de piano gekomen gevolgd door een ruime hoeveelheid talkpoeder. Daar kon ie dus niet tegen. Bert heeft hem helemaal gedemonteerd en via internet allerlei informatie over betreffende merk en serienummer opgezocht. Daarna is ie aan de slag gegaan met onder andere de compressor. Donderdagmiddag was er op te spelen. Gaat wel moeilijker dan op de doorsnee piano, de toetsen gaan erg zwaar, maar er komt zowaar muziek uit en de toetsen kunnen meermalen achter elkaar worden aangeslagen. En er werd meteen dankbaar gebruik van gemaakt.
Azira in concert
De meiden hadden ondertussen een tent in de boomgaard gemaakt. Het ziet er gezellig uit. Een oranje zeil rond een mirabellenboom gespannen en daarin wat oude jute zakken. Er is meteen in gepicknickt en gespeeld.
Daarna is er een begin gemaakt met een tentenpark boven. We hebben daar enorm veel kussens en kleden liggen. Ook staan er een aantal stoelen en krukken. Met behulp van tuinstoelkussens zijn er muurtjes gebouwd en de stoelen dienen als palen waaraan de kleden zijn bevestigd. Ook Azira mag meedoen en die vindt het helemaal het einde. Ze wil er enorm graag bijhoren en wat Amber doet doet zij ook. Als de meiden een keer alleen willen spelen of even lekker “grote meiden” verhalen willen uitwisselen waarbij Azir niet gewenst is komt ze huilend of boos naar beneden. “Het is niet eerlijk, ik mag niet meespelen.” Maarja, ze mag al erg veel meedoen en meiden van 12 hebben ook wat tijd samen nodig. Het is een gezellig stel en vullen elkaar prachtig aan. Zo verschillend als de dames zijn, zo goed gaan ze samen. Het zou erg leuk zijn wanneer ze beiden op dezelfde school worden toegelaten. Leuk te zien hoe dat gaat tussen die twee hartsvriendinnen.
Maandag is Bert na de middag met de meiden naar Bourbonne gegaan om boodschappen te doen. Ik ben verder gegaan met de hooizolder. Tijdens het “hakken” in het hooi in een poging het los te scheuren vermoordde ik de steel van de hooivork. Ook dat nog, ik kan zo stompzinnig doordouwen. Ook aan wat een steel kan hebben zit een limiet…………….. Het was dan wel een oude vork die nog hier in huis was, maar toch, het is en blijft zonde. Gelukkig stond er ergens nog een tweetand en daar ben ik, zij het wat voorzichtiger en met minder onbesuisd geweld, mee verder gegaan. Enig nadeel was dat de steel een stuk langer was dan de voornoemde gesloopte drietand. En ik had al niet veel ruimte onder het dak. Nu had ik regelmatig ruzie met de dakpannen en de balkenpartij waarop het dak rust, maar na enige aanpassing in mijn bewegingen kon ik weer lekker verder gaan.
Het was miezerig weer en af en toe viel er een behoorlijke bui. Gelukkig had ik op tijd twee zeilen klaargelegd en kon ik het hooi afdekken voordat de grote buien neervielen. Net toen ik de laatste ton hooi afvoerde stopte het met regenen. Nu kon ik de enorme bult hooi toch in de vlammen werpen.
één van de in vlammen opgegane bergen
Het is verbazingwekkend te zien hoe snel die stapel hooi weggebrand is. Ging het afvoeren maar zo snel. Waren we nu met een aantal mensen dan zou het minimaal 2 keer zo snel gaan allemaal. Eén die het hooi van de zolder gooit en de tonnen vult en één die het hooi naar de vuurplaats brengt. Dat zou al enorm schelen. En dan eventueel een derde man die eerst helpt met “de tonnenloop” en daarna het vuur vast begint. Maargoed het is niet anders. De klus waar niet aan begonnen wordt duurt het langst………………. Het is even afzien, maar we komen er wel. Het maar laten liggen omdat het zo’n gepruts is kan ik ook niet. Het zal een keer moeten gebeuren en op zich is het iets wat we zelf kunnen en waarvan ik het eigenlijk zonde vindt iemand tegen betaling te laten helpen. Het duurt nu wat langer, maar ik “bewaar” de mankracht liever voor het plaatsen van nieuwe vloeren en de betonstort. En voor het isoleren van het dak boven het woonhuis. Want dat zal ook nog wel een enorme klus worden. Alle pannen eraf en dan de isolatie aanbrengen. Daarna alle pannen weer terug. Afgelopen jaar heb ik de pannen allemaal mosvrij gemaakt en heb ik enkele slechte pannen gewisseld voor goede exemplaren. Ook heb ik toen hier en daar een glazen pan gelegd. Dat laatste heeft voor enorm meer licht in de schuren en hooizolders gezorgd, maar alles bij elkaar was het een enorme klus waar ik toen ook een week mee bezig ben geweest. Kon geen dak meer zien. Maar het is zo weer goed voor een aantal jaar. De gedachten weer dagen op het dak te moeten doorbrengen…….. Maargoed, we kunnen het natuurlijk per vlak aanpakken. Niet meteen de hele boel open, maar kleinere stukken tegelijk.
Dinsdag zijn we naar Akke en Adriaan geweest. Pompon, het hondje, was weer uitzinnig van blijdschap bezoekers te mogen begroeten. Bovendien had oma verteld dat Azira kwam en bij haar naam begon ie al opgewonden te raken. Maf lief beest. Bij opa en oma was het erg gezellig. Oma had weer alle speelgoed tevoorschijn getoverd. En nadat duidelijk werd dat Dymph en Amber op de hoogte waren van de enorme hoeveelheid playmobil die daar nog op de speelkamer stond werd ook dat naar beneden gehaald. De kinderen hebben de hele middag gespeeld.
Ondertussen zijn Bert en ik naar Harriët en Rien gegaan. Zij zitten een paar dorpen bij mijn moeder vandaan en hebben zo’n 17 jaar geleden ook een bedrijfje op gezet. Ze zijn begonnen met een frambozen kwekerij en staan daardoor als boer ingeschreven in Frankrijk. Later hebben zij een camping bij de boer opgezet en weer iets later zijn zij een gîte begonnen. Afgelopen jaar hebben ze nog een enorme studio laten bouwen waar ook cursussen kunnen worden gegeven. De laaste jaren is de gasten business meer gegroeid en de frambozen tak behoorlijk geslonken. Wij wilden eens informeren hoe zij destijds de boel hebben opgezet en we waren benieuwd of zij ons goede raad kunnen geven ivm het opzetten van een eigen bedrijfje in de agrarische sector. We hebben een hoop informatie en tips gehad die voor ons zeer bruikbaar zijn. We hebben wel begrepen dat zij het enorm moeilijk hebben gehad het hoofd boven water te houden en dat het hele gebeuren ook zijn tol eist op lichamelijk gebied. Het zelf verbouwen van het huis, het aanleggen van de frambozenkwekerij en het met weer en wind bezig zijn met die frambozen en met de groentetuin welke in de zomer de gasten van verse groenten voorziet laat een lichaam sneller slijten dan bij een reguliere baan. Ik kan me dat levendig voorstellen. Zelf voel ik mijn spieren en rug ook altijd tijdens het slopen en slepen. En dan is het alleen nog maar in de vakanties. Bij hen gaat het non-stop door. Ondanks dat ik zie dat het mogelijk is iets van de grond te krijgen wordt ik er toch somber van. Hoe gaan we in godsnaam rondkomen hier. Wij zijn niet van plan iets met gasten te doen en daar halen zij eigenlijk hun inkomsten uit. Hoe vinden wij een afzetmarkt voor ons klein fruit. Of hoe gaan we het verwerken? Naast de zorg voor groei, bloei en oogst, is er dan überhaupt wel tijd voor het verwerken van het fruit? We hebben nog het nodige te verbouwen en we hebben ook Azira nog. We willen ook graag brrod bakken en verkopen. Hoe moet dat dan? Duidelijk is wel dat we een stuk grond bij moeten pachten. Om als boer ingeschreven te raken heb je minimaal 1,5 hectare bebouwde grond nodig wanneer je kiest voor klein fruit. Wij willen een deel klein fruit en een deel graan. Hoe zal die verhouding liggen? Voor graan zullen wel weer andere normen gelden. En we hebben ook weer niet zulke hoeveelheden graan no\dig voor de broden. Misschien gaat dat wel helemaal niet lopen. Nou ja, toch een behoorlijk doem en angst scenario. Vind wel dat we het moeten proberen en moeten aan gaan, je weet nooit hoe een koe een haas vangt, maar erg gerust ben ik er niet op. Bert ziet het een stuk positiever in. Gelukkig maar. Ik ben over het algemeen meer van de regenachtige- en hij van de zonnige kant wanneer het dit soort zaken betreft. Ook rond verbouwing en daarmee samenhangende kosten. Zo vullen we elkaar mooi aan zal ik maar zeggen. Een zeer geslaagde middag dus.
Terug bij Akke waren de kinderen nog helemaal in hun spel verdiept. We hebben nog lekker gegeten en reden tegen kwart voor negen weg. Azira viel net in slaap toen we bijna thuis waren en was huilerig en moe. Snel een kruikje warm gemaakt en een lekker kopje thee en daarna hupsakee haar bedje in. Ze was het er niet mee eens want ze was niet moe, ze had alleen een kriebeltje in haar oog………… Ik denk dat ze het slaapliedje maar half heeft gehoord, zo snel was ze in droomland.
Woensdag ben ik tegen half 12 begonnen met de hooizolder en even na half zes was de laatste hooispriet in vlammen opgegaan. HOERA!!!!!!! Eén zolder “hooivrij”. Er ligt nog wat onder het dak waar ik niet bij kan en hier en daar iets tussen de planken van de vloer, maar dat ga ik morgen opschonen. Ook liggen er veel stukken steen en dakpan die in de loop der jaren naar beneden zijn gekomen en tussen het hooi terecht zijn gekomen. Ook die ga ik morgen rapen. Dan rest me alleen de enorme hoeveelheid stof nog en kan ik misschien beginnen wat van de vloer te verwijderen. De volgende vakantie zal ik de hooizolder boven de andere bovenkamer gaan aanpakken. Heb geen zin meer daar nu nog aan te beginnen. Af krijg ik het toch niet en ik weet nu al dat ik daar toch verbeten pogingen voor ga doen wanneer ik er eenmaal aan begin. Ook een paar dagen iets rustiger aan en vakantie hebben.
“hooivrij“
Ik ben toch de volgende dag weer verder gegaan met ruimen van de zoldervloer. Dit werk is toch een stuk zwaarder dan het hooi afvoeren. Ik heb eerst mijn “weggetje” van planken verwijderd. Vervolgens heb ik 2 ladders de zolder opgehezen en deze over de balken gelegd zodat ik niet door de rotte planken heen zou zakken. Ik moest dus ook werken vanaf de ladders. Al zittend plank na plank en leembrok na leembrok verwijderen. Zodra ik een hoopje planken naast de ladder had liggen heb ik deze naar de rand van de hooizolder gesleept. Toen ben ik weer op de ladder naar beneden gekropen en heb de planken één voor één naar beneden gebracht. Daarna weer met een stapel planken naar de boomgaard. Daar heb ik de planken die nog enigszins te verbranden zijn onder een zijl opgeslagen. De leembrokken heb ik in de emmer gestopt en die heb ik beneden in de kruiwagen gestort. Wanneer die vol was heb ik hem langs de moestuin leeggestort. Daar willen we en paadje maken voor onze tractor en aangezien het stukje grond daar erg schuin afloopt kunnen we wel wat opvulling kwijt daar. Maar na nog een aantal uur doorwerken heb ik de middenrij van de hooizolder vloervrij gekregen en is alle rommel afgevoerd en schoongeveegd. Dat geeft toch een beter gevoel de volgende keer dat we er komen. Natuurlijk is het binnen een mum van tijd weer een enorme stof- en hooiboel, maar het oogt opgeruimd bij binnenkomst. Je stort jezelf niet meteen in de chaos en stoffige bende.
“eindresultaat krokusvakantie“
Dus ook deze keer weer geen vakantiedag genomen. Maar ik ben wel tevreden over hetgeen er gebeurd is.
Ook ben ik vrijdag met Azira bij buurvrouw Humblot langs geweest. Ze gebaarde ons binnen te komen en wilde niet dat we onze laarzen uitrokken. Natuurlijk wilde ik daar niet van weten, ik vond het al erg genoeg zo stoffig, rechtstreeks vanaf de hooizolder, bij haar binnen te stappen. Maar Azira moest er even uit en ik had het ook niet leuk gevonden zonder even bij haar te zijn aangewest weer richting nederland vertrokken te zijn. Zij heeft haarfijn in de gaten wanneer we er zijn. En nu haar man overleden is vindt ze het helemaal fijn dat er even iemand aanwipt. Ze was druk bezig broches te bakken voor haar kinderen die langs zouden komen het weeken. Ik kreeg een grote kop koffie en azira kreeg een kop chocolademelk en een kleine brioche. Ook had madame Humblot een verrassing voor Azira. Het schoentje van Sindy dat de vorige vakantie was achtergebleven in het feestzaaltje in het gemeentehuis. Azira knikte braaf op de verhalen en vragen die de buurvrouw op haar afvuurde. Weer thuis heb ik Azira geleerd wat dat nou eigenlijk betekent; “mon petit puce“ en “tu me donne un bisoux?“. Daar “dollen” we nu een beetje mee bij het naar bed brengen. Dan geven we elkaar nog even een lekkere bisoux.
We hebben, voor zover we ons duidelijk konden maken, over vele dingen gebabbeld. Ik ben er wel verbaasd over hoe hard mijn Frans achteruit is gegaan. Mijn woorenschat is erbarmelijker dan ik al dacht. Dus ik heb me weer voorgenomen vaker Franse televisie te kijken en een paar leuke franse boeken uit de bieb te halen. Herhalen en oefenen is hier het “toverwoord“. Azira moest nog even naar het toillet en madame Humblot wilde haar wel helpen. Ondertussen ging de telefoon en kwam ze wer terugrennen. Toen ik bij Azira kwam zag ik een propje wcpapier op de grond liggen. Oei, dat zou ik wel even snel weggooien. Begint Azira me te brullen. Bleek het sindy schoentje in de wc-pot gevallen te zijn en had de buurvrouw hem eruit gehaald en in wcpapier gewikkeld. Ik dus weer met mijn hand in de prullenbak. Gelukkig lag er alleen een lege wc rol in...........
Weer in de kamer gekomen legde zij net de telefoon neer en vroeg ik haar naar het schoentje. Ze moest er hartelijk om lachen. Na een uurtje zijn we weer opgestapt. We kregen vele kussen en dankwoorden mee. De volgende keer hoop ik met meer franse woorden kennis binnen te stappen.
Zaterdag zijn we rustig opgestaan en hebben we de laatste klusjes gedaan. Ik heb een aalbes en een zwarte bes geplant en heb voor beide plantjes een kasje gemaakt van een aantal lege bronwaterflessen waarvan de bodem was verwijderd. Er wordt nog vorst en sneeuw verwacht, dus de plantjes kunnen wel wat bescherming gebruiken. Bert is nog wat gaan afgeven bij mensen in het dorp en heeft alle geredschap die ook in Nederland gebruikt moet worden bijéén gescharreld. Daarna hebben we de auto ingepakt. Dat duurt toch altijd langer dan verwacht. Maar wonder boven wonder reden we een uur eerder dan gepland weg.
Ook nu reden we op hoop van zegen via Saulxures om een bezoek aan de kaasboer te brengen. Dit keer was hij wel open en heeft Bert een groot stuk emmentaler en een vers kaasje gekocht. daarna op naar de péage en echt “en route“. De reis terug verliep zonder oponthoud. We hebben de hele reis gewoon kunnen doorrijden en de meiden hebben zich prima gedragen. Beetje ballorigheid aan het eind van de rit, maar verders niks te klagen. Het was een geslaagde vakantie ook zo met de dames. Ze hebben zich heerlijk vermaakt met het spelen in hun hutten. En ook Azira mocht regelmatig meespelen wat zij natuurlijk helemaal het einde vond. Zij had Dymph en Amber iedere ochtend wel wakker willen maken zodat ze snel naar beneden kwamen. Bij het ontbijt kroop ze wanneer ze de kans kreeg meten tussen hen in.
3 slaperige dametjes
Enfin, tegen half twaalf 's avonds thuis. De dames hebben hun bedjes opgemaakt en zijn er na en kop thee ingedoken. Zo'n reis is ondanks het zitten toch vermoeiend. Azira stortte zich meteen weer op haar “ Amsterdam noord speelgoed” en riep ons net iets te spontaan dat ze nog hélemaal niet moe was. Maar nadat zij ook haar thee had opgedronken en ik haar in bed gelegd had viel ze als een blok in slaap. Al met al was het een erg leuke week waarin de meiden heel veel lol hebben gehad en waarin ook weer een aardige hoeveelheid werk is verzet. Daarnaast hebben Bert en ik nuttige informatie bij Rien en Harriet opgedaan waarmee we in Holland ook weer verder kunnen.