Laneuvelle kerstvakantie 2005.
Na enig oponthoud ivm een computerprobleem bij één van Bert's klanten rijden we vrijdag weg richting Laneuvelle. Ik heb er zin in. Ivm overlijden van Bert’s vader, de crematie en de normale drukte was het pakken een laatste moment gebeuren. Wonderwel is het belangrijkste toch meegekomen. Enigszins behoofdpijnd zat ik in de auto, maar wel met een soort vakantiegevoel. Een gevoel van opwinding; We gaan weer! Azira maakte nog even ophef over het feit dat we haar toch graag een luier omdeden zo’n lange autorit, maar eenmaal in de auto installeerde ze zich met het “onderwegspeelgoed” en leverde voortdurend commentaar op de gesprekken tussen Bert en mij. “Waarom zegt papa dat?” Het waarom tijdperk is “heerlijk” losgebarsten. Net als de interesse voor namen van mensen alsook voor hun woonplaats.
Na de gebruikelijke stop in Weert, waar Azira al naar uitkijkt vanaf het moment dat we de snelweg opdraaien, ze kan daar heerlijk spelen met de supersize legoblokken en het “vliegtuif’, rijden we richting Martelange voor onze tweede stop.
De reis verliep ondanks verwachtte drukte ivm kerstvakantie uitstroom behoorlijk voorspoedig. Tegen elven kwamen we aan. In huis was het enorm koud. Bert stortte zich op water en kachel en ik ruimde de auto uit.
Azira had het wel gehad. Die liep te bibberen van de kou en moeheid. Haar bui was niet erg best. Ik heb haar 2 dekentjes gegeven en daar heeft ze zich onder geïnstalleerd. Even later werd de aantrekkingskracht van het speelgoed hier, met name de ijsbeer en het stinkdier, erg groot en al rillend beweerde ze dat ze het helemaal niet koud meer had en dat ze wel van de bank af kon om te spelen. Ik heb haar maar gelaten.
Bij het opzetten van Azira’s bedje in de tuinkamer viel me op dat de kamer heel anders aanvoelde dan de vorige keren dat we hier waren. De lucht voelde schoon, en niet zo bedompt en kriebelig in de neus als gewoonlijk. Onze “muuractie” in de herfstvakantie heeft zijn vruchten afgeworpen. Hier en daar zat nog een vochtige plek op de opnieuw aangebrachte raaplaag, maar verder heb ik die muur nog niet zo droog meegemaakt. Ik werd weer blij dat we die actie toch hebben uitgevoerd de vorige vakantie, samen met de hulp van Aswin want die heeft het leeuwendeel van het ‘smeren” gedaan. In het sloopwerk weet ik aardig mijn weg te vinden, maar het opbouwen is vaak een heel andere discipline en met mijn geduld bij het leren van nieuwe zaken zit het niet altijd goed. Ik moet iets meteen kunnen, anders raak ik behoorlijk geïrriteerd en ga ik nog wel eens verbeten door. Hetgeen alleen maar kan resulteren in nog meer frustratie en mislukking. Even trainen in het geduldig zijn en mezelf tijd gunnen iets te leren.
Ook onze kamer, hoewel die helemaal ijzig koud was, is flink opgeknapt na ook daar een muur actie te hebben volbracht. Goed laten drogen en een andere keer een tweede laag aanbrengen. Een fijn begin dus.
oude situatie “kale muur“
nieuwe laag aanbrengen
Klein nadeel van de actie de vorige vakantie is wel dat Bert de cv niet rond gekregen heeft. Maar na de veegactie van de cuisinière trekt die weer als een tierelier en is de keuken in een mum van tijd warm. In de tuinkamer waar azira slaapt hebben we even de meegenomen badkamerkachel neergezet om de ergste kilheid daar weg te nemen. Ons bed hebben we voorzien van mijn éénpersoons elektrische deken. Wij kunnen wel een koudje hebben nu!
We hebben heerlijk uitgeslapen de eerste morgen. Azira werd tegen negenen wakker en zolang hebben we in zo’n drie jaar niet meer samen kunnen blijven liggen. Rustig opgestaan en de rest van de dag bezig geweest het huis een beetje op te schonen en de indeling hier en daar te veranderen. Natuurlijk even naar buiten en kijken met Azira of de kleine paardjes er nog waren. En zowaar ze stonden er weer. Naast het “chagrijnige paardje” zoals Azira de grootste van de twee noemt, was ook de kleine nu chagrijnig. En erg ongeduldig. De paardjes hadden blijkbaar erge trek want hun landje was verworden tot een modderpoel en ik kon geen spoor van hooi bespeuren. Wel hing er een voederbak waarnaast enige kruimels van één of ander graan lagen. Azira begon ijverig gras te plukken, maar de paardjes bleven ontevreden. Azir heeft het nu dus steeds over de twee chagrijnige paardjes.
Tijdens de eerste daagse opruimingen ben ik toch ook de kast onder de trap eens ingegaan. Het is een behoorlijke bergruimte qua oppervlakte. Maar erg spinneraggerig en een beetje vochtig. Ook staat de bank ervoor, dus eigenlijk is de kast buiten gebruik. Toch zonde aangezien we best iets op te bergen hebben. Ik besloot de kast in ieder geval eens helemaal uit te zuigen. Toen ik bij en hoekje kwam leek ik een soort stoffen lapje te zien. Wit met een kanten randje. Natuurlijk had ik al gefantaseerd over “schatten “ die we zouden aantreffen in huis. Nu begon ik een beetje een nerveus gevoel te krijgen. Wat als er iets in blijkt te zitten van waarde? Wat doen we dan? Voor mijn gevoel behoort dat de kinderen van Madame Pierson toe. Volgens Bert is alles wat zich na de koop in het huis bevindt voor de nieuwe eigenaren. Ja, misschien technisch gezien wel, maar gevoelsmatig gezien denk ik dat ik het niet zou kunnen houden. Ik wilde het eigenlijk niet weten en heb de kast schoongemaakt en ingeruimd met een aantal dingen die we momenteel, en binnenkort, toch niet gebruiken. Zolang ik niet weet wat er in het doekje zit hoef ik er ook niets mee te doen. Na een paar uur heb ik het toch uit het gat gefrommeld. Het bleek een lapje te zijn waarmee een tochtgat was dicht gestopt. Mijn opluchting was enorm dat ik niets waardevols aangetroffen had.
Eigenlijk hebben we het de eerste dagen lekker rustig gedaan. Natuurlijk ontkwamen we niet aan boodschappen op zaterdag. Zo met kerst voor de deur. Eerste kerstdag hebben we nasi gegeten en tweede kerstdag kwamen Akke en Adriaan en Aswin bij ons op visite en bleven ook mee-eten. Salade, een lekkere spinazie quiche, aardappelen, worteltjes en sojabrokjes. Dus we hebben onze kersttraditie weer in ere gehouden. Met Azira en opa en oma en Aswin nog even naar beneden gewandeld. Aan het eind van het dorp woont een dame die het ieder jaar weer voor elkaar krijgt om in haar eentje net zoveel versiering en verlichting aan haar huis en in haar tuin aan te brengen als de rest van het dorp en nog twee dorpen erbij bij elkaar. Het was donker en koud en Azira vond het geweldig spannend. Aswin was “bang” in het donker en Azira bood hem lief haar handje aan. Dan hoefde hij niet bang te zijn. Want Azira zou wel voor hem zorgen en goed opletten. Heel vertederend. Zeker wanneer je die twee hand in hand ziet lopen. Aswin moet een flink eind bukken wil hij hand en hand met Azir kunnen lopen.
En net als vorig jaar begon het tweede kerstdag te sneeuwen. Het is niet blijven liggen, maar gaf onze wandeling wel een extra dimensie. En een mooie gelegenheid om Azira in haar Winterpak te hijsen.
Dinsdag werden we wakker in een witte wereld. Azira, die ernstig teleurgesteld was dat de sneeuw van gisteren bij het uitzwaaien van opa en oma alweer weg was, was dolenthousiast. En er lag ook genoeg om te sleeën nu. Dus na eten en drinken hup het pak weer aan en naar buiten toe. De sneeuw was superdroog. Ondanks de dikke laag die gevallen was konden we er geen sneeuwpoppen of iglo’s van maken. Het bleef gewoon niet plakken. Maar sleeën ging super. Waar Azira vorig jaar nog angstig was om hard te gaan was ze nu de angst helemaal voorbij. Mama moest steeds maar “remmen” (rennen). Ik kreeg al bijna niet de kans rustig de helling in de boomgaard op te lopen. Maar dat ‘getreuzel’ maakte ik wel weer goed door naar beneden te rennen en daarbij twee “schansen” mee te nemen in onze afdaling.
De weg was ook goed besneeuwd en zo zijn we met de slee de weg opgegaan. Naar de “chagrijnige paardjes”. Langs hun weiland loopt een soort landweggetje die heuvelafwaarts gaat. Ja hoor, mama mocht weer rennen. Aan het eind van het paadje het dorp weer in. Toen via de weg naar Coiffy le bas en het tractorpad dat achter ons weiland langsloopt, helaas behoorlijk heuvelopwaarts, weer terug naar onze boomgaard. Die route hebben we de daarop volgende dagen meermalen afgelegd. Regelmatig voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen, maar alles voor het plezier van mijn druifje. Heerlijk om te horen en te zien hoe die zit te schaterlachen achterop die slee. Met haar rode neusje en rode wangetjes heerlijk ingepakt in haar dikke winterpak. En maar lachen wanneer mama zegt dat ze een luiwammes is. Dat heb ik geweten. Iedere keer dat ik de heuvel opliep en niet rende hoorde ik achter me met een gesmoord lachje; ‘remmen kleine luiwammes!” Ik heb me rotgelachen en kon toen helemaal niet meer rennen. Die kleine heeft een goed gevoel voor humor. Ze wil het wel eens tentoonstellen op momenten waarop het mij minder goed uitkomt; benen verstoppen tijdens het aankleden e.d., maar iedere dag heb ik wel een paar (binnen)pretjes om haar liedjes, opmerkingen en conclusies. Ze vindt het duidelijk ook leuk om grapjes te maken. Mama er zit een eitje op mijn haar geplakt en noemde dan zomaar haar oren haar voetjes toen ik haar muts over haar oren probeerde te trekken. Daarop zei ik dat ze even haar oren moest optillen zodat ik haar sokken en haar laarzen aan kon trekken. Even later zegt ze dan zelf weer dat ze moet plassen en dat ze goed met haar neus (plasser) boven de wc moet zitten. Veel vaders en moeders zullen er wel last van hebben, maar ik denk dat Azir snel van geest is. Je ziet haar gewoon nadenken wanneer we zo’n grapje maken en ze dient je ook meteen van repliek.
Vrijdag stonden Sam en Erik voor de deur. Die waren de avond ervoor aangekomen. Azir was blij dat haar vriendje er weer was. Hoewel Dymph ook heel erg leuk met Sam kan spelen. Voor Sam was het wel jammer dat Dymph niet mee was. Sam en Erik gingen sleeën op een heuvel voorbij het kerkhof naast een oud wijngaardje en vroegen of wij ook zouden komen. Erik had langlauf ski’s gekocht en Sam had een nieuwe supersnelle slee gekregen. Onze gebruikelijke heuvel, die naar het kapelletje toeloopt, durfden ze niet te nemen. De slee van Sam zou daar waarschijnlijk te snel voor zijn en zou ons in de struiken en het prikkeldraad kunnen doen belanden. De heuvel daar heeft een lichte bocht en die zou voor de voornoemde problemen kunnen zorgen.
Nadat Azira haar thee en brood, en ik mijn koffie, ophad hebben we ons warm aangekleed en zijn we per slee naar de nieuwe sleelocatie geglibberd. De sneeuw was door de combinatie van slecht sneeuwschuiven, en het rijden van auto’s terwijl het vroor flink aan de weg gekoekt en leverde hier en daar een soort ijsbaan op. De slee is nog niet zo gemakkelijk heuvelopwaarts gezoefd als toen. Ik had ook onze “lepelsleetjes’ meegenomen. Een soort schep waar je met je kont opzit. Aan het steeltje zit een handvat welke je tussen je benen omhoog trekt en waar je je goed aan vast moet houden. Ook razendsnel.
Het was een zonnige ochtend en ik besloot de camera mee te nemen. Prachtige uitzichten en landschappen.
Bij de helling aangekomen zagen we Sam en Erik al druk in de weer met slee en ski’s, Ik heb de slee zo’n één vierde van de sleebaan omhoog geparkeerd en heb Azira daar even laten zitten. Ik zag het niet zitten dat zij met de snelle slee naar beneden zou roetsjen. Het gebeurd nogal eens dat de slee spontaan begint te tollen en dat je door de snelheid en het opvliegende sneeuw behoorlijk sneeuw kunt happen en op en neer stuitert om vervolgens voor, of achteroverliggend, tot stilstand te komen.
Maar nadat Sam en ik een paar keer voorbij gezoefd waren wilde Azira het toch ook graag proberen. En ze was erg vastbesloten. Op een vrijwel vlak stukje heb ik haar op mijn slee geholpen. Doordat ze enorm achterover ging liggen remde ze zichzelf al af doordat haar pak de sneeuw raakte. Ik vond het prima, maar even later kreeg ze de smaak goed te pakken en wilde ze op de slee van Sam. Die bestond uit 2 rondjes. Eén voor je kont en de ander om je voeten in te zetten zodat je niet afremt met je voeten. Bij mijn slee moet je goed je best doen om je voeten omhoog te houden, hetgeen de coördinatie en de rechte lijn naar beneden dus ook niet erg veel goed doet. Aan het bovenste rondje zaten tevens de handvatten. Ik hielde de slee vast en Azir stapte op. Toen ze aangaf er klaar voor te zijn (“ik ben er klaar voor hoor!”) liet ik haar los. Maar ondanks dat de helling gering was op dat stukje ging ze als een speer. Ik schrok er wel een beetje van en stond met lichte angst te wachten op haar reactie. Tot mijn verbazing stapte ze na zelf ook van de schrik te hebben moeten bekomen van de slee af en riep naar boven: “zo, dat ging hard. Dat was leuk. Ik zoefde heel hard. Ik wil nog een keer!” Ik stond echt verbaasd. Op school vindt ze het fietsen met sommige jongetjes op de tandemfiets erg eng omdat het haar te hard gaat en nu suist ze naar beneden, hapt daarbij flink wat sneeuw, en heeft er enorm veel plezier in. En ondanks de volle blaas wilde ze niet naar huis, “ik houd het wel even in mijn buikje hoor”. We zijn bijna 3 uur buiten geweest.
En dan denk je dat zo’n kind na het avondeten voldaan als een blok in slaap valt. Azira niet. Die ligt rustig tot een uur of half tien te spelen in haar bedje. En dat terwijl ze al ruim anderhalf jaar geen middagslaapjes meer doet. Waar haalt ze de energie vandaan? Op zich is het wel lekker voor ons. Wanneer ze alleen speelt in haar bedje hebben wij daar weinig last van. Ik vermaak me wel met haar gebabbel en verhalen op de achtergrond. Maar er zijn ook avonden dat ze steeds blijft zeuren en proberen. Drinken, plassen en dan toch niet moeten en dan met een zeer ondeugend gezicht zeggen dat ze zat te jokkebrokken………………….. maargoed meestal voor het echte in slaap vallen plast ze nog een keer en trekt ze door tot de volgende morgen. Ben er deze vakantie nog maar een paar keer voor haar uit geweest ’s nachts. En ze is ook pas tegen half negen, een paar keer zelfs pas tegen negenen wakker. Ik ga hier ook vak later naar bed dan in Amsterdam dus loopt mijn slaapachterstand op deze manier niet verder op. Voor mijn doen slaap ik heerlijk uit. Dus haar late in slaap vallen heeft zijn voor – en nadelen.
Oud en nieuw hebben we met Sam en erik gevierd. Azira werd rond half 12 wakker en ik had met haar afgesproken dat wanneer ze wakker was ze er even uit mocht komen. Dat wist ze nog en ze werd helemaal opgewonden wakker. Sam en Erik hadden een klein beetje vuurwerk en dat is voor Azir ook erg indrukwekkend. Na het eerste rotje wilde ze alweer naar binnen want die harde knallen vindt ze maar niets, maar van achter het raam heeft ze wel durven kijken. Tijdens het vuurwerk af steken was het net begonnen te miezeren. Zaterdag was het overdag nog -4 en voelde het ook echt ijzig koud. Geen geslee die dag voor ons, maar zondag was het zomaar weer +4. In de dagen die zouden komen is de sneeuw langzaam gesmolten.
Op zich jammer, want wij hadden er wel zin in gehad om nog wat te sleeën, maar aan de andere kant ook wel fijn dat het weer iets zachter werd en de sneeuw verdween. Bert, Azir en ik hebben een fijne wandeling gemaakt en ik ben begonnen de dakpannen van de hooizolder boven het woonhuis te verwijderen. Daar liggen een paar enorme stapels opgeslagen. Buiten heb ik een ondergrond gemaakt zodat de pannen van de grond af komen te liggen en heb ik op de hooizolder zelf een weggetje uitgelegd van planken die haaks op de balken liggen. Mocht de vloer, die naar ik vermoed in zeer slechte staat verkeerd, het begeven hoop ik dat mijn planken op de balken blijven rusten en niet doormidden knakken. Door de enorme bergen hooi die er ook nog liggen kan ik de ‘vloer’ zelf ook niet zien. Maar ik denk wel dat het hooi ook mijn gewicht enigszins verdeeld.
Met een grote emmer ben ik via de ladder de hooizolder opgeklauterd. Eerst heb ik stapeltjes pannen bij het uiteinde van mijn ladder neergelegd. Daarna ben ik weer op de ladder gaan staan en heb ik de emmer gepakt. Vervolgens heb ik die volgestouwd met pannen en ben ik met de neus naar voren de ladder weer afgedaald. Daarna me voorzichtig over de hooizolder een niveau lager, welke we al eerder hebben leeggeruimd en waarvan we alvast een stuk van de vloer hebben verwijderd, naar de “vaste trap” (deze staat nog niet geheel vast, bleek na twee dagen met emmers pannen heen en weer slepen) gemanoeuvreerd om tenslotte mijn emmer beneden aan die trap in de kruiwagen te legen. Na zo’n 5 emmers te hebben geleegd vond ik de kruiwagen wel vol genoeg en heb ik hem via een plank, er zit nogal een niveauverschil tussen binnen en buiten, naar buiten gezwoegd. Wat was het heerlijk die wagens uit te laden. Even minder inspanning. Maar na 3 dagen een paar uurtjes te hebben doorgewerkt waren de twee grootste stapels pannen weg. Dat geeft toch een goed gevoel. Wel spierpijn bij het leven en een licht overbelaste rechternekspier, maar het geeft weer hoop op de klussen die we de komende vakanties willen klaren. Het liefst zien we de hooizolders boven het woonhuis zo snel mogelijk verdwijnen. Wel is het fijn wanneer het weer dan ook weer warmer wordt. Die dikke lagen hooi en planken, hoewel in zeer slechte staat boven de achterkamer, isoleren de boel ook een beetje. Er zal een hoop warmte verloren gaan met dit weer en de afwezigheid van de hooizolders. Ons streven is de muren in de vertrekken van de schuur met gasbeton op te trekken tot de nok. De hooizolders te verwijderen boven het woonhuis en de vloeren op e eerste verdieping te isoleren en een tweede laag aan te brengen. In de voorbovenkamer zal dat niet zo’n probleem worden. Buiten dat de rotzooi die er nu gestald staat naar elders zal moeten verhuizen. Daar ligt nu al een goed bruikbare vloer. Daar is het een kwestie van isolatie materiaal aanbrengen en daarop weer een “tweede’vloer. De achterbovenkamer zal meer gedoe geven. Dat is een oude leem/plankenvloer. In slechte staat. Die zal er eerst met beleid uit moeten. Aan de balkenlaag waar de vloer op is gelegd hangen een soort gebakken tegels die het plafond van de tuinkamer vormen. Dat zouden we graag willen behouden, maar een brok leem en steen dat naar beneden keldert zou daar wel eens een spelbreker in kunnen worden. Ik vrees dat dat weer slopen met beleid word. En dat houdt in dat je daar met een emmer naast je op de knieën zit en beetje bij beetje de vloer probeert af te brokkelen om die brokkels vervolgens in je emmer af te voeren.
Ik hoop dat we dat allemaal klaarspelen voor de winter weer zijn intrede doet, want anders zullen we het de komende winter bar koud hebben.
Op mijn verjaardag zijn Akke en Adriaan langs geweest. We hebben een lange wandeling gemaakt en Azira heeft zelf een heel groot stuk gelopen. De stukken over de weg heeft ze in de inmiddels befaamde wandelwagen gezeten. Deze bestaat uit het onderstel van haar kinderwagen waarop en een bananendoos hebben vastgezet. In de bananendoos is een plankje geschroefd om de boel èn stevig èn op zijn plaats te houden. We zij het dal aan de kant van ons huis eens ingegaan en hebben geleken waar het oude pad ons bracht. Die eindigde in een valleitje waar prikkeldraad om het weiland stond. We hebben de wagen laten staan en zijn verder gaan lopen. Het was een prachtige valleitje dat ingesloten lag tussen de bossen. Heel schilderachtig. Ook moesten we tot Azira’s grote lol allemaal kleine stroompjes over. Ze heeft zo ruim een uur zelf gerend en gesprongen. Zo’n 100 meter voor we weer terug bij de kar waren begon ze te piepen over vermoeide benen. Gelukkig kon ze zich snel weer laten rijden. Groot respect voor die dame met die korte pootjes!
Akke en Adriaan zijn blijven eten en toen ze weggingen moesten ze de auto krabben. Het was helemaal onbewolkt en de sterrenhemel was goed zichtbaar. Ik wees Azira, die er de laatste tijd groot belang aan hecht de visite uit te zwaaien tot ze uit het zicht verdwenen zijn, erop. Zij keek naar boven en zuchtte:”oh, de sterren, wat mooi mama, wat pràchtig mama!”. Ik moest inwendig enorm lachen, wat een klein oud wijfie! Natuurlijk moesten opa en oma ook meteen de lucht bestuderen want er was immers een klein wonder te zien. Opa en oma reden weg en werden uitgezwaaid tot ze de bocht om waren. Azira wilde de sterren nog even goed bekijken en nadat ik haar vragen over het waarom we de sterren nu wel konden zien en “gisteren” en ‘vanmiddag’ niet, had beantwoord mocht ik naar binnen gaan. Wat een verwondering en wonderen zijn er nog voor zo’n kleintje te ontdekken. Heerlijk om dat van dichtbij mee te maken.
Tijdens een andere wandeling over een pad dat blijkbaar door bulldozers was aangelegd door het bos en dat wij op goed geluk volgden heb ik weer kunnen genieten van Azira’s enthousiasme. Er was weer een beetje sneeuw gevallen en op het pad stonden honden- of vossenafdrukken. Voor de spanning heb ik er maar vossenpootjes van gemaakt. Ik had Azir, nadat ze zelf al een heel steile helling omhooggeklauterd was, een tijdje op mijn rug genomen om uit te rusten, maar mijn armen begonnen te slapen en ze gleed bijna van mijn rug af. Ik heb haar weer zelf laten lopen en we hebben er een leuk spel van gemaakt. Net langs half bevroren plassen en door modderpoelen gemanoeuvreerd. Daarbij hielden we de vossepootjes goed in de gaten en hebben we hele verhalen verzonnen over waar de vos naar op weg geweest zou kunnen zijn. Hierdoor vergat ze even haar moeie beentjes en werd het een spannend avontuur voor haar. Ook de stukjes van het pad die erg steil waren en erg glad door de sneeuw vormden een obstakel wat met enthousiasme door haar werd ontvangen. Mama had haar immers een nieuwe manier van lopen geleerd op een steile en gladde helling naar beneden. Zijwaarts gaan en kleine stapjes zetten. Nou dat was nog moeilijk hoor. Je voetjes goed laten aansluiten en de één niet bovenop de ander neerzetten. Voor we het wisten waren we weer op het stukje landweg dat naar de Grande rue leidde, langs de kippen, de paardjes en de honden die de wacht hielden bij een schuur. Ook tijdens deze wandeling heeft ze zeker 3 kwartier zelf gelopen. En dus ook stukken waarvan mijn benen al zeer deden van de steile klim. Ik verbaasde me al eerder over haar, in mijn ogen, weinige slapen, maar ik stond ook nu weer versteld van de lichamelijke kracht en conditie die ze heeft.
Bert is er ook deze keer vaker voor boodschappen op uit geweest dan ikzelf heb gedaan. Maar gelukkig viel dat voor hem te combineren met een bezoek aan de brico. Op een avond kwam hij thuis en zei me dat hij goed èn slecht nieuws had. Ik dacht dus dat het onderdeel waarnaar hij op zoek was niet te krijgen was in de bouwmarkt. Maar het goed nieuws bleek juist te zijn dat dat wel aanwezig was. Het slechte nieuws was dat hij een pallet ”pin des landes” had gekocht. Ofwel parketvloer voor ongeveer het hele huis. Het was dezelfde prijs als onze overbuurman had betaald per vierkante meter, alleen had laatstgenoemde tweede keus vloerdelen en Bert had eerste keus delen op de kop getikt. En ik vind het prachtig hout. Hier en daar een knoest en niet alles helemaal dezelfde kleur. Prachtig zo’n “levende” vloer. Bert had goed gegokt dat ik er ook blij mee zou zijn. Uiteindelijk hadden we al besloten zo’n vloer te willen hebben en nu de gelegenheid zich voordeed het goedkoop op de kop te tikken en we het geld er nu voor hebben ben ik blij dat Bert niet te lang geaarzeld heeft en het heeft gekocht. Wel ligt er nu weer en stapel extra hout in huis. Het ligt “tijdelijk” in de tuinkamer. Daar blijft het droog en is er ook geen last van stof ed. Het wordt wel even passen en meten wanneer we het boven leeg willen halen om de vloeren en plafonds aan te pakken, de spullen die daar nu liggen zouden ook naar de tuinkamer moeten, maar daar passen we dan wel weer een mouw aan. Het zal nog wel even duren voor we er aan toe zijn de houten vloer te leggen, maar ik heb er nu al zin in. Ik zit regelmatig te fantaseren hoe de boel in te richten wanneer de verbouwingen ver genoeg gevorderd zijn. Welke kleuren, waar maak ik gezellige hoekjes, waar leggen we evt nog een mooi kleed op de vloer enz. ook erg leuk om mee bezig te zijn.
Een ander hoogtepunt van deze vakantie was de viering van “les galettes des rois” ofwel Driekoningen. In de “feestzaal” van de Mairie stonden de tafels gedekt en loeide de kachel. Een mooie gelegenheid om de Franse bewoners ook eens te ontmoeten. Ik moet er wel een drempel voor over. Weet niet wat te verwachten en mijn angst om Frans te spreken is ook nog verre van weg. Maargoed een beetje ongemakkelijk ging ik heen en liet het maar over me heen komen. Het begon om drie uur en net na drieën liepen we binnen. Daar waren al een hoop mensen aanwezig. De nodige handjes geschut en mensen gezoend. Zelfs de burgemeester voelde zich nu blijkbaar minder in officiële gelegenheid en negeerde mijn uitgestoken hand om me naar Frans gebruik 2 keer te zoenen. Ook enkele mannen uit het dorp deden dat. Terwijl ik me niet kon herinneren dat ik hen wel eerder had gezien. Maar het schijnt hier zo’n cultuur te zijn dat ze daar niet moeilijk over doen. Ik gelukkig ook niet. Nu ik samen met Bert was waren er ook een paar mensen die zich mij en Azira plotseling weer herinneren. Los hebben ze me blijkbaar niet thuis kunnen brengen want ik ben er wel een paar tegengekomen in het dorp en die zeiden me toen wel aardig gedag terug maar leken me niet te herkennen. Nu viel duidelijk het muntje en azira is natuurlijk ook erg gegroeid. Een dame heeft Azira nog op schoot gehad toen we bij Tony en Mary op bezoek waren. Azir was toen een half jaar. De dame verbaasde zich erover hoe groot ze al was nu. Ook madame Humblot, onze buurvrouw, is helemaal gecharmeerd door Azira. Die wordt iedere keer, en ook nu weer, platgezoend onder kreten als: ma petite puce (letterlijk; vlo, figuurlijk; honnepon). En gelukkig wordt Azir richting Humblot ook was losser en ondergaat ze dat nu in ieder geval met een glimlach. Régine wordt een beetje bekend voor haar. Ook de burgemeester doet iedere keer zijn best even contact met haar te maken, maar zo’n man vindt Azir iets teveel van het goede en leidt ertoe dat ze zich rond mijn benen stort in een vlaag van verlegenheid.
Toch weer een paar onbekende gezichten gezien en wat meer indruk gekregen van wie waar woont. En wat ook fijn was dat niet alle Nederlanders dit keer op een kluit gingen zitten zodat we ook echt meer te doen hadden met Franse buren. Was in ieder geval voor mij erg goed. Zo kom ik ook iets te weten en kom ik die drempel om in het Frans te stamelen ook een beetje te boven. Wel was het moeilijk te verstaan allemaal. Zal een mengeling van spanning en geluid zijn. Al die kakelende mensen en muziek op de achtergrond.
Na ongeveer een kwartier werd ons gevraagd te gaan zitten en iedereen zocht een plekje. Aardige mensen tegenover ons en naast mij ook. Azir bij mij op schoot genomen want er waren al plaatsen tekort.
De burgemeester hield een toespraakje waarvan ik weinig verstond.
Het driekoningenfeest wordt hier ieder jaar gevierd, maar dit jaar was er extra uitgepakt. Er was een soort diskjockey, die een duo vormde met vrouw, gehuurd. De sono mobile van Patrick ( de jockey) en Pascale ( de danseres/zangeres).Zij vertelde eerst het verhaal van de drie wijzen en begon toen haar show. Ergens heel gênant, maar de dame had er veel plezier in en uiteindelijk kreeg ze ook wel wat mensen los. In een topje en een rok begon ze te dansen en te zingen. Na enige tijd werd de cancan ingezet en hupla schoten haar beentjes in de lucht. Inclusief lange zijden onderbroek en ruches aan haar rok. Waar waren we nu in hemelsnaam beland. Azira keek ook haar ogen uit en klapte braaf mee op de muziek.
Tot grote hilariteit werd de burgemeester uitgenodigd met haar te dansen. En als je weet hoe vol het was en hoe klein de ruimte was vond ik dat helemaal een kunst op zich. Vreselijk. De blik in de ogen van de vriendin van de burgemeester verried ook dat de burgemeester dat een heel plezierige aangelegenheid vond. Maar hij onderging zijn lot dapper.
Na enige tijd begon Azir ook met twee dorpsgenootjes, ik denk een tweeling van ongeveer 7 jaar oud, met de ballonnen te spelen. Ze had enige aanmoediging nodig, maar kreeg er al snel schik in. Ook doet zij het goed bij de oudere dames in het dorp en werd zij vriendelijk toegesproken en werd er met haar en de ballon gespeeld.
Pascale, de animeerdame van ongeveer 50 jaar, verdween even van het toneel en de burgemeester kwam weer op. Er werd prikkelwijn geserveerd uit Coiffy, “ons buurdorp”. En even later kwamen de taartpunten. In iedere aangesneden taart zou een popje moeten zitten. Oorspronkelijk moet degene die een popje treft de volgende taart betalen en uitdelen. Maar hier werd op kosten van de gemeente en van de evenementen vereniging getrakteerd en waren degenen die een popje aantroffen, gelukkig groot genoeg om niet je tanden op te breken, gewoon de bofkonten. Zij werden getooid met een vouwbaar kartonnen kroontje en uitgeroepen tot roi en reine. Wel werd er van hen verwacht dat zij later een dansje deden.
Ondertussen was Pascale weer binnengekomen. Nu getooid in majorette pakje en met een twirlstok. Zij hield een verhaaltje over 30 jaar terug, toen nog vele dames die nu in en om Laneuvelle wonen bij de majorettes zaten. Ze kon er zo al 4 aanwijzen van de dames die ongeveer tot 10 jaar in leeftijd met haar verschilden. Ook de vriendin van de burgemeester, maar zij leek er niet al te blij mee te zijn dat dat naar boven werd gehaald. Vervolgens deed ze een majorette act en ik moet zeggen dat ze het goed kon. Ik heb sowieso respect voor die vrouw. Zij had er enorme lol in. En wist heel goed hoe anderen er over dachten en het gênant vonden. Maar ze deed het gewoon en straalde zo’n enthousiasme uit dat het ook eigenlijk minder belangrijk werd wat ze deed. Ook met de kinderen was ze erg leuk.
Zij kwam met onderbrekingen steeds terug.
Ik heb toch een aardige tijd met de dame naast me gepraat. Over het verschil tussen in Nederland wonen en hier, over Azira natuurlijk en over haar kinderen en of zij hiervandaan kwam. Haar man wel, maar ivm de werkgelegenheid zijn ze hier weggetrokken en na de pensionering zijn ze weer naar Laneuvelle teruggekeerd. Haar kinderen wonen 200 en 300km hiervandaan. Maar komen regelmatig over met de kleinkinderen.
Er gingen langzamerhand meer mensen naar huis en wij dachten ook te gaan. Ik ging nog een aantal mensen gedag zeggen en toen zei de moeder van de tweeling waar Azira mee speelde dat er nog Père Noèl kwam voor de kinderen. In eerste instantie begreep ik het niet zo goed, maar later drong tot me door dat er nog een soort van kerstman zou komen. Dat heb ik inderdaad op de uitnodiging gelezen. We besloten nog even te blijven.
En het duurde niet lang of Patrick, jawel de diskjockey, kwam in kerstmannen tenue de zaal in. Met een ouderwetse fruitmand met cadeautjes op zijn rug. Madame Humblot, onze buurvrouw, sleepte ook nog een wasmand met cadeau’s binnen. Ik vroeg me af hoe dit zou gaan. Hebben de ouders allemaal iets ingeleverd van te voren en wordt dat nu uitgedeeld? Is er voor elk kind in het dorp, ik heb er 9 geteld variërend in leeftijd van een jaar of 6 tot een jaar of 14, een cadeau gekocht door de commissie? Ik wachtte maar af. Eerst werd de tweeling, om de beurt, naar voren geroepen en moesten op schoot van de kerstman komen zitten. Azir keek met grote ogen. Ik vertaalde een beetje voor haar wat de kerstman vroeg aan de meisjes en zei haar dat ze gewoon maar ja moest zeggen als hij iets tegen haar zou gaan zeggen. Je wist maar nooit. Na de meisjes werd er een jongetje op schoot geroepen. Ook hij was erg verlegen en piepte af en toe een klein beetje oui en non. Toen kreeg madame Humblot Azira in het oog en riep haar naar voren. Ze kwam haar zelfs halen en tot mijn grote verbazing nam Azira haar uitgestoken hand aan en liepen ze samen naar de kerstman. Daar werd ze op schoot gepland en begon de kerstman tegen haar te praten. Azira knikte op alles braaf met haar hoofd van ja. Dit leidde tot enige hilariteit in de zaal want de Laneuvellenaars wisten heel goed dat Azir geen woord verstond van wat Père Noèl te vertellen had. Ook de oud burgemeester die inmiddels tegen over mij zat en zijn vrouw hadden er plezier om. Ja, die kleine meid was een slimmerik. Na enig geklets kreeg ze een cadeau en kwam ze helemaal beduusd, weer aan de hand van Madame Humblot, naar me terug. Ik heb Humblot bedankt voor het feit dat er ook aan Azira was gedacht. Ik wist dat dat haar verdienste was. Ze reageerde opgewekt en zei dat het niet meer dan normaal was. Azira is nu gewoon ook aanwezig in het dorp en dan hoort ze er gewoon bij. Nee onze “petite puce” heeft wel een plaatsje in haar hart gewonnen. Dat begon al toen we hier op huizenbezichtiging kwamen. Wij hebben destijds ook een huis van haar bekeken. Terwijl wij de kelder even ingingen wilde zij met alle liefde Azira even vasthouden. Ze herinnert ons er nog wel eens aan dat zij Azir al in haar armen heeft gehad toen ze nog een kleine baby was. En inderdaad Azira was toen een week of 7-8.
Afin ik hielp Azira met uitpakken en voilà een heuse Sindy pop. Met haren tot de grond waarvan één pluk van kleur kan veranderen onder invloed van de temperatuur. In bikini en hoge hakken. Helemaal te gek natuurlijk. Azira was er helemaal verrukt van. Daarna werden de grotere kinderen naar voren geroepen. Ook zij moesten op schoot komen, Ook dit wekte op de lachspieren van de aanwezigen, want het oudste slachtoffer was een meisje van een jaar of 14 en die heeft heel lang als wortelgeschoten naast de kerstman gestaan. Uiteindelijk kwam ze toch even op schoot. Ik kan me haar gene levendig voorstellen. En ook die van de jongetjes rond de 10 / 11 jaar die daarna aan de beurt waren.
Toen alle cadeaus waren uitgedeeld moesten alle kinderen naar voren komen voor een groepsfoto en Régine kwam Azir weer halen. Die werd vooraan gezet. De burgemeester maakte de foto’s en deed zijn uiterste best alle kinderen naar de camera te laten kijken. En op één na alle kinderen deden dat ook. Azir was helemaal in de ban van de pop en hield haar ogen daar geen seconde vanaf. En de burgemeester maar roepen: petite, ici. Geweldig hoe Azira zich ook vermaakt heeft.
Tijdens dit alles heb ik nog even met de oud burgemeester gepraat en later kwam Bert er ook nog even bij. Aardige man en misschien kan hij ons wat wegwijs maken wanneer we hier gaan settelen en een “bakkerij” op gaan starten. Hij raadde ons nu al enkele marken aan. Niet de wekelijkse kleintjes, maar iedere maand schijnen er grotere markten te zijn in een aantal plaatsjes. Zo ook in Bourbonne en in Jussey. We zullen hem nog wel eens aanschieten.
Toen vonden we het echt welletjes. We zeiden de mensen, het clubje dat er nog zat, gedag en gingen richting jassen. Maar Pascale wilde nog met Bert dansen en liet hem niet gaan. Bert had eerder al braaf meegezongen en braaf lalalala in de microfoon gezongen die Pascale hem voorhield. Buitenlanders spreken la la la la anders uit dan wij Fransen en hupla daar mocht Bert nog een keer lalalalala-en.
Hij kreeg er dan ook een applaus voor van de nog aanwezigen. Pascale vroeg me nog of ik jaloers was, ik antwoordde ontkennend en zij sleepte Bert mee naar de “dansvloer”. Nou ja ik niet jaloers….. In dit geval niet. Ik vond het wel grappig en ik vind haar dan wel een beetje en lijpo, maar wel één van het zeer prettig gestoorde soort.
Na de danspartij gingen we echt. Bert liep vast vooruit om de kachel te voeren en de burgemeester bracht me naar één van de vertrekken waar de jassen waren opgeborgen ivm diefstalpreventie. Ik bedankte hem voor de middag. Hij bedankte ons voor het komen. We waren om half zeven thuis en hebben het dus drie en half uur uitgehouden daar.
Achteraf is de middag me alles meegevallen en op enkele momenten na heb ik er plezier gehad. Ook omdat Azira zich prima vermaakte en goed luisterde. De indrukken van deze dag zullen nog wel even door mijn hoofd spoken. Ook ben ik blij even boven achter de computer te zitten nu want mijn hoofd heeft even grote behoefte aan stilte. Wat een gekakel en geschal in dat hokkie.
De avond na Driekoningen is Azira een beetje ziek geworden. Erg verkouden en volgens mij ook en beetje koortsig. Ze werd steeds wakker en wilde plassen en iets drinken. Maar al na een paar slokken hield ze het voor gezien. Had ze geen trek meer. Ik wilde op tijd naar bed, maar om half 2 zat ik nog naast haar bedje.
Bert kwam ook laat naar bed en ik sliep onrustig. Tegen half 4, ik was nog klaar wakker en werd ik hoe langer hoe chagrijniger, riep Azira weer dat ze moest plassen. Ik ben met haar naar de keuken gegaan en daar bleek haar plas niet te komen. Weer twee slokken thee en ze hield het weer voor gezien. Meestal wordt ze alleen wakker om te plassen, misschien dacht ze daarom dat ze nu ook moest. Ik heb haar weer in bed gelegd, maar na een kwartier begon ze te huilen en te roepen dat ze bij mij in bed wilde komen liggen. Nu is ons bed erg smal. Zelfs voor een twijfelaar, en in eerste instantie zei ik haar dat ze in haar eigen bedje moest blijven omdat ons bed te klein was. Maar ze zette het op een huilen en ik was er bang voor dat ze niet eerder zou stoppen dan wanneer ze bij ons in bed zou liggen. En dit gaf ook aan dat ze zich echt niet lekker voelde. Ze komt ’s nachts alleen bij ons in bed, en zeurt ze door, wanneer ze zich echt beroerd voelt. Anders neemt ze haar mislukte poging bij ons te komen liggen vrij sportief op en zegt gewoon: “oh, wat jammer”, en slaapt weer in. Ik heb haar er dus uitgehaald en tussen ons in gelegd. Meteen kroop ze naar me toe en klampte zich met haar kleine armpjes om mijn nek goed aan me vast. Ik lag dus aan één kant in de houtgreep, aan de andere kant lag ik op het randje van het bed. Ik denk dat ik tegen zessen even ben weggezakt. Azira was eigenlijk al snel in slaap gevallen. Eerst ons nog even om de beurt een kus en knuffel geven en toen weer in “de zwaan kleef aan mama- stand” in slaap gevallen. Tegen half 9 werd ze weer wakker en wilde ze er wel uit. Ik was helemaal kapot. Ik heb haar toch stil kunnen laten worden en ik merkte nog dat Bert eruit ging. Ik dacht dat Azira met hem meeging, maar toen ik rond 11 uur weer wakker werd lag Azira nog naast me. Ik denk dat ik van haar wakker ben geworden want ze lag me weer te zoenen en te knuffelen. Toen zijn wij er ook maar uit gegaan want het was de laatste dag weer van deze vakantie en er moest nog een hoop ingepakt en schoongemaakt worden.
Ook is het ons gelukt de asbest lambrisering, die we de vorige vakantie uit de tuinkamer verwijderd hebben, in te pakken in daarvoor speciaal bestemde plastic zakken. We kunnen ze nu naar Nederland vervoeren en bij de gemeente dumpen. Zolang het uit het eigen huis komt en het dus geen bedrijfsmatige afvoer van puin is, mogen kleine hoeveelheden worden ingeleverd bij het gemeentelijk depot. De eerste week dat we hier waren heb ik al een groot deel ingepakt. De rest hebben Bert en ik samen gedaan en dat ging een stuk sneller. De één hield de zakken open en de ander zette de platen er voorzichtig in en plakte de zakken ook meteen dicht. Weer een klein project afgerond. Dat geeft altijd een lekker gevoel. De volgende vakanties gaan we verder met het leegruimen van de hooizolders en beginnen we de vloeren te vervangen en de muren op te trekken tot de nok. Geeft extra stevigheid en komt de isolatie ten goede. Bovendien willen we verschillende ruimtes maken en dat komt op die manier ook steeds dichter bij.